Een lange weg van het centrum naar de punt van Bonaire brengt je langs allemaal plekken waar de azuurblauwe zee je bijna roept om er in te springen.
Voordat we dat deden wilde we eerst even helemaal naar beneden rijden om zo bij de ruige kant uit te komen.
Aan die kant kun je jutten. Er is van alles te vinden, maar voornamelijk schoenen en hout.
Vraag me niet waar al die schoenen vandaag komen, maar ze liggen er wel.
Ik wilde heel graag kleine houtjes verzamelen om er iets van te maken. Houtjes genoeg. Binnen een kwartier hadden we een tas vol kleine houtjes.
Toen de weg weer terug naar boven.
Zoals je ook weer op de kaart kunt zien liggen er vrijwel in de hele onderzijde van Bonaire een soort meren. Dat zijn niet zo maar meren, maar de zoutpannen. Hier wordt het zout gewonnen uit zeewater.
De meren kleuren roze door het proces van verdroging en daarna blijft het zout over dat weg geschraapt wordt. Uiteindelijk komt alles op hoge bergen terecht. Als je er langs rijdt is het net of je in Oostenrijk bent alleen dan 40 graden warmer.
Je kunt mijn verhaal met een korreltje zout nemen, maar dit is nou zeezout. Bij vele mensen terug te vinden in het keukenkastje.
In het keukenkastje van ons appartement is helemaal niks te vinden. Geen zout, geen peper niks.
Hoeft ook niet, we waren die paar dagen die we hier zijn niet van plan om te koken.
Sterker nog, vandaag hadden we de luxe dat er voor ons werd gekookt. We waren uitgenodigd door een collega van Erik en zijn vrouw.
Wat een leven. Beetje jutten, wat snorkelen, douchen en daarna bij gezellige mensen aanschuiven.
Het is echt maar met moeite allemaal vol te houden. Of misschien moet je dat ook maar met een korreltje zout nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten