Het gaat allemaal z'n gangetje. Je komt op een gegeven moment op een punt dat alles in de roedel weer gesetteld is en zijn plekje weet en dan is het alleen maar genieten.
De eerste weken dat ik Dunya en Desi hier had was vooral Dunya nog wat onvoorspelbaar naar de anderen. Ze gromde snel en haar zusje moest het zelfs soms bekopen met een knauw.
Ik denk dat het nog allemaal stress was. Vechten voor je bestaan en honger lijden doet rare dingen met je. Nu de rust er is en het besef dat je goed zit zie ik haar gedrag ook veranderen.
Ze laat haar zus met rust. Die is graag bij de andere honden om te spelen. Dunya is liever bij de mensen. En dan het liefst ondersteboven op haar rug. Als je dan langs loopt hoor je haar staart hard op de grond slaan. Aai me, aai me roept ze hard met die staart. En dat doen we dan natuurlijk.
Desi is nog steeds de terughoudendste van de twee. Ze houdt een bepaalde argwaan.
Zo is het nog steeds een heel ritueel om haar 's avonds binnen te krijgen. En ik wil haar echt binnen, want als ze buiten blijft gaat ze om alles blaffen.
Haar roepen heeft geen zin en haar ophalen al helemaal niet. Dan deinst ze helemaal achteruit en rent zelfs weg.
Ik sluit nu 's avonds alle deuren op eentje na. Dat is elke avond dezelfde deur. Dan ga ik even wat anders doen wat niet in de buurt van die deur is. Als ik dan vijf minuten later kom ligt ze op de bank en kan ik de deur sluiten. Het is wat omslachtig maar het werkt.
Als ik dan 'smorgens wakker wordt en de slaapkamerdeur open zet weet Dunya niet hoe snel ze daar naar binnen moet gaan. Desi vindt dat heel eng, maar wil zo graag een aai over haar bol. Ze gaat dan voor mijn deur staan piepen. Net zo lang totdat ik kom en haar aandacht geef, dan is het pas goed.
Overdag komt ze ook regelmatig even haar afdacht halen.
Maar als het eenmaal donker is wordt ze weer zo terughoudend en moeilijk benaderbaar. Je zou bijna denken dat ze nachtblind is en mij niet kan zien. Maar dan zou ze me altijd nog herkennen aan mijn stem en mijn geur. Dat zal het dus vast niet zijn. Wat het wel is weet ik ook niet. Maar ach, we helpen haar er wel overheen.
Onze harige majesteit bekijkt alles vanaf haar troon. Wie speelt met wie en gaat dat allemaal wel goed?
Zag ik daar niet iemand voorbij lopen? Even een blafje en de rest gaat wel rennen om te kijken.
Is er misschien nog iemand die tijd heeft voor mij?
Alle honden hebben respect voor Luna. Groot of klein, ze weten dat Luna de baas is.
Dat heeft deze dame toch maar goed voor elkaar. Ze heeft er weinig voor hoeven doen, alleen maar afwachten tot de eerste roedelleider het leven liet. Nu heeft zij het voor het zeggen. Vooral floppy is altijd erg onder de indruk van Luna. Luna hoeft maar een kleine grom te geven en floppy ligt op haar rug om aan te geven hoe onderdanig ze is. Gekke floppy. Als er assertiviteitscursussen voor honden waren had ik haar opgegeven.
De pups vullen hun dagen met spelen en ontdekken. En in zo'n grote tuin met veel speeltjes en andere honden is genoeg te ontdekken. Het liefst spelen ze met Desi of met deze flosbal.
Heel misschien heeft de witte ook een huisje. Er moet nog één gezinslid overgehaald worden. We duimen dat het lukt. Zou toch wel heel fijn zijn als deze twee kanjers al een huisje hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten