Hij begon vanmorgen al bij de veterinaire dienst. Dit keer was ik er voor Bailey die aankomende zondag naar Nederland vliegt.
Ik kom er tegenwoordig zo vaak dat ik al een hand met de woorden tot de volgende keer krijg al ik weer weg ga.
Ik hoop het dat er nog heel veel keren komen. Ik offer met liefde mijn tijd op om papieren te regelen als ik weet dat ik daarmee een hond een fantastisch bestaan in Nederland kan geven.
Na de veterinaire dienst had ik een afspraak bij een kennis die graag meer wilde weten of het fosteren en zich afvroeg of haar tuin daar geschikt voor zou zijn. Of ik even langs wilde komen om te komen kijken. Tuurlijk wil ik langs komen. Een tuin is al snel geschikt als er een goede omheining om heen zit. In dit geval ging het om de trap die leidt naar het woongedeelte. Die was inderdaad niet heel geschikt voor kleine pups. Maar met pups vanaf een maand of drie zou het prima gaan.
De fosterhonden gaan het daar prima krijgen. Ik heb al gehoord wat de eigen hond allemaal mag en dat mag de foster straks ook. Heerlijk als er zoveel liefde voor dieren is.
Na dit bezoekje heb ik nog wat boodschappen gedaan en daarna richting huis.
Onderweg werd ik gebeld. Het was Maud. Vergeet jij niet iets? Eh, niet dat ik weet.
De mensen die de pup komen halen staan al voor de deur. Chips, ik heb helemaal geen berichtje gezien. Maar maakt niet uit, ik was al onderweg en kon er met vijf minuten zijn.
Éen van de twee ukkies heeft een forever home!! Hoe leuk is dat. Dit manneke is de meest sociale van de twee. Die kan je al op schoot nemen en laat zich aaien zonder weg te rennen.
Hij gaat nu hier vlak bij wonen bij een gezin met drie kinderen die hem allemaal heel graag aandacht willen geven en knuffelen. Het zal vast niet lang duren voordat hij dit allemaal prima vindt. Hij heeft nu ook al zulke grote stappen gemaakt dat ik me daar niet druk om maak.
Het is dan al echt goed donker. Bij het natafelen hoorde we gepiep. Eerst dachten we dat Bailey weer eens lastig gevallen werd door éen van de grote. Die vinden het soms moeilijk om beheerst te spelen met de kleintjes. Maar het gepiep bleef aan en werd luider. We renden er naar toe om te zien wat er aan de hand was. Het waren Floppy en Layka. Het leek alsof Layka Floppy in de nek vast had alsof ze beet en niet los wilde laten. We snapten er niks van, want Layka is hier wel de meest onderdanige hond die we op dit moment hebben. Maar het piepen ging door, niemand liet los en er was paniek.
We pakten snel de honden vast en zagen wat er aan de hand was. Layka zat met haar voortand vast in de halsband van floppy. In haar paniek dat ze niet los kon draaide ze om floppy heen. De halsband was hierdoor gaan draaien en dreigde Floppy te stikken. Erik en ik zaten beiden op de grond en hielden ieder een hond vast zodat we konden zien hoe we dit los konden krijgen. De kinderen schenen bij met de zaklamp. De situatie werd nijpend. Floppy keek ons met grote ogen aan en kreeg geen lucht meer. De halsband zat helemaal strak gedraaid om haar nek. We schreeuwde om een schaar, maar net voordat we een knip zette kreeg ik toch de spanning van de sluiting en konden we de halsband afdoen.
Net op tijd! Floppy heeft even tijd nodig gehad om weer bij te komen. Ze bleef hijgend en met grote ogen zitten. Pfff dit was echt net op tijd. Hoe het precies gebeurd is weten we natuurlijk niet, maar ik ga er van uit dat het tijdens het spelen en happen naar elkaar de tand van Layka tussen twee stofdeeltjes is blijven hangen. Gelukkig is dit niet gebeurd terwijl niet thuis waren. Anders had het wel eens slecht kunnen aflopen.
Om te voorkomen dat het ooit weer gebeurd zijn nu alle halsbanden af. Als we voor iedereen een goede leren halsband met gesp hebben gaan ze weer om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten