Ik was nog zo vol lof over hoe ze zich de eerste nachten gedragen hadden. Nou, vannacht was het even totaal anders. Om 6.00 uur liepen ze al rond te stappen, hadden ze in de mand van floppy gepist en een drol gedraaid voor mijn badkamerdeur. En dat allemaal op de vroege zondagmorgen.
Monsters zijn het, niks geen lieve kleine ukkies. Maar nou treffen ze het. Ik ben eigenlijk ook niet zo lief als ik eruit zie maar gewoon een heks. En deze heks gaat ze vanavond in de kennel stoppen. Dat weten ze nog niet, maar daar komen ze wel achter. Ze zijn met z'n drieën en ook al alledrie de tien weken gepasseerd. Zo zielig en klein zijn ze niet meer. Bij het huis waar ze vandaan kwamen mochten ze niet eens naar binnen, laat staan in de slaapkamer. Even doorbijten voor hun en voor mij. Ik hoop dat ze het vanavond snel opgeven.
Van de week kreeg ik een verontrustend berichtje over Renzo. Ik vroeg de eigenaren hoe het met Renzo ging en toen vertelde ze dat Renzo een paar uur kwijt was geweest en weer gevonden was bij haar ouders. En daar bleef hij nu. Mmm. Bijzonder verhaal. Dat een hond weg loopt zou kunnen, maar dat hij dan naar familie die twee straten verder woont loopt lijkt me wat onwaarschijnlijk.
Maar goed, hij zat nu daar en ik had geen idee hoe en wat. Ik had het adres gevraagd en mij voorgenomen daar vandaag heen te rijden om te zien hoe hij zat.
Toen ik er vanmiddag aan kwam zag ik geen Renzo. Ik zag wel twee andere honden in de tuin loslopen. Er kwam een mevrouw uit het huis naar mij toe lopen. Ik vertelde haar wie ik was en wat ik kwam doen. Renzo was niet in de tuin. Hij ontsnapte over het hek heen en verbleef dan echter het huis in de mondi. Alleen als zij in huis waren en gingen slapen kwam hij tevoorschijn.
Ze liet me door de achterpoort naar buiten en liep met me mee om aan te wijzen waar Renzo kon zijn. We zagen hem inderdaad lopen. Ik riep zijn naam en liep naar hem toe, maar hij rende snel weg. Hij herkende mijn stem niet meer en was bang. Die mevrouw was echt van goede wil. Ze heeft hem wel kunnen aaien, maar hij verstart helemaal. Hij is niet happy.
Ik bleef nog een tijdje rondlopen en zag Renzo opnieuw. Weer riep ik hem terwijl ik hem probeerde te benaderen. En opnieuw liep hij weg. Totdat waarschijnlijk de wind mijn geur meenam en door hem herkend werd. Ineens kwam hij aangerend. Het was zo sneu. Hij had een treurige blik en was zichtbaar niet blij. Het lag absoluut niet aan de mensen. Die wilde zo graag dat Renzo bij hun in de tuin bleef en dat hij speelde met hun andere honden.
Ik heb hem opgepakt en mee naar het huis genomen. Daar hebben we hem aan een lange lijn gelegd. Hij kan nu even niet meer weg. Zodra hij wat meer gewend is en inziet dat deze mensen alleen maar goede bedoelingen hebben kan en mag hij weer los. Het breekt je hart. Ik had helemaal niet naar binnen gewild. Ik had alleen maar langs willen rijden en dan een happy Renzo willen zien. Ik had hem niet opnieuw in twijfel willen brengen, ik wilde het hem niet nog moeilijker maken dan het al was.
Ik heb de mensen meerdere keren gezegd dat ik hem zo weer meeneem. Maar ze willen heel graag dat het goed komt en het nog even aankijken. Ik hou contact en hoor hoe het er volgend weekend voor staat. Ik gun hem zo graag een lief forever home, maar Renzo heeft op dit moment geen vertrouwen meer. Het is moeilijk om te zien, maar meteen meenemen helpt ook niet. Oei even doorbijten voor ons beide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten