Degene die de Facebook site van Perla and Friends bijhoudt had een verontrustend berichtje gekregen.
Er was een toeriste die hier op huwelijksreis is en al een paar dagen een zeer magere hond gespot had. Ze had al bij wat organisaties aan de bel getrokken, maar zonder resultaat.
Nu probeerde ze het via Perla. Maar omdat perla vanuit Nederland werkt konden ze ook niks. Ik werd op de hoogte gebracht met de vraag contact te zoeken met de toeriste.
Die was zeer blij met onze hulp, want ze wist het even niet meer. Ze wilde zo graag iets doen en helpen, maar wat? Ik heb haar gevraagd in ieder geval de hond op te halen en hem dan zolang in de badkamer te houden tot de dag erna. Dan was hij van straat en kon hij eten en drinken.
Omdat de vrouw in kwestie geen internet buiten haar appartement had bleef ik wachten op wat komen ging. Ik wilde graag weten of het gelukt was en hoe het met de hond was.
Ondertussen ben ik naarstig op zoek gegaan naar een foster. Die had ik gelukkig snel gevonden.
Nu wachten op verdere berichten.
Die kreeg ik laat in de avond. Ze had de hond gevonden, maar hij was heel zwak. Hij lag alleen nog maar en at en dronk zelf niet meer. Het zag er niet goed uit.
Na de foto's beoordeeld te hebben heb ik onze dierenarts gebeld. De toeriste kon meteen met de hond terecht. Ze was bereid zelf te rijden, dus bleef ik thuis op om weer af te wachten hoe verder.
Ook de dierenarts beoordeelde hem als zeer zwak en wist niet of hij het zou redden.
Och arm ding. We schatte hem op een maand of 5, een pup dus eigenlijk nog. En dan al zoveel te lijden.
Om 01.30 hoorde ik dat hij in ieder geval aan het infuus bleef bij de dierenarts en dat we de morgen maar even moesten afwachten. Het zou er om hangen.
Vanmorgen kregen we helaas het droevige nieuws dat hij was overleden.
De toeriste was in tranen en voelde zich schuldig. Onterecht natuurlijk. Degene die zich hier schuldig moeten voelen zijn de inwoners van Curacao. Zij moeten deze hond ook gezien hebben, dat kan niet anders. Hij was niet van de één op de andere dag zo mager. Maar niemand heeft iets gedaan, niemand heeft geholpen. De enige die nu haar best heeft gedaan is verdrietig en voelt zich schuldig.
Het is de omgekeerde wereld. Nee, het is een verrotte wereld waarin we leven. Het respect voor mens en dier is ver te zoeken. Een dier is geen ding, maar een wezen van vlees en bloed met gevoel.
Ik geloof in karma, dat is het enige dat me op de been houdt. En de honden die we wel hebben kunnen helpen, die geven ook energie.
Ik heb voor het naamloze hondje een stukje voor de site geschreven.
Ik was een kind van de straat. Een hondenkind dat nergens welkom was.
Ik heb honger geleden en dorst gehad.
Meerdere keren heb ik geprobeerd met mensen in contact te komen, maar niemand zag mij.
Ik had het zwaar, heel zwaar. Mijn lichaam werd moe en ik kon niet meer.
Ik lag al een tijdje toen ik iemand over mij heen voelde buigen. Ik hoorde lieve woordjes, maar ik was te moe om te reageren.
Ze pakte me op en nam mij mee. Ik kwam in een huis terecht en kreeg wat te eten. Een huis, dat was bijzonder, daar ben ik nog nooit binnen geweest.
Het eten rook lekker, maar ik was te moe. Ik hoorde de mevrouw bellen. Ik had graag bij haar willen kijken en vertellen hoe lief ze was, maar ik had geen kracht meer.
Ik werd weer opgetild en in de auto gelegd. We kwamen terecht bij een meneer die mij een infuus gaf en zei dat ik er ernstig aan toe was.
Na wat prikjes en lieve woordjes werd ik in een mand gelegd. Ik was zo moe, ik ben gaan slapen.
Ik wilde heel graag blijven. Ik heb nu eindelijk gevoeld wat warmte is, hoe dat nou voelt zo'n aai over je bol en een vriendelijke stem. Maar mijn lichaam wilde niet meer.
Vannacht ben ik naar de hondenhemel gegaan.
R.I.P lieve man. We hadden je het mooie hondenleven graag gegund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten