Via whats app was de vraag binnen gekomen of de stichting plek had voor een bijna kale hond.
We waren eigenlijk nog in overleg of dit mogelijk was toen ik een volgende vraag via Facebook voorbij zag komen.
Er was een hond gezien die naast een aantal vuilniszakken lag. Angstig en zeer mager.
Of ik wilde gaan kijken? Het was vlak bij de supermarkt op een zandweggetje erachter.
Ik had tot 10.30 de tijd want dan zou ik opgehaald worden om mee te gaan een taart te halen.
Snel dus op pad. Aangekomen bij het weggetje zag ik wel vuilniszakken, maar geen hond.
Ik ben een klein stukje doorgereden en kwam bij een heuveltje. Daar zag ik net een hond overheen schieten. Niet de hond van de foto, maar wel een mager scharminkel.
Ik heb de auto geparkeerd en ben gaan kijken of ik de hond nog kon vinden.
Het was een groot terrein, deels open en dor en een deel begroeid. Ik zag hem niet meer, maar ben gaan roepen. Best wel bijzonder, maar hij kwam gewoon naar mij toe! Hij liet zich aaien en oppakken.
Ik nam hem mee naar de auto. Het was dan wel niet de hond waar ik naar op zoek was, maar deze kon ik ook niet laten lopen.
Terwijl ik weer in mijn auto wil stappen zie ik in mijn linkerooghoek wat weg schieten. Iets bruins.
Terwijl ik dichterbij kwam dook het hondje steeds verder de prikkelplanten in. Hij kon gelukkig niet ver weg, want achter hem was een gaashek. Ik had leverworst meegenomen om indien nodig honden te kunnen lokken. Die kwam nu heel goed van pas. Nadat hij het eerste stukje op had kwam hij zelf uit de bosjes om meer te halen. Het was meteen goed. Ik kon hem geruststellen en oppakken.
Terwijl ik met hem naar de auto loop legt hij zijn kop in mijn nek. Ik krijg er nog tranen van in mijn ogen. Wat een vertrouwen van het hondje en wat dankbaar! Welke barbaar heeft deze twee schatten zo kunnen dumpen!
Zo had ik dus ineens twee honden waar ik iets voor moest regelen.
Éen van onze fosters woont vlakbij. Ik had haar al geprobeerd te bellen, maar geen gehoor.
Dan maar direct langs. Is niet hoe ik het graag doe, ik vind het niet zo netjes om iemand letterlijk te overvallen met een hond, maar het was nu even niet anders.
Gelukkig was het geen enkel probleem en kon het kleine bruine hondje naar deze foster.
Ik dacht, ik regel straks de rest wel, nu eerst mijn afspraak. Het gewone sociale leven is ook belangrijk.
Ik heb de hond in de kennel gezet, ingesprayd tegen de vlooien, eten en drinken gegeven en ben weer gegaan.
Ik ging mee naar een lokatie waar we een verjaardagstaart zouden gaan ophalen. Een prachtige plek aan de azuur blauwe zee.
Dat is dan weer de mooie kant van het eiland. De kant waarmee de toeristen gelokt worden. De plaatjes uit de reisgidsen. In die reisgidsen wordt met geen woord gerept over het dierenwelzijn en de grote hoeveelheid zwerfhonden.
Als je als toerist niet van je resort komt zie je ook niks van dit probleem. Ook niks van het eiland, maar dat is weer een ander punt.
Terwijl ik aan mijn koffie met appeltaart zat kwamen er nog wat kleine gevleugelde bezoekers.
Tuurlijk deel ik dan mijn appeltaart, zo ben ik.
Na dit korte relaxmomentje was het thuis weer even aanpoten.
Drie kwartier later zat ik weer in de auto op weg naar tennis. Een extra les voor mij doordat ik er zoveel gemist had de afgelopen tijd. Altijd leuk, maar nu ook wel even dubbel. Wilde ook wel mijn tijd besteden aan de hond die ik vast had zitten in de kennel.
Na tennis heb ik de hond voorgesteld aan de rest. Ik kon me niet voorstellen dat het voor problemen zou zorgen. Het is zo'n zachtaardig hondje. En zo blij dat hij aandacht krijgt.
Hij kon er geen genoeg van krijgen en wilde meer.
Alleen floppy vond een extra hond in huis wat vreemd. De andere reageerde er eigenlijk niet eens op.
En de hond had verder ook niet bijzonder veel interesse voor mijn honden.
Mooi. Dan snel weer op naar het volgende evenement. De verjaardag van de zoon van vrienden van ons. Ik vind dat dan best moeilijk. Ik moet op zulke momenten echt even alles loslaten. In mijn hoofd speelt natuurlijk nog van alles. Wat moet ik met deze hond? Kan hij nog naar één van onze andere fosters? Maar waar moet de kale hond dan heen? Die loopt ook nog ergens.
En dan is er bij een ander lid van de stichting nog een melding van een kleine gevonden pup binnen gekomen. Het is vreselijk deze week wat er allemaal aan gedumpte honden gevonden wordt!
Ik heb het even allemaal gelaten voor wat het was. Ik kon toch niet anders, voor vanavond had ik ook al een gevuld programma.
De gedumpte honden van vanmorgen waren veilig van straat. Degene die bij mij zit doet het goed, daar hoef ik me voor nu a la minute even geen zorgen om te maken. Eerst nu even genieten van de verjaardag en daarna nog met een groep meiden naar de bingo.
En dan nu lees ik dat er nog een derde hond op dezelfde plek gevonden is. Zelfde type halsband en zwanger. Pfffff. Het verdriet slaat steeds meer om in boosheid! Wat bezielt mensen toch om zo harteloos met dieren om te gaan! Als ik dan weer terug denk aan vanmorgen hoe de koppie in mijn nek werd gelegd, hoe kan je dat genadeloos weg gooien! Laten creperen en een hele nare langzame dood tegemoet laten gaan. Mag er alsjeblieft een dag komen dat deze mensen verschrikkelijk gestraft gaan worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten