Gisteren hadden de kinderen beide hun eerste schooldag. Of eigenlijk meer schooluur.
7.15 naar school om vervolgens om 9.15 weer vrij te zijn.
Beide hebben kennis gemaakt met hun mentor en met de (nieuwe) kinderen in de klas.
Voor Maud is het een bijzonder jaar. Ze begint met vier vakken op vwo niveau. Bevalt dat goed, dan is er nog een mogelijkheid om die andere overgebleven vakken volgend jaar nog te doen.
Of niet, want de plannen wijzigen zich nogal op dit moment. Wel naar Nederland, niet naar Nederland, misschien een half jaar als au pair naar Amerika, wel vwo en door naar de opleiding geneeskunde of toch naar de hbo v. Het valt ook niet mee om nu te moeten bedenken wat voor straks de juiste keuze is.
Youri hoeft nog nergens over na te denken. Hooguit of hij de juiste boeken in zijn tas doet en zijn eten niet uit de koelkast vergeet. Hij heeft één van de acht nieuwe leerkrachten als mentrix. Onze zeer autoritaire directeur van vorig jaar is vertrokken. Helaas heeft hij de sfeer zo verziekt dat ook acht leerkrachten er de brui aan gegeven hebben. Dat is de helft van het lerarenteam! Ze hebben allemaal hun rede gehad om te vertrekken. De sfeer en spanning van afgelopen jaar gaven het extra duwtje in de rug om hun baan hier op te zeggen. Heel jammer.
We zijn in ieder geval blij dat ook de oude directeur vertrokken is. Slechter dan afgelopen jaar kan het nooit worden.
Vanmiddag kreeg ik een berichtje. Het was van die mevrouw waar ik Renzo vorige week zaterdag had gebracht. Haar moeder had haar gebeld dat Renzo opnieuw was ontsnapt. Hij had zich uit zijn halsband weten te wurmen en was weer onbereikbaar. Ze konden hem zelf niet pakken om weer vast te zetten. Hij kwam gewoon niet. Dus leek het hun maar beter dat ik hem op zou halen en mee zou nemen.
Ik was op dat moment net terug van tennis. Ik zou eigenlijk na het douchen boodschappen gaan doen, maar die heb ik maar gelaten voor wat ze zijn. Ik ben direct Renzo op gaan halen.
Opnieuw werd ik weer heel hartelijk ontvangen door de moeder van de adoptante. Ze vond het zo vervelend, maar het ging gewoon niet. Renzo was bang voor ze en kwam nu ook niet eens meer in de tuin als ze op bed waren. Dat betekende ook dat hij niet at. Dat vond ze zo sneu dat ze mij heeft laten berichten. Ze vertelde ook dat Renzo zondag nadat ik hem vast had gelegd en weg was gegaan heeft liggen huilen. Oei, dat raakt je wel hoor. Om hem mee te kunnen nemen moest hij eerst weer gevangen worden. De oude vrouw liep weer met mij mee om te vertellen waar ze hem voor het laatst gezien had. Terwijl ze het me aanwijst herkent Renzo mij en komt op mij af gerend. Hij was weer zo blij mij te zien! Ik hoefde hem ook niet aan de riem vast te maken, hij volgde mij als plakband.
Ik heb de mensen keurig hun adoptie geld weer terug gegeven en heb Renzo meegenomen.
Hij was zo ontzettend blij weer terug te zijn! Layka was voor hem nieuw en werd even besnuffeld, maar daarna snel door naar zijn vrienden. Binnen 5 minuten speelde hij alweer met Luna en floppy.
Het was echt aandoenlijk om te zien.
Hier een foto van een blije Renzo.
Beter lukte niet omdat hij voortdurend in beweging was. Maar ik plaats ook een filpmje op Facebook waarin te zien is hoe blij hij is. Renzo is weer 'thuis'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten