Natuurlijk zat deze dag ook weer helemaal tjokkie vol om alles te kunnen doen wat in de gedachte lag.
Allereerst begon ik vanmorgen aan een workshop in Utrecht. Ik was uitgenodigd door één van mijn bloglezers om deel te nemen aan een door haar georganiseerde bijeenkomst.
Zij dacht dat ik dit waarschijnlijk wel leuk zou vinden omdat het over honden ging in combinatie met mensen met een blokkade. Een blokkade in de psyche om wat voor rede dan ook. Dit kan je heel breed nemen. Het kan over kinderen met weinig zelfvertrouwen gaan tot mensen die het psychisch moeilijk hebben door een onverwerkt trauma.
Klinkt allemaal heel zwaar, maar voordat ik naar Curacao vertrok was ik ook hulpverlener. Voor mij dus niet geheel onbekend.
Ik heb vanmorgen kennis gemaakt met Karel en Sia. Geen cliënten, maar hulphonden die ingezet worden bij de sessies. Waar het vanmorgen om draaide was dat je met je lichaam heel veel taal spreekt zonder een woord te zeggen. Een hond reageert op lichaamstaal en handelt erna.
Wil je dat een hond iets niet doet dan negeer je hem of spreek je duidelijke taal. Je begrijpt vast wel dat als je een onzeker kind wil leren zich zekerder op te stellen dit prima samen met een hond geleerd kan worden.
Niet elke hond is natuurlijk geschikt voor zo'n functie. Tevens gaat er ook training aan de hond aan vooraf. Daar kregen we ook een stuk uitleg over. Hierin kwam naar voren dat je als roedelleider altijd degene bent die het initiatief neemt. Dat komt er in de praktijk op neer dat je niet reageert op begroetingen van de hond of zijn aandringen om te spelen. Jij bepaald, niet hij.
Dat was wel even ontzettend schakelen. De honden die ik foster hebben vaak totaal geen vertrouwen in de mens. Als zo'n hond na een paar dagen zijn aandacht komt halen ben ik juist in de gloria en zal hem zeker niet ontwijken. Op zo'n moment ben ik er voor de hond. Pas later als een hond herstelt is kan hij er zijn voor jou. En heel stiekem ben ik gewoon heel erg ontzettend blij met mijn hondjes en vind ik het geweldig als ze me komen begroeten.
Na deze workshop was er een toepasselijke lunch, hotdogs.
Met onze toen buren en een gezin van een paar huizen verder heb ik nog steeds contact.
Elk jaar probeer ik altijd even langs te gaan en gaat Youri mee om met zijn oude buurjongen te gamen.
Het is erg leuk om gewoon elk jaar weer binnen te stappen en verder te gaan waar we vorig jaar gebleven waren.
Ik heb geprobeerd iedereen te bezoeken. Helaas gaat dat natuurlijk niet. De dagen vlogen voorbij.
Maar ik weet zeker dat of ik nou 1,5 week in Nederland ben of 4 weken het altijd te kort zal zijn.
Wie nu niet aan de beurt geweest is, sorry. Volgend jaar maak ik het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten