Ik probeer met zulke blogs vooral de mensen van buiten Curacao te laten ervaren wat wij voelen en meemaken. Dat zijn dingen die je voor altijd bij blijven. Die nooit meer van je netvlies verdwijnen.
Natuurlijk zou ik het liefst de lokale inwoners van het eiland raken met mijn verhalen. Ik weet ook dat dit zeker gebeurd. Ik heb genoeg lokale lezers, maar dat zijn juist ook de dierenliefhebbers.
Misschien is zo'n verhaal als gisteren vertaald in het Papiaments en dan in een Papiaments talige krant een keer een idee. Niet dat de wereld daardoor meteen verbetert, maar al gaat er maar één anders kijken naar zijn dieren dan is dat voor mij al winst.
Tussen het gewone leven door probeer ik hier in de buurt een moederhond met drie pups te spotten.
Al een tijd geleden werd de melding gedaan dat deze familie langs een groot onbegaanbaar struiken gebied gezien was. Ik ben er inmiddels denk ik wel 20 keer langs gereden, maar nooit wat gezien.
En zolang ik niet weet waar de familie zich ophoudt kan ik ook niks voor ze betekenen.
Vandaag was ik op weg naar de supermarkt. Youri zat naast mij en zei " zag je ook die pup?"
Alle bellen gaan rinkelen. Was het een wit pupje? Ja hij had een wit pupje gezien.
Op de terugweg probeerden we het pupje weer te spotten, maar zonder resultaat.
Anderhalf uur later moest ik weer op pad. Weer over diezelfde weg. Ik wist waar Youri ongeveer het hondje had zien zitten. En ja hoor, ik zag hem nu ook. Net buiten de struiken en slecht te zien, maar hij zat er. Het verhaal klopte wel. Dit moest één van de drie pups zijn die met hun moeder was gespot.
Alleen zaten ze nu helemaal aan de andere kant van het grote struikengebied. En eigenlijk aan de verkeerde kant, want nu zitten ze heel dicht bij de weg.
Ik had geen voer bij me dus ben na mijn afspraak snel naar huis gereden om wat te halen.
Daarna op zoek naar een spoor van mama met haar kids.
Ik dacht dat ze zich hierin zouden verschuilen. Droog en veilig. Maar helaas, daar zaten ze niet.
Ik heb ze ook niet meer gezien. Wel heb ik voer achter gelaten in de hoop dat ze dat vinden.
Het leven voor zulke honden is zwaar en gevaarlijk. Ze raken zwak door ondervoeding en krijgen ziektes door parasieten die niet behandeld worden. Alle rede om maar weer te kijken of we voor dit gezin iets kunnen doen.
De honden bij mij thuis hebben nergens last van. Niet van honger en niet van parasieten.
Het enige waar ze last van hebben zijn de sprinklers die 's avonds aangaan, want daardoor moeten ze stoppen met spelen.
Dat is dan ook vaak maar rede om te gaan slapen. Dat kunnen ze ook als de beste. In de meest gekke houdingen. In ieder geval voelen ze zich allemaal veilig en relaxt. Heerlijk toch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten