Bijzonder

Renzo geniet met volle teugen van het weer 'thuis' zijn. Met een big smile rent hij door het huis en door de tuin. Hij speelt met alles en iedereen en ligt te rollen in het gras.

Ik had hem geen mooier kado kunnen doen dan hem ophalen.

Het is natuurlijk prachtig om hem zo happy te zien, maar de doelstellingen blijft toch dat ik over een tijd ga zoeken naar een geschikt huisje. Dit zal een weloverwogen plaatsing worden, want dit wil je hem absoluut niet nogmaals aandoen. Maar meenemen naar Nederland is niet echt wat we in gedachte hadden. We nemen er al twee mee. En voor een Nederlands binnenleven is dat wel genoeg.

Tuurlijk gun ik hem een forever home bij ons, maar ik zie mezelf geen drie honden drie keer op een dag aan de lijn uitlaten. Mocht Renzo hier nog wonen als we naar Nederland gaan dan mag hij echt wel mee. Maar zolang ik hier woon blijf ik zoekende naar het voor hem meest geschikte huis.

De ukkies maken langzaam vorderingen. Ze begrijpen eindelijk wat we willen als we ze in de kennel zetten. Gisteren was het zo waar na een kwartier stil en bleef het stil totdat we om 6.30 opstonden.

Wat een genot. Vooral voor Maud die haar kamer achter in het huis heeft en toch wel 'last' van deze rakkers had.

Nu nog het stukje socialiseren. Het lichtbruin met witte meisje is nog erg terughoudend naar mensen toe. Nog steeds gilt ze het uit als we haar oppakken. Zelfs als we onze hand al reiken deinst ze naar achteren. Toch pakken we haar elke dag even bij ons op schoot om haar aan ons te laten wennen.

Hopelijk helpt dit om haar het vertrouwen te geven wat nodig is om straks geplaatst te worden.

Haar zwart witte broertje is een stuk socialer en laat zich gelukkig wel aanhalen en oppakken.

En dan totaal iets anders. Ik reed vandaag op de weg en zag een begrafenisstoet voorbij trekken.

Niks bijzonders zou je denken, maar toch wel. Het was me al eerder opgevallen en nu weer, maar hier kennen ze niet de volgauto's zoals wij ze kennen in Nederland. In Nederland heb je de auto waar de kist in staat en daarachter de familie die in bijpassende auto's gereden wordt.

Hier wordt gevolgd in particuliere auto's. Iedereen die erbij hoort heeft zijn alarmverlichting aan en volgt de rouwauto. Soms volgen er rustig 30 auto's. 

Allemaal keurig achter elkaar en zonder onderbreking.

Uit geloofsovertuiging en bijgeloof worden de meeste mensen hier begraven. Ik zou eigenlijk niet eens weten of er een crematorium is. Ik heb er nog niet één gezien in ieder geval.

Men vindt hier dat een overleden ongeschonden moet blijven. Dus daardoor valt crematie vaak af.

In deze rotsbodem is het moeilijk om een normaal gat te graven, laat staan éentje die diep genoeg is voor een kist. Ze hebben hier wel echt begraafplaatsen waarbij iemand onder de grond geplaatst wordt, maar de meeste zijn boven de grond. Dan is het meer bijzetten. Het is een bijzonder gezicht als je langs een begraafplaats rijdt. Ondanks dat het een sombere plek is weten ze er hier toch ook weer iets kleurrijks van te maken.