De honden laten mij altijd wel weten dat het etenstijd is. Als ik eerst iets anders doe en dan pas hun voer blijven ze maar om mij heen dralen. Ik kan dan ook maar beter eerst voeren, dan is de rust weer wedergekeerd en kan ik gewoon mijn ding doen. Dat is dan eigenlijk altijd de kat voeren, maar die was er vanmorgen niet. Nou gebeurd het wel eens vaker dat ze later binnen komt. Zo is ze bijvoorbeeld geen fan van de grasmaaier. Als de tuinman er is komt ze altijd pas eten als hij is vertrokken. Bang is ze niet, maar ze houdt niet van herrie.
Maar vandaag was de tuinman er helemaal niet en ook qua vuurwerk viel het reuze mee. Het was voor mij dan ook niet duidelijk waarom ze niet kwam. Nou ja, misschien kwam ze later.
In de loop van de ochtend ben ik met Trix naar de dierenarts geweest. Over drie weken gaat ze naar Nederland. Dat betekende dat ze precies vandaag haar rabiesenting mocht halen.
Haar nageltjes werden ook nog even gemanicuurd. De meeste dames zijn daar altijd wel van gecharmeerd, maar Trix niet. Van haar had deze poespas echt niet gehoeven. Ik begrijp Trix wel, mijn ding is het ook niet.
Na thuiskomst werd er al meteen aan me gevraagd of ik al ging starten met oliebollen bakken.
Ik had beloofd vandaag te beginnen en dan in twee fases te bakken. Vandaag een deel en morgen nog een deel. De ervaring leert dat alles hier snel oud wordt. Wat je vandaag bakt moet eigenlijk ook vandaag op, morgen smaakt het al taai. Daarom was het idee vandaag een deel te bakken en te eten en morgen de rest. Als het als het aan mijn medegezinsleden lag was ik vanmorgen al om 9.00 uur begonnen. Ik vond na de lunch vroeg zat.
Ondertussen hadden we nog steeds geen poes gezien. Langzaamaan begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Ze is geen wegloper en komt toch altijd graag even langs voor haar worstje met tablet.
Binnen ons wijk hebben we een whatsapp groep. Daar heb ik de eerste melding van vermissing gedaan. Juist omdat deze app van buurtbewoners is hoopte ik daar resultaat uit te halen. Maar op de app bleef het stil.
De kinderen zijn een rondje door de wijk gaan fietsen. Je hoopt het niet, maar voor hetzelfde geld ligt ze ergens aan de kant van de weg. Maar ook dat leverde geen resultaat op.
Het is wel bijzonder, want exact drie jaar geleden was ze ook weg. Toen woonde we nog geen drie dagen op het eiland en nam ze de benen. 10 dagen is ze zoek geweest. We hadden al lang en breed de hoop opgegeven toen ze ineens weer voor de deur stond. We houden nu dus ook hoop. Wie weet komt ze na de jaarwisseling ineens weer binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten