Afspraken

Langzaamaan komt het einde van deze vakantie in zicht.

Toen ik kwam waren nog niet alle dagen gevuld, maar hoe meer we richting einde gaan, hoe voller het programma wordt. Ik doe mijn best om zo veel mogelijk mensen te bezoeken (aangekondigd en onaangekondigd) maar dan nog lukt het niet om iedereen tevreden te stellen.

Voor vandaag stond voor overdag nog een kort bezoek aan het winkelcentrum gepland. Even wat praktische zaken gekocht als vaatdoekjes, oordoppen en wat basic t shirtjes. Zeker aan kleding kan je op Curacao niet genoeg hebben. Het slijt zo ontzettend snel! Door het dragen in de felle zon, het zweten en vele wassen ziet kleding er veel sneller niet meer uit.

Ik doe jarenlang met dezelfde winterkleding. Die draag ik toch alleen maar die max twee weken als ik hier op bezoek ben. Zomerkleding draag ik natuurlijk het hele jaar door, het is dan ook niet raar dat het slijt.

Voor vanavond had ik twee afspraken staan. De ene al een tijdje gepland en de ander is er deze week spontaan bijgekomen. Eigenlijk is dat ook wel leuk. Mensen lezen mijn blog en zien dat ik in Nederland ben. Ze zijn net zo begaan met dieren als ik en willen heel graag hun steentje bijdragen.

Maud wist dat ik nog een keer richting Dronten ging en heeft voor een laatste keer afgesproken met haar vriendin Mandy. Maar voordat ik haar bracht zijn we eerst langs de pizzeria gegaan, DE pizzeria waar we altijd kwamen toen we nog in Dronten woonde. Het was precies 2 jaar en 4 maanden geleden dat we er voor het laatst een pizza aten en dat was echt veel te lang! 

Het is echt maar goed dat deze vakantie niet langer dan 1,5 week duurt. Vrees dat ik anders tonnetje rond weer terug ga. Het zijn toch vooral de lekkere dingen die je mist. Ik had nou niet bepaald ontzettend veel behoefte aan Egyptische sperziebonen of de oerhollandse aardappels. Het enige gezonde wat we erg misten waren aardbeien. De echte lekkere Nederlandse aardbeien liggen nu net in de winkel.

De Nederlanders zullen ze vanwege de prijs waarschijnlijk nog even laten liggen, maar wij gaan ervoor.

Hier is een bakje nu €3,25, op Curacao kosten ze 13 gulden (€6,50) en dan zijn het niet eens de Nederlandse maar die harde Spaanse rode dingen. 

Na de pizza gingen we naar afspraak 1. De vroegere instructrice van de hondenschool waar Storm nog zijn gehoorzaamheid doorlopen heeft was creatief bezig geweest.

Ze had van fleece allerlei soorten trektouwen gemaakt. Ook had ze van touw balletjes geknoopt. 

Van die lieve kleintjes waar de pups mee kunnen spelen. Die proberen wel eens met een tennisbal rond te lopen, maar daar zijn ze natuurlijk veel te klein voor. Of die bal veel te groot. Nu heb ik wat kleinere balletjes, maar die weer niet gevaarlijk zijn voor de grote honden. Ik vind het echt super leuk om te horen hoe er meegeleefd wordt met de verhalen over de fosterhonden. Als er dan iemand is die zo in de weer is geweest voor de hondjes, dan kom ik graag even langs.

Nadat ik Maud had afgezet heb ik nog een snel bezoekje bij mijn oude buren gedaan en daarna op naar afspraak 2. Deze was bij een ouder van twee kinderen die ik lange tijd judoles gegeven heb.

Ook nu waren de honden op het eiland de rode draad. Het is natuurlijk ook verschrikkelijk wat er daar allemaal gebeurd. Voor de mensen hier onbegrijpelijk en voor mij inmiddels gewoon. Ik zie zoveel leed dat ik niet meer schrik van foto's of verhalen. Dat het mijn bloglezers aangrijpt bleek uit bij afspraak 2.

Daar ben ik de deur weer uitgegaan met een spray die kan gaan helpen bij honden met huidproblemen zoals schurft. Er komen genoeg honden op mijn pad om de spray te kunnen testen. Het zou toch prachtig zijn als we de honden met een hele slechte huid iets kunnen bieden waardoor ze eerder van hun jeuk af zijn. Super weer dat er meegedacht werd en ik de mogelijkheid krijg het uit te proberen.

Voor morgen staan er weer een paar leuke afspraken gepland en dan is het weer tijd om te gaan.

Voor nu heb ik een dringende afspraak met mijn bed. Welterusten.

Rondleiding maal 2

Vandaag was het een lange maar leuke dag.

Nadat we vanmorgen opgestaan waren en hadden ontbeten zijn we richting Den Haag gereden.

Eerst om Youri af te zetten bij zijn neefje. Die zat op dat moment nog wel op school, maar mijn zwager was thuis om hem te ontvangen.

Maud en ik reden daarna door naar het Juliana Kinderziekenhuis. Niet voor iets ernstigs, maar juist voor iets leuks.

Maud haar profielwerkstuk gaat over de restverschijnselen na een vroeg geboorte. Het afdelingshoofd van de afdeling neonatologie van het jkz heeft de afgelopen maanden regelmatig contact met Maud gehad.

Als Maud vragen had werden deze uitgebreid beantwoord en nadat het profielwerkstuk af was kreeg ze zelfs de uitnodiging om maar eens een keer langs te komen als ze in Nederland was.

Vandaag was het dus zo ver, een rondleiding op de afdeling neonatologie. En nog leuker, de taxichauffeusse mocht ook blijven. 

Nu is het onderwerp van het werkstuk natuurlijk niet zomaar tot stand gekomen. Maud heeft al jaren het plan om de HBO V opleiding te gaan doen en daarna zich te specialisten tot kinderverpleegkundige.

Hoe toevallig was het dan ook dat precies deze avond in het naastgelegen HAGA ziekenhuis er een beroepen date was. 

Na onze rondleiding zijn we naar mijn ouders gegaan waar we nog even lekker gekletst en gegeten hadden. Om 19.00 begon de beroependate. We dachten dat het net zoals de meeste beroepenmarkten zou zijn, kraampjes met info en een persoon aan wie je vragen kon stellen maar die nooit alles weet.

Meestal doet het er dan niet toe of je dan om 19.00, 19.30 of 20.00 binnen komt.

Omdat we na deze avond ook nog Youri op moesten halen en daarna weer naar Almere zouden rijden besloten we maar direct om 19.00 uur te gaan.

Pfff, wat een goede beslissing! Het was namelijk helemaal niet zoals wij ons voorgesteld hadden.

Om 19.00 uur begon de avond heel officieel in het auditorium met een openingswoord en de eerste mogelijkheid tot vragen stellen aan verpleegkundigen die nu aan de opleiding bezig waren.

Hierna kon je in allerlei hoekjes kennismaken met de handelingen die een verpleegkundige uitvoert.

Er was een tillift, de mogelijkheid tot het opmeten van de bloeddruk en temperatuur, uitleg reanimeren en een demonstratie van de reanimeermachine. We hebben een rondleiding gehad en Maud heeft haar eerste injectie moeten instellen en zetten.

Niet bij mij gelukkig. Ben voor veel dingen te porren, maar er wordt niet in mij geprikt. Nu niet en nooit niet, brrrr heb echt zo'n aversie tegen naalden.

Maud niet hoor, die doet alsof ze het al jaren doet.

We hebben echt ontzettend veel informatie ontvangen. Hier kunnen we wel wat mee.

Het plan vorig jaar toen we de eerste keer een hbo bezochten was nog om direct na haar havo examen richting Nederland te vertrekken voor de studie. Dat vertrek is inmiddels een jaar uitgesteld.

We hebben dus ook nog wel even om alles te verwerken en voor volgend jaar een goede schoolkeuze te kunnen maken.

Hierna zijn we Youri gaan ophalen en weer richting oma gereden. Ik voel me nu net een verzadigde spons. Tijd om hem eens uit te gaan knijpen.

Bijzondere ontmoetingen en mooie berichten

In de tijd dat ik nu op Curacao woon heb ik heel wat nieuwe mensen leren kennen.

Iets wat ik als een verrijking van deze uitzending zie. Sommige mensen zijn op Curacao op mijn pad gekomen en andere door Curacao.

Vandaag had ik een afspraak met iemand die door Curacao op mijn pad gekomen was, maar in Almere woont. 

Zoals vast wel bekend is werkt Rescue Paws Curacao samen met Perla and Friends in Nederland.

Perla and Friends is opgestart nadat Rosanna Kluivert een hond die Perla heette meenam uit Curacao.

Later volgde er nog vele honden uit Curacao, maar door deze hond kwam er een Facebook pagina in de lucht. Met de persoon die de Facebook pagina beheert heb ik veelvuldig contact.

Elke keer weer als er een hond naar Nederland gaat of spullen van Nederland naar Curacao overkomen worden er heel wat berichten heen en weer gestuurd. Best gek eigenlijk dat je iemand heel vaak spreekt, maar elkaar nog nooit gezien hebt.

Vandaag is daar verandering in gekomen en ben ik op visite geweest bij de persoon die ontzettend veel voor Perla and Friends doet. Ook is zij degene die hondje Perla heeft gefosterd en inmiddels heeft geadopteerd. 

Het was een ontzettend leuke middag. Zonder elkaar ooit eerder gezien te hebben was er meer dan genoeg gespreksstof. Als we elkaar nu weer spreken hebben we er een gezicht bij, maar voor de gesprekken zal dit niet veel uitmaken. Die gaan altijd over dezelfde passie, honden!

Ik kreeg vanmiddag terwijl we het over rescue hondjes hadden een ontzettend leuk berichtje.

Meerdere eigenlijk, maar laten we bij de eerste beginnen.

Gina is eindelijk op haar gemak bij haar nieuwe baasje! Ze ligt niet meer alleen buiten, maar loopt rond en slaapt zelfs op bed. De mazzelkont. Ook loopt ze het dagelijkse rondje door de knoek mee met de andere honden en geniet daar zichtbaar van. Ik heb een filmpje gezien waarop ze blij kijkt en kwispelt.

Daar ben ik zo blij mee! De ene hond went sneller aan zijn nieuwe baasje en omgeving dan de ander.

Ik had niet verwacht dat het voor Gina zo moeilijk zou zijn. Ik ben dan ook heel blij dat ze eindelijk kan genieten.

De andere leuke berichten kwamen van mensen in Nederland. Ik heb meerdere berichtjes gekregen van mensen die iets voor de honden willen doen. 

Zo heb ik vorige week al een aantal beessies opgehaald die bij elkaar verzameld waren. Daar gaan de fosterhonden heel blij van worden.

De afgelopen dagen kwamen er weer twee berichtjes binnen. Éen van mensen die via Perla and friends mijn naam hadden door gekregen en het andere berichtje van de mensen die nog niet zo lang geleden op het eiland waren en langs zijn geweest voor een donatie. Beide berichtjes waren met de vraag wat heb je nodig, wat kan je gebruiken? Kunnen we wat meegeven of meenemen? Kunnen we wat bij je afleveren? Super geweldig vind ik dat, hoe er meegeleefd en meegedacht wordt! 

Ik ben natuurlijk wel beperkt in wat ik naar Curacao sleep, maar wat nu niet meekomt wordt de volgende keer wel door familie meegenomen. Het zou toch eens tijd worden dat KLM voor mij een uitzondering maakt in de hoeveelheid kilo's die meegenomen mogen worden. Gelukkig zijn we met drie vrijwel lege koffers heen gekomen. 

Vanavond hebben zijn we met oma en mijn zwager naar Lelystad geweest. Toen we nog in Dronten woonde kwamen we wel eens bij Tasty wok. Dit is een all you can eat restaurant waar je echt van alles kunt krijgen. Het was dan ook de wens van de kinderen om daar weer eens naar toe te gaan. 

Net zoals Chinees eten is het concept all you can eat in deze variatie ook niet aanwezig. Er is bijv wel een barbecue all you can eat concept, maar dat is lang zo gevarieerd niet als dit in Lelystad.

Ik eet nog niet eens zo gek veel verschillende dingen. Ik hou ontzettend van sushi en om dat onbeperkt te mogen eten is al een feestje op zich. Een paar Hollandse aardbeien toe en mijn dag kan niet meer stuk.

Code geel

Ondanks dat we heel erg ons best doen zit ik nog steeds niet in het Nederlandse ritme.

Afgelopen nacht was ik tussen 04.30 en 06.30 klaar wakker, maar dat wilde ik helemaal nog niet zijn.

Ben daarna gelukkig toch weer in slaap gevallen, maar echt lekker uitgerust wordt je niet wakker.

Het valt allemaal niet mee en dan wetende dat ik over 5 nachten weer terug het Curacaose schema in ga. Maak me er dan ook maar niet drukker om dan nodig. Dan maar niet om 9.00 uur keurig aangekleed aan de ontbijttafel.

Ik was vanmorgen niet de enige die laat wakker was. Iedereen was laat en had nog niet gegeten. 

We hebben dan ook eerst een gezellige paasbrunch gedaan. 

De voorspellingen van vandaag waren code geel. Bij de KNMI hebben ze wel humor hoor.

Pasen, kuikentjes, code geel. Wat anders kon ik niet bedenken, want er was vrij weinig aan de hand.

Oke, ik heb wat regen gezien maar was daar niet van onder de indruk. Ook de wind was niet meer dan een stevige wind zoals op Curacao. Het zal vast in andere delen van Nederland heftiger zijn geweest, maar Limburg was code droog en zonnig. Een prachtige dag om een buitenrit te maken.

Eerst natuurlijk de nodige voorbereidingen. Maud helpt graag mee.

Daarna heerlijk met z'n allen naar buiten. Een hele optocht, twee pony's, een paard, twee honden en mijn zus en ik er op de fiets achteraan.

Ik had het zowaar nog warm ook. Twee uur erachter aan bikkelen door het bos op een gewone stadsfiets verdiend ook een lintje. Een lintje kreeg ik natuurlijk niet, maar ik werd wel op een andere manier beloond. Aan het eind van de dag nadat alle dieren weer op stal stonden en gevoerd waren kwam het idee om Chinees te bestellen. O ja, was al weer bijna vergeten dat dit ook nog bestond.

Dat hebben we namelijk echt niet op Curacao! Er zijn best wat zaakjes die het proberen, maar het tipt niet aan het Chinese eten dat we in Nederland kennen. Gat in de markt mensen! 

Als je weet dat je het minstens een jaar niet zult eten geniet je er extra van. 

Na het eten zijn we de rit naar Almere weer gestart. Geen foto's van het autorijden deze keer. Foto's maken mag namelijk ook niet heb ik gelezen. Geeft niet, met een beetje fantasie lukt het vast wel om zelf te bedenken hoe de snelweg eruit ziet ;-)

Blij weerzien

Vandaag was het dan eindelijk de beurt aan mijn familie om ons weer in de armen te kunnen sluiten.

Al moesten ze wel even geduld hebben, want eerst had Maud nog een paasontbijt met haar vriendin en haar ouders. Nadat ik haar van het station had opgepikt kon de reis richting Limburg van start gaan.

Het was erg rustig op de weg. Mag het natuurlijk niet te hard zeggen, maar we hebben niet eens file gehad.

Ik ben tijdens het autorijden wel erg bezig met de regels van hier. Niet rechts inhalen, bij oranje stoppen, niet te hard rijden, knipperlicht overal gebruiken, verlichting overdag aan en niet toeteren naar bekenden. Pfff, heb je toch een dagtaak aan om je als keurig Nederlands burger te gedragen!

Ik hoop dat ik alles goed volbracht heb. We zullen zien of oma post gaat krijgen van het CJIB.

Het is wel even een heel ander beeld als je hier over de wegen rijdt.

Het is een totaal ander landschap. Veel vlakker en veel van hetzelfde. De huizen zijn saai grijs of bruin en een enkeling geel.

Ik mis het gekleurde dan wel. Juist de kleuren maken het vrolijk ookal is het de kleur van een bouwval. Het heeft wel wat om roze, blauwe, groene, oranje of gele huizen te zien. 

Op één of andere manier is mijn focus ook hier tijdens het rijden gericht op wat er aan de kant loopt of ligt. Het is een soort van automatisme geworden om te kijken naar een aangereden dier om in te schatten of het nog leeft. Nou is dat laatste hier niet echt van toepassing. Langs de snelweg maakt een dier geen schijn van kans. Het zijn hier alleen geen honden, maar vossen, eenden, vogels en een enkele kat.

En dan eindelijk na een rit van twee uur is er dat weerzien. Iedereen had zich erg op onze komst verheugd.

Het was het rijden natuurlijk meer dan waard. Ik kan nog even extra genieten, want ik blijf nog een nachtje. Zo hoef ik vanavond niet de twee uur weer terug te rijden en heb ik morgen nog wat quality time met mijn zus. De andere twee zie ik woensdag nog even.

Deze zus heeft net als ik een halve kinderboerderij. Die is net zo begaan met dieren als ik.

Dat betekende dus dat er vandaag eindelijk weer honden geknuffeld konden worden. Ze heeft twee Mechelse herders! Heerlijk. Mis mijn eigen hondjes wel hoor! Maar deze twee maken dat weer een beetje goed.

Toerist in eigen land

Vanmorgen ben ik keurig opgestaan nadat de wekker was afgegaan.

Moet ook wel, anders kom je nooit in het ritme. En aangezien ik vannacht nogmaals een kleine jetlag tegemoet ga moest ik nu drastische maatregels nemen. In plaats van 13.30 uit bed was het nu 10.30.

Pittig hoor. 

Maud heeft haar vriendin hier twee dagen te logeren gehad. Vanmorgen heb ik ze op de trein richting Dronten gezet. Lang leve het openbaar vervoer en de zelfstandigheid, scheelt mij weer een ritje.

De dames hadden in Dronten een afspraak met vriendin drie. Ze hebben een hoop plezier, dat is leuk om te zien. Het maakt niets uit dat het grootste deel van het jaar er bijna 9000 kilometer tussen zit, als je beiden echt wilt kunnen vriendschappen blijven bestaan.

Youri had mannendag vandaag. Iets dat hij ook vaker had toen we nog in Nederland woonden. 

Mannendag is een dag lekker gek doen met je oom. De heren hebben het zwembad van centerparcs onveilig gemaakt. Het is maar goed dat ze er pas over een jaar weer zijn.

En voor mij was het ultieme rust. Geen man, geen kinderen, geen honden, maar even tijd voor mezelf.

Ik ben de stad ingegaan en heb onder andere nogmaals V&D bezocht. Het was nu een stuk rustiger dan donderdag. Het was ook een stuk leger, maar ondanks dat heb ik toch nog iets van mijn gading kunnen vinden. Vooral veel sokken, die net als alle andere kleding op Curacao snel slijten. Maar nu dus even een flinke voorraad ingeslagen. Oja, niet voor mijzelf trouwens. Ik loop al twee jaar op slippers. 

De kinderen moeten op school verplicht dichte schoenen en ook Erik gaat niet op slippers naar zijn werk.

Voor mij was het nu ook wel weer even wennen om dichte schoenen aan te doen. Ik had hier mijn laarzen nog staan. Raar hoor, dat strakke om je kuiten. 

Ik moet wel bij meer dingen schakelen. Ik leg ook standaard bij de eerste pinbetaling die ik in Nederland doe mijn pinpas op de toonbank. Op Curacao regelt de kassiere dan de rest.

Hier kijkt de kassiere je aan of je gek bent. Wat moet ze met je pinpas? Oja, ik doe het zelf wel.

De tweede vraag was dan waar moet tegenwoordig het pasje? Aan de zijkant? Bovenkant? Voorkant?

Staat zo raar als je staat te stuntelen met je pinpas. Ik ben toerist in eigen land, maar dat zien andere niet. Ik zie er uit als een Nederlander en spreek Nederlands, maar sta te hannesen bij een supermarkt.

Gelukkig wordt er flink bezuinigd bij de GGZ, anders werd ik nog gedwongen opgenomen.

Terwijl ik hier in Nederland even niks kan doen voor de hondjes op het eiland, gaat het daar natuurlijk wel gewoon door. Het slechte nieuws is dat er weer een hondje in zeer slechte conditie is gevonden.

Toevallig is Rosanne Kluivert op het eiland en die heeft deze redding mee mogen maken.

Dit is gedeeld via de Facebook van haar stichting wat vervolgens weer enorm veel verder gedeeld is.

Het maakt veel indruk op de mensen hier in Nederland. Inmiddels is het bericht meer dan 120000 keer bekeken. Laten we hopen dat door dit delen en lezen er echte grote stappen genomen kunnen gaan worden.

Het goede nieuws dat ik vandaag kreeg is dat de foster waar de pups naar toe zijn gegaan een baasje voor ze gevonden heeft. De dametjes gaan samen naar Nederland naar een liefdevol stel dat nu al naar ze uitkijkt. Ze zullen nog even geduld moeten hebben, want ze zijn nu nog te jong om te vliegen en hebben ook niet niet alle entingen gehad. Maar wel heel gaaf dat ook voor deze dametjes weer een geweldig huisje is gevonden. Op naar een beter leven voor alle honden op het eiland!

Omgevlogen

Gisteren had ik tijdens de vlucht niet veel geslapen. Je ligt nou niet echt comfortabel en ook de herrie van de motoren is niet bepaald rustgevend.

Ik kon dan ook niet anders dan gistermiddag even een kleine twee uur slapen. Dat had ik gedaan van 14.30 tot 16.30. Daarna was ik opgestaan om er voor te zorgen dat ik 's avonds weer kon slapen. 

Na het schrijven van het blog en nog even over het net gesurft te hebben ging ik om 01.00 plat.

Ik had geen wekker gezet. Ik ging er van uit dat als ik 01.00 ga slapen ik hooguit 10.00 uur wakker zou zijn.

Toen ik vanmorgen wakker werd pakte ik mijn telefoon met de verwachting te zien dat het een uur of 9.00 was. Zo voelde het ook. Was het dus 13.30!!! Help! Had twee afspraken voor vandaag staan. Gelukkig had ik die niet op een tijd vast gepind, maar had al wel onderweg willen zijn.

Snel dus aan de boterham en rijden. Vond het nog erg knap dat ik 14.20 in Dronten stond.

Daar heb ik Youri bij een vriend afgezet en ben zelf doorgereden naar een wel heel leuk adres.

Ik had namelijk een afspraak met het nieuwe baasje van Boris.

Eerst even een kleine stop bij de dierenwinkel in Dronten.

En dan snel naar door om te zien hoe het met Boris die nu Dexter heet gaat.

Het is altijd weer een verrassing om te zien hoe een hond reageert. Boris wist het allemaal niet zo.

Hij liet niet direct een blijk van herkenning zien. Hij bleef liever veilig bij het baasje. Na een tijdje kreeg ik wel wat likjes, maar qua enthousiasme hield het daarbij op.

Vind ik dat erg? Nee, helemaal niet! Boris was helemaal op zijn gemak bij zijn nieuwe baasje. 

Daar draaide zijn leven nu om, niet om mij. Ik ben alleen maar blij om te zien hoe hij het nu doet.

Dat hij luistert naar zijn baasje, blij rond loopt met een krulstaart en geniet van haar aanwezigheid.

Ik vond het super om even een stukje met hem te kunnen lopen en hem gezien te hebben.

Na dit bezoek ben ik weer terug naar Dronten gereden met het idee nog wat te winkelen voordat ik Youri weer zou halen. Mis gedacht. Het was al zo verdacht rustig op de parkeerplaats. Sta ik nog geen vijf minuten in de Hema wordt er omgeroepen dat ze gaan sluiten. He, ik ben een vrouw hoor, ik red dat niet in vijf minuten! Eenmaal weer buiten zag ik staan waarom. Wegens goede vrijdag sluiten wij om 18.00 uur. Chips, helemaal niet bij stil gestaan.

Alleen Albert Heijn was nog open. Ik weet niet hoe ze het doen, maar op één of andere manier zijn zij altijd langer open dan de rest. 

In plaats van te winkelen ben ik nu op bezoek gegaan bij een vriendin die ik al 13 jaar ken. 

Elk jaar kom ik even langs, ik zeg alleen nooit wanneer. Nu ook niet, het kwam gewoon zo uit.

Wel een risico natuurlijk dat ze er niet zou kunnen zijn, maar dan hadden we het van de week nog eens geprobeerd. Maar ze was er, inclusief de rest van het hele gezin. Altijd leuk om iedereen te spreken.

Daarna Youri weer ophalen en terug naar Almere. De eerste dag is voorbij gevlogen. Ik weet uit ervaring dat dit met alle dagen gaat gebeuren. We genieten er dus extra goed van.

Geland

Inmiddels zijn we veilig en wel in Nederland beland. 

Gisteren had ik graag nog even voor vertrek een stukje willen schrijven. Had allerlei stoere plannen om dit op de airport te doen, maar helaas was dit ondoenlijk.

KLM en TUI vertrokken bijna tegelijk richting Nederland waardoor Hato overvol was.

Eerst in de rij bij KLM. Ik weet niet waardoor de rijen nu zo lang waren, want de handelingen waren net zoals altijd. Toen boven bij de douane. Ook daar was alles zoals altijd, maar dan met 700 mensen tegelijk. Als er maar twee rijen zijn duurt het wel even. 10 minuten voor vertrek van het vliegtuig waren we door alle checks en scans. Zenuwslopend echt! We waren gelukkig niet de enige.

Toen wij eenmaal zaten en het eigenlijk tijd was om te vertrekken misten er nog 10 mensen.

Er werd keurig op ze gewacht en een half uurtje later dan gepland konden we vertrekken.

Ook dit jaar zaten wij weer met gemengde gevoelens in het vliegtuig. Vorig jaar was er de dag voor vertrek een vliegtuig tegen een berg gevlogen. Op de dag van vertrek kwam naar buiten dat de piloot met opzet het vliegtuig had laten crashen. Dan kijk je toch wel anders naar een piloot.

Deze keer lagen de gedachte bij Brussel. En ook nu kom je met gemengde gevoelens aan op het vliegveld. De controles bij aankomst waren niet verscherpt, maar er was wel duidelijk meer en zwaarder bewapend personeel aanwezig. De vlaggen hingen halfstok en de sfeer was wat timide.

De grijze grauwe lucht hielp ook niet bepaald om de sfeer op te krikken. 

Dat weer is echt wel even wennen. Koud, nat en grauw, precies de weertypes die ik niet mis van Nederland. We maakte een klimaat sprong van 24 graden naar beneden. Ach, het kon erger. Volgens mij was het vorige week nog kouder in Nederland.

Wat dan wel weer prettig is, is dat je zo vanuit het vliegtuig de trein instapt. Overal duidelijke aankomst en vertrektijden en deze kloppen ook nog! Curacao heeft bushaltes, maar dat zijn vaak niet meer dan afdakjes met een paaltje waar bushalte op staat. Als toerist heb je echt geen idee hoe laat de bus komt en waar hij heen rijdt. Dat is in Nederland echt beter geregeld. Gelukkig konden we als toerist nog vrij makkelijk aan een treinkaartje komen. Was in gedachte al drie ov chipkaarten aan het kopen, maar dat was helemaal niet nodig.

En dan eindelijk op de plaats van bestemming. Almere, een makkelijke uitvalsbasis zodat familie en vrienden in alle uithoeken van het land bezocht kunnen worden.

Nadat we de koffers gedropt hadden zijn Maud en ik naar V&D gereden. Het leek beneden in de parkeergarage nog redelijk rustig, maar dat was schijn. Pffff, wat een mensen! En het was niet eens gratis! We hadden wat leuke items bij elkaar weten te scharrelen en ons aangesloten in een enorme rij bij de kassa. Na drie kwartier hadden we nog steeds 20 meter te gaan. Maud en ik keken elkaar aan en kwamen gelukkig tot dezelfde conclusie, dit is niet leuk! We hebben de spulletjes terug gelegd en zijn weer naar huis gegaan. 

We hebben thuis wat gegeten en allemaal een uurtje geslapen. Nu redelijk fit en zodadelijk naar bed om morgen goed in het ritme te starten. We zijn klaar voor een week familie, vrienden, aardbeien, lekkere toetjes en heel veel shoppen!

Missie geslaagd

De dag begon met de ingreep bij Storm. Tenminste, zo ging het voor Erik.

Hij had tijd gemaakt om met Storm op pad te gaan en bij hem te blijven zodat ik nog wat extra uurtjes kon maken. Mijn energielevel is nog niet waar hij wezen moet, dus extra uren slaap die ik aangeboden krijg pak ik met beide handen aan. 

Er zijn bij Storm twee plekjes weg gehaald. Eentje zat naast een lympheklier die verdikt was. 

Het is nu even afwachten wat de lympheklier gaat doen. Als hij verdikt blijft is er een grote kans dat er meer aan de hand is. 

Ach ja, de oude dibbes. Eind deze maand wordt hij 10. Dat is een mooie leeftijd voor een herder met een verleden. We hebben Storm sinds hij 9 maanden is. Een verwaarloosd, angstig en mager hondje was het toen we hem ophaalde. Hij is nooit echt helemaal een zorgeloze hond geworden.

Hij heeft altijd bepaalde angsten gehouden en is zelfs na 9 jaar nog erg gefixeerd op eten.

Hier op Curacao geniet hij wel enorm van het buiten zijn. Dat is iets waarvan ik blij ben dat ik hem dat heb kunnen geven.

Maar nog niet getreurd, hij is er nog. En tot het echt niet meer gaat zullen we goed voor hem zorgen.

Dat hebben we vandaag gedaan door goed op te letten of hij niet aan zijn wonden zou zitten.

Nou ken ik Storm langer dan vandaag en wist natuurlijk dat het nog geen vijf minuten zou duren.

Maar daar weten we wel een oplossing voor.

Kijk het schaap zitten! Maar het hielp wel. Omdat hij niet kon bedenken dat het shirt ook omhoog kon en ik hem dat natuurlijk niet verteld heb, heeft hij keurig in zijn mandje gelegen zonder ook maar naar de wond te kijken. Dat is precies zoals ik het graag wilde hebben. Missie geslaagd.

De tweede missie van vandaag was de teen van Maud. We hadden de afspraak om 16.00 uur.

Dat was lang wachten voor Maud. Als je weet dat zoiets staat te gebeuren wil je eigenlijk dat het ook maar meteen gedaan is. Toen we er keurig om 16.00 uur waren zat de wachtkamer nog stampend vol. Nog langer wachten dus en nog meer zenuwen opbouwen. 

Na een uur was het zo ver en werd eerst de verdoving gezet. Geen pretje, maar zonder verdoving is ook niet aan te raden. Daarna weer een kwartier die wachtkamer in. En toen eindelijk was het zo ver. 

Ik mocht niet mee en moest achterblijven in de wachtkamer. Moet je nog uitkijken dat je de nagels van je vingers niet te kort afkluift van de zenuwen, anders zit je er straks voor je zelf met een ontstoken vinger. De ingreep duurde niet lang en na een minuut of 7 stond ze er weer. De ingreep was ook bij Maud geslaagd. Het was maar een kleine incisie waarbij geen hechtingen nodig waren geweest. 

Het vervelende stukje nagel wat de oorzaak van deze ellende was kon worden verwijderd.

Goed nieuws dus. We moesten van de arts meteen naar huis, want na een half uur zou de verdoving uitgewerkt zijn en zou het wel fijn zijn als je thuis was en direct ibubrufen kon innemen.

Kreeg ik dus zo maar een rede om lekker hard naar huis te rijden. Wel met beleid, maar toch net even met wat meer tempo dan normaal. Ik hoef hier tenminste niet bang te zijn voor flitscamera's.

We waren op tijd thuis voor de dope en voor het overhevelen van de pups naar de tijdelijke foster, wat ook nog voor het begin van de avond gepland stond. Maar alles is voor elkaar, missie geslaagd.

Ingreep

Het woord ontsnappen blijft een issue hier. Op de één of andere manier blijven we ermee bezig.

Floppy was namelijk ook weer over het hek. En geloof het of niet, ze weet over twee meter te klimmen.

Menig politiehond moet hier een tijd voor trainen, Floppy doet dat gewoon even.

Dit keer was het niet eens uit angst, maar omdat ik met haar grote vriend aan de wandel ging. 

Haar grote steun en toeverlaat is Tico, daar is ze helemaal gek mee.

Ik zou een rondje wandelen met Luna en Tico en zij wilde ook wel mee. Dat vond ik op zich best, maar ze liet zich niet pakken om een riem om te doen. Nou ja dan niet, dacht ik. Maar daar was ze het niet mee eens. Jankend en blaffend stond ze voor de poort. Waar ga je heen met mijn vriend!

En voor we het wisten stond ze aan de andere kant van het hek. Los mee leek me geen goed plan, dus hebben we haar door de poort weer naar binnen gelaten. Erik was thuis en heeft haar daarna in de gaten gehouden zodat ik toch even kort met de twee andere op pad kon. De volgende keer zal ik haar ook proberen aan te lijnen. Kan ze daarna door de deur mee naar buiten in plaats van over het hek.

Maud is vandaag ontsnapt aan een horror ingreep. Ze heeft al een tijd lang last van een ingegroeide teennagel die om de zoveel tijd flink ontsteekt. We hebben al van alles gedaan. Soda badjes, jodiumpleister en antibiotica kuurtjes. Helaas was er geen verbetering en vandaag had ze er zo'n last van dat we maar weer een bezoekje aan de huisarts gebracht hebben. Die had allerlei ideeën om een ingreep nog even uit te stellen, maar Maud was er klaar mee. Die zei snij het maar weg dan is het ook weg. Nou doet de huisarts dat hier niet zelf maar kregen we een verwijzing naar een chirurg.

Dan denk je meteen aan ziekenhuizen en andere ellende, maar dat hoeft hier niet.

Hier hebben de specialisten ook praktijk buiten het ziekenhuis waar ze kleine ingrepen kunnen doen.

Toen we belde voor een afspraak konden we direct terecht. We zijn dus meteen doorgereden met in het achterhoofd dat het ook wel meteen aangepakt zou worden. Maar dat ging even anders.

De chirurg heeft er wel naar gekeken en heeft een andere oplossing bedacht. In ieder geval eentje waarbij het allemaal wat minder horror en heftig is. Omdat zijn instrumenten al in de sterilisatiemachine zaten kon hij vandaag niks meer doen. Hoeveel mesjes zou hij hebben? Twee?

Nou ja, maakt niet uit, we komen morgen wel weer terug. 

Morgen dus twee chirurgische ingrepen op één dag. Storm is morgen ook aan de beurt. 

Ik dep alle wondjes wel, letterlijk. 

Geen ontsnapping meer

Die gekke Gina, die houdt de gemoederen wel bezig.

Ze weet dus door spijlen van een hek heen te kruipen. Dit keer werd het gezien door het nieuwe baasje en ging ze er achteraan. Ze was niet echt van plan terug te komen en toen haar baasje haar optilde liet ze dit ook even weten door van zich af te bijten.

Gelukkig is deze vrouw niet bang aangelegd en geeft ook niet zo maar op.

Erik is vanmorgen die kant uit gegaan om gaas te spannen. We hadden hier nog wat staan wat we gebruikt hebben voor het maken van de puppenren. Het is eigenlijk ongelofelijk wat Gina presteert, de ruimte tussen de spijlen is maar 10,5 centimeter. Echt niet veel, maar precies genoeg voor haar. 

Nu alle ruimtes tussen de spijlen afgesloten zijn is het gedaan met het ontsnappen.

Ik ben trouwens niet meegeweest. Dat is voor Gina veel te onduidelijk. Ik ga pas weer een keertje langs als ze helemaal gewend is. Ik hoop voor haar dat dit snel is. Ze heeft zo'n mooi huisje met een liefdevol baasje! Ze moet het alleen zelf nog even ontdekken.

Nog een paar dagen en dan gaan we richting Nederland. De pups zullen tijdelijk even naar een andere foster gaan. Eigenlijk wilde ik ze nog dit weekend op Facebook plaatsen om een nieuwe baasjes te vinden en was dit gezin de back up als ik ze niet kon plaatsen. Maar de kinderen van de foster verheugen zich zo op de komst van die twee kleine rakkertjes dat ik het zielig vond als ze alsnog al weg waren. Dan maar na de vakantie op zoek naar een nieuwe baas.

Een extra tijd in fostercare bij een gezin met jonge kinderen is ook een stukje winst qua socialisatie.

Als we dan in Nederland zijn is het eerste wat we gaan doen V&D bezoeken. Precies op de dag dat wij aankomen gaat het filiaal in de woonplaats van oma open. Wat een timing! Ik vind het persoonlijk erg jammer dat V&D failliet is. Ik kwam er graag. Al was het alleen maar voor een broodje bij La Place en de chocolaterie.

Nu kunnen we met een beetje geluk nog wat meepakken van de laatste koopjes. Ben gek op koopjes!

Met pijn in je hart

Het was weer zo ver vandaag. Afscheid nemen van een beessie waar ik heel veel energie in gestoken heb! Gina ging vandaag op proef bij haar nieuwe baasje en als het oke zou zijn mocht ze meteen blijven.

Vanmiddag gingen we samen op pad. 

Autorijden is allang niet eng meer. Eigenlijk is het best leuk. Of je het na vandaag nog leuk vindt weet ik niet.

De ontmoeting met andere honden is altijd even spannend. De roedel bestond uit één reu en drie teefjes. Het zou vooral om de reu gaan. Ik wist natuurlijk hoe Gina tegen Tico was, maar dat ging de afgelopen weken echt veel beter.

Ik had niet verwacht dat Gina nu ineens alle reuen oke zou vinden. Maar eigenlijk deed ze het heel erg goed. Eerst even wat afwachtend en op haar hoede.

Maar later toch al meer in de relax stand.

In overleg hebben we besloten haar daar te laten. Oei, dat is meteen een definitief afscheid.

Dat dacht Gina waarschijnlijk ook. Zij vond dit ook wat snel gaan en was het er niet mee eens.

Na een uurtje werd ik gebeld dat Gina verdwenen was. Ontsnapt uit haar nieuwe tuin waar toch best hoge muren omheen stonden.

Ik ben direct de auto ingestapt en die kant uit gereden. Als je daar dan heen rijdt heb je alleen maar in je hoofd "als ik haar dadelijk maar niet doodgereden langs de weg vind". Dat zou ik echt zo vreselijk vinden! Gelukkig was het redelijk in de buurt en waren we er snel.

Het nieuwe baasje voelde zich heel ongemakkelijk met de hele situatie. Maar ze kon er niks aan doen.

Het was een raadsel waar of hoe Gina verdwenen was, maar ze was absoluut weg. Zoeken dan maar en veel roepen in de hoop dat ze op mijn stem zou afkomen.

En gelukkig, dat gebeurde!! Ze kwam ergens helemaal gestresst de struiken uit kruipen en was heel blij mij te zien. Oef, dan breekt je hart hoor. Ze is blijkbaar erg aan mij gehecht en was het er niet mee eens dat ik haar zo achterliet bij haar nieuwe baas.

Toch heb ik haar niet mee naar huis genomen. Wel moeilijk, want je hart huilt, maar je verstand zegt nee niet doen maar probeer het nog een keer. Ze moet gewoon echt wennen en ik moet het een kans geven. 

We hebben haar weer in de tuin gezet en zijn weer gegaan. Vanavond kreeg ik een berichtje dat ze het weer geprobeerd had, maar dat het baasje nu had gezien waardoor ze had willen ontsnappen.

Ze kon net door de spijlen van het hek! Gelukkig zag het baasje het en heeft ze maatregels genomen.

Nu maar hopen dat Gina zich snel op haar gemak voelt en geen drang meer heeft om te vertrekken.

Maar jeetje wat is dit moeilijk voor mij. Ik hoop echt dat ze zich snel happy voel, dan pas ben ik het ook.

Lange dag

Waren we gisteren nog de hele dag thuis, vandaag was ik de hele dag weg.

Erik was er wel. Tuurlijk heb ik hem van te voren uitgebreid geinstrueerd over de hondjes.

Vooral hoe laat de pups hun voer kregen. De rest had ik meerendeel 's ochtends al zelf geregeld.

Voor de kinderen hoef ik niks meer te regelen. Die zijn nu ook op die leeftijd dat als ik bedenk dat ze bruin brood eten ze toch wit brood nemen. Dat is zogezegd verloren moeite.

Ik had vandaag de hele dag een bijeenkomst met alle partners van de collega's van Erik. Dus eigenlijk alle vrouwen van en een paar mannen waarvan hun vrouw hier aan het werk is.

Deze dag had als bedoeling om eens te kijken waar je nou zo al tegenaan gelopen bent tijdens de emigratie. Voor de één was en is het makkelijker dan voor de ander. 

Omdat deze gesprekken uiteraard heel persoonlijk zijn kan en wil ik verder over deze dag niet zo veel kwijt. Het was in ieder geval ontzettend leuk om elkaar weer eens te spreken in een andere setting dan tijdens een borrel. Tijdens informele bijeenkomsten gaan de vragen over het algemeen niet verder dan "hoe gaat het? Ja goed". Nu kwam er diepgang wat voor degene die het moeilijk hebben misschien als zwaar ervaren werd, maar aan de andere kant is er door die openheid nu ook de mogelijkheid om hulp te bieden. 

Doordat wij al ruim 2 jaar op het eiland wonen horen wij al bijna bij de oude garde. Er zijn inmiddels al heel wat gezinnen na ons gekomen. Het is fijn om jouw ervaring te kunnen delen met andere zodat zij er sterker van kunnen worden.

Al met al een lange maar zeker leerzame dag waarbij ik ook nog eens nieuwe mensen heb ontmoet. De partners van collega's van Bonaire waren er ook. Speciaal ingevlogen voor deze dag zodat ook zij straks weer met tips en tops naar huis kunnen. Bonaire heeft een apart plekje in mijn hart. Het is dat er voor wat oudere kinderen op Bonaire geen passend Nederlands onderwijs is en ook qua vertier is er niet zo veel te zoeken. Maar anders had ik het wel geweten! Superleuk om te horen hoe de uitzending op Bonaire ervaren wordt en hoe het hier gaat. 

Bij thuiskomst lag er een geweldig leuke verrassing op mij te wachten.

Één van mijn trouwe lezeressen is de moeder van een collega van Erik. Zij kan ontzettend mooi tekenen en had een tijd geleden Macho getekend. Deze tekening werd vandaag bij mij afgeleverd. Ik wist van niks. Maar wat gaaf! Ben er heel blij mee!

Hele dag thuis

Omdat ik morgen een lange dag voor de boeg heb en ik nog steeds niet 100% fit ben, had ik voor vandaag een dagje thuis ingepland.

Plan 1 was om helemaal niks te doen. Plan 2 was stofzuigen en dweilen en plan 3 was zelfs een stukje afscheiding verven. En waarom dat juist nu? Omdat het een bewolkte dag was en het dan niet zo heet is als je midden op de dag met een kwast in de weer bent.

Ik ben helaas niet van het type helemaal niets doen en al helemaal niet als er ook een plan 2 en 3 zijn.

Zo werd het dus van alles een beetje totdat ik er geen energie meer voor had en er klaar mee was.

Het leuke van zo'n hele dag in en om het huis is dat de beestjes lekker veel aandacht krijgen.

Gina is overal waar ik ben. Zij is echt mijn schaduw geworden. Zo mensenschuw als ze de eerste week nog was, zo'n dankbare mensgerichte hond is het nu. Echt een prachtige omslag die ze gemaakt heeft.

Ze is niet alleen gegroeid in haar omgang met mensen, maar ook naar de andere honden.

Toen de pups kwamen moest ze er niets van hebben. Ze gromde naar ze en trok haar lip op. In de loop van de tijd werd dit al een stuk beter en nu is het zelfs zo dat ze soms even met ze speelt en dat ze daarna bij haar op haar kussen mogen uitrusten. 

De pups spelen met iedereen. Die hebben gelukkig geen trauma overgehouden van het leven op straat. Ze zijn vrolijk, rennen, spelen, springen en maken de boel lekker vies. Het nieuwste wat uitgevonden is, is dat je met het water in de waterbak ook hele andere leuke dingen kunt doen. 

Tuurlijk kan je het opdrinken, maar dat is zo gewoon. Er in staan en hard trappelen is veel leuker. Of op het randje gaan staan en omkiepen is ook erg leuk. Je begrijpt zeker wel dat alle waterbakken naar buiten zijn verbannen.

Als al het water op is en over de grond is verspreid is het tijd om door het gras te rollen. Floppy vindt dat ook wel leuk en komt er dan ook aangerend.

Gina kijkt toe. Die vindt zichzelf echt te oud voor deze gekkigheid.

Als alles en iedereen weer opgedroogd is gaan we door voor de tweede ronde. Spelen met het speelgoed dat er is. Het is wel zo leuk als het aangegooid wordt. Daar ben ik dan voor.

Degene die het hardste rent mag het speeltje mee terug nemen. Floppy doet ook mee. Die is begonnen aan het inhalen van haar puppentijd.

Hier staan ze met z'n drieën een piepballetje te bestuderen.

Floppy gaat zich steeds blijer voelen. Je ziet het aan haar gedrag en aan haar gezicht. De blijheid straalt er van af. Zeker als ze door de tuin rent en kan spelen met de andere honden.

Wij zijn leuk, maar nog niet geweldig. Maar dat gaat wel komen. Ze laat zich al aaien, maar bij een onverwachte beweging is ze snel weg. Het heeft nog even tijd nodig. Die tijd geven we haar natuurlijk. Al ben ik al blij met hetgeen wat ik nu al zie. Een ontspannen bekkie en plezier met de honden.

Na zo'n hele dag de baas om je heen ben je bekaf! Uitgeput gewoon!

Goed toeven

Vanmorgen was het weer eens tijd om de dierenarts te bezoeken. De laatste keer was alweer 1,5 week geleden. Misschien hadden er wel grote veranderingen plaats gevonden in de tijd dat ik er niet ben geweest. Je weet maar nooit toch!

Deze keer kwam ik niet voor een sterilisatie of medicijnen voor een fosterhond, maar had ik Storm bij me. Die had een rare uitstulping bij zijn oksel. De diagnose was helder. Dit moest weggesneden worden. Het was een soort wrat die helemaal naar buiten doorgeslagen was. En als je Storm kent! Alles wat niet hoort, daar ga je aan likken of krabben. Net zo lang tot het weg gaat denkt hij. 

Maar in werkelijkheid is het net zo lang tot het volledig ontstoken en enorm groot is geworden. Daar gaan we niet op wachten, de afspraak voor het roesje is meteen maar gemaakt. Onder plaatselijke narcose verwachten dat Storm een tijdje op zijn zij blijft liggen is wat veel gevraagd. Dus doen we het onder een licht roesje. Kan nog net voordat ik Erik hier met de boel achterlaat.

Na ons bezoekje heb ik Storm ook nog maar even een quality time momentje gegund. 

Ik was natuurlijk afgelopen zondag met ad en hd op pad geweest en had Storm thuis gelaten.

Nu waren die andere twee er niet bij en kon ik een stukje lopen op het tempo van Storm. Dat is beduidend rustiger met veel snuffelen en markeren en weinig kilometers.

Dat het hier goed toeven is voor de dieren is algemeen bekend. Er is genoeg voedsel en aandacht voor iedereen. Van groot tot klein, ze komen niks te kort.

Maar vandaag kwam er wel iets heel kleins om eten vragen. 

Sorry, maar daar heb ik geen kant en klaar brokken voor liggen. Deze rakker zal toch echt zijn eigen vliegjes moeten vangen. 

Reisverbod

Vandaag heb ik voor de allereerste keer in mijn tenniscarrière door ziekte een les moeten missen.

Tuurlijk heb ik al eens eerder moeten afzeggen door vakanties, maar nooit eerder door ziekte.

Eigenlijk was het best jammer dat ik niet kon gaan. Ik heb echt plezier in tennis en ga nooit met tegenzin, maar vandaag ging het even niet. De vermoeidheid sloeg toe en de energie was op. Denk dat de ballen dan toch niet met precisie gespeeld konden worden. 

Ik moest mijn energie ook sparen voor mijn afspraak die ik in de namiddag had. Een afspraak bij Kranshi, zeg maar het gemeentehuis  van Curacao, voor het verlengen van de paspoorten van mij en de kinderen. Ik heb vanmiddag maar eens een voorbereidend slaapje gedaan. Kranshi kan een hoop energie kosten.

Ik heb de afspraak al een keer moeten verzetten. Erik was namelijk van het eiland en dat was niet oke. Zelfs niet met een machtigingsformulier, kopie paspoort en trouwboekje. Hij moest er zijn op het moment van de afspraak of op een eerder moment om officieel toestemming te komen geven.

Onverbiddelijk waren zij toen en ik nu naar Erik. Waag het om van het eiland af te gaan voor het werk. Tot het moment van de afspraak had hij van mij een reisverbod opgelegd gekregen. Ik wilde geen enkel risico lopen. 

De afspraak stond om 17.50 gepland. Bijzondere tijd zo eind van de dag, maar die houden we er in!

Het was rustig! Helemaal niemand voor ons. We kregen nog wel heel autistisch een nummertje mee om vervolgens door te kunnen lopen naar het loket. Daar konden we het nummertje weer inleveren en waren we direct aan de beurt. Erik braaf mee natuurlijk. Hij heeft keurig een paar krabbels onder een toestemmingsformulier gezet en zijn paspoort getoond. Ons trouwboekje hadden we thuis kunnen laten. Al hoewel, als hij thuis had gelegen hadden ze er vast om gevraagd. Nu is het wachten of alles goed gekeurd wordt. De foto van Youri gaf wat vraagtekens. Niet om zijn gezicht, maar vanwege de achtergrond. Het was mij eigenlijk niet opgevallen, maar zijn achtergrond was lichtblauw. Die van Maud en mij crème. Bijzonder, want de foto's zijn op dezelfde dag gemaakt bij dezelfde fotograaf.

Het kan nu dus zijn dat ik een belletje krijg met de vraag een nieuwe foto te komen brengen. 

Als we dan straks ons paspoort hebben is dat één die identiek is aan het Nederlandse paspoort.

Het enige verschil is de prijs en dat ze je burgerservicenummer er niet in zetten.

Vanaf nu is het reisverbod van Erik weer opgeheven. Al is het maar kort, als wij naar Nederland gaan trek ik het reisverbod weer aan. Dan is het tijd voor mijn reis.

Geen keus, maar goed nieuws

Als moeder zijnde kan je nooit ziek, zwak of misselijk zijn. Alles gaat gewoon door.

De afspraak bij de orthodontist, de boodschappen, het schoonmaken van het puppenhok, de honden voeren, de was doen en natuurlijk vegen en dweilen. Nou ben ik ook niet heftig onwel anders had ik wel hulptroepen ingeschakeld. Zolang ik zelf alles kan zal ik ook zelf alles doen.

Ja ik weet het, ben heel eigenwijs, maar ik gun mezelf geen keus. 

Het goede nieuws van de dag is wel dat er iemand zich gemeld heeft die graag Gina een kans wil geven. Het is bij een persoon die zelf al vier honden heeft waaronder ook een reu.

De vraag is natuurlijk of dit goed zal gaan. Maar ook in dit geval is er geen keus.

Ik heb helaas geen lijst van kandidaten waaruit ik de meest geschikte kandidaten op audiëntie kan laten komen. Was het maar zo. Ik mag al heel blij zijn dat iemand het met haar wil proberen.

Ik hoop zo erg dat het gaat klikken! Zou zo fijn zijn als ze lekker ergens een plekje heeft waar ze de rest van haar leven mag doorbrengen in liefde en gezondheid. Nog even duimen, de ontmoeting staat voor zaterdag gepland.

Wat ook goed nieuws is, is dat er eindelijk sinds kort een telefoonnummer is waarop je dierenleed kunt melden. En beter nog, als je dat gebeld hebt gebeurd er ook daadwerkelijk wat.

Je kon al jaren naar de klachteninspectrice van de dierenbescherming bellen, maar dan kwam de melding op de grote hoop. Je kon ook aangifte doen van dierenmishandeling op het politie bureau. 

Zelfde verhaal, kwam ook op de hoop of ze keken je aan of je gek was. Aangifte van dierenmishandeling? Daar hadden ze echt geen tijd voor.

Nu het nieuwe nummer gelanceerd werd heb ik dat niet meteen luidkeels bejubeld in mijn blog.

Ik wilde graag eerst zien dat er waargemaakt zou worden wat gezegd werd.

Maar ik mag jubelen! Er zijn stappen gemaakt. De afgelopen week zijn er op twee adressen kaaimannen in beslag genomen. Deze werden als huisdier gehouden.

Ook werd er zonder aankondiging gecontroleerd bij een restaurant wat veel exotische dieren houdt.

En jawel, ook op meldingen van honden in slechte staat wordt afgegaan.

Het is nu aan ons als stichtingen om de werkgroep bij te staan.  

De eerste zwangere hond is bij een waardeloze eigenaar in beslag genomen. Ik hoop dat er nog vele mogen volgen en dat ze de eigenaren een flinke boete uitschrijven!

De sigaar

De eerste die 's morgens altijd wakker is heeft de taak de deuren open te doen en her en der wat honden te bevrijden. Klinkt dramatischer dan het is, maar de honden die bij Youri of bij mij op de slaapkamer liggen willen graag naar buiten als ze horen dat er deuren geopend worden.

En ook de kleine pups gaan in verzet als zij nog vast zitten en de rest niet meer.

Dus meestal rond 8.00 uur is de eerste wakker en mag alles naar buiten.

Of niet. Ik weet niet wat deze kleine dame vannacht gedaan had, maar we waren haar kwijt.

Een kleine zoektocht op de voor ons bekende plekken zoals onder het bed en onder stoelen leverde niks op.

Totdat Maud haar vond. Heerlijk in een rolletje lag ze te slapen. Ze had niet meegekregen dat er naar haar gezocht was. Ze was nog veel te moe van de korte nacht en had blijkbaar haar slaap hard nodig.

Ik kon mijn slaap ook wel gebruiken. Voel me niet helemaal fit. Er heerst van alles op het eiland.

Buikgriep, gewone griep, flinke verkoudheid. Ik heb last van buikpijn, maar het zet niet door. Zo'n lekker zeurderig gevoel in maag en darmen, bah! Ik hoop niet dat het doorzet en ik de sigaar ben deze week. Er staat nog veel te veel op de agenda wat eigenlijk niet geschrapt kan worden.

Hoe geweldig is het dan als je wilt uitslapen dat Selikor om 7.15 de vuilnisbakken komt legen die ze eigenlijk donderdag al hadden moeten legen. Bevordert niet echt je rust. Tuurlijk zijn daarna de honden ook meteen in de weer. Niet leuk!

Gelukkig heb ik daarna toch nog even kunnen slapen, maar Erik niet meer. Volgend weekend maar in de herkansing.

Met Youri ben ik vanmiddag intensief aan het huiswerk bezig gegaan. Hij wist ervan en geen enkel smoesje was meer inzetbaar. Terwijl wij de stof aan het doornemen waren hadden de honden wat lekkers gekregen.

Luna loopt er altijd mee alsof ze een sigaar heeft gekregen. Zij is eigenlijk altijd de enige die meteen aan het bot begint. De rest verstopt het in de tuin. Ook goed, ze moeten er naar mee doen wat ze willen.

In het kader van bewegen is goed voor je lichaam en in het bijzonder voor je spijsvertering heb ik vanavond twee honden mee op pad genomen. Eigenlijk stiekem, zonder dat Storm het zag.

Storm wordt oud en kan niet zo ver meer. Maar die andere twee stuiteren juist van energie. Als Storm meegaat kunnen we maar beperkt wandelen, ben als de dood dat hij dood neervalt.

Nu lag Storm in de slaapkamer bij Youri in zijn mand te kauwen op het bot.

Ik heb heel stiekem uit de kast de riemen gepakt en ben naar de poort gelopen. Zonder dat Storm het door had ben ik vertrokken. Hij komt een andere keer wel weer kort aan de beurt.

Ik ben nu met ad en hd even lekker een eind de mondi in gegaan. En leuk dat ze het vonden!

Ontsnapt

Omdat we vandaag niks in de agenda hadden staan was er quality time met de hondjes.

Hoe leuk is het om met ze door de tuin te rennen en vooral de fosterhonden alle mogelijkheden qua spelen te laten ontdekken.

De kleintjes hebben ontdekt dat ze onder de container door kunnen. Dikke pret natuurlijk!

Ze krijgen ook al grootheidswaanzin. Ze rennen of nou ja proberen te rennen met kokosnoten die bijna groter zijn dan zij. Wat natuurlijk weer hele koddige resultaten opleverd.

Floppy doet nog steeds erg haar best om bij de anderen te mogen horen. En als ze nog niet mag meespelen kijkt ze al wel wat de andere doen.

Floppy is een hondje dat met nog twee andere hondjes met kerst ergens werd gedumpt. Waarschijnlijk waren die twee andere hondjes nestgenootjes. Ze waren erg schuw en schuilden in de mondi.

Ze werden opgenomen in een voederprogramma en langzaam kwamen ze steeds dichter bij de mensen. Het was zelf al zo ver dat ze aangehaald konden worden en ze in de buurt van het huis van degene die voerden verbleven. 

En dat werd weer niet gewaardeerd door de buurtbewoners. Ze zouden er last van hebben en hun eigen maatregels nemen als die honden niet met per direct weg gehaald zouden worden.

Nou weten we inmiddels wel dat de mensen hier op dat gebied echt gek zijn. Totaal respectloos naar dieren. Hebben ze last van de hond van de buren? Dan vergiftigen ze die hond gewoon. Ja, je kunt het je niet voorstellen, maar het gebeurd! En zelfs regelmatig!

Gedumpte honden die te dicht in de buurt komen van de geitenhoeder met zijn geiten worden doodgeschoten. In het geval van floppy en haar twee zusjes werd gezegd dat ze de honden wel ergens anders gingen dumpen. Een trieste zaak waar met spoed een oplossing voor gevonden moest worden.

Er werd hulp gevraagd van fosters en gevonden. Floppy en één van haar twee zusjes gingen samen naar een foster. Alleen door deze abrupte verandering van woonplek waar ze eigenlijk nog niet aan toe waren werden ze weer net zo bang, zo niet banger dan in het begin.

Daarbij konden ze beiden ook nog eens uit de tuin van de foster ontsnappen waardoor socialiseren een onmogelijke klus werd. Bijzonder was wel dat beide hondjes ook weer terug de tuin in sprongen. Er werd dus een betere plek met hogere hekken gezocht en zo kwam floppy bij mij. Ik had nooit gedacht dat ze hier ook zou kunnen en willen ontsnappen. Ik heb regelmatig buiten het hek gekeken of ze daar misschien stond te wachten, want ga je er bij mij uit dan kom je er niet meer zo in.

Ik weet tot op de dag van vandaag niet hoe ze ontsnapt is. Maakt ook niet meer uit, de drang om te ontsnappen is eraf.

Er is trouwens wel iemand ontsnapt aan zijn huiswerk voor vandaag. Youri heeft respijt tot morgen gekregen. Dan is er geen genade meer en gaat hij gewoon aan de bak! Geen ontsnappen meer mogelijk!

Altijd blij

Zo, de laatste dag voor het weekend hebben we ook weer gehad. 

Voor de kinderen vandaag nog even naar school voordat ze weer twee dagen kunnen bijtanken.

Al zullen we ze toch echt al achter de broek aan zitten om vast naar het huiswerk te kijken.

Nou ja Youri dan, Maud heeft haar planning prima op orde.

Aankomende donderdag begint de derde toetsperiode. Deze keer begint hij midden in de week en eindigt dit ook. De laatste toetsdag zal nu op woensdag 23 maart zijn waarna we diezelfde middag nog vertrekken richting Nederland. 

Maar goed, toetsen dus en voor Youri nog heeeeel ver weg, denkt hij. Helaas zal hij toch echt ook van het weekend alvast er iets aan moeten doen. Ik denk dat ik al weet hoe blij hij daarmee zal zijn.

Over blij gesproken. Die twee kleine hummeltjes zijn ook altijd blij. En als je zelf nog niet blij bent dan wordt je dat wel als je naar ze kijkt. Ze weten de show aardig te stelen met hun grappige snuitjes.

Dit zijn de momentjes wanneer je thuis komt van boodschappen doen of sporten. Zo wil iedereen toch elke dag wel onthaalt worden!

Wie er vandaag ook blij was, was Floppy. Ze heeft al een beetje gerend met Tico en gespeeld met een kokosnoot. Elke dag zien we haar gedrag opener worden. Ik hoop dat het binnenkort zo'n lekker blij schaap wordt wat nergens meer aan hoeft te denken. Alleen maar aan de leuke dingen van het leven.

Genoeg wind

Vanaf gisteravond een uur of 20.00 tot vanmorgen 08.00 heeft het geregend. Als ingeburgerde Curaçaoënaar zijn we daar natuurlijk blij mee. De natuur snakte naar water en mijn tuin des te meer.

Na de onderbreking in de watervoorziening door de kapotte drip kan de tuin wel wat extra vocht gebruiken. Gelukkig is het groen hier wel wat gewend. Het is meerendeel aloe vera, cactussen en vetplanten, dat zijn alledrie types die wel wat langer zonder water kunnen. Vooral voor het gras was deze natte 12 uur zeer welkom.

Met de regen ging ook veel wind gepaard. Die wind hebben we hier eigenlijk altijd wel. En die blijken we niet alleen hard nodig te hebben om af te koelen, zonder wind hebben we blijkbaar geen stroom.

Tenminste dat is als ik dit krantenstukje mag geloven. 

Ieder heeft er zo een mening over. De meeste meningen zijn niet mals. Het is natuurlijk heel vervelend als je regelmatig zonder stroom zit.

Vooral s avonds en s nachts als je de airco aan wilt hebben. Erg vervelend als dan net jouw wijk aan de beurt is. Oja, we hoeven niet heel Nederlands daarna een klachtbrief in te sturen. Schadevergoeding of korting hoeven we ook niet te verwachten. We mogen al blij zijn als ze op alle andere momenten wel leveren.

De hond die weer sinds maandag in ons midden is doet het goed. Ze heet trouwens floppy, maar zo gaan wij haar niet noemen. Dit was bedacht door een Canadese toerist. Nou, die is vast al wel weer terug in Canada, tijd om haar naam te wijzigen. Sinds vandaag loopt ze los door de tuin.

Geen lange lijn meer die met haar meesleept. Ze heeft geen enkele behoefte meer om te ontsnappen.

Het is namelijk toch wel leuk bij ons. Hadden we haar vorige week ook al willen vertellen, maar ze was al verdwenen voordat we de kans kregen.

Ze begint echt een beetje te ontdooien. Is ook in huis aan het ontdekken. Ze ziet bijvoorbeeld dat de andere op de bank liggen, waarna zij als die andere vertrokken zijn er ook gaat liggen.

We kunnen haar nu naar ons toe halen met een beloning. Daarna kunnen we haar aaien. Dat zijn echt al grote stappen. We wachten nu op het moment dat ze zelf naar ons toe komt en dat er gekwispeld gaat worden. Het is allemaal nog erg voorzichtig.

Gina maakt juist hele grote stappen. Deze dame geniet zo enorm van het leventje dat ze nu heeft!

Al die aandacht, daar kan ze geen genoeg van krijgen. 

Ze gaat ook al grappige streken laten zien. Zo weet ze in welke la de hondenkoekjes liggen. Als ik die la open probeert ze het zakje te pakken en rent ze ermee weg. Stiekem moet ik er gewoon erg om lachen.

De pups zijn langzaam aan vriendinnen met haar aan het worden. Eerst wilde ze er niets van weten, maar eigenlijk sinds deze week wordt ze wat toleranter naar de andere honden. Dat is fijn. Ook naar de toekomst. Een hond die met andere honden samen kan is toch wat makkelijker plaatsbaar.

Heel misschien is er een plekje voor haar en mag ze deze zaterdag al komen proefdraaien.

Moet er eigenlijk nog niet aan denken om alweer afscheid te moeten nemen. Ze is echt een schatje.

Spelen

Mijn voorgevoel dat onze uitbreekster niet van opgesloten ruimtes houdt was een juiste inschatting.

De eerste nacht heeft ze zich wel keurig gedragen, maar waarschijnlijk was dit omdat ze nog enigszins overrompeld was van het feit dat ze zo van straat geplukt werd.

De tweede nacht kwam er protest. Ze was aan het piepen en met haar poot tegen de deur aan het duwen. Toen ik dit hoorde was het 23.30. Ik kon dat natuurlijk negeren, maar de kans was groot dat ze in de loop van de nacht voor elkaar zou krijgen wat ze wilde. En dan? Geen idee of ze in de tuin zou blijven of niet? Ik heb het er niet op gewaagd. Ik heb wat aangetrokken en haar opgehaald. 

Haar dekbedje had ik binnen weer neergelegd op het plekje waar ze overdag ook de hele dag gelegen had. Blijkbaar voelt ze zich daar erg fijn. Ze is er gaan liggen en ik heb haar niet meer gehoord.

Vanmorgen toen ik kwam kijken lag ze heerlijk op haar rug te slapen. Het was wonderbaarlijk ook nog schoon in huis. Geen plasje of poep te bekennen. Zo knap vind ik dat van de hondjes die van straat komen!

In de loop van de dag kwam er wat meer beweging bij het hondje. Ze wilde wel eens aan de andere kant van het huis kijken, maar werd belemmerd door de lange lijn die vast zat aan de tafel.

Ik heb de lijn los gemaakt van de tafel, maar wel aan haar halsband laten hangen.

Zo had ze de vrijheid om te lopen, maar voelde het voor haar alsnog alsof ze vast zat door de spanning die de musketon gaf. Het was voor mij ook nog wel even prettig. Mocht ze bedenken dat ze er vandoor zou gaan, dan kon ik snel de lijn pakken. Maar ze ging er niet vandoor. Ze heeft heerlijk de tuin verkend. Ze wilde heel graag vriendjes worden met Tico. Regelmatig liep ze naar Tico, maakte zich dan klein en kwispelde zachtjes. Als tico dan kwam kijken ging ze meteen op haar rug liggen.

Ik denk dat ze snel vrienden zullen worden. Tico is erg sociaal en altijd bereid om te spelen. Zou leuk zijn als hij dat aan haar leert.

Vanmiddag ben ik ook gaan spelen. Op de tennisbaan wel te verstaan. Youri redde het niet met het huiswerk. Dat werd daardoor voor mij een uur les. Vind ik heerlijk! Zeker deze tijd zo aan het eind van de middag is uitstekend. Dan is de ergste hitte voorbij. 

Tijdens het serveren voel ik iets op mijn hoofd landen. Ik hou niet van beestjes die meekijken, dus met mijn hand deed ik een poging om het van mijn hoofd te verwijderen. Auw, ik werd gestoken! De angel zat nog in mijn vinger! Geen idee wat het precies geweest is. In ieder geval iets met een angel.

Nu kon ik verder spelen of spelen dat ik enorm ontzet was door het feit dat ik op de tennisbaan levensgevaarlijk gewond was geraakt door een beest. Ik had ze aan kunnen klagen en een schadeclaim kunnen indienen. Had gekund. Maar ik heb gekozen voor verder spelen. Drama en toneel zijn nooit mijn sterkste kanten geweest.

Thuis was er al begonnen met het bereiden van de maaltijd. Dat is ook wel een voordeel van laat tennissen. Hoef ik eens een keer niet te koken maar wordt er voor me gekookt.

Na het eten viel ik ongeveer van mijn stoel van verbazing. Echt, niet eens gespeeld. Wat zagen wij gebeuren? Gina wilde graag spelen. Eerst met de pups die ze achterna rende en later met Tico.

Alleen Tico keek haar echt zo aan van wat moet je nou oude heks, ga weg. Hij wist echt niet wat hij er mee aan moest. Ik snap het wel. Hij moet zo vaak raar gedrag van haar incasseren dat hij niet wist of dit spelen gemeend was of niet. Misschien als ze wat vaker dit gedrag laat zien dat Tico het gaat accepteren. Nu moet hij nog niks van haar hebben. Net zoals zij als die tijd niks van hem moest hebben. We gaan het meemaken.