Vervelen

Een deel van de planning van de dag was door gisteren al bepaald.

Onder andere dus het belastingkantoor. Dat stond als eerste in de agenda.

Vrijwel alles gaat daar op nummer. Maar het aanvragen van een cribnummer dan net weer niet.

Ik snap die logica niet, maar dat zal dan wel aan mij liggen. Ik zag dat de mensen in de rij ook niets van een nummertje in hun handen hadden, dus zal het wel goed zijn.

Toen ik eindelijk aan de beurt was kreeg ik een formulier mee dat ingevuld moest worden. Dit moest ik weer inleveren samen met de statuten van de stichting en het formulier van de kamer van koophandel.

Ik ben direct doorgereden naar de werkplek van onze voorzitter om die statuten op te halen en te kopiëren. Ik was vol goede moed om dit vandaag nog in orde te maken.

Na het regelen van de kopieën ben ik boodschappen gaan doen. Toen terug naar huis om even te eten en de was op te hangen. Ondertussen was het 15.00. Het belastingkantoor had natuurlijk pauze van 11.30 tot 14.00. Ik ging er van uit dat ze dan na 14.00 uur nog wel tot een uurtje of 17.00 open zouden zijn. Genoeg tijd om de formulieren weer in te leveren. Nou niks dus, daar aangekomen werd ik tegen gehouden door de portier. Nee, ik mocht niet meer naar binnen, ze sluiten om 15.30.

Ik kan je vertellen dat ik kookte! Mijn humeur daalde tot een zwaar dieptepunt. Wat zijn dit nou voor werktijden! Moet ik weer terug komen voor dat stomme nummer. Dit betekent dat ik er maandag voor de vierde keer naar toe moet rijden. Het begint een beetje te vervelen.

Over vervelen gesproken, Tommy had ook wel wat meer uitdaging nodig.

Hij is overdag nog veel in de kamer van Maud en een stukje in de gang. Alleen 's avonds als alle honden liggen uit te buiken van hun maaltijd glipt Tommy naar buiten.

Om te voorkomen dat hij gaat bedenken waar hij zijn nagels binnen aan kan slijpen hebben wij dat voor hem bedacht.

We hebben een krabpaal met speeltje gekocht. We hadden hem nog niet uitgepakt of onze kleine meneer kwam al nieuwsgierig kijken.

Youri was ook al creatief in de weer geweest. Die had een filmpje op internet gezien waarbij ze van een doos en een oud shirt een super leuke verstopplek voor katten maakte.

Toen ik vanmiddag bij de supermarkt was heb ik speciaal hiervoor een doos meegenomen.

Youri is aan de slag gegaan en zie hier het resultaat.

En ook dit vond Tommy een leuk idee. Grappig zo'n kat die voor alles in is en overal enthousiast van wordt. Dat waren we van poes niet echt gewend. Die was natuurlijk ook al een jaar of acht toen we haar uit het asiel haalde. Een jonge kat is echt wel even wat anders, maar ook erg leuk.

Verplichte pauze

Het is alweer even geleden dat er in Nederland via Perla and friends voor de stichting hier een grote inzameling gehouden werd. Van alles werd er verzameld, van voer tot benches, hondenkussen en draadkooien. Het inzamelen is éen, het deze kant uitkrijgen is weer een hele andere uitdaging.

Gelukkig zijn er wat vervoerders bereid gevonden hun open ruimtes in containers op te vullen met spullen voor ons en is het voer inmiddels gearriveerd. 

Gisteren kreeg ik het bericht van de andere vervoerder dat ook hun container gearriveerd was.

Of ik een cribnummer wilde doorgeven voor de douane. Cribnummer? Nog nooit gehoord van een cribnummer. Even navraag gedaan, maar het blijkt een soort sofinummer te zijn dat je aan kunt vragen bij het belastingkantoor. Vrijwel alles wat je hier nodig hebt moet je ophalen en regelen in persoon.

Denk nou niet dat ik hier even een online formuliertje over in kan vullen. Echt de gekste dingen moeten hier in persoon. Toen we op het eiland verhuisde en ik bij de bank ons nieuwe adres wilde doorgeven moesten we er beide (Erik en ik) voor aanwezig zijn met paspoort en huurcontract om het te kunnen omzetten. Bij de ING kan ik online een verhuisbericht doorgeven, helemaal in mijn uppie. Niks niet dat Erik er naast hoeft te zitten. 

Maar ja, even terug naar de belastingdienst. Die was dicht. Ze gingen om 11.30 blijkbaar met pauze.

Ik kreeg het vriendelijk doch dringende verzoek om 14.00 uur terug te komen. 

2,5 uur pauze, daar zal menig werkende jaloers op zijn. 

Ik had de intensie om diezelfde middag er weer te zijn, maar Maud had nog wat dingen die ze geregeld wilde hebben. Dat gaat voor. Morgenochtend ga ik het nog eens proberen. Ik weet nu hoe laat ze pauze gaan houden, ik zal zorgen dat ik eerder ben.

Voor vanmiddag had ik ook allerlei plannen. Maud zou gaan surfen. Terwijl zij 1,5 uur op het water was zou ik bij iemand voer op gaan halen en daarna een pup ophalen die weer naar iemand anders toe moest.

Ik had Maud afgezet en ging vol goede moed op weg naar het adres van het voer. Wat was het huisnummer ook al weer? Even kijken in de conversatie via de app? Eh, app, ehh telefoon?

Ik bleek mijn telefoon vergeten te zijn. Oei, niet handig. Nu wist ik het het huisnummer niet, maar kon ik ook niet bellen om het te vragen. Balen. 

Ook het pupje ophalen ging niet, want ook daarvan wist ik het huisnummer niet uit mijn hoofd. Om nou in de hele straat overal aan te bellen zag ik ook niet zitten.

Dan maar rechtsomkeert en terug naar surfen. Verplicht in de pauze, geen 2,5 uur maar 1,5 uur. Voor mijn doen lang zat. 

Eenmaal thuis lag inderdaad de telefoon nog op de tafel, stom. Wat is dat ding tegenwoordig niet meer weg te denken uit je leven. Alles staat erin. Ik moet bekennen dat ik niet meer zonder kan.

Morgen probeer ik maar zo veel mogelijk in te halen wat vandaag niet is gelukt.

Dumpertvoer

Het moest er maar weer eens van komen, vandaag heb ik zowaar weer een keer het strand bezocht.

Het was niet heel geweldig mooi weer, maar om even bij te kletsen en de gedachte bij iets anders dan alleen honden te hebben is niet zoveel zon nodig.

Het viel niet mee om de telefoon in de tas te laten. Ik had twee gemiste oproepen, 5 pm's via Facebook en een aantal whatsapp berichten. Het zei zo, soms ben ik ook wel eens niet bereikbaar, hoe moeilijk ik dat ook vind.

Het leuke van thuiskomen is natuurlijk wel weer al die blije koppies die je zo ontzettend gemist hebben.

Het maakt ze niet uit of je twee uur, drie uur of een hele dag bent weg geweest, dat je er weer bent is het voornaamste en dat vieren we.

Dat dit soms gepaard gaat met hinderlijk voordring gedrag en op je tenen trappen zien we maar door de vingers. Ik was ook gruwelijk lang weg geweest, wel drie uur!

Youri voelt zich al de hele week brak en niet lekker. Hij is deze week nog niet naar school geweest en ook niet naar tennis. Alle lessen die hij laat schieten doe ik dan. Dat betekende maandag een uur in plaats van een half uur les, gisteren mijn reguliere half uur en vandaag de les van Youri ook weer overgenomen.

Dat was dus weer een afscheid bij de poort. Als ik thuis kom word ik begroet en als ik weg ga natuurlijk uitgezwaaid. Er zijn altijd van die figuren, die voornamelijk Luna heten, die bij het afscheid nemen tevens de kans pakken om er tussen uit te gaan. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik er niet meer achteraan ga. Dat vond zij een fantastisch leuk spel, ik vond er echt niks aan. Ze rende heel hard weg om te zorgen dat ik er met de auto achteraan ging. Was ik dan bij haar en uitgestapt om haar te pakken, dan nam ze weer de benen om nog verder weg te rennen. 

Nu doe ik dat niet meer. Als ze er vandoor gaat doe ik gewoon de deur dicht en wacht 10 minuten.

En jawel hoor, na die 10 minuten staat mevrouw eigenlijk altijd wel weer voor de deur. Niks aan als je baasje het spel niet begrijpt.

Die 10 minuten wachten past natuurlijk niet in het schema als ik ergens op tijd moet zijn. Ontsnappen voor een tennisles is dan gewoon niet grappig. Ik doe er dan ook alles aan om de meute binnen te houden. Voorheen ging dat vrij eenvoudig. Voorheen zat er namelijk geen sensor bij de poort. 

Als ik het hek sloot kon ik met het hek meebewegen en af en toe even een eigenwijze kop terug duwen en klaar.

Nu heb ik dus een sensor. De eerste week heb ik hem echt vervloekt! Telkens als ik met mijn hand een hond de aanwijzing gaf naar achter te gaan activeerde ik de sensor en ging die poort weer open!

Neeeee, ik weer het juiste knopje op de remoot zoeken, poort weer stoppen, dan weer sluiten en dan begint het circus weer opnieuw. Als er camera's gehangen hadden was ik nu dumpertvoer geweest. Blij dus dat die camera er niet hangt. Inmiddels gaat het beter en weet ik nu redelijk de boel binnen te houden zonder door de sensor te gaan. Echt, honden fosteren is soms net een slapstick.

Vooruitgang

Sinds dat Desi gesteriliseerd is zie ik grote vooruitgang bij haar.

Ze is meer toegankelijk en benaderbaar. Ze is hier inmiddels al sinds begin november en was toen van de twee zusjes de meest schuwe. Dunya was sneller overtuigd dat mensen wel te doen waren. 

Desi had daar meer moeite mee. Dat geeft niet, dan geven we extra tijd. Zo zijn we ook met floppy begonnen en dat is uiteindelijk ook allemaal goed gekomen.

Desi bekijkt alles altijd van een afstandje. Liefst zo met dat koppie schuin op een dikke meter afstand. Als ik dan naar haar toe wilde komen had ze voldoende ruimte om er nog vandoor te gaan. Zo waren we gestart. Het was erg moeilijk om haar dingen te laten doen die ik wilde. Zo wilde ik haar binnen hebben slapen omdat ze 's nachts zo blafde. Och och wat heeft me dat toen een tijd gekost, maar ineens begreep ze het. Het ging dan wel op haar manier. Ze ging alleen naar binnen en op de bank als ik in de keuken was. Nu slaapt ze dus al een behoorlijke tijd binnen, maar vond ze zelf dat ze toe was aan de volgende stap. Namelijk in de slaapkamer. Daar ligt Luna ook. En ik natuurlijk.

Ze gaf dat aan door midden in de nacht tegen de deur te krabben. Ik wakker, deur open, Desi naar binnen, deur dicht en ik een uur wakker. Dus weer kijken en bedenken hoe ik haar meteen aan het begin van de avond in de slaapkamer kon krijgen. Ook dat is gelukt. Ze wil heel graag naar binnen dus heeft ze het er voor over om als ik in de badkamer ben langs mij heen naar de mand te lopen.

Voor haar best een grote stap. Ze wil graag dichterbij ons zijn en kennelijk ook 's nachts. Ze heeft er vijf maanden over gedaan om zo ver te komen. 

Maar dat niet alleen. Ze komt regelmatig een aai over haar bol halen en geniet daar zichtbaar van.

Ze is erg blij als ik thuis kom en wil ook graag mee wandelen als ik met Tico en Luna weg ga.

Ze vindt alleen de riem doodeng, dus dat gaat nog niet.

Ze heeft ook een gekke tik. Als ik met de was bezig ben komt ze er even met haar kop overheen en doorheen.

Ik zie haar nu echt met de dag mentaal groeien. Ze was de meest fanatieke waakster tijdens de bouw van de Berlijnse muur en vandaag lag ze op haar rug op de bank. Ik zie eindelijk een hond die wat meer ontspannen is en geniet. 

Vele berichtjes

Ai Ai Ai, het leed gaat maar door hier.

Ik krijg elke dag zoveel berichten binnen met ellende. Even een opsomming van de dag.

Appje met de vraag wat te doen met twee zwaar verwaarloosde honden die bij een garage aan de ketting zitten.

Appje met daarin foto's van een hond met een gruwelijke wond op zijn rug. Hoogstwaarschijnlijk aangedaan door mensen, maar in elk geval tot vandaag aan zijn lot overgelaten door mensen.

Inmiddels is hij ondergebracht bij een stichting en is zijn wond verzorgd.

Messenger bericht dat er weer een hond gedumpt is bij bullenbaai. Deze heeft een wond aan zijn staart waar hij gek van wordt. Hij gromt naar z'n eigen staart en wil hem pakken, maar kan er niet bij.

Even leek het erop dat we een plek hadden waardoor hij van straat kon, maar die persoon trok zich terug. Tot op heden hebben we deze hond nog niet kunnen helpen.

Mailtje, iemand heeft een zwangere hond opgevangen die inmiddels bevallen is van zes pups. Of we de pups over kunnen nemen. 

En zo gaat dat elke dag weer. Het is frustrerend als je niet kunt helpen. Helemaal nu is er niks aan ruimte. Fosters gaan op vakantie waardoor we zelfs moeten schuiven met de fosterhonden.

Ondertussen snakken we naar meer mogelijkheden om mensen te straffen voor het leed dat ze dieren aandoen. Van de politiek hoeven we niks te verwachten. 

Misschien als er eindelijk een nieuwe regering zit dat we dan met elkaar via het platform maar weer eens een balletje opgooien. Maar voor nu moet er eerst weer gestemd worden. Tenminste dat is de bedoeling en dat wil een groot deel van het volk ook. Alleen denkt een bepaalde regeringspartij daar anders over. Ik wacht het af wat er gaat gebeuren.

Terwijl ik dit blog schrijf bedacht ik mij ineens dat ik de stand van de electra nog moest opschrijven. 

Dat vind ik hier echt zo'n typisch curacaose dingetje. Elke maand weer moet je je meterstanden opgeven. Mijn watermeter hangt buiten de tuin, de electra binnen de tuin. Begin van het jaar krijg je een lijstje waarop staat wanneer je de stand moet doorgeven.

Er komt elke maand iemand langs die het zou moeten noteren. Alleen deze persoon belt niet aan. 

Hij rijdt langs en noteert de waterstand. Ik leg nu s avonds een briefje tussen het klepje van de waterstand met hierop de electrastand. Doe je dat niet, dan gokken ze je stand. 

Ik heb wel een goede tip voor die man van Aqualectra die mijn meterstand gokt. Ga maar nooit naar het casino, wordt helemaal niks. Als ik het briefje vergeet en hij dus gokt betaal ik bijna het dubbele.

Het enige voordeel is dat als ik de maand erna wel een briefje heb neergelegd ik dan weer bijna niks hoef te betalen. Maar dat ze het dan maar gewoon gokken! Ik blijf het bijzonder vinden.

Komend afscheid

Één van de grote nadelen van een uitgezending is dat er regelmatig mensen om je heen komen en gaan. 

Dit geldt voor de kinderen op school. Elk einde schooljaar nemen ze afscheid van ongeveer een kwart van alle leerlingen. Grote kans dat daar net een vriend of vriendin tussen zit.

Natuurlijk maak je wel weer nieuwe contacten, maar echt wennen doet het niet.

Voor Erik gaat het eigenlijk net zo. Ook zijn collega's zijn net als wij hier voor tijdelijk en gaan na verloop van tijd weer naar Nederland. Elke zomer is er weer een behoorlijke uitloop van gezinnen die op repat gaan. Dit jaar gaan veel gezinnen waar wij al die tijd dat wij hier wonen goed contact mee hebben.

Dat zal wennen zijn. 

Voor Erik betekent het dat hij deze zomer afscheid zal nemen van zijn vaste collega waar hij al 3,5 jaar met veel plezier mee samen werkt. En dat er dus een nieuwe collega komt.

Die nieuwe collega is hier met vrouw en zoon op het eiland om te oriënteren waar ze nou eigenlijk ja op hebben gezegd. Natuurlijk is het dan ook leuk voor mij als partner om de partner van te ontmoeten.

We hebben er een gezellige middag van gemaakt met alle naaste collega's. 

Toch is een gek idee om mensen met wie je 3,5 jaar lief en leed hebt gedeeld straks uit te zwaaien.

Gisteravond hadden we een verjaardag en kwamen we laat thuis. Wat me opviel was dat de bank op een bepaalde plek heel nat was. Ik begreep er niks van en dacht dat misschien één van de honden in het zwembad was gevallen.

Vanavond om 21.00 ging het dripsysteem aan. Binnen een paar tellen wist ik waar de natte plek van gisteren vandaan kwam.

Het is Bella! Bella is in haar vorige leven waarschijnlijk geen huishond maar zeehond geweest.

Zodra de sproeiers aangingen stoof ze erop af en begon als een wilde naar het water te happen.

En leuk dat ze het vond. En nat dat ze was! En later wij dus ook, want mevrouw vond het erg leuk om zich bij ons uit te komen schudden. Het was een heel waterspektakel. 

Gekke Bella! Wat heeft ze het toch naar haar zin nu ze zo heerlijk kan rennen en spelen.

Volhardend

Donderdag zou het er op lijken dat de muur vrijdag wel klaar zou zijn.

Het hoe en waarom weet ik niet, maar gisteren werd er niet aan de muur gewerkt.

We konden er dus wel weer vanuit gaan dat uitslapen er niet in zat vandaag, want geheid dat ze aan die muur verder zouden gaan. En inderdaad, we werden gewekt door een betonmolen en wat onrustige honden.

Vorige week zaterdag stonden de jehova's weer eens voor onze deur. Die hebben nu na drie jaar nog steeds niet in de gaten dat bij ons geen (h)eer te behalen is. Zijn ze nou echt zo stom dat ik twee maanden later ineens anders denk ofzo? Helaas was ik vorige week vergeten de bel uit te zetten en jawel hoor, precies dan staan ze er. En misschien tig keer die ik niet weet omdat de bel er toen wel uit was. Volhardend zijn ze, maar ik ook.

Mijn honden zijn ook volhardend. Ze blijven het terrein bewaken tegen bouwvakkers die aan muren metselen.

En als de muur dan bijna klaar is en er nog een laatste kiertje open is, dan moet precies daar geblaft worden.

Die mannen zullen wel blij zijn geweest dat de boel nu eindelijk dicht is. Ik anders ook wel. Na een week geblaf ben ik er ook klaar mee. En is het niet met het geblaf dan wel met het eentonige geluid van de cementmolen. Ik dacht vannacht ook dat ik hem hoorde, maar toen ik iets meer bij bewustzijn was bleek het het eentonige geronk van Erik te zijn. Als dit soort dingen je overkomen is het echt tijd dat het klaar is.

Maar nu alles aan deze kant niet meer zichtbaar is, is het tijd voor rust.

Abby heeft zich heerlijk op de bank genesteld en ook Luna ligt weer op haar vertrouwde plekje in de hoek van de bank. 

Ben benieuwd voor hoe lang de rust zal duren. Ze verzinnen wel weer iets anders waar ze druk van worden. Tot die tijd geniet ik even mee van de rust.

Een diagnose

Vanmorgen om 09.30 zat ik met een klein wijs pupje in mijn auto op weg naar de dierenarts.

Dit keer weer naar een andere lokatie, maar wel naar dezelfde mevrouw.

Op het eiland hebben we maar twee lokaties waar röngten apparatuur staat. Je kunt dus eigenlijk nooit van een acuut geval direct foto's maken. Het kan alleen op afspraak. 

We zijn vandaag een stuk wijzer geworden. De foto's die van de voorpoten van Goofy zijn gemaakt hebben ons verteld wat er aan de hand is. Hij heeft de aandoening HOD, oftewel hypertrofische osteo dystrofie. We zagen duidelijk onregelmatigheden en verdikkingen ter hoogte van de groeischijven.

Eigenlijk lijkt het alsof hij een soort tweede groeischijf bij elk gewricht heeft.

De bloeduitslag klopte met het beeld wat de foto's lieten zien. En ook de koorts hoort bij de aandoening.

De diagnose is dat het wel goed kan komen. Hij krijgt antibiotica en prednison als ontstekingsremmers en moet rust houden. Die rust houdt hij nu door de pijn vanzelf wel, maar ook als hij straks door de medicatie wat opknapt zal hij niet veel mogen lopen en al helemaal niet rennen.

Dat wordt dus vastleggen aan een korte lijn in de tuin. Zo houdt hij de interactie met de rest. Hij mag wel rollebollen met Bella zolang er maar niet gerend wordt. 

Aan de ene kant heel sneu, maar zonder deze maatregels zou hij de rest van zijn leventje kreupel zijn. Dat is nog veel sneuer, dus helaas voor Goofy wordt zijn bewegingsruimte ingekort.

Bella is vanmiddag mee geweest naar het veld waar ik normaal met Tico train.

Er is een hond waarvan we niet goed wisten wat voor gedrag hij zou laten zien bij andere honden. 

De eerste ervaring was niet zo positief. De vraag was alleen of dit nou lelijk gedrag was, enthousiasme, onbehouwenheid of misschien iets anders. Ik had gekozen om bella mee te nemen omdat zij open en ondernemend is. Niet dominant en speels. Ze heeft het prima gedaan. 

De hond was best ruw naar haar en vrij dominant, maar ze bleef ontspannen. Het is echt een goeierd die Bella, naar mens en dier. Net als Goofy trouwens hoor, die ondanks dat hij echt ontzettend veel pijn moet hebben toch lief en vrolijk blijft. Knapperds zijn het, stuk voor stuk!

Tijdelijk arbeidscontract

De Berlijnse muur vordert gestaag. Voor de honden is het een dagtaak om al die bouwvakkers in de gaten te houden.

De muur is trouwens een initiatief van de nieuwe eigenaren van de woning. Zij komen in de zomer het huis bewonen, maar wilde vast de muur in orde maken. De helft van de omheining was al van steen, nu de andere helft, met dus het deel waar wij aan liggen, ook. Het groen is redelijk gespaard gebleven. Aan hun kant zijn alle lage struiken wel weg, maar de bomen staan nog. Gelukkig maar, ik vind het echt doodzonde om onnodig groen weg te halen. Het groene karakter is juist wat dit wijk zo bijzonder maakt. De muur geeft wel één groot voordeel, nou twee eigenlijk. De eerste is dat het toch wat meer privacy geeft en de tweede is dat er voorheen in een hoekje een kleine opening zat. Desi wist dat en als ik met mijn honden op pad ging glipte zij door dat gat naar de buren om ons via hun tuin te volgen. Dat kan nu mooi niet meer. 

Nu de honden een tijdelijk arbeidscontract hebben bij de Berlijnse muur kan poes is even ongestoord op pad. Voor de zekerheid hadden we wel wat stoelen als barricade neergezet. 

Tommy was blij om even op onderzoek uit te kunnen. Heel stiekem is hij zelfs al buiten geweest. De honden hebben niks in de gaten gehad. 

Bij Goofy zien we dat de medicatie langzaam zijn werk gaat doen. Hij loopt weer lekker achter me aan, al is het nog wat onstabiel en langzaam. Maar blijkbaar wordt de pijn minder en durft hij het weer aan.

Ook speelt hij weer met Bella. 

Fijn om te zien dat hij weet wat geniet. 

Ik ben door de dierenarts terug gebeld over zijn bloeduitslagen. Karpattenziekte is negatief. Hij heeft dat wel gehad, maar dat laat zijn bloed nu niet meer zien.

Er waren wel andere waardes die te laag waren naar wat ze behoren te zijn. Ik weet even niet meer precies welke dat waren. Maar morgen ben ik er weer. Dan kom ik er voor foto's. Die zullen gemaakt worden van zijn voorpoten en nekwervels. Ik ben heel benieuwd wat daarop te zien is en zal ook nog even precies navragen wat er nou met de bloedwaarden mis was.

BC er

Het was vanmorgen wel een fijn idee om te weten dat ik niks meer dan alleen maar een bench in de auto hoefde te zetten en naar de dierenarts hoefde te rijden. Vangen was al gedaan.

Dit maal moest ik wel naar een andere dierenarts dan normaal. Stichting dierenhulp heeft een eigen dierenarts waar ze mee samenwerken. Alle dieren die gratis door st dierenhulp worden geholpen gaan dus naar die arts. De gratis hulp is alleen voor baasjes die niks te besteden hebben.

Voor mij is net nog iets verder rijden dan gewoonlijk, maar ik heb het er graag voor over.

Daar zitten ze dan, in een hele grote hondenbench. Ja sorry, ik ben niet zo van de katten eigenlijk, ik heb alleen maar hondenspulletjes. Nou ja, beter een dan andersom toch? Ik zie het nog niet zo snel voor me hoe ik een hond in een kattenbench moet vouwen.

Ze waren het niet zo eens met hun reis in de auto. Maar ja, ze hadden geen keus.

Toen ik ze na hun ingreep weer ophaalde werd mij extra duidelijk waarom ik zo blij moest zijn dat ik ze niet heb hoeven vangen. De zwarte die hier ook al aardig verwildert kijkt had dus ongeveer daar in de gordijnen gehangen. Hebben ze niet, maar bij wijze van spreke dan. Er werd mij al zeer verbaasd gevraagd hoe ik die katten toch had weten te vangen. Ik had natuurlijk een prachtig verhaal op kunnen hangen. Iets met gevaar voor eigen leven enzo, maar heb maar eerlijk verteld dat de persoon die de katten voert ze gevangen had. En daar was ik nu meer dan blij mee.

Vanmiddag was ik bij de Albert Hein. Terwijl ik tussen de appels graai en opkijk, kijkt iemand anders mij aan en wil wat zeggen. Er was een blik van herkenning, maar toch zei ze uiteindelijk niks.

Haha, soms is het best grappig. Mevrouw, u mocht best zeggen dat u mij kende van het blog hoor.

U bent de eerste en de laatste niet die mij vraagt of ik degene ben van het blog over de honden.

In Nederland hebben we de BN'ers. Ik ben een BC'er. Ik voel me altijd wel een soort van vereerd als mensen me kennen van het schrijven. Er komt een dag dat ik achter een tafeltje m'n boek signeer. 

Misschien dat de mensen die me nu niet durven aan te spreken dan wel naar mijn tafeltje komen.

En voor iedereen die me ziet en twijfelt, ik schrijf dan wel over honden, maar bijt niet.

Verder kijken

Het was vroeg opstaan voor de honden. Bij onze buren zijn ze een Berlijnse muur aan het bouwen.

Dat maakt dat de honden het druk hebben, heel druk. Constant mensen die langs het hek lopen, gek wordt je ervan. Ik niet, zij. En uiteindelijk is dan ook weer, want na een tijdje weet ik het wel weer.

Dat getetter om drie mannen die blokkies aan het stapelen zijn gaat op den duur vervelen.

Maar ja, zoals die werkmannen zelf ook al aangaven, ze waken goed en doen hun werk. Net als zij natuurlijk. 

De enige die niet meedoet is Goofy natuurlijk. Hij zou best willen, maar het gaat niet. 

Vanmorgen was hij in beweging. Het is nog wat wankel en in een kaag tempo, maar hij staat weer.

Naar aanleiding van mijn blog van gisteren waren er een aantal mensen die met ons meedachten.

Mogelijke prognoses maar ook namen van andere dierenartsen werden gegeven.

Nou ben ik echt super tevreden over onze eigen dierenarts en zal absoluut niet snel naar een ander gaan. Alleen als hij er niet is of echt geen tijd heeft. In Goofy's geval is het zo dat er eigenlijk geen diagnose is. Het enige dat we nu kunnen constateren is dat prednison werkt. 

Omdat elke dierenarts zich ook wel weer ergens in heeft gespecialiseerd, de onze bijvoorbeeld voornamelijk op orthopedisch gebied, kreeg ik de tip dat er ook iemand was die meer weet van auto immuunziektes. Nou ja, langs gaan kan altijd. Omdat het spreekuur eigenlijk qua tennis slecht uitkwam, had ik even overlegd met de tennisleraar. Die had zo iets van niet moeilijk doen, neem maar mee.

Dat heb ik dan ook gedaan. Een paar bezorgde kinderen kwamen hem nog even een bakje water brengen.

Na de tennis ben ik er even snel gaan afdouchen en zijn we richting dierenarts gereden.

Zij heeft veel lichamelijk onderzoek gedaan. We kwamen erachter dat hij eigenlijk meer pijn aan zijn voorpoten dan aan zijn achterpoten heeft. Toen ze aan zijn voorpoten zat gromde hij en trok zijn lip op. 

Dit maakte helder dat het dus niet alleen om z'n achterhand gaat. Ook is er bloed afgenomen waar ik de uitslag nog van krijg.

Naar aanleiding daarvan zal waarschijnlijk de vervolgstap zijn om een foto van de wervels te maken. 

We weten dus nog niks, maar we kijken nu even door een andere bril naar Goofy. 

Nadat ik Goofy weer heb thuis gebracht heb ik twee benches in mijn auto gezet.

Ik ben weer naar de straat van ex fosterhond Jimmy gereden. Jimmy lag heerlijk in de schaduw in de tuin. Bij zijn buren ging ook alles prima met de pup die een tijd geleden onder de teken zat en het teefje dat een paar weken geleden gesteriliseerd is.

Morgen is het de beurt aan de eerste katten. De persoon die ze voert zou ze begin van de avond vangen en in de bench zetten. Ik heb ze speciaal voor de katten als mini kattenpaleis ingericht.

In de voerbak zit kattengrind zodat ze daar hun behoefte in kunnen doen. Moest wat toch, ben niet in het bezit van tig kattenbakken.

Vanavond om 20.00 werd ik keurig gebeld door meneer dat het gelukt was ze te vangen en dat hij ze morgenochtend klaar zou zetten voor hij naar z'n werk vertrok.

Wat geweldig hoe er mee gedacht wordt. Hij is niet eens eigenaar maar voert ze wel en is ook bereid om mee te werken en te denken. Dit geeft de burger moed.

Arme Goofy

Arme arme Goofy. Het zit hem niet mee. We weten niet wat er precies aan de hand is, maar sinds gisteren is hij weer helemaal ingestort. Opnieuw heeft hij verlammingsverschijnselen en kan niet meer rechtop staan.

Echt heel raar, omdat hij die ochtend nog heerlijk gespeeld had. Nu is het wel zo dat zijn prednison kuur sinds afgelopen vrijdag helemaal afgebouwd was. Blijkbaar heeft zijn lichaam het nog hard nodig en kan nog niet zonder. Ik had zelf niks meer in huis en heb gisterenavond nog snel bij iemand een strip opgehaald om weer te kunnen beginnen. Goofy heeft gisteravond en vanmorgen een dosis gehad, maar toe nu toe nog geen enkele verbetering. 

Echt zo sneu. En het is zo'n lieverd. Als je hem zo midden in de kamer ziet liggen hou je je hart vast op wat komen gaat.

Op dit moment is er eigenlijk niet helder welke ziekte hem deze ellende aandoet.

De eerste keer dat hij niet lekker was dacht ik natuurlijk aan een leguaan die verkeerd gevallen was. Misschien is dat ook wel iets anders geweest. Maar toen kon hij in ieder geval nog wel gewoon lopen.

Eigenlijk pas in de week dat ik met Maud naar de Bahama's was en Erik alleen met de honden thuis was is het zulke extremen vormen aan gaan nemen.

Als we een diagnose hebben kunnen we daarna handelen. Dat zou inhouden dat hij de juiste medicatie zou kunnen krijgen of dat we misschien moeten besluiten hem te laten gaan. Dat laatste zou natuurlijk alleen in extreme gevallen van toepassing zijn. Als de diagnose niet verenigbaar met het leven is en leven een lijden zou worden. Het is en blijft moeilijk wat je dan ook besluit. Het besef dat een hond met een chronische aandoening moeilijker te plaatsen is speelt helaas ook mee. 

Nou ja, laten we nog maar niet in zulke doomsenario's denken. 

Ik gun hem net als elke andere (foster)hond een mooi leventje. 

 

Dubbel pech

Het zit niet zo mee dit weekend. Gisteren kreeg ik natuurlijk al een aardige handtekening van Tommy uitgereikt. Vandaag was het niet Tommy maar een maribomba. Dat zijn een soort grote wespen die vervelend prikken. Een tijdje geleden schreef ik over de kerstkrans die gekraakt was door een curacaose vogeltje. Ik ben de rotste niet en liet het vogeltje haar gang gaan die vervolgens een heel nest bouwde. Alleen toen het nest klaar was, was het vogeltje gevlogen. Tommy is niet schuldig, die is nog niet buiten geweest. Maar nu de krans toch niet meer gebruikt werd kon hij alsnog opgeborgen worden.

Bij het pakken van de krans greep ik vol in een maribomba nest en werd direct gestoken. Sorry, had dan ook niet gezien dat zij ook al gebruik maakte van de krans. Alleen bij maribomba's ben ik minder coulant en zeker niet als ze mij meteen steken. Voor straf heb ik het nest vernield en de krans alsnog weg gehaald. Was er meer dan klaar mee!

Vanmiddag hadden we weer een rondje boca Sami op het programma staan. Erik was de afgelopen twee weken afwezig geweest en wilde eigenlijk ook wel eens zien hoe leuk de honden het water vonden.

Ik twijfelde nog of ik wel mee moest gaan. Kan niet goed gaan natuurlijk. Er gaat dit weekend al zoveel mis, geheid dat ik van een richel glij of zo. Om het dan nog een beetje spannend te maken hadden we afgesproken dat ik dat dan zou doen op een plek waar ik alleen per helikopter opgehaald kon worden. 

Maud zou dan met mij meegaan en Erik zou de auto en de honden naar huis brengen. Een heel plan, maar gelukkig niet nodig. Ik ben de tocht heelhuids doorgekomen.

We hebben weer genoten van de wandeling.

Kijk, hier ben ik natuurlijk wel veilig op afstand gebleven. 

Kniediep water durfde ik wel aan. Net als Luna die de vorige keer nog met veel woorden het water door geholpen moest worden en nu uit zich zelf ging.

Maud is daarna nog de zee in gegaan met Tico. 

Zolang Tico kan staan vindt hij het prima en rent hij enthousiast mee. Echt zwemmen is nog spannend.

Wie weet lukt dat een volgende keer.

Oorlogswond

We zitten bijna aan onze twee weken ophoktijd voor Tommy. Dat zou betekenen dat hij de wereld verder dan de slaapkamer mag gaan verkennen.

We hadden al wel eens de honden allemaal buiten gezet en de deuren dicht gedaan zodat Tommy kon komen kijken, maar eigenlijk vond hij dat ook te spannend.

Dat hij, nu alles open stond, niet zou komen verbaasde me dus niet.

Maud wilde hem graag toch de woonkamer laten zien en nam hem mee naar de bank. De honden vonden dit zeer interessant en kwamen wat Tommy betrof echt te dichtbij. Omdat hij met zijn nagels vast zat aan de kleding van Maud, ben ik haar gaan helpen. Maar ja, waar ik ben zijn de honden. Wat er niet al stond liep met me mee waardoor het voor Tommy helemaal bedreigend werd.

Terwijl ik hem van Maud haalde kwamen er wat hondensnuiten om te snuffelen. Het resultaat van deze kennismaking was niet zoals gepland.

Ik zou natuurlijk op Facebook kunnen plaatsen dat ik aangevallen ben door een Caribische rifkat of een losgebroken panter. Wie weet haal ik dan ook het nieuws wel. Paar Freek Vonk pleisters scoren en ik ben helemaal hip. Helaas had ik die pleisters niet op voorraad. Wel een fles sterilon die ik er maar eens rijkelijk overheen gesprenkeld heb. 

En tja, met zo'n oorlogswond kan je natuurlijk niet schoonmaken. Ik heb wat slachtoffers bereid gevonden om wat activiteiten over te nemen.

Zo heeft Youri zijn bureaustoel met een spons behandeld. Dat doet hij dan natuurlijk wel op zijn eigen bijzondere wijze.

Eigenlijk best een goed excuus om wat zaken uit te besteden.

We hebben nu maar afgesproken dat Tommy zelf bepaald wanneer hij de tijd rijp vindt om op onderzoek uit te gaan. Al blijft hij een half jaar in de kamer van Maud, prima. Ik was namelijk niet van plan om hem nogmaals op deze manier te redden van wat hondensnuiten. 

Vrijdag verwijderdag

Vrijdag is bij een hoop mensen een hele leuke dag.

Hier kijkt men uit naar de happy hours, of is het snack friday. Allemaal leuke dingen zo voor het weekend.

Ik heb een hele andere bestemming voor de vrijdag. Hier is het vrijdag verwijderdag.

En wat verwijderen we dan zoal? Nou voornamelijk baarmoeders. Bij honden dan he, niet bij mensen.

Deze keer was het de beurt aan Bella om onder het mes te gaan. 

Hier op het eiland proberen we elke hond voordat die geslachtsrijp is te laten castreren of steriliseren.

Dat betekent bijvoorbeeld dat als pups van ons geadopteerd worden de nieuwe baasjes betalen voor een adoptie met sterilisatie. Die zit dan bij de prijs in. Omdat mensen er dan voor betaald hebben gebeurd het ook. Anders wil het nog wel eens uitgesteld worden met de 'oeps' nestjes tot gevolg.

Het gebeurd hier zo vaak dat het teefje wel in de tuin gehouden wordt maar de buurthonden alsnog gewoon het hek over springen. Kijk maar naar het verhaal van de loverboys toen Desi loops was.

Desi en Abby zijn hun ingreep al weer vergeten. Ze werden er vast even aan herrinert toen Bella weer terug de tuin in kwam. Er werd eens gekeken en gesnuffeld. Ach arme jij, ben jij ook al te grazen genomen? O ja ik zie het al, ook een ritssluiting. Moet je afblijven hoor, anders wordt het baasje boos. Nou ga maar ergens liggen, het komt wel goed.

Zo gingen Desi en Bella uit elkaar.

Bella heeft het advies van Desi ter harte genomen en heeft weinig ondernomen vandaag.

Ze was echt nog een beetje brak. Zelfs haar flappers waren down.

Alle dames hebben we nu gehad. Voor zo ver staat er voor de volgende vrijdag nog niks. Maar wat niet is kan nog komen. Ik heb wel woensdag een paar katten ingepland staan bij dierenhulp. 

Ach, maken we er even tijdelijk woensdag verwijderdag van. Ik ben heeeel flexibel.

Vieze varkens

Soms ben ik zo moe, onbegrijpelijk en dat terwijl ik geen baan heb en als ik zou willen de hele dag met een wijntje op het strand zou kunnen liggen.

Maar daar gaat het al mis. Ik hou niet van wijn. En oja, ik heb nog een gezin en een stel honden.

Met een vriendin had ik het geweldige idee om dan minstens één keer in de maand een ochtend naar het strand te gaan. Idee een 10, uitvoering diep onder het vriespunt. En dat op een eiland waar het elke dag 32 graden is.

Er is gewoon elke dag wel wat. Vanmorgen had het hard geregend. Niet dat ik daar iets van meegekregen had, ik kwam erachter toen ik de twee pups binnen haalde die buiten hadden geslapen.

Bella en Goofy slapen buiten omdat ze het zo ontzettend leuk vinden om rond de klok van 04.00 te starten met spelen. En oja, op dat zelfde moment bedenkt Desi zich dan dat ze liever bij mij wilde slapen en meldt zich aan mijn deur om de slaapkamer binnen te komen. 

Nu is het dus meteen duidelijk waar die vermoeidheid vandaan komt. Na drie nachten om 04.00 uur in de weer te zijn geweest was ik het zat. De twee pups slapen nu buiten. Kunnen ze op elk moment spelen wanneer ze willen. En Desi slaapt nu vanaf het moment dat we naar bed gaan bij mij. Zo hoeft ze zich niet meer midden in de nacht te bedenken en zich te melden. Afgelopen nacht is het goed gegaan, ik kon zowaar doorslapen.

Maar het gevoel van euforie was snel voorbij. Het had dus geregend. En de pups hebben zich daar niet door laten weerhouden en hebben heerlijk doorgespeeld. Als twee door de modder gerolde varkens kwamen ze binnen zetten. Dag schoon gedweilde vloer, dag gestofzuigd huis. Ik kon nog net mijn slaapkamerdeur dicht trekken. Tja, hier wordt je dus ook moe van.

Schoonmaken stond helemaal niet op het programma van vandaag. Ik zou groots boodschappen doen bij Albert Hein. Daarna had ik een gesprek vanuit de stichting met de dierenarts en direct daarna heb ik Maud naar surfen gebracht. Tijdens het surfen heb ik wat laatste boodschappen gedaan en bij het surfen alle achterstallige berichten beantwoord. Dat zijn er op een dag best heel wat. 

Nu ik dit blog schrijf is het nog net zo'n pestzooi als toen ik vanmorgen vertrok. 

Morgen maar schoonmaken dan, ik word er nu al moe van als ik eraan denk. O nee, ik was al moe.

Misschien regent het morgen wel weer. Dan heeft schoonmaken toch geen zin. 

Eindelijk

Eindelijk, eindelijk, eindelijk was het vandaag zo ver. De motor van de electrische poort is vervangen.

Ik zou al niet eens meer weten hoelang het ding het al niet meer doet. Ik was er al zo aan gewend dat ik hem dagelijks met de slinger op handmatig moest zetten, open schuiven, auto naar binnen, dicht schuiven en weer met de slinger omzetten anders kan iedereen op deze manier naar binnen komen.

Ik was natuurlijk al geruime tijd bezig geweest om de poort weer in orde te krijgen, alleen het bedrijf waar ik in eerste instantie zaken mee deed werkte niet echt mee. Ze raakte onderdelen kwijt, belde niet terug en bestelde vervolgens een onderdeel wat nu nog aan zou moeten komen.

Ik ben verder gaan shoppen en kwam bij een ander bedrijf terecht. Zij vertelde al heel snel dat ik lekker aan het lijntje was gehouden door het andere bedrijf. Het onderdeel wat zogenaamd besteld zou zijn is helemaal niet meer leverbaar. Daar heb ik wel beeld bij, want op de originele bon die hier ligt is af te lezen dat de motor 18 jaar oud is. Dan heeft hij het eigenlijk nog superlang volgehouden. Maar vandaag heeft hij toch echt het veld moeten ruimen voor een jongere variant. Ik kon vandaag dus weer sinds hele lange tijd de auto naar buiten rijden, op het knopje drukken om het hek te sluiten en weg rijden. Ik hoefde niet meer terug de tuin in om de slinger weer om te zetten. Wat een luxe!

In die auto die zo luxe de poort uit reed zaten Desi en Tommy. Onze kater heeft van de kinderen de naar Tommy gekregen. Denk dat mijn zus dat wel leuk vindt. Haar wijlen kater heette ook Tommy.

Maar ja, Tommy en Desi hadden een ongeplande afspraak bij de dierenarts.

Beide verloren druppels bloed. Bij Tommy zouden daarom toch vandaag in plaats van morgen de hechtingen verwijdert worden en bij Desi zouden we even checken of er geen ontsteking gaande was.

En oei wat vond Desi het weer spannend. Ze ontdooide iets toen we even op het bankje moesten wachten.

Maar na dit moment konden we naar binnen en dan is het weer helemaal mis. Ze stort zich ter aarde en ik moet haar optillen om binnen te krijgen. Dat was dan meteen weer het sportschoolmomentje van de dag. Gelukkig was het geen ontsteking, maar iets hormonaals waardoor ze toch nog na haar sterilisatie bloed verloor.

Tommy heeft het ook goed gedaan. Zijn hechting verwijderen duurde nog geen minuut. Als het goed is, is hij nu helemaal klaar en weer oke. Over een paar weken alleen nog z'n tweede enting en hij kan er weer maanden tegenaan.

Lang wachten

Dinsdag alweer, de tijd vliegt. Dat vond Maud ook. Die had al een tijd haar entingsboekje klaar liggen voor een herhalingsenting voor hepatitis A en B.

Om de enting levenslang te laten werken moest er nog een tweede enting geplaatst worden.

Het was niet dat ze er tegen op zag, maar er was elke keer weer iets wat ertussen kwam.

Omdat het zo zonde is om dit te laten verlopen hadden we gisteren een deal gesloten, vandaag ging het gebeuren, hoe dan ook!

Bij onze huisarts kun je heerlijk zonder afspraak binnen lopen. Elke dag tussen heeft hij een afsprakenspreekuur en een inloopspreekuur. Beide duren twee uur en lopen in elkaar over.

Dat is fijn, want als het dan zo ver is dat je tijd hebt of maakt is het wel zo handig als de arts ook meewerkt.

Maar het is gelukt, Maud kan de hele wereld rond. Die is nu safe in gebieden waar gele koorts en hepatitis heersen. En ook heel belangrijk, de hepatitis enting wordt ook voor de opleiding gevraagd. Nou, dat is dan vast geregeld. En die reis om de wereld zie ik haar ook wel doen.

Vanavond was ik aan het koken en wachte tot het water warm genoeg was om de rijst toe te voegen.

Onderwijl doe ik natuurlijk altijd allerlei andere dingen. Ik hoor vanzelf de pan wel rammelen.

Na een kwartier bedacht ik me ineens dat ik nog steeds niks had gehoord. Even kijken dan maar.

Al snel was het probleem duidelijk. De gasfles was leeg waardoor ik geen gas meer bij het fornuis had.

Nou hebben we twee grote cillenders gas bij het huis. Eentje in gebruik en eentje in reserve.

Met die reserve ben ik op dit soort momenten natuurlijk superblij. Je kunt dan tenminste afmaken waar je mee bezig was.

Het is dan een kwestie van het ene kraantje dicht draaien en het andere open.

Ik zag op de volle fles staan dat deze in maart 2016 gebracht is. Precies een jaar geleden.

Dan hebben we met deze gasfles lang gedaan. Ik heb één keer gehad dat ze de fles niet goed hadden aangesloten en hij met twee maanden leeg was. De fles erna heb ik 8 maanden mee gedaan.

Waardoor er zo'n verschil in zit en ik er nu een jaar mee gedaan heb weet ik niet. Mijn kookgedrag is het hele jaar wel hetzelfde. Maar goed, nu is het dus weer zaak een nieuwe fles te gaan betalen.

Die kost op dit moment 21 euro. Dat is niet duur als je daar een jaar op kan koken.

Wanneer ze de fles brengen is altijd de grote vraag. Kan drie weken of drie maanden duren. Gelukkig doe ik nog wel even met de nieuwe waaraan ik net begonnen ben. Zou toch niet willen meemaken dat beide flessen leeg zijn en ik niet kan koken. Alhoewel ik wel één iemand in dit gezin kan bedenken die daar minder moeite mee zal hebben. Ik ga hem maar niet op ideeën brengen. Dadelijk saboteert hij de boel nog.

Nog een week

Het gaat heel goed met alle patiënten die afgelopen vrijdag zijn geopereerd.

Desi en Abby hebben totaal geen interesse in de wond. Gelukkig maar, ik vind het altijd zo naar als ik ze een kap om moet doen. Zeker bij Desi zal dit alleen maar mentale schade geven. Die vindt alles soms al zo ingewikkeld.

Ook de kat die door de kinderen Tommy is genoemd maakt vorderingen.

Nadat hij alle slaapkamers heeft gezien mag hij nu in de woonkamer. We hebben dit gisteren zonder honden gedaan. Dus honden naar buiten, deuren en ramen dicht en Tommy los.

Vandaag werd het weer een tandje ingewikkelder. Nu was het ramen en deuren gesloten en een aantal honden binnen. Oei, dat was even schrikken.

Gelukkig zijn er her en der verstopplaatsen waar honden niet zo snel komen. Nog een weekje zo een beetje oefenen en kennismaken en dan mag hij het los proberen. Ik vind het wel eng, zeker omdat ik juist poes hierdoor kwijt ben geraakt. Het is toch anders dan dat een kat overlijdt. Nu zullen we nooit te weten komen wat er precies is gebeurd. Alleen in dit land met dit klimaat is het gewoon niet anders dan dat de kat naar buiten gaat. Elke dag zijn alle ramen en deuren geopend. Dat is echt niet tegen te houden. Niet te veel bij nadenken maar. Het is bij poes ook 7 jaar goed gegaan. 

Ik ben ook nog bij Estherelle geweest, de foster van de bullenbaai familie.

Ook daar is gelukkig geen kap nodig voor het pupje met de gebroken poot. Die blijft keurig van zijn verband af. Het zijn juist de andere honden in de roedel die het geweldig interessant vinden om er aan te pulken. Daarom zit er nu een extra laag ducktape omheen.

Het is echt een wonder hoe flexibel zo'n kleintje is. Ze hobbelt gewoon met het hele gevaarte aan haar been rond.

Ook hier nog een week dan mag het eraf. Ben heel benieuwd of alles goed is geheeld. Het pupje heeft het in ieder geval prima naar het zin en lijdt er totaal niet onder.

Net als haar broertje die ook geniet.

Blije mensen, blije honden

Het is alweer een half jaar geleden dat ik mijn vader op zijn 70ste verjaardag verraste met mijn onaangekondigde bezoek. 

Vandaag was het voor mijn moeder zo ver. Ook zij werd 70 en gaf een feestje.

Ze wisten al dat ik er dit keer niet bij zou zijn, nee echt niet, maar via FaceTime kon ik haar toch nog een beetje live feliciteren.

Ik hoorde al van de familie dat het best lekker weer was. Eigenlijk was het dit weekend een soort van allereerst lenteweer. Hoe leuk is het dan om foto's van ex fosterhonden binnen te krijgen die nu in Nederland genieten van de eerste zonnestralen. Ze zullen ze wel gemist hebben, het blijven toch warmbloedige Antiliaanse hondjes.

Kijk eens naar Trix die hier zo lekker geniet!

En Renzo dan! Die is lekker mee de duinen in geweest en heeft voor het eerst van z'n leven met vier poten in het water gestaan. Dat was een hele overwinning, maar het zand was favoriet!

Wat een heerlijke foto's! Daar kan ik echt van genieten.

Tico en Luna hebben ook een leuke middag gehad. Zij verdienen af en toe ook eens wat extra quality time met de baasjes. Door de drukte met de honden schiet het er wel eens bij in wat ik eigenlijk heel jammer vind. Maar vandaag heb ik het extra goed gemaakt. We zijn met de auto met ze naar boca Sami gereden. Alleen dat autorijden vinden ze al een feestje, maar het werd nog leuker. 

Om een bepaald pad te kunnen belopen moesten we naar de overkant. Dit kon per bruggetje of door water van ongeveer kniehoogte. We hebben Tico en Luna mee door het water genomen.

Op de heenweg vonden ze het beide nog een beetje eng, maar terug ging Tico er al rennend doorheen. Hij was echt heel blij met dit uitje.

Ik had het graag op foto gezet, maar was mijn telefoon vergeten. Dat is dus een extra rede om nog een keer te gaan. Vinden Luna en Tico helemaal niet erg. 

Domme actie

Ik weet dat ik een soort van aantrekkingskracht op dieren heb, maar soms gaat dat wat ver.

Blijkbaar willen vogels nu ook al graag in mijn nabijheid zijn. Eerst al twee nestjes vlak bij het huis en vandaag dacht er één door een dichte schuifpui naar binnen te kunnen.

Die schuifpui was juist dicht omdat we de kat hadden rondlopen. Domme actie van meneer duif om dan net naar binnen te willen. Ging natuurlijk ook niet waardoor hij wat versuft op de grond zat.

Is net zo goed een domme actie, want wat de kat niet doet maken de honden wel af.

Gelukkig hoorde en zag ik het gebeuren en was vrij snel buiten. Ik kon door een felle schreeuw voorkomen dat de duif bij z'n kop gegrepen werd. Snel één van de overtrekken die op de bank liggen gepakt en de vogel opgepakt. Maud haalde snel de kattenbench die nog in de gang stond.

Daar hebben we hem zolang in gedaan tot hij weer voldoende bijgekomen was om zijn weg te vervolgen. 

Na een kwartiertje was hij de bench zat en hebben we hem weer vrij gelaten.

Nu niet meer doen hoor meneer duif, tegen het raam aanvliegen op dit adres is echt de domste actie ooit!

Ondertussen hebben we wel een ander dier erbij, geen vogel dus maar een hond. Niet heel verrassend denk ik. Dit keer vangen we een jonge hond van zes maanden op. Ze heeft haar hele leven aan een ketting gezeten. De eigenaar was klaar met de hond, ze waakte niet, ze blafte niet en had het gras kapot gemaakt. Ze kon nu worden opgehaald en anders namen ze hun eigen maatregels. Feed friends had via via deze melding gekregen en heeft haar daar weggehaald.

Tja, dit waren helaas mensen die dit soort dreigementen ook echt zouden uitvoeren.

Je kunt dan maar beter de hond ophalen dan dat je haar ergens gedumpt of dood terug vindt.

Het hondje heette bij de eigenaar Bella en Bella is maar wat blij dat ze eindelijk los mag.

Ze rent als een dolle door de tuin en heeft in Goofy al een leuk kameraadje gevonden.

Oke, ze is wat ongemanierd. Dat je niet over iemand heen kan rennen die op de bank zit was nog niet ingeprogrammeerd. Zo ook niet dat je niet constant tegen mensen aan mag springen. Maar dat gaan we haar wel bijbrengen. Ze is lief en speels en maar wat blij dat ze hier mag logeren.

En dat ze niet blaft en waakt vind ik nou eens helemaal niet erg. Beter zelfs. Van de oude eigenaar was dit de domste actie ooit!

Narcose 3.0

Op het programma van vandaag stond de sterilisatie van Desi en Abby. Niet zo veel bijzonders zou je denken. Maar Desi pakken en in de auto meenemen vergt nog een heel plan van aanpak.

Ik was alleen thuis, dus moest het ook alleen oplossen. Desi vindt het tegenwoordig prima om een aaitje te krijgen, maar vast pakken is echt niet haar ding. Even geleden had ze haar halsband los weten te krijgen. Ik wilde dat ze er één omhad omdat dit makkelijker is met oppakken en het in en uit de auto tillen.

Gisteravond heb ik dus vast de halsband omgedaan. Ze is dan zeker een half uur erna nog wantrouwig en komt niet bij je in de buurt. Ik wist dit en dus was ik blij dat ik dit vanmorgen niet meer hoefde te doen.

Desi was de eerste die geholpen werd. Zo kon ik bij haar blijven tot ze helemaal onder narcose was en de tafel op ging. Goed voor onze vertrouwensband, tenminste dat hoop ik dan maar. Kan me ook indenken dat ze me na dit geintje het eerste half jaar zal gaan ontwijken.

Abby is gelukkig niet zo angstig, die vind het juist maar wat fijn om van iedereen wat aandacht te krijgen. Zij heeft in de kennel op haar beurt gewacht.

Ophalen stond weer om 12.00 gepland. Maud kwam net voor twaalven uit school en had de kat op haar kamer. Toen ik op het punt stond om weg te gaan kwam ze nog snel naar me toe. De kat had toch weer een stukje darm uit z'n anus uitgestulpt. He balen, het zag er allemaal zo goed uit.

Tja, dan maar meteen mee in de bench. Ik moest toch naar de dierenarts. 

Omdat iedereen daar heel druk bezig was met een spoedgeval, heb ik alleen de bench om het hoekje gezet en de gesteriliseerde dames meegenomen. Ik dacht ik bel ze straks na de pauze wel, nu maar even niet storen.

Maar nog voordat ik zelf gebeld had kwam de dierenarts al op de lijn. Ook de kat moest onder narcose om de boel vast te hechten. Of hij hem dan meteen maar moest castreren? Ja waarom niet, hij ligt er nu toch. En zo haalde ik later die middag de kat weer op bij de dierenarts. 

Echt, ik had een woning in zijn wijk moeten nemen. Had heel wat benzine en tijd gescheeld.

Nu heb ik dus drie slaperige dieren in huis. Allemaal brak van de narcose en de ingreep.

Morgen zal het vast wel weer beter met ze gaan, we zullen ze van het weekend lekker in de watten leggen.

Schokkend

Erik appte mij vanmorgen met een vraag. Heb je wat meegekregen van de aardbeving?

Hu, aardbeving? Nee, had wel wat last van langs denderende honden, maar denk niet dat hij dat bedoelde.

Erik zit zelf op een ander eiland en zat buiten de zone, maar Curacao heeft vanmorgen echt een schok kunnen voelen. Maar ja, ik dus niet. Ik heb er helemaal niks van gemerkt.

Schokken heb ik niet gevoeld, schokkend was mijn bericht op Facebook schijnbaar wel voor velen.

Ik heb namelijk eergisteren een oproep op Durf te vragen dieren Curacao gedaan.

Hierin vroeg ik naar een huisdierenoppas voor per direct en voor onbepaalde tijd. Verder geen informatie, dat gaf ik geïnteresseerde wel in een persoonlijk bericht. Deze oproep was natuurlijk bedoeld voor de opvang van de vier honden van de man die opgenomen is. Jack en bella zijn twee van die vier honden. Om een heel lang verhaal maar kort te houden, een oppas aan huis was makkelijker te vinden dan opvang voor vier honden. Dat bleek wel uit de vele reacties die binnen kwamen.

Een keus is nog niet definitief gemaakt, maar dat gaat wel goed komen.

Dat uit mijn bericht niet te halen was dat het niet om ons ging besefte ik mij eigenlijk niet eens zo. Met alle goede bedoelingen heb ik dat bericht getypt en ben aan de slag gegaan. Maar gisteren kregen Maud en ik al wat vragen. Vanmiddag kwamen we op de surfschool aan en ik zag van die vragende gezichten. Haha eigenlijk was het best grappig, of we op vakantie gingen voor lange tijd? 

Ik besefte mij toen eigenlijk pas wat voor verwarring ik veroorzaakt had door mijn berichtje. Ik denk dat ik er morgenavond maar één achteraan gooi waarin ik uitleg dat de oproep niet voor mij persoonlijk was. Kunnen alle mensen op Curacao tenminste weer rustig slapen.

Jack en Bella slapen ook weer rustig, rustig in eigen tuin wel te verstaan.

Alsof het zo moest zijn, maar gisteren terwijl ik met iedereen bezig was die zich als hondenoppas had aangemeld krijg ik een bericht van de man waar Jack en bella tijdelijk zitten. Zijn hond had een ernstige bijtwond opgelopen en nu durfden ze de kinderen niet meer bij de honden te laten. En je raad het natuurlijk al, ze moesten weg. Niet de kinderen, maar de honden. Gelukkig wist ik dat het met de hondenoppas wel zou gaan lukken dus kon ik toezeggen ze op te halen, maar dan wel vrijdag. Vandaag zat ik hardstikke vol.

17.30 gaat de telefoon. Ze hadden nu ook een plastic omhulsel van het kastje van de electrische poort gesloopt of ze NU opgehaald konden worden. Ach wel ja joh, ik heb toch niks te doen. Ik eet wel om 20.00 uur of zo.

Na de surfles van Maud zijn we dus samen het halve eiland over gescheurd om Jack en bella op te halen en weer naar huis te brengen. 

Gelukkig kon ik iemand bereiken die de sleutel had en aanwezig kon zijn voor ontvangst. Oja, de verschrikkelijke bijtwond heb ik ook mogen aanschouwen. Zo schokkend was het niet. Het was een schaafplekje waarvan ik zelfs twijfel of die door een andere hond aangebracht is of doordat hij zelf ergens achter is blijven hangen. Ik ben de discussie niet aangegaan. Zinloos en kost mij teveel energie. Ik ben blij als ik straks een goede oppas in het huis heb.

Zo langzamerhand wordt alles omtrent het baasje van Jack en Bella mijn probleem in plaats van zijn probleem en dat lijkt me toch niet de bedoeling. 

Als vanouds

Haha het was vanmorgen even bijzonder wakker worden. Allemaal bezorgde mensen die een berichtje gestuurd hadden waarom er geen blog online stond. Ik was me van geen kwaad bewust.

Nadat ik mijn blog heb geschreven deel ik hem altijd eerst via safari en daarna via Facebook. Dat laatste was blijkbaar niet goed gegaan waardoor ik bij een hoop mensen het ochtendritueel verstoord heb. Sorry lieve mensen, morgen is alles weer als vanouds. 

Als vanouds hoop ik ook dat de pup het straks weer doet. Niet mijn pup, maar die van de familie bullenbaai. Ze zijn gezien door de dierenarts die gelukkig constateerde dat de breuk te helen moest zijn met een spalk. De andere voorpoot was niet gebroken maar wel zwaar overbelast. Vanaf nu gaan we werken aan herstel door middel van een roze pootje voor pup.

Onze kleine rode donder heeft vandaag een andere slaapkamer besnuffeld. Zo komen alle ruimtes langzaam aan bod. Soms is het even zoeken waar meneer uithangt. Hij weet nu al de lekkere plekjes te vinden. 

Tico was de eerste die mocht komen kennis maken. Hij had al een paar keer onder de deur gesnuffeld. Hij had dondersgoed in de gaten dat er wat 'nieuws' was. Tico is echt de goedheid zelve. Die vond het bijna spannender dan de kat.

Morgen is Luna aan de beurt. Daar verwacht ik ook niks van eigenlijk. En zo gaan we het rijtje slaapkamers en honden af. Net zo lang tot we denken dat hij er aan toe is om zijn eigen weg te gaan.

Missie geslaagd

Het is wat ongebruikelijk, maar voor vandaag hadden we het uitzoeken van een kat in de agenda gepland. De week mocht dan wel redelijk leeg lijken toen hij startte, ik weet er alles van hoe snel dat ook weer kan vollopen. Dus "kat uitzoeken" stond in de agenda, check.

We hadden een bench mee want eigenlijk gingen we niet meer voor oriëntatie, maar voor het eggie.

We begonnen bij Thea van Alle Hadoc. Zij heeft het kattenpaleis waar een aantal kittens en volwassen katten bivakkeren. De vorige keer dat we er waren had ze ontzettend lieve schootkittens. Maud was toen niet mee en eigenlijk was de afspraak dat we er allemaal bij zouden zijn als de keuze gemaakt zou worden. Toch haakte Youri voor vandaag af. Hij had z'n wensen doorgegeven en liet het aan de dames over.

De wensen waren eigenlijk vrij eenvoudig. Het moest een schootkat zijn. Youri wilde een kat die bij hem op het bureau kwam liggen en Maud eentje die op bed en op schoot kwam. Wat voor kleur, ras, geslacht, leeftijd maakte ons niks uit. En niet al te klein, het mocht best een kat van een jaar of vijf zijn. 

In ieder geval eentje die groot genoeg is om van zich af te bijten tussen alle honden.

De katten in het kattenpaleis bij Thea zijn het buitenleven nog niet gewend. Ze heeft ook veel katten buiten, maar ik weet niet of ik die wel mee naar Nederland kan meenemen. Die hebben jaren buiten geleefd en zouden dan een binnenbestaan krijgen. Op éen of andere manier vind ik dat sneu. Poes was buiten en binnen gewend. Overdag kon ze heerlijk naar buiten, s nachts was ze binnen. En dat willen we poes twee ook aanleren.

Poes twee kwam uiteindelijk niet bij Thea vandaan. Er was geen klik. Niet gezegd dat de kittens niet leuk waren, maar we zochten er éen die je van schoot moet duwen een beetje overdreven gezegd.

Door naar onze volgende bestemming, dat was het asiel. Overal waar je kijkt zat kat.

In het asiel zijn we geslaagd. Er zat een kat apart vanwege een probleem aan zijn anus. Tuurlijk wilde we bij hem kijken. Het probleem was inmiddels verholpen en het bleek een ontzettend lief katertje te zijn. Eentje die ongeveer ondersteboven rolt om aandacht te krijgen. Dat was wat we wilden. 

Of hij muizen en salamanders kan vangen is bijzaak, hij had nu in ieder geval ons in de pocket.

Inpakken en wegwezen dan maar. Hij zit zolang bij Maud op de slaapkamer. Eerst maar eens even wennen aan de nieuwe omgeving en dan aan de honden. Als dat achter de rug is mag hij naar buiten.

Maar het maakt hem niks uit hoor, hij heeft z'n plekje al gevonden.

Nu nog een naam voor deze rakker.