Arme toeristen die hier speciaal voor de zon heen zijn gekomen.
Of het nou door de regen en de temperatuur komt of niet, poes heeft het op dit moment zwaar.
Poes heeft namelijk epilepsie. Dat heeft ze al sinds het moment dat we haar uit het asiel haalde.
Dat is nu zo'n zeven jaar geleden. Op het moment dat we haar uitkozen was ons niets bekend.
Twee weken later kreeg ze thuis haar eerste aanval. Ik schrok me rot. Ze stuiterde van de bank. Ik dacht eerst dat ze een hartaanval of zo en stikte. Maar toen ze begon te schudden besefte ik me dat het een epileptische aanval was.
Ik heb toen het asiel waar ze vandaan kwam opgebeld en gevraagd om opheldering. Volgens hun had ze nog nooit een aanval in hun bijzijn gehad. Ik mocht haar wel terug brengen als ik wilde.
Nee, dat wilde ik dus niet. Dan weet ik wel wat er met het arme dier gebeurd. Ik kan wel leven met een kat met een aandoening. Maar dat werd dus wel een kat met twee keer daags medicatie. Wij konden nooit even een weekend weg en de kat met voldoende voer thuis laten. We moesten altijd zorgen dat er iemand twee keer per dag een pilletjes kwam geven.
Gelukkig hadden we fijne buren in de straat die dit voor ons deden.
Toen we Poes drie jaar geleden meenamen was het erg spannend hoe ze het ging doen? Eigenlijk al hoe ze de reis zou doorstaan. Maar die was gelukkig zonder problemen verlopen. Zo ver wij in de bench dat terug konden zien had ze geen aanval gehad.
We merkte hier in het warme tropische klimaat dat de frequentie van aanvallen vele malen minder was.
Zat poes in Nederland op zeker wel een aanval per drie weken, hier was het een keer per kwartaal.
Nou was het wel zo dat ze veel meer buiten was en wij daardoor misschien aanvallen misten. Maar we kennen poes goed genoeg om haar gedrag te herkennen. Na een aanval is ze altijd enorm aanhalig en erg op eten gericht. Hierdoor weten wij dus echt dat de hoeveelheid aanvallen veel minder zijn.
Maar nu het kouder is en regent komen helaas de aanvallen terug. Misschien komt het helemaal niet door het weer, maar dat is het enige dat echt anders is dan normaal.
Gisteren had ze er zelfs twee aanvallen op een dag. Dat is niet goed. We zitten al met de medicatie op het maximale wat is toegestaan. Toch heb ik de dosis nog een heel klein beetje verhoogd. Puur om haar even uit de reeks aanvallen te krijgen. Dan kan het later wel weer wat vermindert worden. Hopelijk helpt het.
We beseffen ons wel dat poes niet alleen epilepsie heeft, maar ook nog eens op leeftijd begint te raken. Toen we haar uit het asiel haalde was ze geschat op een jaar of acht. Ze woont nu zeven jaar bij ons, dus rond de 15 moet ze toch wel zijn. Alhoewel, als je haar achter een hagedisje ziet jagen denk je dat ze hooguit vijf is. Hopelijk blijft ze nog een tijdje in ons midden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten