Ik moet zeggen dat ik wat pessimistisch was wat betreft geschiktheid voor Renzo. Ik wilde Renzo dan ook graag zelf brengen zodat ik kon zien waar hij terecht zou komen.
Om het juiste adres te vinden bleek nog een heel karwei. In de betreffende straat kon ik het aan mij doorgegeven huisnummer niet vinden. Het was naast 33 zonder nummer. Dat alleen is al vaag natuurlijk. Maar het bleek nog vager.
Ik heb de straat denk ik wel vier keer langzaam door gereden. Toen maar eens ergens vragen.
Ik trof een Spaanstalige meneer die mij met gebaren aangaf dat ik helemaal terug moest. Toen ik weer aan het begin van de straat was reed diezelfde Spaanstalige meneer naast mij en gebaarde naar links. Oke naar links dan maar.
Ik had al zo'n gevoel dat het niet klopte, want deze straat heette echt anders, maar waar het wel was wist ik ook niet. Ondertussen werd het later en later en was ik al een half uur te laat voor de afspraak.
Ik vond uiteindelijk wel een nummer 33. Ook hier maar weer eens vragen. Laat deze mevrouw nou exact weten waar het was! Ze vertelde dat zelfs de postbode het niet kon vinden en daarom de post van het andere adres bij haar in de bus deed.
Omdat het echt moeilijk uit te leggen was bood deze mevrouw aan mij voor te rijden. Wauw wat een geweldig lief aanbod. De auto werd uit de poort gereden en ik werd exact geloosd naar waar ik zijn moest.
Daar werd ik al met smart opgewacht. De vrouw des huizes was een Antiliaanse en niet zo heel vrij met honden, maar ze had een Nederlandse man. En hij was degene die er graag een hond bij wilde.
De honden werden aan elkaar voorgesteld en deden het eigenlijk heel goed.
Tuurlijk was er af en toe een grommetje, dat hoort erbij, maar de manier waarop het gezin reageerde gaf mij genoeg vertrouwen om Renzo achter te laten. Dit gaat wel goedkomen.
Renzo voelde de bui al hangen denk ik. Hij zat tijdens mijn uitleg over het adoptie contact keurig aan mijn zijde.
Bij het weggaan liep hij natuurlijk ook weer braaf met mij mee. Het voelde wel heel erg als verraad dat ik hem daar achterliet. Het is zo'n lieverd. Zo blijerd die met z'n korte staartje heel hard kan kwispelen als je weer thuis kwam. En zo heerlijk kon genieten van een aai over zijn bol. Ik ga natuurlijk weer in de gaten houden of het goed blijft gaan met Renzo. We gaan er maar van uit van wel en anders zit hij zo weer hier.
Maar de ene plek was nog niet leeg of ik heb hem alweer gevuld.
Ik heb Layka opgehaald. Die zat natuurlijk tijdelijk bij de de broer van de eigenaar. Op zich zat ze daar prima, maar heb ik haar liever in mijn eigen tuin. Dat is makkelijker met alles regelen voor Nederland, maar ik weet dan ook zeker dat de ex eigenaren toch niet zelf nog iets anders gaan bedenken en uitvoeren. Nee hoor, ze zit nu lekker veilig bij mij.
De introductie in de roedel ging heel soepel. Kwispelend liep ze door de tuin. Het leek echt wel of ze de plek nog herkende. Layka liep direct naar achter en naar binnen. Nou dat doen nieuwe honden eigenlijk nooit. Het is eigenlijk best bijzonder om een hond weer opnieuw bij je te nemen. Het voelde als vertrouwd. En ik denk dat dit voor Layka wederzijds was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten