Doen wat we kunnen

De dag begon heerlijk bewolkt. Dat scheelt zo veel in de warmte en daarmee ook in wat je allemaal op een ochtend doet. 

Meteen maar flink aan de poets gegaan. Was ook wel weer nodig, ik had de afgelopen dagen wat achterstallig onderhoud opgelopen. Nou ja, mijn huis dan. Niet alleen maar door drukte, maar ook doordat je door de warmte er echt geen energie voor hebt. 

Dat kan je natuurlijk niet blijven roepen, dus vandaag maar weer aan de slag.

Vanmiddag ben ik weer bij de oude meneer met zijn drie volwassen honden en vijf pups gegaan.

Het is echt schrijnend. De pups zijn iel en mager. Er was er ook weer eentje overleden.

Ik kan ze er ook niet weg halen. Ze hebben de mama nog zo nodig en die krijg ik van die meneer echt niet mee. Ook niet tijdelijk. Ik hoop dat de kleintjes het nog even volhouden tot ze oud genoeg zijn om er weg te kunnen. En voor nu doen we wat we kunnen.

Ik heb Brinta gehaald en melkpoeder. Ook maar een grote zak puppenbrokken gekocht en gezegd dat de moederhond hier ook van mag eten. Is juist alleen maar goed voor haar. Een beetje extra energie kan ze wel gebruiken.

Ik heb meteen maar voorgedaan hoe je een lekker papje maakt voor de pups.

Het ging er goed in. Nu maar hopen dat ze meer voedingsstoffen binnen gaan krijgen en wat gaan aankomen. Het is nu echt nog zo fragiel. Op de foto lijkt het mee te vallen, maar de dikke buik is niet van het eten. De volgende keer neem ik een wormenkuur mee.

Ons overgebleven ukkie doet het wonderwel goed. Ik was heel benieuwd hoe ze zou zijn nadat haar broertje vertrokken was. Ze hingen erg aan elkaar. Maar zij heeft Bailey nog en de andere grote honden.

Maud kon haar vandaag eindelijk aaien. Zou het gaan gebeuren? Zou ze gaan inzien dat het toch best fijn is?

Go girl!

Net op tijd.

Het was een drukke dag vandaag.

Hij begon vanmorgen al bij de veterinaire dienst. Dit keer was ik er voor Bailey die aankomende zondag naar Nederland vliegt.

Ik kom er tegenwoordig zo vaak dat ik al een hand met de woorden tot de volgende keer krijg al ik weer weg ga. 

Ik hoop het dat er nog heel veel keren komen. Ik offer met liefde mijn tijd op om papieren te regelen als ik weet dat ik daarmee een hond een fantastisch bestaan in Nederland kan geven.

Na de veterinaire dienst had ik een afspraak bij een kennis die graag meer wilde weten of het fosteren en zich afvroeg of haar tuin daar geschikt voor zou zijn. Of ik even langs wilde komen om te komen kijken. Tuurlijk wil ik langs komen. Een tuin is al snel geschikt als er een goede omheining om heen zit. In dit geval ging het om de trap die leidt naar het woongedeelte. Die was inderdaad niet heel geschikt voor kleine pups. Maar met pups vanaf een maand of drie zou het prima gaan.

De fosterhonden gaan het daar prima krijgen. Ik heb al gehoord wat de eigen hond allemaal mag en dat mag de foster straks ook. Heerlijk als er zoveel liefde voor dieren is.

Na dit bezoekje heb ik nog wat boodschappen gedaan en daarna richting huis. 

Onderweg werd ik gebeld. Het was Maud. Vergeet jij niet iets? Eh, niet dat ik weet.

De mensen die de pup komen halen staan al voor de deur. Chips, ik heb helemaal geen berichtje gezien. Maar maakt niet uit, ik was al onderweg en kon er met vijf minuten zijn.

Éen van de twee ukkies heeft een forever home!! Hoe leuk is dat. Dit manneke is de meest sociale van de twee. Die kan je al op schoot nemen en laat zich aaien zonder weg te rennen.

Hij gaat nu hier vlak bij wonen bij een gezin met drie kinderen die hem allemaal heel graag aandacht willen geven en knuffelen. Het zal vast niet lang duren voordat hij dit allemaal prima vindt. Hij heeft nu ook al zulke grote stappen gemaakt dat ik me daar niet druk om maak.

Doordat ik aan het begin van de avond tennisles heb eten we op dinsdag voor ons doen vrij laat.

Het is dan al echt goed donker. Bij het natafelen hoorde we gepiep. Eerst dachten we dat Bailey weer eens lastig gevallen werd door éen van de grote. Die vinden het soms moeilijk om beheerst te spelen met de kleintjes. Maar het gepiep bleef aan en werd luider. We renden er naar toe om te zien wat er aan de hand was. Het waren Floppy en Layka. Het leek alsof Layka Floppy in de nek vast had alsof ze beet en niet los wilde laten. We snapten er niks van, want Layka is hier wel de meest onderdanige hond die we op dit moment hebben. Maar het piepen ging door, niemand liet los en er was paniek.

We pakten snel de honden vast en zagen wat er aan de hand was. Layka zat met haar voortand vast in de halsband van floppy. In haar paniek dat ze niet los kon draaide ze om floppy heen. De halsband was hierdoor gaan draaien en dreigde Floppy te stikken. Erik en ik zaten beiden op de grond en hielden ieder een hond vast zodat we konden zien hoe we dit los konden krijgen. De kinderen schenen bij met de zaklamp. De situatie werd nijpend. Floppy keek ons met grote ogen aan en kreeg geen lucht meer. De halsband zat helemaal strak gedraaid om haar nek. We schreeuwde om een schaar, maar net voordat we een knip zette kreeg ik toch de spanning van de sluiting en konden we de halsband afdoen.

Net op tijd! Floppy heeft even tijd nodig gehad om weer bij te komen. Ze bleef hijgend en met grote ogen zitten. Pfff dit was echt net op tijd. Hoe het precies gebeurd is weten we natuurlijk niet, maar ik ga er van uit dat het tijdens het spelen en happen naar elkaar de tand van Layka tussen twee stofdeeltjes is blijven hangen. Gelukkig is dit niet gebeurd terwijl niet thuis waren. Anders had het wel eens slecht kunnen aflopen.

Om te voorkomen dat het ooit weer gebeurd zijn nu alle halsbanden af. Als we voor iedereen een goede leren halsband met gesp hebben gaan ze weer om. 

Ochtendje tuinman

Één keer in de twee weken is het hard werken hier voor de doggies. Dan komt namelijk de tuinman en heeft ieder zo zijn taak.

Het begint bij Floppy. Die houdt de wacht en geeft door wanneer de tuinman arriveert.

Dan snel weer van je uitkijkpost om aan de rest door te geven dat hij er aan komt.

Als hij dan met zijn pick-up naar binnen rijdt hebben de reuen de taak direct de banden te markeren.

Ieder twee banden, het is netjes verdeeld. 

Dan even met z'n allen blaffen om te laten zien dat wij met meer zijn dan hij. 

Als de tuinman aan de slag gaat helpen de puppies met de grote takken. 

Ze slepen ze naar binnen. Dit vinden ze een geweldige taak! Weten zij veel dat het eigenlijk naar de auto moet. Maar dat is ook wel wat ver. Naar binnen is leuker.

Als dan eenmaal de bladblazer tevoorschijn gehaald wordt start de taak van Renzo.

Luid blaffend en intimiderend zorgt hij dat de tuinman alleen nog oog voor hem heeft.

Op dat moment neemt Luna haar moment. Die weet precies waar de lunch van de tuinman te vinden is. In de auto op de voorstoel, net als de vorige keer. Stiekem kruipt ze de auto in om het lunchpakketje te stelen.

Renzo is nog lekker aan het afleiden terwijl Luna het brood weg werkt. Zo weer gelukt.

Je snapt zeker wel dat zo'n ochtendje tuinman reuze vermoeiend is. Het is telkens weer tactiek bepalen, op het juiste moment je ding doen, evalueren, het valt allemaal niet mee.

Dan is een middagdutje meer dan noodzakelijk. 

En ik? Ik mag de de puinhopen opruimen van een ochtendje tuinman. Maar leuk dat we het hadden!

Goed doel

Het was weer een hele warme dag vandaag. Het is duidelijk dat het warme seizoen weer op het punt staat te beginnen, of eigenlijk al is begonnen.

Gevoelstemperaturen van 39 graden zijn nu dagelijkse kost.

De hondjes hebben er ook last van. Overdag zijn ze stukken minder actief. Het liefst liggen ze dan in de tuin onder de bomen of in huis in de wind op de nog enigszins verkoelende tegels.

Zelf doen we het ook maar rustig aan. Alhoewel we ook niet de taken maar vooruit kunnen blijven schuiven. Vandaag is het warm, maar morgen ook en de dag erna zeker ook weer.

Wij hebben ons vanmiddag afgekoeld in het zwembad. Elke keer weer proberen we of er misschien één hond mee zou willen zwemmen, maar niks hoor. Ze blijven veilig op afstand staan kijken en vertikken het om dichterbij te komen. Je zou toch denken dat het juist heerlijk voor ze zou zijn om even een duik te nemen. Maar we kunnen er niet één blij mee maken, alleen ons zelf. Ook prima.

Voor vanavond hadden we een barbecue op het programma staan.

Er werd door een restaurant bij Zuikertuinmall een avond georganiseerd waarbij je een barbecue pakket kon afnemen of een vegetarische lasagne kon eten.

Dit evenement was speciaal georganiseerd voor het aankomende sterilisatieproject.

Van de opbrengst van vandaag is het de bedoeling dat er straks vele teefjes en poezen eindelijk verlost zullen zijn van het constante zwanger zijn en pups en kittens (op)voeden. 

Over een paar weken is het zo ver en gaan we weer aan de slag. Er komt een dierenarts uit Nederland die zijn vrije dagen zal gaan opofferen om hier te komen opereren. Hoe fantastisch is dit!

Elke dag zijn er natuurlijk mensen nodig die helpen met het klaar maken voor de operaties.

Omdat het deze keer ook op doordeweekse dagen zal zijn is het even passen en meten in de agenda.

Alle activiteiten van de kinderen gaan natuurlijk wel gewoon door, maar ik zal vast momenten hebben dat ik erbij kan zijn.

Het bijzondere van deze keer zal zijn dat er echt met een mobiele unit de wijken in gegaan zal worden.

Buurtbewoners worden van te voren geïnformeerd en kunnen hun hond of kat naar de unit brengen.

Zo is ook het probleem dat mensen geen vervoer hebben of hun (vieze) hond niet in de auto willen hebben opgelost. Ook de zwerfhonden uit die wijken zullen geholpen worden.

Al met al dus weer een hoop werk voor iedereen die er mee gemoeid is. Maar alles voor het goede doel, minder dierenleed op het eiland.

 

Geslaagd deel 2

Maud is al een paar dagen van het eiland. Ze is naar Bonaire samen met Davy en zijn ouders.

Voor Davy waren het spannende dagen. Afgelopen drie dagen stonden namelijk in het teken van het herexamen. Eerst donderdag het schriftelijke deel. Dat wordt dan als de sodemieter naar Nederland gescand, nagekeken en weer terug gestuurd. En vandaag dan mondeling. 

Om 12.00 kwam het goede nieuws dat ook Davy het gered heeft. Heel erg fijn natuurlijk. Nu kan hij gaan doen wat hij in zijn hoofd heeft en hoeft hij niet nog een jaar twee vakken te volgen.

We hadden al verzonnen dat als ook hij geslaagd was we iets leuks op Hato zouden doen.

De vorige keer was ik naar Bonaire afgereisd op de dag dat de kinderen de uitslag kregen. 

Nu was ik gewoon thuis en kon iets in elkaar flansen. Het werden oliebollen en champagne.

Onder het motto van als je normaal oliebollen eet sluit je een jaar af. Nu sluit je een hele middelbare schoolperiode af. We gaan de kurken knallen. Op naar de volgende episode in het leven.

Ik wist dat er oliebollenmix in de winkel te krijgen was. Ik had het vorige week al een keer gespot.

Als wij dan aan de oliebollen gaan, dan mogen de honden ook wel iets lekkers.

In het vriesvak kwam ik kippenpoten tegen. Niet zoals wij ze kennen en eten, maar echt kippenpoten.

Ik heb er niet zo'n idee bij waar ik het voor zou kunnen gebruiken behalve als delicatesse voor de honden. 

De poten moesten even ontdooien. Hoopvol werd er gewacht tot wanneer het eindelijk zo ver was.

Eindelijk was het dan zo ver. Er werd gegeten en gegromd. Blijf met je poten van mijn poot!

Terwijl ik als een soort agent door de tuin paradeerde om te zorgen dat de kleintjes ook de kans kregen hun poot op te eten, stond het deeg te rijzen. 

En daarna dan in die bloedhitte bakken. Waarom doe ik mezelf dit aan? 

Maar als ze er dan eenmaal liggen en ze smaken ook nog eens heerlijk, is het bakken snel weer vergeten.

We moesten even geduld hebben want uiteraard had insel air weer vertraging, maar om 23.00 konden we dan eindelijk Davy en Maud feliciteren. Allebei geslaagd, de wegen liggen nu open om aan de toekomst verder te werken.

Vaste structuur

De ukkies doen het 's nachts goed. Ze hebben echt door wat de bedoeling is en zijn nu na 10 minuten uit geloeid. Ondanks dat het even duurde voordat het kwartje viel zijn ze toch heel slim.

Of in ieder geval het zwarte mannetje is heel slim. Hij begrijpt het spelletje. En dat vind ik dan eigenlijk weer minder leuk. Ik heb namelijk altijd dezelfde structuur. Dat helpt echt bij opvoeden van honden.

Als je maar constant dezelfde handeling op dezelfde manier doet gaan ze het begrijpen.

Maar zwartje is slim. Die doorziet die handelingen. Elke avond als alle ramen en deuren gesloten zijn en de pups naar de kennel gaan krijgen ze nog een laatste beetje brokken. Niet echt als maaltijd, maar meer als lokmiddel. Ik loop dan naar de kennel en strooi het daar uit over de vloer. Eigenlijk elke pup rent dan vrolijk mee en stort zich op het voer waarna ik de deur kan sluiten.

De zwarte dus niet. Die blijft nu op een afstand staan met zo'n blik van hier trap ik dus echt niet in, je bekijkt het maar. Ook Renzo die buiten slaapt krijgt een paar laatste brokjes. Kan niet de pups wel wat voer geven en hij niet. Nu lukt het me nog om de zwarte pup dan bij het voer van Renzo op te pakken en alsnog in de kennel te zetten. Ik hoop niet dat hij dat ook snel door gaat hebben en ik straks de volgende strategie moet gaan bedenken om hem in de kennel te krijgen.

Tuurlijk is buiten de kennel blijven ook een optie, maar dat blijf ik eng vinden. Ik ben als de dood dat ze in het zwembad vallen. Dat is 's nachts een groot donker gat zonder verlichting. Nee, ik heb ze liever veilig opgeborgen. Snap dat nou zwartje!

Vanmiddag zijn ze bij de dierenarts geweest voor hun enting. Best een spannende reis, maar ik moet zeggen dat ze het goed gedaan hebben.

Voor vanmiddag had ik ook nog een ander bezoek gepland staan. Dit was bij een lokale oudere meneer die thuis drie honden heeft. Twee reuen en een teefje. Dat teefje is onlangs bevallen van 8 pups.

Toen ik er de eerste keer kwam waren er inmiddels drie overleden. De vijf die er nog waren zijn veel te klein voor hun leeftijd en zeer kwetsbaar. Dat is ook niet gek als mamahond zelf maar weinig te eten krijgt en daardoor ook niet voldoende melk heeft voor haar pups. De man heeft eigenlijk amper geld om voor zich zelf eten te kopen, laat staan voor de honden. Ze krijgen nu van een snack in de buurt het overgebleven voedsel wat dan voor de honden is. Dit is voornamelijk rijst. Niet ideaal. Zeker niet voor een zogende moeder. 

Vorige week heb ik ze uitgelegd dat het toch echt beter is om brokken te kopen. Zeker die kleine pups kunnen niet aan die gekruide rijst. 

Vandaag was ik er dus weer. Nog steeds zijn de kleintjes ienieminie. Ze kregen geen gekruide rijst van de oude meneer, maar hij kookte speciaal witte rijst voor ze. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar wat zijn die arme dondertjes mager!

Ik kan dit zo niet laten. Ik heb bij de dierenarts even overlegd wat het beste is, maar morgen ga ik er poedermelk, Bambix en puppenbrokken brengen. Wil ik de kleintjes nog een kans geven dan moet ik nu ingrijpen en helpen. Ze aan hun lot overlaten en weten dat ze van honger zullen sterven kan ik ook niet. De afspraak is natuurlijk wel weer dat we helpen onder voorwaarde dat de moederhond gesteriliseerd wordt. Gelukkig is deze meneer daarmee akkoord. Hij is zeer blij met de hulp die hij nu krijgt. Dat is fijn. Dat geeft tenminste het gevoel dat je het echt ergens voor doet.

Zonder angst

Vandaag kwamen ze met drie man sterk de deepwell in orde maken.

En wat doe je dan als je Renzo heet? Dan bewaak je de baas met volle overgave!

Misschien zelfs een tikkeltje te enthousiast. Het werd zo erg dat de werkmeneren niet eens meer naar hun auto durfde te lopen. Ze vroegen nog aan mij "bijt hij?" Nee hoor zei ik nog.

Maar hij heeft wel tanden. Ja dat klopt, hij heeft wel tanden. Maar nadat die mannen nog geen tien minuten bezig waren ging ik toch twijfelen over die tanden. Die zou hij best nog wel eens kunnen gaan inzetten. Renzo kwam gevaarlijk dicht bij hun kuiten.

Dat gedoe kunnen we natuurlijk echt niet hebben, dus dan maar aan de lange lijn.

Dat werd voor Renzo een lange dag vastgeketend zijn. Het zou nog wel even duren voordat de mannen de pomp weer in orde hebben.

Één van de ukkies vond het dan ook echt niet kunnen en begon aan een bevrijdingsactie.

Beetje voor beetje kauwde ze aan het touw.

Renzo wachtte geduldig af totdat hij los was. Maar dat ging mooi niet gebeuren. Voor die tijd hebben wij natuurlijk allang ingegrepen. Ik heb ze wat anders te kauwen gegeven. En dan niet alleen ukkie, maar alle hondjes. Zo was er geen interesse meer in de werkmannen en konden ze zonder angst hun werk doen. En wij konden gewoon ons ding doen zonder de honden extra in de gaten te moeten houden. Lang leve de kauwstaven uit Nederland.

Bijzonder

Renzo geniet met volle teugen van het weer 'thuis' zijn. Met een big smile rent hij door het huis en door de tuin. Hij speelt met alles en iedereen en ligt te rollen in het gras.

Ik had hem geen mooier kado kunnen doen dan hem ophalen.

Het is natuurlijk prachtig om hem zo happy te zien, maar de doelstellingen blijft toch dat ik over een tijd ga zoeken naar een geschikt huisje. Dit zal een weloverwogen plaatsing worden, want dit wil je hem absoluut niet nogmaals aandoen. Maar meenemen naar Nederland is niet echt wat we in gedachte hadden. We nemen er al twee mee. En voor een Nederlands binnenleven is dat wel genoeg.

Tuurlijk gun ik hem een forever home bij ons, maar ik zie mezelf geen drie honden drie keer op een dag aan de lijn uitlaten. Mocht Renzo hier nog wonen als we naar Nederland gaan dan mag hij echt wel mee. Maar zolang ik hier woon blijf ik zoekende naar het voor hem meest geschikte huis.

De ukkies maken langzaam vorderingen. Ze begrijpen eindelijk wat we willen als we ze in de kennel zetten. Gisteren was het zo waar na een kwartier stil en bleef het stil totdat we om 6.30 opstonden.

Wat een genot. Vooral voor Maud die haar kamer achter in het huis heeft en toch wel 'last' van deze rakkers had.

Nu nog het stukje socialiseren. Het lichtbruin met witte meisje is nog erg terughoudend naar mensen toe. Nog steeds gilt ze het uit als we haar oppakken. Zelfs als we onze hand al reiken deinst ze naar achteren. Toch pakken we haar elke dag even bij ons op schoot om haar aan ons te laten wennen.

Hopelijk helpt dit om haar het vertrouwen te geven wat nodig is om straks geplaatst te worden.

Haar zwart witte broertje is een stuk socialer en laat zich gelukkig wel aanhalen en oppakken.

En dan totaal iets anders. Ik reed vandaag op de weg en zag een begrafenisstoet voorbij trekken.

Niks bijzonders zou je denken, maar toch wel. Het was me al eerder opgevallen en nu weer, maar hier kennen ze niet de volgauto's zoals wij ze kennen in Nederland. In Nederland heb je de auto waar de kist in staat en daarachter de familie die in bijpassende auto's gereden wordt.

Hier wordt gevolgd in particuliere auto's. Iedereen die erbij hoort heeft zijn alarmverlichting aan en volgt de rouwauto. Soms volgen er rustig 30 auto's. 

Allemaal keurig achter elkaar en zonder onderbreking.

Uit geloofsovertuiging en bijgeloof worden de meeste mensen hier begraven. Ik zou eigenlijk niet eens weten of er een crematorium is. Ik heb er nog niet één gezien in ieder geval.

Men vindt hier dat een overleden ongeschonden moet blijven. Dus daardoor valt crematie vaak af.

In deze rotsbodem is het moeilijk om een normaal gat te graven, laat staan éentje die diep genoeg is voor een kist. Ze hebben hier wel echt begraafplaatsen waarbij iemand onder de grond geplaatst wordt, maar de meeste zijn boven de grond. Dan is het meer bijzetten. Het is een bijzonder gezicht als je langs een begraafplaats rijdt. Ondanks dat het een sombere plek is weten ze er hier toch ook weer iets kleurrijks van te maken.

Weer thuis

Zoals ik al redelijk voorspelt had is Youri vandaag niet meegegaan naar het strand.

Gisteren hadden de kinderen beide hun eerste schooldag. Of eigenlijk meer schooluur.

7.15 naar school om vervolgens om 9.15 weer vrij te zijn.

Beide hebben kennis gemaakt met hun mentor en met de (nieuwe) kinderen in de klas.

Voor Maud is het een bijzonder jaar. Ze begint met vier vakken op vwo niveau. Bevalt dat goed, dan is er nog een mogelijkheid om die andere overgebleven vakken volgend jaar nog te doen.

Of niet, want de plannen wijzigen zich nogal op dit moment. Wel naar Nederland, niet naar Nederland, misschien een half jaar als au pair naar Amerika, wel vwo en door naar de opleiding geneeskunde of toch naar de hbo v. Het valt ook niet mee om nu te moeten bedenken wat voor straks de juiste keuze is.

Youri hoeft nog nergens over na te denken. Hooguit of hij de juiste boeken in zijn tas doet en zijn eten niet uit de koelkast vergeet. Hij heeft één van de acht nieuwe leerkrachten als mentrix. Onze zeer autoritaire directeur van vorig jaar is vertrokken. Helaas heeft hij de sfeer zo verziekt dat ook acht leerkrachten er de brui aan gegeven hebben. Dat is de helft van het lerarenteam!  Ze hebben allemaal hun rede gehad om te vertrekken. De sfeer en spanning van afgelopen jaar gaven het extra duwtje in de rug om hun baan hier op te zeggen. Heel jammer. 

We zijn in ieder geval blij dat ook de oude directeur vertrokken is. Slechter dan afgelopen jaar kan het nooit worden.

Vanmiddag kreeg ik een berichtje. Het was van die mevrouw waar ik Renzo vorige week zaterdag had gebracht. Haar moeder had haar gebeld dat Renzo opnieuw was ontsnapt. Hij had zich uit zijn halsband weten te wurmen en was weer onbereikbaar. Ze konden hem zelf niet pakken om weer vast te zetten. Hij kwam gewoon niet. Dus leek het hun maar beter dat ik hem op zou halen en mee zou nemen.

Ik was op dat moment net terug van tennis. Ik zou eigenlijk na het douchen boodschappen gaan doen, maar die heb ik maar gelaten voor wat ze zijn. Ik ben direct Renzo op gaan halen.

Opnieuw werd ik weer heel hartelijk ontvangen door de moeder van de adoptante. Ze vond het zo vervelend, maar het ging gewoon niet. Renzo was bang voor ze en kwam nu ook niet eens meer in de tuin als ze op bed waren. Dat betekende ook dat hij niet at. Dat vond ze zo sneu dat ze mij heeft laten berichten. Ze vertelde ook dat Renzo zondag nadat ik hem vast had gelegd en weg was  gegaan heeft liggen huilen. Oei, dat raakt je wel hoor. Om hem mee te kunnen nemen moest hij eerst weer gevangen worden. De oude vrouw liep weer met mij mee om te vertellen waar ze hem voor het laatst gezien had. Terwijl ze het me aanwijst herkent Renzo mij en komt op mij af gerend. Hij was weer zo blij mij te zien! Ik hoefde hem ook niet aan de riem vast te maken, hij volgde mij als plakband. 

Ik heb de mensen keurig hun adoptie geld weer terug gegeven en heb Renzo meegenomen.

Hij was zo ontzettend blij weer terug te zijn! Layka was voor hem nieuw en werd even besnuffeld, maar daarna snel door naar zijn vrienden. Binnen 5 minuten speelde hij alweer met Luna en floppy.

Het was echt aandoenlijk om te zien. 

Hier een foto van een blije Renzo. 

Beter lukte niet omdat hij voortdurend in beweging was. Maar ik plaats ook een filpmje op Facebook waarin te zien is hoe blij hij is. Renzo is weer 'thuis'.

Updates

Zoals gezegd en ook gedaan hebben de ukkies hun nacht doorgebracht in de kennel.

Het werd echt doorzetterswerk, want ze hebben van 21.45 tot 23.15 het geloei weten vol te houden. 

Maar de volhouder wint en dat was ik in dit geval. 

Het zijn net kleine kinderen. 's Nachts in de weer en overdag slapen. 

Wat ze hier nog niet weten is dat we vanavond weer verder gaan met onze tactiek. Op tijd in de kennel zodat ze nog uren kunnen loeien voordat iedereen naar bed gaat. 

De toestand rondom Renzo zuigt energie. Hij is elk uur toch wel even in mijn hoofd. Hoe zou het hem vandaag vergaan? Gaan ze wel bellen als het echt niet gaat? Ik wil zo graag dat een plaatsing goed gaat. Het moet een positief iets zijn voor baas en hond. 

Gelukkig gaat het over het algemeen wel goed. Alleen Boris heeft het ook zwaar gehad tijdens zijn plaatsing. Hij vond het ook heel moeilijk om zijn draai te vinden in de situatie waarin hij terecht kwam. Nu hij herplaatst is gaat het ontzettend goed met hem.

Vorige week kreeg ik een mailtje van iemand die misschien een hond van Curacao wil adopteren.

Ondanks dat ik uitlegde dat we samenwerken met Perla and Friends wilde ze zelf toch ook heel graag wat mensen spreken die via ons een hond hadden. 

Ik ben wat eigenaren gaan benaderen of ze het oke vonden om gemaild te worden over ons en het plaatsten van een hond. Wat natuurlijk erg leuk is, is dat je dan meteen weer even een update krijgt van hoe het ze nu vergaat. Dat geeft weer energie.

Kijk eens naar Macho. Hier nog als pupje van 4 maanden vertrokken.

En nu is het een prachtige sterke knul.

En Toby. Onze heerlijke makkelijke reu die het uitstekend deed met kinderen, katten en andere honden.

Die woont nu in een gezin met drie kinderen. Vlak bij het strand.

Afgelopen week was hij mee op vakantie naar Frankrijk.

En dan kleine Lola. Zo ging ze bij ons weg.

Ze gaat nu als Luna door het leven en is het al een hele dame.

En ook zij is meegeweest op vakantie.

Wat een geweldig leven hebben ze allemaal. En zo kan ik nog veel meer foto's plaatsen van bv Getsie en Derrie die nog steeds gek zijn op modderplassen. En van Jack en Bella die nog steeds een stelletje zijn enzovoort enzovoort. 

Ik hoop over een tijd hier ook een foto te kunnen plaatsen van Renzo. Zijn oude foto van hoe hij hier kwam en dan een blije foto gemaakt door zijn nieuwe baasjes. Ik hoop het zo.

Even doorbijten

De ukkies hebben het verpest. Het is klaar, vanaf vandaag bepaal ik het weer.

Ik was nog zo vol lof over hoe ze zich de eerste nachten gedragen hadden. Nou, vannacht was het even totaal anders. Om 6.00 uur liepen ze al rond te stappen, hadden ze in de mand van floppy gepist en een drol gedraaid voor mijn badkamerdeur. En dat allemaal op de vroege zondagmorgen. 

Monsters zijn het, niks geen lieve kleine ukkies. Maar nou treffen ze het. Ik ben eigenlijk ook niet zo lief als ik eruit zie maar gewoon een heks. En deze heks gaat ze vanavond in de kennel stoppen. Dat weten ze nog niet, maar daar komen ze wel achter. Ze zijn met z'n drieën en ook al alledrie de tien weken gepasseerd. Zo zielig en klein zijn ze niet meer. Bij het huis waar ze vandaan kwamen mochten ze niet eens naar binnen, laat staan in de slaapkamer. Even doorbijten voor hun en voor mij. Ik hoop dat ze het vanavond snel opgeven.

Van de week kreeg ik een verontrustend berichtje over Renzo. Ik vroeg de eigenaren hoe het met Renzo ging en toen vertelde ze dat Renzo een paar uur kwijt was geweest en weer gevonden was bij haar ouders. En daar bleef hij nu. Mmm. Bijzonder verhaal. Dat een hond weg loopt zou kunnen, maar dat hij dan naar familie die twee straten verder woont loopt lijkt me wat onwaarschijnlijk.

Maar goed, hij zat nu daar en ik had geen idee hoe en wat. Ik had het adres gevraagd en mij voorgenomen daar vandaag heen te rijden om te zien hoe hij zat.

Toen ik er vanmiddag aan kwam zag ik geen Renzo. Ik zag wel twee andere honden in de tuin loslopen. Er kwam een mevrouw uit het huis naar mij toe lopen. Ik vertelde haar wie ik was en wat ik kwam doen. Renzo was niet in de tuin. Hij ontsnapte over het hek heen en verbleef dan echter het huis in de mondi. Alleen als zij in huis waren en gingen slapen kwam hij tevoorschijn. 

Ze liet me door de achterpoort naar buiten en liep met me mee om aan te wijzen waar Renzo kon zijn. We zagen hem inderdaad lopen. Ik riep zijn naam en liep naar hem toe, maar hij rende snel weg. Hij herkende mijn stem niet meer en was bang. Die mevrouw was echt van goede wil. Ze heeft hem wel kunnen aaien, maar hij verstart helemaal. Hij is niet happy.

Ik bleef nog een tijdje rondlopen en zag Renzo opnieuw. Weer riep ik hem terwijl ik hem probeerde te benaderen. En opnieuw liep hij weg. Totdat waarschijnlijk de wind mijn geur meenam en door hem herkend werd. Ineens kwam hij aangerend. Het was zo sneu. Hij had een treurige blik en was zichtbaar niet blij. Het lag absoluut niet aan de mensen. Die wilde zo graag dat Renzo bij hun in de tuin bleef en dat hij speelde met hun andere honden. 

Ik heb hem opgepakt en mee naar het huis genomen. Daar hebben we hem aan een lange lijn gelegd. Hij kan nu even niet meer weg. Zodra hij wat meer gewend is en inziet dat deze mensen alleen maar goede bedoelingen hebben kan en mag hij weer los. Het breekt je hart. Ik had helemaal niet naar binnen gewild. Ik had alleen maar langs willen rijden en dan een happy Renzo willen zien. Ik had hem niet opnieuw in twijfel willen brengen, ik wilde het hem niet nog moeilijker maken dan het al was.

Ik heb de mensen meerdere keren gezegd dat ik hem zo weer meeneem. Maar ze willen heel graag dat het goed komt en het nog even aankijken. Ik hou contact en hoor hoe het er volgend weekend voor staat. Ik gun hem zo graag een lief forever home, maar Renzo heeft op dit moment geen vertrouwen meer. Het is moeilijk om te zien, maar meteen meenemen helpt ook niet. Oei even doorbijten voor ons beide.

Een adoptie en een workout

De ukkies zijn blijkbaar tevreden met de plek die ze door hun wolvengehuil afgedwongen hebben. 

Ik heb tot vanmorgen 7.30 geen kind aan ze gehad, daarna kwamen ze weer in beweging.

Ik moet zeggen dat ze zich echt keurig gedragen. Ze liggen samen tegen elkaar aan op een kleedje en houden het 's nachts volledig droog. Ach, één voordeel heeft het in elk geval wel. Ik hoef nu niet dagelijks de kooi schoon te maken.

Het is natuurlijk aandoenlijk om te zien hoe graag ze bij me willen zijn en daar dan ook alles voor doen.

Maar aan de andere kant is het triest. Triest dat ze zo weinig vertrouwen hebben dat ik nu als belangrijkste persoon in hun leven niet uit het oog verloren mag worden. Overal waar ik ben word ik gevolgd. Zelfs als ik in de badkamer ben en de deur is dicht staan ze tegen de deur te krabben en te huilen.

Het heeft nog wel even tijd nodig voordat ze voldoende gesocialiseerd zijn en geadopteerd kunnen worden.

Komt wel goed weten we uit ervaring. We zien het bij floppy en ook Terry is inmiddels een tevreden hond. 

Terry had vandaag een date. Er was een jong stel dat hier nog maar kort woont en een hond uit het asiel had geadopteerd. Nu zagen ze dat een speelmaatje toch wel erg leuk zou zijn en dachten ze dat Terry een geschikte kandidaat was. Om te kijken of het tussen Terry en de asielhond zou klikken had ik vandaag met ze afgesproken. Terry en Buster waren een prima stel. Buster vond het wat maar wat leuk dat er een hondenmaatje op visite was. Terry was nog wat timide, maar ging al wel voorzichtig op onderzoek uit. Dit gaat wel goedkomen, Terry mocht blijven. Wauw, heerlijk. Weer een hondje geadopteerd.

Ons dripsysteem is opnieuw kapot. Of in ieder geval, hij doet het niet. En of dat aan de pomp ligt, aan de electra of aan de sprinklers was niet helder. Maar vandaag zou er iemand voor komen om er naar te kijken. Hij heeft de electra doorgemeten en kwam tot de conclusie dat dit het niet was. Zijn conclusie was dat de waterstand in de put te laag stond, dat kon niet anders. Hoe hij tot deze wijsheid kwam was me wat onduidelijk. Hij heeft niets van de pomp of slangen aangeraakt. Nu klopt het wel dat het al tijden heel erg droog is, maar onze put is 65 meter diep. Dat is echt een heel eind, zeker meer dan de gemiddelde put. Zonder verdere handelingen te verrichten is hij weer vertrokken.

'S middags belde ik Didier. Dat is degene die ons zwembad onderhoudt, maar ook vriend van de eigenaar is en alle klusjes aan het huis oppakt. Didier was boos. En terecht, want deze deepwell meneer was eerst al een paar keer zijn afspraak niet nagekomen en nu had hij eigenlijk niks opgelost.

Om te zien of de storing aan de pomp of pijp lag moest eigenlijk alles omhoog getrokken worden.

Dit hebben we al eens eerder gedaan, maar toen deed Didier dat samen met Erik. Tja, die is er nog steeds niet. Ik kon hem ook niet alleen alles naar boven laten trekken. Dus hop, aan de workout.

Ik kan je zeggen, daar krijg je beste bovenarmspieren van. Ook Maud heeft nog even meegetrokken en zo kwam er heel veel slang en een pomp naar boven. Die slang was na een meter of 25 nat wat dus betekende dat het grondwater op 25 meter diepte startte. Zie je wel. Dat was het dus niet. Wat het wel is wordt hopelijk maandagochtend duidelijk als deepwell meneer nummer twee komt.

De ukkies in verzet

We begonnen gisteravond de nacht wat onrustig.

De allereerste nacht met de ukkies was goed gegaan. Waarschijnlijk hadden ze geen idee wat ze overkwam en gingen ze dus overal nog mee akkoord.

Op dag twee kwamen ze in verzet. Ze wilden helemaal niet 's nachts in de kennel en hebben ons dat drie kwartier lang laten weten. Toen was het inmiddels middernacht en moest ik wel wat gaan doen.

Mijn buren werken beide in het onderwijs en zijn vast niet blij met zoveel lawaai. Sorry leerlingen van deze juffen. Als ze chagrijnig waren is het de ukkies hun schuld!

Ik ben begonnen met ze uit de kennel laten en los in de tuin te laten lopen.

Nou, ook dat was niet oke. Alsof er een stel weerwolven in de tuin rondliep. Loeien dat ze deden.

Ze wilde perse naar binnen. Jemig, nou ja kom maar dan. Zo kon niemand slapen. De buren niet, maar wij zelf ook niet. Maar binnen was het nog niet oke. Ze zijn niet eigenwijs, hoe kom je daar nou bij!

Ze bleven maar aan de slaapkamerdeur krabben en ook hier werd het weerwolvenlied ingezet.

Een twee drie in godsnaam, dan maar in de slaapkamer. En toen was het stil. Eindelijk.

Erik is op dit moment niet thuis. Die weet nog van niks. Maar als hij dit leest is hij op de hoogte. Toch?

 

Vanmorgen was ik wat in de weer in de tuin. Terug in de huiskamer zie ik allemaal witte stukjes papier.

Nee, wat nu weer. Welk papiertje is dit geweest? We hebben het bij elkaar geveegd en kwamen erachter dat het de rekening van Aqualectra was. Deze lag op het aanrecht als reminder en was er blijkbaar afgewaaid. De honden hebben geen moment getwijfeld en dit ongewenste stuk papier meteen in stukken gescheurd. Oei dat is niet handig. Zonder rekening kan je niet betalen. Dan maar meteen naar één van de kantoren rijden om een nieuwe rekening te vragen. Duimen dat het er niet druk is. Het is immers wel vrijdag en bijna lunchpauze, dat kan wel eens lange rijen genereren. Maar gelukkig viel het reuze mee en was ik zo klaar. Betaald en wel. 

Youri is al een week wat aan het kwakkelen. Er was iets gaande, maar kwam er niet zo uit.

Dan weer hoofdpijn, dan buikpijn. Dan deed z'n gebit zeer na een bezoek aan de ortho. Dat laatste is dan wel weer te verklaren.

Maar gisteren was het niet alleen zijn kiezen, maar ook z'n oor. Dan denk je nog, dat zal er wel mee te maken hebben. Het zit immers erg dicht bij elkaar. Maar vandaag was het niet minder maar juist veel erger geworden. Aangezien het bijna weekend is en ik geen zin heb in weekenddiensten en onbereikbare huisartsen heb ik vanmiddag die van onszelf nog even benaderd. We konden eind van de middag terecht. Het was maar goed ook dat we waren gegaan. Youri heeft een fikse oorontsteking.

Met antibiotica en oordruppels zijn we weer vertrokken. Hij heeft het weekend nog om uit te zieken voordat school officieel weer begint. Gelukkig zouden de eerste dagen nog wel gemist kunnen worden. Dat zijn een kennismaking en een stranddag. We zullen het zien. Eerst maar eens het weekend doorkomen.

Goede voorbeeld

Ondanks dat het vakantie is had ik vanmorgen mijn wekker om 7.30 staan.

Om 8.00 werd Layka bij de dierenarts verwacht voor haar sterilisatie. Arme Layka, geen idee wat haar te wachten stond zat ze heerlijk achterin de auto. Autorijden vindt ze wel leuk, het lijkt er op alsof ze dat gewend is. Alleen dan niet naar deze eindbestemming.  

Layka was niet direct aan de beurt nadat ik haar gebracht had. Ik mocht haar in een bench achterlaten. Toen ik om 11.30 belde om te vragen hoe laat ik haar op kon halen was ze helaas nog niet klaar. Sterker nog, ze lag op dat moment nog op de operatietafel. Arme Layka, ze heeft lang in de bench moeten wachten. Er zat een spoedgeval tussen. 

Hierdoor moest ze ook lang wachten voordat ik haar weer op kon halen. Ik moest toch echt eerst met Youri naar de orthodontist. Nou ja, er werd goed op Layka gelet. Ik kan haar daar met een gerust hart achter laten.

Nu is ze weer thuis en voelt zich nog niet happy. Ze wil nog niet niks eten en is nog weinig in beweging. 

Gisteren was ze nog zo leuk aan het spelen met Floppy. Die twee hebben elkaar echt gevonden. 

Helaas was spelen vandaag niet mogelijk. Misschien is ze na het weekend weer voldoende opgeknapt om weer lekker te spelen. 

De twee nieuwe hummeltjes spelen wel. Niet alleen met elkaar, maar ook met Bailey en Terry.

Die twee laten goed zien hoe het allemaal moet. Zonder dat ze het zelf weten geven ze het goede voorbeeld.

Kijk maar eens hoe braaf ze kunnen zitten.

Als we Bailey roepen loopt er vanzelf zo'n ukkie mee. Dan aaien we Bailey en ook stiekem ukkie. Het zwart witte jongetje vindt dat inmiddels oke. Het wit lichtbruine meisje is wat banger en rent meteen weg zodra je naar haar reikt. We gaan gewoon door met onze tactiek. Er komt vanzelf een moment dat ze inziet dat het oke is.

Na 24 uur bij ons zien we toch echt al verschil. De indrukken hebben ze wel moe gemaakt. Het valt ook allemaal niet mee.

Kadootjes

Alhoewel de meeste scholen op het eiland al begonnen zijn hebben mijn kinderen nog vrij.

Niet zo lang meer, de laatste week is inmiddels ingegaan, maar toch is het een soort van kadootje om nog een week langer dan de rest te hebben.

Vanmiddag ben ik met Maud gaan snorkelen. We hadden deze week regelmatig op Facebook gelezen dat er weer veel schildpadden te zien waren.

Dat wilde wij eigenlijk ook wel weer een keer. Garantie heb je natuurlijk niet. Als ze er niet zijn heb je gewoon pech. Maar we hadden geen pech, we hebben er zelfs twee gezien.

Heb blijft toch echt een kadootje om dit soort bijzondere momenten mee te maken.

De afgelopen twee weken is Mascha, ook een groot dierenliefhebster bezig geweest met een adres waar 13 pups rond liepen. 13 is natuurlijk echt ontzettend veel!

De pups waren ondervoed en zaten onder de teken. Er is direct hulp op lokatie geboden. 

De pups hebben ontworming en extra vitamine gekregen. De pups waren geen mensen gewend, ze hebben niet anders gedaan dan wat rondlopen in een afgesloten tuin, maar echt liefde kenden ze niet.

Afgelopen weekend was de eigenaar een paar dagen weg gegaan zonder dat er iemand voor de honden zorgde. Toen Mascha kwam zaten ze zonder water en voer. Dat was rede om toch zo snel mogelijk fosters voor de hondjes te vinden. Vorige week hadden we al een oproep gedaan, maar zonder het beoogde resultaat. Na dit weekend maar meteen weer een oproep. Ze moesten daar toch echt zo snel mogelijk weg. Willen we ze nog socialiseren, dan telt elke dag.

Gelukkig kregen we deze week wel reacties. Op twee na konden ze allemaal onder gebracht worden.

Die laatste twee konden daar echt niet blijven. Dan maar bij mij. 

Kaya en Renzo zijn natuurlijk vertrokken en ook voor Terry ben ik bezig. Voor Bailey wordt het dan wel saai. Geen pups meer in the house. Voor de zekerheid hebben we maar vast twee nieuwe binnen gehaald. Haha. Nu zijn tenminste alle pups weg uit de benarde leefomgeving.

Het onthaal in onze tuin was nog wat eng. Het teefje gilde het uit toen ik haar uit de bench haalde.

Na een paar uur was de eerste stress alweer vergeten en liepen ze beide al door het huis.

Het gaat wel goed komen met deze twee.

Missie volbracht

Vanmorgen mocht ik dan eindelijk wel mijn auto laten keuren. Met afspraak deze keer, dus ik kon mooi niet weg gestuurd worden. 

Je auto laten keuren hier is echt een bijzonder verhaal. Het is absoluut niet te vergelijken met de APK in Nederland. Als je daar voor een APK je auto bij de garage achter laat ben je hem zeker wel een paar uur kwijt. Er wordt dan van alles getest en bekeken door middel van een checklist die wordt gebruikt als leidraad. 

Hier meld ik me eerst aan bij een betaalloket. Daar betaal ik €15, wordt mijn huidige keuringskaart ingenomen en krijg ik een checklist mee. Daarna stap ik weer in de auto en rij op hetzelfde terrein naar het keuringslokaal. Dit is eigenlijk een soort garage. Ze hebben wel een brug aan de zijkant van de ruimte, maar daar komt geen enkele auto op te staan.

Als ik naar binnen rij staat er een chagrijnig kijkende man waar ik mijn checklist aan geef. 

Vervolgens brult hij een aantal commando's van handelingen die ik moet verrichten. Eerst claxonneren, daarna lichten aan, groot licht aan, knipperlicht links en rechts en daarna de ruitenwissers even laten bewegen. Zo dat was de voorkant. Nu achter hetzelfde verhaal inclusief remlichten en achteruitrij verlichting. Als laatste moet ik een stukje rijden en remmen en vervolgens mijn handrem hard aantrekken en de auto in zijn drive zetten. Gelukkig, hij blijft staan. Goed gekeurd.

En dan niet alleen voor dit onderdeel, maar voor alles. Dit was het. De motorkap is niet eens open geweest. Mijn auto is weer voor twee jaar goedgekeurd. Ging alles in het leven maar zo makkelijk. Die hele checklist heb ik niet meer gezien. Die heeft onze o zo goedgehumeurde commandant in beslag genomen. Onderwijl werd er in een ander naastliggend loket druk getypt. Op een gegeven moment wordt er Boerboom gebruld. In de houding en geef acht. Nou dat hoefde dan gelukkig nog net niet. 

Ik kreeg mijn nieuwe keurigskaart uitgereikt die ik nu braaf bij controles kan tonen en over twee jaar weer kan inleveren. Missie volbracht. Het is net een militaire oefening. Geloof toch dat ik me niet zo thuis zou voelen bij defensie. Ik hou het wel bij de hondjes.

Over hondjes gesproken. Kaya heeft de vliegreis uitstekend doorstaan. De douane had gelukkig deze keer weinig te mekkeren dus stond ze snel aan de andere kant van de schuifdeur bij haar nieuwe familie.

Ze doet het ontzettend goed. De kinderen vinden haar nu al geweldig en ook de andere hond vindt haar leuk. Kaya is alleen nog niet zo gecharmeerd van hem, maar dat komt vanzelf wel.

Ik heb de eerste foto's uit Nederland al binnen gekregen. Met dank aan Nathalja die de bench weer in ontvangst genomen heeft zodat hij weer deze kant uit kan en dan meteen voor mij wat foto's schiet.

Het houdt nooit op

Joehoe het is gelukt hoor! Vanmorgen vroeg heb ik de laatste stempel bij de veterinaire dienst opgehaald. In een recordtijd van 1 minuut. 

De portier bij de slagboom stond erg raar te kijken. Hij vroeg me nog of ik het niet kon vinden. Maar nee joh, was al geweest! Kaya kan vandaag vliegen. Gelukkig maar.

Na mijn snelle bezoek aan de veterinaire dienst ben ik naar hun buren gereden. Dat is het asiel.

Mijn kattenbench was uitgeleend geweest en kwam terug met een boodschappentas vol met spullen die naar het asiel moesten. Prima, brengen we die toch even.

Het asiel zit altijd vol. Echt, het maakt niet uit wanneer je komt, maar ze hebben altijd vele honden en katten zitten.

Op het moment dat ik er was werd er zelfs net een doos met pups gebracht. Het houdt echt nooit op.

Ze hadden achter het bureau ook een kattenbench staan. Daar zat geen boodschappentas in met leuke spullen, was dat maar zo. Er zat een heel klein kitten in. Op dit moment al met de oogjes open, maar toen ze gevonden werd was ze nog maar een week oud.

Ze was met nog twee kittens harteloos gedumpt in de struiken. Het kattenprobleem is het op het eiland net zo groot, zo niet groter als het hondenprobleem. We zien het alleen wat minder omdat katten zich niet met honger komen melden aan de straat. Voor dit kleine ding is het buitenavontuur goed afgelopen. Zij zal straks door een liefdevolle familie geadopteerd worden.

Kaya is ook geadopteerd door een lief gezin dat al weken wacht op de komst van Kaya.

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. TUI gooide wel even mijn agenda in de war doordat ze twee uur vertraging hadden. Het enig grote voordeel was wel dat ze nu in de avond vloog en ik haar pas om 18.00 uur hoefde af te leveren. Dan is het tenminste niet meer zo warm op de airport.

Kaya vond het allemaal erg spannend. Och wat zou ik graag willen uitleggen dat het goed komt. Dat ze zo ontzettend welkom is en straks naast een mensenvriendje ook nog een hondenvriendje krijgt. 

Ze zal het allemaal morgen wel gaan ontdekken.

Ik heb haar een dikke knuffel gegeven en afscheid genomen. Voor de tweede keer deze week, pffff.

Kaya lieve meid, het ga je goed! Geniet zoals je bij ons gedaan hebt en laat af en toe nog wat van je horen. XXX 

Juiste match

Gistermiddag nadat ik Renzo had weg gebracht en Layka had opgehaald kreeg ik via de Facebook site van Rescue Paws een vraag binnen. Een gezinnetje zocht een hond en of wij iets hadden dat bij ze paste.

Ik probeer dan zo veel mogelijk opties te benoemen van alle honden die we bij de fosters hebben zitten. Vanmorgen wilde ze even langskomen om Floppy en Terry te ontmoeten.

Terry had een reservering, maar dat gezin is ook verder aan het kijken. Jammer voor mij, maar op één of andere manier is er geen klik tussen Terry en deze mensen. Terry is dus weer beschikbaar.

In de loop van het gesprek werd duidelijk dat Floppy en Terry niet de honden waren die in hun gezin paste, maar was me wel duidelijk waar ze dan wel naar zochten. Nu kan ik gericht berichtjes sturen naar medefosters van andere stichtingen met mijn zoekvraag.

Ik vind dat leuk om te doen. Tuurlijk is het jammer dan ik floppy en Terrry nog niet heb kunnen plaatsen, maar dat komt heus wel goed. Een match moet voor iedereen leuk zijn. Voor het gezin en voor de hond. 

Vanmiddag ging ik op bezoek bij Saar. Nou, die heeft een prima match bij haar baasje.

Saar vertrekt aankomende donderdag naar Nederland dus wilden we nog één keer even langs.

Erik en Maud hadden haar niet meer gezien nadat ze vorig jaar kerst geplaatst was.

Het was ontzettend leuk om te zien hoe Saar ons herkende.

Het grappige is dat Saar de grote vriendin van Layka was. Layka was toen nog maar een maand of vier toen ze bij mij was. En elke dag speelde ze met elkaar. Saar moest echt weer even wennen toen haar vriendinnetje geplaatst werd. Ze had het daar wel even moeilijk mee.

Saar is dat inmiddels allemaal vergeten en heeft een totaal nieuw leven bij haar huidige baasjes. 

En vanaf volgende week dus in Nederland.

Na ons bezoekje zijn we naar een restaurantje gelopen. We hadden al wat besteld toen ik bedacht dat ik nog wat in de auto had liggen. Ik heen en weer gelopen, zie ik op de terugweg een klein pupje liggen op de stoep van een huis. Tuurlijk kan ik het niet laten om er even naar toe te lopen om het te aaien.

Direct komt er een wat oudere vrouw naar buiten gelopen en vraagt of ik het hondje wil hebben.

Eh, is het van u dan? En wilt u het hondje niet? Nee, hij was van hun buurman.

De buurman werd er direct bij geroepen. Hij vertelde dat er vanmorgen iemand op het strand was die hondjes uitdeelde. Hij had er teveel en wilde ze niet. Deze meneer had er één aangenomen.

Hij wilde er eigenlijk wel voor zorgen, hij had al eerder honden gehad. Moet zeggen dat de pup er niet slecht uit zag. Hij vertelde me wel dat het een vrouwtje was en dat hij geen pups wilde.

Ondertussen kwam Maud mij ophalen want ons eten was al geserveerd. Ik beloofde hem na het eten terug te komen. 

Dat heb ik keurig gedaan. Ik heb in mijn telefoon het nummer van stichting dierenhulp staan. Die steriliseren honden en katten gratis voor mensen met een krappe beurs. Ik heb ze uitgelegd hoe het werkt en wanneer de hond geholpen kan worden. Behoudens dat nummer heb ik ze ook maar mijn nummer gegeven. Nu maar hopen dat ze inderdaad straks op tijd alles regelen. 

Vertrouwd

Ik had voor vanmiddag een afspraak staan om met Renzo kennis te maken bij een mogelijk forever home.

Ik moet zeggen dat ik wat pessimistisch was wat betreft geschiktheid voor Renzo. Ik wilde Renzo dan ook graag zelf brengen zodat ik kon zien waar hij terecht zou komen.

Om het juiste adres te vinden bleek nog een heel karwei. In de betreffende straat kon ik het aan mij doorgegeven huisnummer niet vinden. Het was naast 33 zonder nummer. Dat alleen is al vaag natuurlijk. Maar het bleek nog vager.

Ik heb de straat denk ik wel vier keer langzaam door gereden. Toen maar eens ergens vragen.

Ik trof een Spaanstalige meneer die mij met gebaren aangaf dat ik helemaal terug moest. Toen ik weer aan het begin van de straat was reed diezelfde Spaanstalige meneer naast mij en gebaarde naar links. Oke naar links dan maar.

Ik had al zo'n gevoel dat het niet klopte, want deze straat heette echt anders, maar waar het wel was wist ik ook niet. Ondertussen werd het later en later en was ik al een half uur te laat voor de afspraak.

Ik vond uiteindelijk wel een nummer 33. Ook hier maar weer eens vragen. Laat deze mevrouw nou exact weten waar het was! Ze vertelde dat zelfs de postbode het niet kon vinden en daarom de post van het andere adres bij haar in de bus deed.

Omdat het echt moeilijk uit te leggen was bood deze mevrouw aan mij voor te rijden. Wauw wat een geweldig lief aanbod. De auto werd uit de poort gereden en ik werd exact geloosd naar waar ik zijn moest.

Daar werd ik al met smart opgewacht. De vrouw des huizes was een Antiliaanse en niet zo heel vrij met honden, maar ze had een Nederlandse man. En hij was degene die er graag een hond bij wilde.

De honden werden aan elkaar voorgesteld en deden het eigenlijk heel goed. 

Tuurlijk was er af en toe een grommetje, dat hoort erbij, maar de manier waarop het gezin reageerde gaf mij genoeg vertrouwen om Renzo achter te laten. Dit gaat wel goedkomen.

Renzo voelde de bui al hangen denk ik. Hij zat tijdens mijn uitleg over het adoptie contact keurig aan mijn zijde. 

Bij het weggaan liep hij natuurlijk ook weer braaf met mij mee. Het voelde wel heel erg als verraad dat ik hem daar achterliet. Het is zo'n lieverd. Zo blijerd die met z'n korte staartje heel hard kan kwispelen als je weer thuis kwam. En zo heerlijk kon genieten van een aai over zijn bol. Ik ga natuurlijk weer in de gaten houden of het goed blijft gaan met Renzo. We gaan er maar van uit van wel en anders zit hij zo weer hier.

Maar de ene plek was nog niet leeg of ik heb hem alweer gevuld.

Ik heb Layka opgehaald. Die zat natuurlijk tijdelijk bij de de broer van de eigenaar. Op zich zat ze daar prima, maar heb ik haar liever in mijn eigen tuin. Dat is makkelijker met alles regelen voor Nederland, maar ik weet dan ook zeker dat de ex eigenaren toch niet zelf nog iets anders gaan bedenken en uitvoeren. Nee hoor, ze zit nu lekker veilig bij mij.

De introductie in de roedel ging heel soepel. Kwispelend liep ze door de tuin. Het leek echt wel of ze de plek nog herkende. Layka liep direct naar achter en naar binnen. Nou dat doen nieuwe honden eigenlijk nooit. Het is eigenlijk best bijzonder om een hond weer opnieuw bij je te nemen. Het voelde als vertrouwd. En ik denk dat dit voor Layka wederzijds was.