Er gebeurd genoeg op straat, hulp genoeg gevraagd, maar ik zit alweer een tijdje vol.
Dat is best frustrerend natuurlijk. Uiteraard zeg je liever ja als je gebeld wordt.
Maar nee, ik moet het niet doen. Volwassen honden nemen letterlijk en figuurlijk meer ruimte in.
Die ruimte moet ik ze gunnen en geven. Ik heb er niets aan als ik meer honden in huis haal en ze elkaar in de haren vliegen.
Het is bij elke foster die in huis komt weer even aftasten hoe die het gaat doen en of hij of zij makkelijk in de groep ligt.
Ik zie nu dat voor Floppy het aantal teefjes in huis genoeg is. Ze is meer fan van reuen en kan erg bitcherig doen tegen Luna 2 en Sientje.
Mijn Luna daarentegen is weer niet zo happig op reuen. Daar zijn er nu twee van, Tico en Renzo.
Beide hele lieve onderdanige reuen die gelukkig niet talen naar de positie van mijn Luna, de Alfa van de roedel.
Zo is het elke keer weer aftasten of iets gaat of niet. Pups zijn wat makkelijker. Die hebben minder ruimte nodig en zijn voor weinig honden een bedreiging. Mijn Luna vindt hele kleine pups die bij haar de tepel gaan zoeken echt niet leuk, maar zodra ze een week of 10 zijn vindt ze het oke.
Heb ik ze jonger dan heeft Luna genoeg ruimte en mogelijkheden om de pups te ontwijken.
Zoals je al begrijpt is elke volwassen hond of pup die binnenkomt weer een overweging en vraagt het om na te denken naar wat haalbaar is. Ik zeg altijd dat fosteren voor iedereen leuk moet zijn, voor mijn gezin, voor mijn eigen honden en voor de fosterhonden.
Nou is het geloof ik voor fosterhonden bij mij al snel leuk. Er is liefde, veel ruimte en er mag veel. Misschien wel te veel. Nou oke, niet op slippers kauwen dan, maar verder doen we niet zo moeilijk.
Onze bank wordt meer door de honden gebruikt dan door ons.
Wil een foster liever binnen slapen dan leggen we een extra dekbed in de slaapkamer.
En als ik wakker wordt mogen ze me allemaal komen begroeten op bed. Er zullen nu na het lezen van deze laatste zin vast mensen gruwelen, maar ik kan niet zonder alle liefde en enthousiasme van de honden. Dat is echt onderdeel van mijn leven.
Voor alle honden en vooral voor de fosters ben ik een belangrijk wezen.
Ik word een soort van geadoreerd, voortdurend in de gaten gehouden en gevolgd.
Nou ben ik waarschijnlijk ook wel erg voorspelbaar. Ik heb zo mijn gewoontes die de honden als leidraad gebruiken. Blijkbaar weten ze alles van me. Wat ik bijvoorbeeld doe voordat ik ze voer en welke handeling ik verricht voordat we uitgaan. Maar ze kunnen ook klokkijken. Echt waar. Of misschien kijken ze naar de stand van de zon, maar hoe dan ook staan ze standaard rond 16.00 uur in de keuken voor hun tussendoortje. Het is elke dag wat anders. Soms maak ik kleine ijsjes van geweekte brokken of krijgen ze een kippenkluif. Maar het is niet elke dag zo'n groot feest. Het kan ook wel eens gewoon een klein koekje zijn of een klein prulletje gehakt. Maar er is elke dag wat.
Nou sta ik niet eens als eerste in de keuken. Ik ben dus echt wel heel benieuwd wat er voor zorgt dat ze weten dat het zo ver is.
Andersom weet ik wel wat ze van mij verwachten als zij er allemaal staan. En dan weten zij weer dat dit beloond gaat worden. Wie is hier nou het grootste gewoontedier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten