Dat een dag snel gaat is soms handig, maar meestal kom ik hierdoor tijd tekort.
Ik ben en blijf een pietlut wat huishouden betreft. Er is geen dag dat ik niet veeg, dweil of de was doe. Het is niet elke dag zo precies meer als vroeger, maar het laten liggen kan ik echt niet. Nou vind ik dat je met zoveel honden die in en uit lopen het ook wel moet bijhouden.
Terwijl je dan aan het vegen bent maalt je hoofd. Natuurlijk gaat het over Renzo.
Die Renzo die zo aan mij verknocht is en waar iedereen van dacht dat ik daar geen geschikt baasje voor zou vinden zodat hij bij mij zou blijven.
Dat baasje is er nu ineens toch. Dan zie je hem zo spelen in de tuin met zijn vriendin Floppy en gaat de vraag toch door je hoofd of je wel de juiste beslissing genomen hebt. Diep in mijn hart gun ik hem natuurlijk een huisje samen met Floppy. Maar hoe reëel is dat? Hoe groot is de kans dat ik iemand tref die wil investeren in twee wat terughoudende honden waarvan er ook nog eens één voortdurend over het hek heen gaat. Mijn verstand wint het dan en zegt dat het niet reëel is om daar op te wachten.
Het leven dat hem nu geboden wordt is ook geweldig. Zoveel liefde die hij daar gaat ontvangen. De twee hondenmaatjes die hij daar gaat krijgen zijn wel teckels, maar ook daar zal hij vast wel een klik mee krijgen. En anders wel met honden uit de wijk.
Maar jeetje, wat een emotioneel proces en dus niet raar dat je daar moe van wordt.
Ik wil het allerbeste voor mijn beestjes, maar qua emotie en verstand kan daar dus wel een verschil zitten.
Na dit blog ga ik ook maar even totaal iets anders doen. Sientje geeft vast het goede voorbeeld. Lekker hangen in de stoel en straks uitzending gemist kijken ofzo. Hopelijk gaat het niet over honden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten