Duizend keer heb ik 's avonds bedacht waar ik over zou gaan schrijven.
De ene keer gaat dat wat makkelijker dan de andere keer. Soms lijken de dagen erg op elkaar en is het moeilijk weer een nieuw onderwerp te bedenken. Maar als ik op pad ben voor de honden is er altijd genoeg stof tot schrijven. En als ik vol in de emotie zit door hetgeen ik heb meegemaakt komen daar de mooiste stukken uit.
Het blog is ooit begonnen als leuk iets voor de familie en vrienden in Nederland. Het zou een naslagwerk voor ons zelf zijn en via deze weg kon ik de familie en vrienden op de hoogte houden van ons bestaan hier.
De eerste maanden richtte het blog zich voornamelijk op de emigratie en alles wat er bij kwam kijken.
De lezers van het allereerste uur weten vast nog wel hoe vaak ik bij mijn vriendinnen van de UTS ben geweest. En wat een gedoe het was om een auto op je naam te laten zetten. Oja en de spookrekeningen van Aqualectra waren ook niet grappig.
Nadat ik begon te fosteren werden de verhalen meer daarop gericht. Ik wilde wel een wisselwerking houden in verhalen over honden en over het eiland zelf. Niet alle vrienden en familie zijn hondenliefhebbers. Toch waren de verhalen over het fosteren en het bestrijden van het dierenleed de meest gelezen blogs. Ik kreeg steeds meer lezers. Vrienden van vrienden stuurden vriendschapsverzoeken om ook dagelijks het blog in de bus te krijgen. Het lezersaantal groeide en groeide. Een keer een blog overslaan kon echt niet, dan zou ik zoveel mensen teleurstellen.
Dat betekende dus ook in de vakanties doorschrijven. Op de cruise na. Toen kon het echt niet.
Inmiddels gaat het grootste gedeelte van de blogs over honden. Dat is wat het grootste deel van mijn lezers trekt, maar ook waar mijn dagbesteding voornamelijk uit bestaat. Voor mij is het een mooie manier geworden om te vertellen en beeldend te maken wat voor leed er op het eiland is. Door de verhalen kwamen ook de donaties op gang die weer ingezet konden worden voor de volgende projecten.
Al met al is het niet meer even een verhaaltje over de dag van vandaag. Het is soms echt een boodschap die overgebracht moet worden. Dat is qua schrijven lastiger, maar voor de lezer boeiender.
Dat het gewaardeerd wordt is wel duidelijk. Soms komt mijn lezersaantal per dag over de 3000.
Dat zijn wel de uitschieters. Het gemiddelde ligt rond de 1200 lezers per dag.
Ik vind het heel bijzonder dat ik zoveel mensen weet te boeien. Dat had ik 1000 blogs geleden niet durven dromen.
Dat boek is ook nog steeds een dingetje. Ik wil het wel, maar zie nog niet in hoe en wanneer.
Het idee wat het moet worden is er wel, maar zoals ik al eerder schreef schrijf ik het best in emotie.
Maar om nou al jankend dagelijks aan een boek te werken lijkt me ook niet de bedoeling.
Ik moet daar nog eens over nadenken hoe ik dit vorm kan gaan geven.
Als het er werkelijk van gaat komen zijn jullie natuurlijk de eerste die het horen.
Tot die tijd schrijven we verder aan de blogs. Op naar de 2000!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten