Niet gegund

In de loop van de ochtend werd een melding op Facebook gezet door de surfschool van Maud.

Zij hadden bij opening van hun onderkomen een hond aangetroffen die niet meer in staat was op te staan en weg te lopen.

De vraag kwam of er iemand wilde helpen en het diertje kon komen ophalen.

Op het moment van lezen moest ik nog naar de veterinaire dienst en naar TUI. Alles om het vertrek van Renzo in orde te maken. Dat ging natuurlijk wel even voor, want zijn vertrek is woensdag al.

Nadat alles geregeld was, bleek dat de hond nog steeds bij de surfschool lag.

Er was op het moment dat ik belde net een mevrouw op de melding afgekomen. Dit was iemand die niet bij één van de stichtingen hoorde en nog nooit met zoiets van doen heeft gehad.

Omdat ik zelf ook eventueel wel een fosterplek had voor de hond wilde ik graag dat ze even bleef wachten zodat we samen verder konden overleggen. Helaas werd dit verkeerd begrepen en was ze teleurgesteld weg gegaan. Ze dacht dat ik haar verboden had om naar de dierenarts te rijden.

Nou ben ik de laatste die dat zou verbieden. Ik draag iedereen die mee wil helpen een warm hart toe. Hoe meer mensen de dieren helpen hoe beter. 

Bij de surfschool trof ik inderdaad een hond liggend op de grond aan.

Hij zag er inderdaad zwak uit. Het eerste wat mij opviel was z'n opgezette buik. Dat betekent meestal niet veel goeds. Hij was verder wel lief en kwispelde als je tegen hem sprak.

Ik heb hem in de auto gelegd en mee naar de dierenarts genomen.

De hond genoot wel van de autoreis. Hij kwam zelfs omhoog om naar buiten te kijken.

Het voelt dan toch wel heel erg als verraad als je het vermoeden hebt dat dit zijn eerste en waarschijnlijk ook zijn laatste autorit zal zijn.

En dat vermoeden werd inderdaad al snel bevestigd. Een bloedproef wees uit dat hij karpattenziekte en hartworm had. Verder een enorme vergrote lever en milt. Deels door zijn leeftijd en zijn verleden had hij ook geen boven en ondertanden meer. Omdat hij al echt oud was en al die kwalen dan extra moeilijk te genezen zijn hebben we besloten hem te laten gaan.

Dat is zo'n vervelend dillema. Ik wil helemaal niet hoeven nadenken of een hond wel een kans maakt.

En dan is die kans tweeledig. Een kans op genezing en daarna een kans op adoptie.

Hartworm behandelingen zijn duur en pijnlijk. Wil je dat zo'n oud beessie nog aandoen? En is hij wel in de conditie om al die behandelingen aan te kunnen?

Als het besluit dan valt het niet te doen doet dat zeer. Mijn geweten zegt dat ik het juiste doe, maar emotioneel gezien is het zwaar. Je wilt elke hond een kans geven, ook al weet je eigenlijk wel dat het niet reëel is. 

Ik had maar al te graag mijn nieuwe foster welkom willen heten, maar het is hem niet gegund.

De dierenhemel heeft er een sterretje bij. R.I.P. Bruno.