Het was niet heel geweldig mooi weer, maar om even bij te kletsen en de gedachte bij iets anders dan alleen honden te hebben is niet zoveel zon nodig.
Het viel niet mee om de telefoon in de tas te laten. Ik had twee gemiste oproepen, 5 pm's via Facebook en een aantal whatsapp berichten. Het zei zo, soms ben ik ook wel eens niet bereikbaar, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Het leuke van thuiskomen is natuurlijk wel weer al die blije koppies die je zo ontzettend gemist hebben.
Het maakt ze niet uit of je twee uur, drie uur of een hele dag bent weg geweest, dat je er weer bent is het voornaamste en dat vieren we.
Dat dit soms gepaard gaat met hinderlijk voordring gedrag en op je tenen trappen zien we maar door de vingers. Ik was ook gruwelijk lang weg geweest, wel drie uur!
Youri voelt zich al de hele week brak en niet lekker. Hij is deze week nog niet naar school geweest en ook niet naar tennis. Alle lessen die hij laat schieten doe ik dan. Dat betekende maandag een uur in plaats van een half uur les, gisteren mijn reguliere half uur en vandaag de les van Youri ook weer overgenomen.
Dat was dus weer een afscheid bij de poort. Als ik thuis kom word ik begroet en als ik weg ga natuurlijk uitgezwaaid. Er zijn altijd van die figuren, die voornamelijk Luna heten, die bij het afscheid nemen tevens de kans pakken om er tussen uit te gaan. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik er niet meer achteraan ga. Dat vond zij een fantastisch leuk spel, ik vond er echt niks aan. Ze rende heel hard weg om te zorgen dat ik er met de auto achteraan ging. Was ik dan bij haar en uitgestapt om haar te pakken, dan nam ze weer de benen om nog verder weg te rennen.
Nu doe ik dat niet meer. Als ze er vandoor gaat doe ik gewoon de deur dicht en wacht 10 minuten.
En jawel hoor, na die 10 minuten staat mevrouw eigenlijk altijd wel weer voor de deur. Niks aan als je baasje het spel niet begrijpt.
Die 10 minuten wachten past natuurlijk niet in het schema als ik ergens op tijd moet zijn. Ontsnappen voor een tennisles is dan gewoon niet grappig. Ik doe er dan ook alles aan om de meute binnen te houden. Voorheen ging dat vrij eenvoudig. Voorheen zat er namelijk geen sensor bij de poort.
Als ik het hek sloot kon ik met het hek meebewegen en af en toe even een eigenwijze kop terug duwen en klaar.
Nu heb ik dus een sensor. De eerste week heb ik hem echt vervloekt! Telkens als ik met mijn hand een hond de aanwijzing gaf naar achter te gaan activeerde ik de sensor en ging die poort weer open!
Neeeee, ik weer het juiste knopje op de remoot zoeken, poort weer stoppen, dan weer sluiten en dan begint het circus weer opnieuw. Als er camera's gehangen hadden was ik nu dumpertvoer geweest. Blij dus dat die camera er niet hangt. Inmiddels gaat het beter en weet ik nu redelijk de boel binnen te houden zonder door de sensor te gaan. Echt, honden fosteren is soms net een slapstick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten