Vanmorgen had Maud een afspraak bij een medisch pedicure. Haar teen is nu voldoende geheeld zodat er veilig aan gevijld en geknipt kan worden.
Helaas heeft ze dikke pech. Elke grote teen bestaat uit een linker en een rechterkant. Bij de linkerteen is de linkerzijde nu twee keer behandeld door de chirurg. De eerste keer met een ingreep. Helaas groeide de nagel terug en werd het de tweede keer operatief verwijdert.
De rechterkant is nog nooit behandeld geweest, maar is wel dik. Grote kans dat die nog aan de beurt komt.
Van de rechterteen is de rechterzijde behandeld met een ingreep die succesvol was. Die is klaar.
Alleen de linkerzijde is zwaar ontstoken. Ook de pedicure kon er niets aan veranderen. Helaas voor Maud betekent dat weer twee prikken en een paar dagen moeilijk lopen. Hopelijk is de ingreep voldoende. Het zit niet mee met de tenen van Maud.
De pedicure gaat er nu wel voor zorgen dat de behandelde kanten die nu goed zijn ook goed blijven.
Wat Maud betreft is het nu wel eens een keer achter de rug. Ze heeft er last van als ze dichte schoenen draagt, maar ook met surfen. Op een surfplank zitten voetbanden die ze nu niet kan gebruiken doordat verkeerd instappen en daardoor met de ontstoken zijde de band aanraken al zeer doet. 2016 was op tenengebied een tenenkrommend jaar voor Maud.
Onze Renzo zou eigenlijk deze week naar zijn forever home vertrekken. Er was hiervoor een vluchtbegeleider beschikbaar, maar die liet vorige week ineens weten het toch niet te willen.
Geen man overboord, ik had nog iemand achter de hand. Wel een weekje later, maar vooruit dan maar. Contact gezocht met die persoon dat zijn aanmelding daadwerkelijk ingezet gaat worden.
Alle gegevens van hem gehad, doorgespeeld naar de eigenaren die al een machtiging hadden geschreven, krijg ik vandaag bericht dat zijn moeder het niet zit zitten.
Nu denken jullie vast dat dit een jong persoon was die even verbeten was aan zijn ouders te vertellen dat ze een hond gingen meenemen. Maar niks hoor, deze man is 51 jaar. Ik zeg maar niks. Denk dat ik spijt ga krijgen als ik hier nog meer over ga schrijven.
Maar hoe vervelend is het als je de nieuwe eigenaren weer moet teleurstellen. Niet te doen gewoon.
Gelukkig pakken ze het goed op en vinden we heus een oplossing, maar ik voelde me zo vervelend.
En als klap op de vuurpijl kwam er ook nog een berichtje binnen dat er toch geen tweede bezoek aan Luna 2 kwam. De mensen hadden hun keuze gemaakt en dit werd niet Luna.
Pffff. Niet leuk. Had er zo op gehoopt. Misschien is dat ook omdat je dan in je hoofd al aan het afscheid nemen bent. Je houdt rekening met wanneer welke hond weg gaat. Dit is een proces wat nodig is om op een goede manier afscheid te nemen. Bij elke hond die vertrekt tel ik de dagen en ben je in die dagen al aan het loslaten. Dat moet niet telkens veranderen, dat is niet fijn.
Ik heb door een oproep op Facebook twee nieuwe mogelijkheden gekregen. Ik hoop dat éen van deze twee serieus echt wat wordt zodat niet alleen de nieuwe eigenaren maar ook ik weet waar ik aan toe ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten