Lekker saai

Vanmorgen was uiteraard het allereerste wat ik deed kijken of poes er misschien weer was, maar helaas geen poes. Ook niks wat erop zou wijzen dat ze misschien in de tuin geweest is.

Wij vrezen het ergste. Helaas weten we dat in een net niet aangrenzende achtertuin een aantal honden wonen die het niet zo op katten hebben. In principe kan poes alleen maar via een andere tuin in die tuin komen. En eigenlijk weten we dat ze onze tuin vrijwel nooit verliet.

De achterbuurvrouw heeft een appje naar haar buurman gestuurd met de vraag of hij in zijn tuin wilde gaan kijken. We hebben geen antwoord meer terug gekregen. Geen bericht is goed bericht denk ik dan maar. Poes heeft ons eerder 10 dagen in spanning laten zitten, dus hopelijk in 2017 betere berichten over poes.

Ondertussen hebben we ons vandaag voorbereid op de jaarwisseling. Voor de honden heb ik de medicatie uitgestald. Ze krijgen absoluut geen spierverslappers, maar een middel dat de angst weg neemt. Dit is voornamelijk voor Luna die het toch erg zwaar heeft. De Rescue druppels die ze sinds begin van de week krijgt helpen ook, maar om haar wat extra te ondersteunen heb ik nog wat extra medicatie. Luna, Dunya en Jimmy krijgen twee keer een dosis. Zij hebben er dan ook het meeste last van. Dunya is het liefst in een slaapkamer met de deur dicht. Ze regelt het zelf wanneer ze naar binnen wil, dan opent ze zelf de deur.

Weer dicht doen moeten wij natuurlijk even doen.

De laatste oliebollen en appelbeignets zijn ook gebakken. Echt een geweldig leuk klusje vind ik het niet, maar het resultaat is toch altijd wel echt de moeite waard.

Maud is ondertussen vertrokken naar het strand.

Zij gaat met een grote vriendengroep het jaar uitzwaaien met de voetjes in het zand kijkend naar een vuurwerkshow georganiseerd door de beachclub. 

Opnieuw zijn Youri, Erik en ik met z'n drieën thuis. Vinden wij dat erg? Nee, helemaal niet.

Ik ben zelf toch echt het liefst bij mijn beestjes. Ik vind het zo sneu voor ze als het eenmaal los barst en zij van gekkigheid niet meer weten waar ze het zoeken moeten.

Youri maakt het ook niets uit. Die heeft z'n (sier)vuurwerk wat hij af mag steken. Of hij dat nou ergens op visite doet of hier maakt hem niks uit. Als hij maar kan afsteken.

En Erik heeft al helemaal niks met oud en nieuw. Nou, zijn we klaar toch. Vieren we het gewoon thuis. Noem het saai, wij vinden het prima.

Ik ga de honden voeren en de kamers voor ze in orde maken.

Ik wens iedereen op Curacao vast een hele fijne en veilige jaarwisseling.

En voor alle lezers in Europa waar het al nieuwjaar is, GELUKKIG NIEUWJAAR!

Vermist

Zoals elke morgen startte ik ook vandaag met mijn vaste ritueel. Dat ritueel bestaat onder andere uit het voeren van de honden en daarna de kat.

De honden laten mij altijd wel weten dat het etenstijd is. Als ik eerst iets anders doe en dan pas hun voer blijven ze maar om mij heen dralen. Ik kan dan ook maar beter eerst voeren, dan is de rust weer wedergekeerd en kan ik gewoon mijn ding doen. Dat is dan eigenlijk altijd de kat voeren, maar die was er vanmorgen niet. Nou gebeurd het wel eens vaker dat ze later binnen komt. Zo is ze bijvoorbeeld geen fan van de grasmaaier. Als de tuinman er is komt ze altijd pas eten als hij is vertrokken. Bang is ze niet, maar ze houdt niet van herrie.

Maar vandaag was de tuinman er helemaal niet en ook qua vuurwerk viel het reuze mee. Het was voor mij dan ook niet duidelijk waarom ze niet kwam. Nou ja, misschien kwam ze later.

In de loop van de ochtend ben ik met Trix naar de dierenarts geweest. Over drie weken gaat ze naar Nederland. Dat betekende dat ze precies vandaag haar rabiesenting mocht halen. 

Haar nageltjes werden ook nog even gemanicuurd. De meeste dames zijn daar altijd wel van gecharmeerd, maar Trix niet. Van haar had deze poespas echt niet gehoeven. Ik begrijp Trix wel, mijn ding is het ook niet.

Na thuiskomst werd er al meteen aan me gevraagd of ik al ging starten met oliebollen bakken.

Ik had beloofd vandaag te beginnen en dan in twee fases te bakken. Vandaag een deel en morgen nog een deel. De ervaring leert dat alles hier snel oud wordt. Wat je vandaag bakt moet eigenlijk ook vandaag op, morgen smaakt het al taai. Daarom was het idee vandaag een deel te bakken en te eten en morgen de rest. Als het als het aan mijn medegezinsleden lag was ik vanmorgen al om 9.00 uur begonnen. Ik vond na de lunch vroeg zat. 

Ondertussen hadden we nog steeds geen poes gezien. Langzaamaan begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Ze is geen wegloper en komt toch altijd graag even langs voor haar worstje met tablet.

Binnen ons wijk hebben we een whatsapp groep. Daar heb ik de eerste melding van vermissing gedaan. Juist omdat deze app van buurtbewoners is hoopte ik daar resultaat uit te halen. Maar op de app bleef het stil.

De kinderen zijn een rondje door de wijk gaan fietsen. Je hoopt het niet, maar voor hetzelfde geld ligt ze ergens aan de kant van de weg. Maar ook dat leverde geen resultaat op.

Het is wel bijzonder, want exact drie jaar geleden was ze ook weg. Toen woonde we nog geen drie dagen op het eiland en nam ze de benen. 10 dagen is ze zoek geweest. We hadden al lang en breed de hoop opgegeven toen ze ineens weer voor de deur stond. We houden nu dus ook hoop. Wie weet komt ze na de jaarwisseling ineens weer binnen.

Een mooi aantal

Het einde van het jaar 2016 nadert snel. Ondanks dat de tijd hier op Curacao toch echt net zo snel weg tikt als in Nederland, heb ik hier helemaal het gevoel dat de tijd vliegt.

Over een week wonen we hier precies drie jaar. Dat voelt helemaal niet zo. Als het er hooguit twee zouden zijn zou ik het ook geloven. 

Andersom voelt het met de fosterhonden. Voor mijn gevoel heb ik er dit jaar helemaal niet zo veel gefosterd en staat het op sommige momenten stil.

Dat is natuurlijk helemaal niet waar. En als het stil staat is dat puur omdat ik vol zit.

Ik heb alle foto's van dit jaar er eens bij genomen en geteld.

Ik kom op 28 honden die we thuis hebben gefosterd. Van die 28 zoeken er 4 nog een huisje, de rest heeft allemaal een gouden mandje gevonden. 12 honden vonden hun gouden mandje in Nederland.

Natuurlijk zitten er tussen die 28 honden namen van honden die iedereen zich nog wel weet te herinneren.

De meest bekende is denk ik met stip Renzo. Renzo waarbij de levensvreugde al uit de ogen verdwenen was en die nu zijn mandje in Rotterdam heeft staan.

Maar we begonnen het jaar met Gina. Die was er eigenlijk net zo slecht aan toe als Renzo.

Gina was een dame op leeftijd die waarschijnlijk al heel lang op straat gezworven had. 

Het duurde even voordat ze me vertrouwde, maar toen dat er eenmaal was kreeg ik hem onvoorwaardelijk. Dit leverde soms wat problemen op binnen de roedel. Maar we begrepen het ook wel. Na zo'n verleden op straat wil je optimaal genieten van alle aandacht die je maar kunt krijgen.

Gina heeft een gouden mandje op het eiland gevonden waar ze lekker haar gang mag gaan en zo veel aandacht krijgt als ze maar hebben wil.

En wat dacht je van Layla en Lilly of te wel Getsie en Derrie. Wat hebben we van die twee banjers genoten. Zo klein als ze waren toen ik ze kreeg, zo groot waren ze inmiddels toen ze op reis gingen naar Nederland. Ook deze twee dames hebben een gouden mandje.

Toen kregen we Floppy binnen. Hoe dat verlopen is weet iedereen natuurlijk. Floppy heeft sinds een 1,5 week haar gouden mandje gevonden.

En nog wat namen van honden die volgden; Toby, Mexxie, Terror, Chocolate, Goofy en Lola.

En het verhaal van Layka dan, dat was ook zo bijzonder. Layka die niet meer welkom was bij haar baas op Curacao en uiteindelijk herrenigt werd met haar vriendje Boris in Nederland. Een einde waarvan je alleen maar kunt dromen.

Na Layka kwamen nog Kaya, Bailey, Salt en Pepper.

En niet te vergeten Luna 2. Een hond die door verhuizing van de foster bij ons terecht kwam. Wat een schat van een hond was dat toch ook. Echt zo'n hele dankbare trouwe Rescue hond die onvoorwaardelijk lief heeft. Zij heeft een mandje gevonden bij een gezin op Curacao waar ze samen met andere honden mag spelen.

Samen met Luna 2 had ik hier ook Sientje en Dolly die uiteindelijk geplaatst zijn op het eiland.

De rij wordt gesloten met Dunya/ Desi, de vijf boca Sami pups, Jimmy en Lois.

Van de vijf pups zijn er twee gestorven, één naar een andere foster verhuisd, éen geadopteerd en de ander wacht op haar reis naar Nederland. Maar dus ook geadopteerd. 

Het is wonderbaarlijk om te mogen voelen en ervaren wat een veerkracht en overlevingsdrang honden hebben. En onvoorstelbaar hoe trouw ze naar de mens blijven ondanks het leed wat ze aangedaan is.

Soms heeft dat wel z'n tijd nodig, maar die tijd geven we ze. En met heel veel liefde en tijd komen ze er. We hebben het gezien bij Floppy en hetzelfde proces doorlopen we nu met Dunya en Desi die toch ook wel schade hebben opgelopen door hun verleden.

Maar ze komen er door heen, dat weet ik zeker. Kijk ook naar Lois. Uitgemergeld gevonden in een doos en nu een pracht van een hond.

Van die veerkracht kunnen wij als mens nog een hoop leren. Vergeven en vergeten is iets wat honden heel goed kunnen. Zij kunnen het leven weer oppakken en er iets moois van maken. 

De tolerantie naar elkaar vind ik ook erg mooi. Als er weer zo'n stakker wordt binnen gebracht levert dat vrijwel zelden problemen op. Natuurlijk is er soms wat gegrom en gesnauw, maar over het grote deel wordt iedereen geaccepteerd en getolereerd. En uiteindelijk vormt het zich weer één groep.

Het fosteren is een prachtig proces. Het fysieke herstel is mooi, maar het mentale herstel is echt een overwinning. 

Ook volgend jaar hoop ik weer vele honden te helpen en ze weer te mogen laten zien dat een hondenleven een prima leven kan zijn als je maar bij de juiste mensen beland.

Inclusief of exclusief

Omdat ik honden heb die graag een kijkje op straat nemen, zorgen we er altijd voor dat de auto buiten de poort gezet wordt als de honden eten of binnen zijn. En nu er zoveel vuurwerk te horen is vinden we het nog belangrijker dat zeker Luna absoluut niet per ongeluk de straat op kan.

Gisteravond laat toen ik de honden voerden wilde Erik de auto weer binnen zetten. Het duurde en het duurde en ik hoorde maar niks binnen komen. Dat kon ook wel kloppen, want Erik kreeg hem niet gestart. Ik heb zo'n hele moderne auto die gestart kan worden met een start button in plaats van met de autosleutel. Natuurlijk kon ik het niet laten om het ook nog eens te proberen. Ik doe altijd graag of ik er meer verstand van heb dan Erik. Helaas lukte het mij ook niet.

Na wat zoekvragen op internet gegooid te hebben kwamen we met wat oplossingen. Tenminste dat dachten we, maar helaas waren die niet van toepassing voor onze auto.

Dat betekende dat er niets anders opzat dan de auto de nacht buiten de poort te laten.

Nou heb ik een autoverzekering waar de roadservice bij inbegrepen is. Laat het alleen nou net zo zijn dat ze me twee weken geleden hadden gebeld dat ik afgelopen januari de verkeerde polis had meegekregen. Ze waren dus 11 maanden na het uitgeven van de papieren erachter gekomen dat ik een blad had waarop stond dat de roadservice exclusief was terwijl ik er wel voor betaald had.

Ik kon een nieuw formulier op hun kantoor komen ophalen.

Maar ja je weet hoe dat gaat, geen tijd, vergeten enz. Ik had ook zo iets van over twee weken moet ik er toch weer zijn om de papieren voor het jaar 2017 op te halen, neem ik het dan wel mee.

En nu dus roadservice nodig en niet de juiste papieren hebben. Mooi shit dus.

Gelukkig hadden we de privé auto van een collega die op vakantie is hier staan. Die hebben we maar even gevraagd of we met zijn auto vandaag op stap mochten. Want je zal het net zien, ik had voor vandaag juist van alles gepland. Boodschappen doen, hondenvoer halen, vuurwerk kopen met Youri enzovoort. Maar de ochtend begon met iets totaal anders. Naar het verzekeringskantoor om de juiste papieren op te halen. Ik heb ook maar vast voor volgend jaar betaald en de papieren in ontvangst genomen. Wel even gecheckt of er op stond dat het inclusief roadservice was.

Daarna snel het rondje boodschappen en onderweg naar huis maar vast gebeld met de roadservice.

Curacao kennende zouden die vast niet binnen vijf minuten voor mijn deur staan.

Terwijl Erik reed belde ik het nummer. Ik vertelde wat er aan de hand was. Nee mevrouw, daar moet u de wegenwacht voor bellen. Dit is het nummer. Mmm oke, het zal wel.

Nummer van de wegenwacht gebeld. Mevrouw bij wie bent u verzekerd? O, nee met die werken we niet samen. We kunnen wel komen, maar dan moet u het zelf betalen. Euh, dit ga je toch niet menen he? Heb ik daarvoor speciaal vanmorgen dat stomme papiertje met het woordje inclusief opgehaald? Ik moest de verzekering maar bellen om te vragen hoe ik dit verder kon oplossen. Het volgende belletje dan maar. Alleen de verzekeringsmaatschappij kreeg ik niet aan de lijn, die hadden lunchpauze. 

Ondertussen waren we thuis aangekomen. Wij nogmaals de papieren bekeken. Daarop stond toch echt dat als er wat was we de roadservice moesten bellen. 

Daar nog maar eens verhaal halen. Dit keer belde Erik. Hij vertelde exact hetzelfde als ik.

Wat denk je? O meneer, wat vervelend. Wat is uw adres, we komen eraan. Zakt je broek toch van af?

Een half uurtje later kwam er inderdaad een busje van de roadservice. 

Dit is dezelfde service die bij een aanrijding alle verklaringen opstelt en foto's maakt van de schades. Het is hier namelijk zo dat als je schade rijdt je de auto niet mag verplaatsen. Ook al sta je heel Curacao op te houden, jammer dan.

De beste man heeft meteen de motorkap open gegooid en gevraagd of we wilde starten.

Hij pakte startkabels en koppelde die aan de accu. Weer starten en ja hoor met succes.

Ondanks dat de dashboard lichtjes het wel allemaal deden en ook mijn verlichting werkte was de accu de boosdoener. Die bleek op één pol losgetrild te zijn. 

Maar het heeft zo moeten zijn, voor morgen hadden we al een afspraak staan bij de garage voor de grote beurt. We zouden de auto vandaag rond 17.00 vast brengen. Dat werd dus maar meteen.

Ik wilde geen risico lopen dat de auto nogmaals niet wilde starten. 

Morgen wordt alles weer aangedraaid en bekeken. En daarna hoop ik dat hij me weer lange tijd trouw blijft. Ik moet zeggen dat ik niet te klagen heb hoor. In dit klimaat met het slechte wegdek rij je maar zo je uitlaat stuk of een band lek. Gelukkig heb ik alleen nog maar éen keer een lekke band gehad. En nu dan een los getrilde accu. Hier laten we het bij heb ik met mijn trouwe Kia afgesproken.

Altijd herrie

Het valt niet mee om op dit eiland te genieten van de stilte. Eigenlijk is er altijd wel herrie. Tuurlijk zal die herrie er niet zijn als ik ergens naar een afgelegen plek ga waar niks of niemand woont of komt.

Ik bedoel meer het constante geluid dat je hoort in je woonomgeving.

Het valt hier bijvoorbeeld niet mee om ongehinderd de hele nacht door te slapen. De ene keer word je wakker van knetterende motoren, dan weer van een alarm bij iemand thuis of zoals vannacht van blaffende honden. Onze honden zijn op de pups na allemaal binnen. Voornamelijk met de rede dat ze dan niet constant buiten staan te blaffen. We hebben namelijk een huis hier in de straat waar de honden wel buiten slapen en er 's nachts vandoor gaan. Ze lopen dan door de straat en langs ons hek. Als ik een hond buiten heb wordt er steevast geblaft. Nu liepen deze honden ook weer door de straat. De hond van de buren reageerde hierop, waarop vervolgens Jimmy zelfs binnen begon. Pffff en dat om 5.30. 

Dat zijn echt de momenten dat het niet grappig is om fosterhonden te hebben. Onze eigen honden houden namelijk keurig hun mond.

De herrie is vanaf vannacht uitgebreid met vuurwerklawaai. Afgelopen nacht om exact 24.00 uur is de verkoop gestart. En ja, er stond echt zelfs een rij mensen voor de deur die graag direct wilden kopen.

Het mag niet alleen vanaf vandaag verkocht worden, maar ook afgestoken. 

Vanaf vanmorgen was het raak. Vooral Luna vindt het vreselijk! Die begint altijd heel stoer bij een beetje vuurwerk en herrie nog te blaffen. Tot het haar echt te gek wordt en ze het van angst opgeeft.

Vandaag heeft ze de rest van de dag onder het bureau van Youri gelegen.

Ook Dunya en Jimmy zijn niet heel happy met hetgeen ze horen. Jimmy heeft vanmiddag een tijd achter de bank verstopt gezeten.

Ik gaf sinds gisteren Luna al uit voorzorg druppels van Bach Rescue. Jimmy en Dunya krijgen vanaf vandaag ook. Die arme schapen moeten nog zo veel dagen voordat het weer voorbij is.

Wonder boven wonder hebben de pups nergens last van en nemen ze ook geen voorbeeld aan de angstige honden. Ze doen lekker hun eigen ding. Samen spelen bijvoorbeeld. Rennen door de tuin en lekker gek doen.

Nu Luna verstopt zat onder het bureau nam Trix mooi de mand in gebruik. De hele mand voor haarzelf. Daar moet je dan ook maar op en top van genieten. Hopelijk blijven die twee zonder angst, dat zou fijn zijn.

Even er op uit

Voor vandaag hadden we weinig plannen. Maud zou vanavond bij familie en vrienden van Davy eten.

Youri, Erik en ik bleven gewoon thuis. Hoe lang zal het nog duren voordat we kerst met z'n tweeën thuis zijn?

Vanmorgen bij de brunch hebben we de kadootjes uitgepakt die uit Nederland meegekomen waren.

Erik had via twee van mijn zussen een tas meegekregen met pakjes. Hij had ze keurig weggezet en pas vandaag tevoorschijn gehaald. De mededeling dat het kerstkadootjes waren had hij goed in de oren geknoopt. Een deel van de kadootjes was voor ons en een deel voor de honden.

Die vonden dat maar wat leuk. De snoepjes heb ik nog even weggelegd, maar de touwen en ballen mochten ze wel meteen in gebruik nemen.

Omdat het zowaar al de hele ochtend en middag droog was en het er op leek dat het ook droog bleef, besloten we lekker met de honden te wandelen.

Wel erg raar om een eerste keer weg te gaan zonder Floppy. Die vond met z'n allen een rondje lopen altijd zo geweldig, je kon haar daar echt een heel groot plezier mee doen. Eigenlijk vinden ze het allemaal leuk. Tico en Luna kennen echt ons ritueel. Als we bepaalde schoenen aantrekken staan ze al bij de kast met de riemen te springen.

De laatste keer dat we gelopen hadden wilde Desi heel graag mee. Dat wisten we doordat ze via het hek naar de buren ontsnapt was. Daar liep ze nog in de tuin toen we terug kwamen.

Nu wilde we haar deze keer best meenemen, maar het lukt niet. Ze wil heel graag en staat om ons heen te piepen, maar zodra ik mijn hand reik om haar te pakken zodat ik de riem aan kan klikken duikt ze weg. Ik kreeg het gewoon niet voor elkaar om haar aan te lijnen. De andere stonden inmiddels al bij het hek druk te doen. Die kon ik ook niet langer laten wachten. Dan maar niet mee.

We hebben Jimmy meegenomen. Die vond het in het begin ook wel raar. Hij komt van een ketting. Die ketting hing nog aan hem toen hij gevonden werd. Hij kent dus de weerstand van iets om je nek. Wat hij deed was echt in de lijn hangen. Pas later kwam er wat rust op en genoot hij van de wandeling.

Eigenlijk is hij een hele leergierige hond. Hij schakelt snel en past zich aan.

Ik denk dat hij het goed zou doen in Nederland. Hij is volledig zindelijk, hij slaapt zelfs bij ons binnen. Verder is het een echte knuffelkont, echt een lieverd. En aan de riem lopen kan hij sinds vandaag dus ook. Na de feestdagen ga ik hem maar eens extra promoten voor een Nederlands forever home. Dat verdient deze lieverd gewoon na een valse start aan de ketting.

Oja, droog bleef het niet hoor. Maar voor de eerste bui waren wij al lang en breed terug van het wandelen en eten deden we uit voorzorg ook binnen. Dit keer geen zwembad op mijn bord. 

Genieten

En dan is het kerst. Iets waar ik altijd naar uit kijk. Eerst het geluk om een echte boom te mogen kopen. Dan het opzetten. Een zo mooi mogelijke boom creëren en daarna vooral genieten.

Genieten van de lichtjes en de geur. Genieten van de sfeer die het geeft.

Met kerst zou iedereen moeten kunnen genieten. Mens en dier. En zou geen mens of dier op aarde moeten zijn wat met kerst op straat zwerft. Helaas is dat niet de realiteit waarin we leven. 

Hoe iedereen hier op het eiland ook zijn best doet, alle dieren van straat halen lukt gewoon niet.

De dieren die dat geluk wel hebben en die bij mij thuis logeren hebben vandaag extra genoten.

Sinds het moment dat ik zelf dieren heb, en dat is al sinds ik het ouderlijk huis heb verlaten, geef ik de dieren met kerst iets extra's. Een duurder blikje voer voor de kat, een stukje vers vlees voor de hond, elk jaar deed ik iets anders.

Dit jaar had ik tijdens de kerstmarkt wat bullenpezen gekocht. Ik had er niet genoeg, maar had in de vriezer ook nog een mergpijp liggen. Die was voor Jimmy. En wat heeft hij ervan genoten!

Vanavond gingen we voor de allereerste keer met kerst buiten de deur eten. En dan bedoel ik ergens uit eten. Alleen het vooruitzicht was al fijn. Het idee dat alles geregeld werd, niemand uren in de keuken stond en dat je de vaat ook zo kon achterlaten, heerlijk!

Op weg naar het restaurant kwamen we wel deze stakker tegen.

Zijn kerst is op de stoep midden in een winkelstraat. Voor hem geen extra aai over de bol en een extra stukje vlees. Maar het kan slechter, deze hond heeft geen huis, maar krijgt wel genoeg te eten.

Wij hadden ook meer dan genoeg te eten. We hadden gegourmet. Best bijzonder om dat zo buiten te doen.

En terwijl we het er eigenlijk over hadden dat iedereen in Nederland binnen gourmet en wij dat buiten deden begon het te regenen. En niet even een paar druppels, maar echt hard.

Wij zaten deels onder een parasol, maar deels ook niet. Het was maar goed dat we klaar waren, de gepaneerde brie dreef rond in het bakje.

Het gourmetten kreeg zo wel een heel knus einde. Beetje inschikken zodat iedereen onder de parasol kon en daar met z'n allen het toetje gegeten. Kan prima hoor.

Nadat het droog werd hebben we de lichtjes in het centrum bekeken. Het is traditie dat er op bepaalde plekken mooie kerstversieringen worden opgehangen en neergezet. Ik kan er wel van genieten.

Zelf vermaken

Het was een rustige dag voor ons. Alle boodschappen waren al gedaan.

We zijn voornamelijk druk geweest in de keuken.

Vanavond hadden we een gezellig samenzijn met de ouders van Davy, het vriendje van Maud.

We zouden allemaal hapjes meenemen. Dat werd dus gehaktballetjes draaien, gevulde eieren maken en appeltaart bakken.

Terwijl wij daar mee bezig waren hebben de honden zichzelf bezig gehouden. Daar hebben ze eigenlijk niet zo'n moeite mee.

Vanmorgen werden we al begroet met een plaatselijke sneeuwbui. 

De rest van de dag is de sneeuw uitgebleven. De regen kwam wel weer met bakken uit de lucht.

Dat betekent altijd een hoop modder en dus een bende binnen. Er is echt niet tegen aan te poetsen, hoe frustrerend ik het ook vind.

De enige hond die vandaag wat stilletjes was is Trix. Trix is de naam die alvast gegeven is aan het bruine pupje. Zij gaat half januari naar Nederland. Het leuke is dat ze dan met m'n zus mee kan.

Die komt weer voor een paar daagjes voor haar werk deze kant uit. En dit keer met TUI, dat komt dus heel goed uit. Trix miste haar zusje, dat kon je echt zien. Ze liep een beetje met de ziel onder haar arm. Ach, hondjes zijn zo flexibel, ze komt er wel overheen. Morgen zal ze wel weer net zo spelen als altijd. 

Voor iedereen die ik dat nog niet via Facebook heb gewenst: Bon Pasku oftewel fijne kerst!

Gouden mandjes

Het ietswat verhogen van de medicatie heeft poes goed gedaan. De aanvallen zijn gestopt.

Helaas is de bijwerking dan wel dat ze heel moe is, maar dat kan minder kwaad dan voortdurend aanvallen doorstaan.

Nog even de medicatie hoog houden en dan langzaam weer afbouwen naar de normale dagelijkse hoeveelheid.

Ik heb vandaag de kerstboodschappen gedaan. Ik voorzie dat het morgen ontzettend druk is, dus dacht ik er beter aan te doen om vandaag te gaan. Ik denk inderdaad dat het morgen nog erger zal zijn, maar het was vandaag ook al dringen tussen de schappen. Ik heb mensen gezien met karren vol, zo vol dat de levensmiddelen bijna de kar uit gleden. En die karren worden dan zo neergezet dat niemand er meer langs kan. Oei wat gruwel ik toch van deze dagen, niks voor mij al die drukte.

Wat ik dan weer wel heel erg leuk vind is dat ik een berichtje binnen kreeg van iemand die voor kennissen een pupje zocht. Moest wel een teefje zijn. Ik heb natuurlijk de loge van onze foster hier in huis. Superlief hondje, maar inmiddels niet echt pup meer. 

En dan is er nog het witte pupje. Dat is een heel verhaal. Er is een gezin wat interesse had, maar de man des huizes was het niet eens met een tweede hond. Hoe graag de vrouw en kinderen ook wilde, de man bleef onverbiddelijk. Toch dacht ze hem nog wel over te kunnen halen en wilde het pupje wel reserveren. Dat had ik dan ook gedaan. De vrouw die uiteindelijk Floppy heeft gekozen had ook interesse voor de witte pup en die had ik ook gezegd dat ze gereserveerd was.

Maar echt een ja had ik nog niet gekregen. Nu kwam vanavond het gezin langs die graag een pupje wilde adopteren. Ik heb toch maar weer eens een berichtje gestuurd naar degene die de witte pup gereserveerd had. Of ze dacht dat het nog ging lukken. Ik zou het zo zonde vinden als ik meerdere keren mensen weg stuur die het witte pupje wel hadden willen hebben en vervolgens de adoptie alsnog niet doorgaat. Ik kreeg antwoord dat ze het wel begreep. Gelukkig, ik wil mensen niet voor het blok zetten, maar enige zekerheid voor mij is ook prettig.

Nou je raadt het al. Het witte pupje was liefde op het eerste gezicht. Zoals het er nu uitziet gaat deze kleine dame Sterre heten. Sterre krijgt een prachtig leventje. Ze mag bij haar baasjes op de slaapkamer en zal door en door vertroeteld worden. Dat heeft ze nog wel nodig, want ze is nog wat schuchter.

Maar gelukkig weten we van eerdere ervaringen dat dit helemaal goed gaat komen. De twee meiden gaan de hele vakantie tijd aan Sterre besteden. En daarna natuurlijk ook nog.

Wat een geluksvogel ben ik dat ik kan schrijven dat dit de tweede adoptie deze week is. Dat is voor de tijd van het jaar echt een unicum. Super blij ben ik er dan ook mee. Twee fosterhondjes naar hun gouden mandje, want die hebben ze allebei.

Floppy doet het ook zo goed bij haar nieuwe baasje. Ze heeft het er helemaal naar haar zin.

De lange lijn is al niet meer nodig. Ze heeft helemaal geen behoefte om er vandoor te gaan.

Ze is veel te blij met haar nieuwe vriend. Een vriend die ze niet hoeft te delen. 

Bij mij was Tico haar grote liefde. En Renzo natuurlijk. Maar Renzo vertrok en Tico is niet monogaam, die houdt er meerdere vriendinnen op na. Nu heeft Floppy dus haar eigen vriend. Eentje die niet weg gaat en die helemaal voor haar alleen is. Ze is helemaal gelukkig. En ik ook natuurlijk. Wat mij betreft zetten we deze trend nog even door. Twee adopties per week, daar droom ik normaal alleen maar van.

Poes

Het regent en het regent, wat het weer betreft is het op dit moment echt net Nederland.

Arme toeristen die hier speciaal voor de zon heen zijn gekomen.

Of het nou door de regen en de temperatuur komt of niet, poes heeft het op dit moment zwaar.

Poes heeft namelijk epilepsie. Dat heeft ze al sinds het moment dat we haar uit het asiel haalde.

Dat is nu zo'n zeven jaar geleden. Op het moment dat we haar uitkozen was ons niets bekend. 

Twee weken later kreeg ze thuis haar eerste aanval. Ik schrok me rot. Ze stuiterde van de bank. Ik dacht eerst dat ze een hartaanval of zo en stikte. Maar toen ze begon te schudden besefte ik me dat het een epileptische aanval was.

Ik heb toen het asiel waar ze vandaan kwam opgebeld en gevraagd om opheldering. Volgens hun had ze nog nooit een aanval in hun bijzijn gehad. Ik mocht haar wel terug brengen als ik wilde. 

Nee, dat wilde ik dus niet. Dan weet ik wel wat er met het arme dier gebeurd. Ik kan wel leven met een kat met een aandoening. Maar dat werd dus wel een kat met twee keer daags medicatie. Wij konden nooit even een weekend weg en de kat met voldoende voer thuis laten. We moesten altijd zorgen dat er iemand twee keer per dag een pilletjes kwam geven.

Gelukkig hadden we fijne buren in de straat die dit voor ons deden.

Toen we Poes drie jaar geleden meenamen was het erg spannend hoe ze het ging doen? Eigenlijk al hoe ze de reis zou doorstaan. Maar die was gelukkig zonder problemen verlopen. Zo ver wij in de bench dat terug konden zien had ze geen aanval gehad.

We merkte hier in het warme tropische klimaat dat de frequentie van aanvallen vele malen minder was.

Zat poes in Nederland op zeker wel een aanval per drie weken, hier was het een keer per kwartaal.

Nou was het wel zo dat ze veel meer buiten was en wij daardoor misschien aanvallen misten. Maar we kennen poes goed genoeg om haar gedrag te herkennen. Na een aanval is ze altijd enorm aanhalig en erg op eten gericht. Hierdoor weten wij dus echt dat de hoeveelheid aanvallen veel minder zijn.

Maar nu het kouder is en regent komen helaas de aanvallen terug. Misschien komt het helemaal niet door het weer, maar dat is het enige dat echt anders is dan normaal.

Gisteren had ze er zelfs twee aanvallen op een dag. Dat is niet goed. We zitten al met de medicatie op het maximale wat is toegestaan. Toch heb ik de dosis nog een heel klein beetje verhoogd. Puur om haar even uit de reeks aanvallen te krijgen. Dan kan het later wel weer wat vermindert worden. Hopelijk helpt het. 

We beseffen ons wel dat poes niet alleen epilepsie heeft, maar ook nog eens op leeftijd begint te raken. Toen we haar uit het asiel haalde was ze geschat op een jaar of acht. Ze woont nu zeven jaar bij ons, dus rond de 15 moet ze toch wel zijn. Alhoewel, als je haar achter een hagedisje ziet jagen denk je dat ze hooguit vijf is. Hopelijk blijft ze nog een tijdje in ons midden.

Relaxt en ontspannen

Wat een heerlijkheid om iedereen thuis te hebben. Ieder doet natuurlijk gewoon zijn ding. De kinderen vermaken zich in hun kamer met skypen naar vrienden in Nederland en filmpjes kijken. 

De sfeer is het relaxt en ontspannen. Iedereen geniet op zijn manier van z'n vrije tijd.

Dat doen de honden ook. Die genieten ook op hun manier.

De twee kleinste komen steeds meer los. Ze zijn alleen nog maar in onze buurt te vinden en spelen voortdurend. Niet alleen met elkaar, maar ook met Jimmy boy. Dat is een echte allermansvriend.

De twee ukkies hebben een halsband omgekregen. Zo kunnen ze wennen aan 'iets' om de nek. Dan is de volgdende stap om met ze te gaan lopen wat makkelijker.

Echt last hebben ze er niet van hoor. 

Hier ben ik het hok aan het schoonmaken. De kennel bestaat uit twee delen. In de ene staat een grote bench en een mand, in de ander niks. Ze gebruiken keurig het andere deel 'nachts als toilet. 

Is voor mij wel makkelijk, scheelt weer schoonmaken. Moet zeggen dat er steeds minder schoongemaakt hoeft te worden. Ze worden steeds beter zindelijk. 

In huis vind ik in principe eigenlijk nooit plasjes. Toevallig vandaag wel. Het regende zo hard dat de kleintjes even helemaal de kluts kwijt waren en binnen plasten. Geeft niks. 

Dunya en Desi komen ook steeds meer tot rust. Niet dat dit iets te maken heeft met de kerstvakantie, het is meer de tijd die heelt. Het zijn beide mentaal beschadigde hondjes. Ze zijn erg snel van slag. Dan piepen ze of maken zich erg klein. Ik vind het altijd zo sneu. Wat zal die arme beestjes aangedaan zijn.

Maar ze zijn aan het groeien. Desi ligt tegenwoordig ook al wel eens ontspannen op haar rug en Dunya geniet van alle manden die we hebben. Dan ligt ze weer in die van Tico in de kamer van Youri, dan weer in die van Luna in onze slaapkamer. Haar eigen mand was vanmiddag bezet. Nou, dan lig je er toch achter! Wat een gekkerd. Ze had natuurlijk ook naar één van de andere manden kunnen verhuizen.

Ligt ze niet in een mand, dan hobbelt ze wel achter mij aan. Ik heb al meerdere malen geprobeerd een leuke foto van haar te maken, maar dat valt niet mee. Zodra ik door m'n knieën ga komt ze naar me toe.

Deze is nog wel aardig gelukt. Hier zie je zo mooi hoe blij ze is. Echt een lieverd.

Eindelijk vakantie

Vandaag hadden de kinderen hun allerlaatste schooldag van 2016.

Gisteravond waren we traditiegetrouw aanwezig op de kersttalentenshow van de school van Maud en Youri. 

Maud deed met haar mentorklas mee en had een act over de mentaliteit van de brugpiepers van tegenwoordig. Ze hebben een grote mond en gaan niet aan de kant voor de bovenbouw. Waar is het respect gebleven? 

Soms krijgt Maud de vraag wat ze nou zoal doet op een dag, ze heeft toch geen school meer? Ja wel, ze volgt twee vakken op VWO niveau en wil die eind dit schooljaar met een examen afsluiten. Dat betekent dat ze van die twee vakken de uren van 5 en 6 VWO volgt. Best nog wat uren hoor. 

5 VWO is dan haar mentorklas en daar heeft ze mee op het podium gestaan. Voor haar was het nu wel echt de laatste keer. Wie weet is ze volgend jaar kerst hier op vakantie en kan ze erbij zijn, maar dan als toeschouwer.

Vanmorgen konden ze een uurtje later beginnen. Eerst werd de school met wierook gereinigd. Dat is de cultuur van hier. Je reinigt je huis, je tuin en je geest. Alles voor een schone lei in het nieuwe jaar.

Dat reinigen is ook de rede dat hier zo veel hondjes rondom deze tijd gedumpt worden. Als je dan je tuin opruimt gooi je ook je honden op straat. 

Mijn kinderen waren vandaag ook op straat. Niet gegooid, maar in opdracht van school. Ze waren met z'n allen naar het centrum van Willemstad gegaan waar ze een vossenjacht hadden. 

Vanmiddag om 12.00 uur was het dan zo ver, de kerstvakantie kon beginnen. Tot 9 januari gaat de wekker eens even niet om 6.30.

Als ik richting Willemstad rij kom ik altijd langs een kraampje verse groenten en fruit.

Het begon met een tafeltje bananen en limoentjes. Nu staat er inmiddels een halve groentewinkel.

Ik heb geen idee hoe het hier werkt qua vergunnigen enz. Ik heb wel een vermoeden. En die is dat het allemaal niet zo veel uitmaakt. Mij maakt het in ieder geval zeker niet uit. Ik maak er heerlijk gebruik van. Vandaag een trosje verse bananen gekocht. Ze waren heerlijk!

Mentale groei

Het is stil in huis zonder Floppy. En nou was het echt niet zo dat ze zo heel erg aanwezig was.

Helemaal niet eigenlijk, ze was een bescheiden onderdanige dame.

Maar elke morgen kwam ze graag even op bed om te kroelen. En als jij klaar was maar zij nog niet dan liet ze dat weten door met haar poot je even aan te tikken. Op dat soort momenten mis je haar. 

Op de momenten dat je extra van haar genoot.

Natuurlijk was ik erg benieuwd hoe de eerste nacht en ochtend was gegaan. Gelukkig leeft het nieuwe baasje met ons mee en zaten de eerste berichtjes al in de whats app. 

Het was hartverwarmend om te lezen dat Floppy het heel goed doet. Haar staart stond alweer in de krul en ze speelde al met de reu.

Ze zijn ook echt gek met elkaar.

Misschien ben ik ook wel veel te voorzichtig en te bang dat het niet goed gaat. Ik weet natuurlijk hoe ze binnen is gekomen. Dat we haar een week kwijt zijn geweest doordat ze er over de schutting vandoor was gegaan en dat we pas daarna konden beginnen aan het socialiseren. Dat heeft enorm veel tijd nodig gehad. Tijd die ze uiteraard van ons kreeg. Soms forceerde we wat. Dan zagen we dat ze iets eng vond maar deden we het toch om haar te laten ervaren dat het zo eng niet was.

Eigenlijk pas sinds een maand zagen we dat ze naar ons kwispelde. Heel voorzichtig, maar toch. Ze maakte dus nog steeds vorderingen. Maar als ze dan gaat denk je weer aan de dag hoe ze bij ons kwam. En vertel je de nieuwe baas wat je toen allemaal gedaan had. Maar ik vergeet eigenlijk dat ze dat achter haar gelaten heeft. Ze is niet meer de hond die ze toen was. Ze is inmiddels mentaal stukken sterker. Toch heb ik wel die lange lijn meegegeven en daar zit ze nu ook aan. Ook voor een stukje gemoedsrust van mij. Ze kan daar over de schutting, dat zal ze in de toekomst ook vast gaan doen, maar nu liever nog niet. Laat haar eerst maar eens goed wennen. En dat gaat al beter dan ik had durven denken.

Inmiddels heb ik er wel een logeetje bij. De foster is vandaag op vakantie gegaan. Toen ze in oktober een nestje van drie vond had ze niet verwacht dat ze éen van die pups eind december nog steeds zou hebben. Omdat ze nu zielig alleen met twee grote chagrijnige oude honden over bleef en de huisoppas niet echt iemand was die is lekker de pup aandacht zou geven, heb ik haar vanmorgen maar opgehaald. Kan ze even lekker hier spelen. Genoeg vriendjes die dat wel leuk vinden.

Maar deze lieverd van 4 maanden is dus nog ter adoptie. Mocht je op slag verliefd zijn? Ik regel alles voor je.

Bijzondere dag

Youri was er al dagen vol van. Vandaag zou hij gaan airsoften. Ik wist ook niet wat het was, maar het is dus op elkaar schieten met een balletjes geweer. Het is maar wat je leuk vindt.

Om 9.00 uur stond hij klaar. Maar er kwam maar niemand. Bleek de tijd die hij gehoord dacht te hebben niet te kloppen. Nou moet ik zeggen dat ik me er helemaal niet mee bemoeid had. Ik had geen idee van de tijd, welke kleding nodig was en of er drinken mee moest. Ik dacht laat hem het zelf maar regelen. Misschien is het toch handig als ik de volgende keer een kleine check doe.

Hij hoefde dus pas om 13.00 weg. Dat is even wat anders dan 9.00 uur. Nou ja, hij stond in ieder geval op tijd klaar.

Bij terugkomst bleek hij niet ge-airsoft te hebben, maar ge-paintballt. De groep had mogen kiezen en de meerderheid wilde liever paintballen. Ik denk dat het qua impact niet uit maakt. Beide komt hard aan. De grote rode plekken zullen vast morgen en overmorgen nog wat andere kleuren gaan ontwikkelen.

In de loop van de dag zou ik weer visite krijgen van de vrouw die voor haar reu een speelmaatje zocht.

Vorige week was ze natuurlijk al een keer langs geweest. Het was toen grappig om te zien hoe de dames geïnteresseerd waren. Floppy, Desi en Dunya stonden alledrie om hem heen. Hij vond het allemaal prima en genoot wel van al die nieuwe vriendinnen. Vandaag zouden we kijken met wie er de meeste match was. Ik ging er van uit dat het zou gaan om Dunya of Desi. Er was ook nog een pupje van 15 weken van een andere foster die nog meedeed in de race.

Ze kwam eerst weer bij mij en zou daarna doorgaan naar de pup.

En toen gebeurde eigenlijk iets heel bijzonders. De reu was erg gecharmeerd van Floppy en Floppy van hem. Ze daagde elkaar uit om te spelen en hadden duidelijk plezier. Maar he, Floppy is wel een gevalletje apart. Ik legde uit dat Floppy echt een hondje van de straat is. Ze wil graag even aan de andere kant van het hek kijken en klimt daar dus overheen. Dat moet qua buurt wel kunnen, of het hek moet superhoog zijn. Gelukkig woonde deze mevrouw in een hele rustige straat waar het geen gevaar zou opleveren als Floppy even ging buurten. Daarna vertelde ik haar dat Floppy lange tijd heel bang is geweest. En dat ik haar adviseerde om weer te starten met een lange lijn. Ik durf namelijk niet te garanderen dat ze in een nieuwe situatie niet gaat weglopen. Maar ook dit schrok niet af. Deze mevrouw was nu 2,5 week vrij en had juist alle tijd om nu veel tijd in Floppy te investeren.

Jeetje, zou Floppy dan toch nog naar een forever home gaan? Wij hadden ons er al bij neergelegd dat ze als derde hond met ons mee naar Nederland zou gaan.

De mevrouw ging eerst toch ook nog even kijken bij de pup. Even zien hoe die match was. 

Maar een half uurtje later werd ik gebeld. Ze was eruit, het werd Floppy. 

Hier waren er tranen van blijdschap en verdriet. Floppy was al een soort van onderdeel van het gezin.

Maar ook bij haar heb ik altijd gezegd, er komt vanzelf een keer iemand voorbij die haar kan geven wat ze nodig heeft. Alleen was het voor ons nu totaal onverwachts. 

Iedereen heeft nog even afscheid genomen.

Floppy is de langst zittende hond tot nu toe geweest. We hadden haar sinds maart. Vanaf die tijd is ze enorm gegroeid. Van enorm bange hond naar een liefdevolle sociaal hond.

Het ga je goed Floppy. Ook jij hebt een bijzonder plekje in mijn hart.

Gewoon moe

Ik lig hier nu eigenlijk energie te verzamelen om wat te schrijven. Niet dat ik niks meegemaakt heb, maar meer omdat ik gewoon moe ben.

Ondanks dat ik geen betaalde baan heb is die van mij net zo druk zo niet drukker. Ik ben blij dat de kinderen na het weekend nog maar twee dagen school hebben en dan van hun vakantie kunnen genieten. Tijdens de vakantie vervallen de surf en tennislessen. Dat scheelt een hoop heen en weer gerij. 

De dierenarts gaat ook van een welverdiende vakantie genieten, dus dat ritje heb ik voorlopig ook niet.

Hoop ik dan tenminste. Misschien gaan we maandag of dinsdags als hij er nog is even met Floppy langs. Die vind ik erg timide en rustig. Dit past niet bij de Floppy zoals ik haar ken.

Eindelijk is Erik vandaag weer thuis gekomen. Of hij zijn examens goed heeft afgelegd weten we nog niet. Die uitslag volgt pas in februari. We moeten dus nog een behoorlijke tijd geduld hebben.

Aan het eind van de middag hebben we een pupje bij haar foster opgehaald. Deze had geluk, er staat met kerst een gouden mandje in Nederland voor haar klaar.

Het was druk op Hato. Niet alleen met heel veel mensen die kerst blijkbaar ergens anders vieren dan op Curacao, maar ook met honden.

De andere stichting waar Jimmy en Floppy van zijn (feed & friends foundation) was er ook. Ook van hun gingen er twee hondjes naar Nederland. Naar toeristen die éen van de twee hondjes zelf gevonden had. Ze waren net als onze pup nu eindelijk oud genoeg om te gaan.

En dan is het inmiddels 19.00 uur en moet je nog koken en eten. Niet zo heel erg, maar Erik was inmiddels al 20 uur op. 

Maar als je vaart wilt maken gaat toch alles mis. Eigenlijk weet je dat van te voren.

Jimmy trok voor de tweede keer een deel van de slinger uit de boom. Gevolg; drie ballen stuk en een deel lichtjes uit de boom. Ik heb ze gelukkig nooit vast, maar leg ze in de boom. Ik denk dat hij anders de lichtjes en slingers met boom en al omgetrokken had.

Maar echt leuk is het niet. En het bleef even niet leuk. Wat er verder nog vanavond gebeurde?

Er kotste een hond op de bank, de pups hadden de krant uit de kattenbak getrokken waardoor alle steentjes eruit lagen, het ging weer regenen dus was mijn dweilen van vanmiddag weer voor niks. En als hoogtepunt van de avond zat er een muis in het hondenvoer. Toen ik met het voer in de zak naar buiten liep voelde ik hem over mijn hand lopen. Daar schrok ik zo van dat ik de zak op de grond liet vallen. Helaas zat de voermok er nog in die nu gebroken was. Balen, ik wil geen scherven in het eten van de honden. Omdat het niet zo veel meer was, hebben we het laatste beetje maar weg gedaan. Wel heel zonde, maar het zei zo.

En nu ben ik moe. Maar als ik zo schrijf waarom is het eigenlijk ook niet raar. Hopelijk is het morgen wat relaxter.

Kadootjes

Als ik aan de ultieme kerstgedachte denk, komt bij mij naar boven "er zijn voor elkaar".

Er voor elkaar zijn kan natuurlijk op allerlei manieren. 

Vanuit Stichting Perla and friends is er in Nederland een inzameling geweest voor de honden en katten op Curacao.

Er is ontzettend veel ingezameld. Een koeriersbedrijf in Nederland had aangeboden het naar Delft te brengen waarna het verscheept is richting Curacao.

Vandaag kreeg ik bericht dat het door de douane was en inmiddels klaar stond om opgehaald te worden.

Het was niet alleen voor Rescue Paws, maar voor meerdere stichtingen. Iedereen kwam zijn deel ophalen. 

Het was echt net kerst. Het voelde voor ons alsof we allemaal kadootjes kregen.

De medewerksters van het asiel konden er niet bij aanwezig zijn, maar hun spulletjes werden keurig gebracht. We helpen elkaar waar nodig en waar het kan. Zoals het ook hoort.

Met auto's volgeladen gingen we weer naar huis. Ik had mijn benches terug die gebruikt zijn door honden die naar Nederland overgevlogen zijn. En Rescue Paws heeft onder andere twee dozen halsbanden gekregen.

De bedoeling daarvan is dat we de armere wijken in gaan. Daar zijn de honden vaak de laatste in het gezin waar iets aan uitgegeven wordt. Een fatsoenlijke halsband hebben ze vaak niet. Het is eerder een stuk waslijn of touw. Wij willen die honden een halsband gaan brengen. En het liefst breng ik dan ook iets lekkers mee. Dan hebben ze twee kadootjes. 

Kadootjes had ik ook gekocht voor de kinderen waarvan de ouders het niet breed hebben.

Ik moest ze nog even brengen. Dat heb ik vandaag gedaan.

We hebben met onze kadootjes de teller op 3473 gezet. Dat was het aantal kadootjes wat tot dan toe ingezameld was. Dit weekend kan er nog gebracht worden. De 4000 gaan zeker gehaald worden.

Dat zijn toch 4000 kinderen die straks met een grote glimlach een kadootje mogen openen. En het voelt heerlijk om daar ook aan meegedaan te hebben.

Er zijn bij mij twee kleine kleutertjes thuis die het ook prima naar hun zin hebben. Die vinden hun eigen kadootjes wel.

Ik heb in de hoek naast de schuifdeur altijd een vuilniszak hondenspeeltjes staan. Ik wissel wel eens wat af of haal gewoon wat weg en doe die dan daarin. Op de één of andere manier hadden ze dat ontdekt en er van alles uitgehaald.

Het leukste vonden ze geloof ik nog de kokosnoten. Alhoewel de hamburger ook in trek was.

Nou meer kadootjes gaan het vandaag niet worden. Ik hoop dat ik vannacht ongestoord  kan doorslapen en dan ook nog lang mag uitslapen. Dat zou mijn ultieme kadootje zijn.

Plannen en schuiven

Nu het toch echt wel regenseizoen is, houdt dat ook in dat niet alles goed is in te plannen.

Het leven is hier voornamelijk buiten, buiten tennis, surfen, buiten kerstdiner enzovoort.

Het is nu toch meer per dag bekijken of iets door kan gaan. Ik heb nu al twee keer gehad dat ik onderweg naar de tennisles was en het begon te regenen. Tja, niks aan te doen, dan kan je rechtsomkeert en vervalt de les.

Zo gaat dat ook met de afspraken die ik maak met de tuinman. Als het regent kan hij het gras niet maaien. Vorige maand hebben we al een paar keer moeten schuiven. Vandaag hadden we weer een afspraak onder voorbehoud. Gelukkig was het droog. Feest voor de hondjes natuurlijk. 

Die houden van rollen in vers gemaaid gras en het brood stelen van de tuinman.

Er waren twee kleine hummeltjes die nog niet zo goed wisten waar dat brood te stelen was.

Die waren iets anders tegen gekomen. Ook leuk. Tenminste, dat vonden zij dan.

Dit was dus ooit een volle wc rol. Ik vond later nog een deel in de mand van Luna. En nee Luna heeft dit zeker weten niet gedaan. Ik vermoed toch echt de ukkies. Ze hebben vast een hoop lol gehad.

Vanavond had ik een kerstdiner en Maud moest vanwege datzelfde kerstdiner ergens oppassen.

Dat hield in dat wij beide met het avondeten niet thuis waren. Meestal vindt Youri dat helemaal geen probleem en neemt hij zijn kans waar om patat te bakken of een broodje frikandel te maken.

Maar dit keer wilde hij liever iets gezonds eten. Nou moedig ik dat alleen maar aan, maar kwam het mij qua tijd niet zo uit om ook nog ergens vandaag boodschappen te doen en te koken.

Gelukkig was Youri bereid om mee te helpen in de keuken. Het werd zijn lievelingsgerecht tagliatelle met garnalen en spinazie. 

Terwijl ik de instructies gaf en hij kookte, kon ik mij omkleden voor mijn inhaalles tennis. Die had ik nog te goed door de regen. 

Na de les thuis snel douchen en door naar surfen waar Maud even haar ontspanningsmomentje had. Ik trouwens ook, want ik kan er niks. Thuis had ik zeker weten niet op mijn kont gezeten. Hier zit ik dat verplicht wel.

En vanavond dus het kerstdiner. De dagen vliegen zo voorbij. Nog twee en dan is Erik eindelijk weer thuis. 

De ppp

Het eerste dat vanmorgen op het programma stond was natuurlijk de papieren ophalen bij de veterinaire dienst. En jawel, ze lagen keurig klaar. Dat viel dus weer reuze mee.

Nu we dan toch op pad waren kon ik meteen weer wat andere dingen van mijn lijstje aanpakken. 

Kennen jullie UTS nog? Dat fantastisch klantvriendelijke bedrijf waar je betaald voor 64 mb internet en er doodleuk 32 krijgt? 

Ik kreeg niet zo lang geleden een brief bij mijn maandelijkse rekening. Die maandelijkse rekening wordt elke keer weer keurig door C post gebracht. C post is zeg maar de postbode van Curacao.

Nou is het blijkbaar vrij uniek dat ik wel elke maand mijn rekening krijg. Er zijn er vele die hem niet krijgen, waardoor ook niet op tijd betaald kon worden.

Ze willen nu dat iedereen online zijn rekening ontvangt. Wil je het nog wel per post, dan kost je dat per maand 5 gulden (€2,50) extra. Dan wordt het per express post verstuurd.

Nou vind ik 5 gulden voor een briefje brengen echt absurd. Doe hem dan maar online. Maar hé, het is en blijft UTS he, dat regel je echt niet zo maar.

Registeren en een wachtwoord aanmaken dat lukte allemaal nog wel. Maar toen ik aan moest geven dat ik een online rekening wilde lukte dat niet. Ik vulde alles in wat ik in moest vullen maar kreeg vervolgens daarna de melding dat het niet gelukt was. Na vier keer proberen heb ik het maar gelaten voor wat het was. Dan maar naar het kantoor. Ik weet hoe het werkt. Als ik straks door de kerstdrukte de rekening vergeet te betalen begin ik het nieuwe jaar zonder internet.

Dus op naar UTS. Het was er niet eens druk. Zouden ze boel echt eens een keer op orde hebben waardoor er maar weinig mensen hun beklag hoeven komen te doen? Geen idee, ik was er wel blij mee. Ik had me ingesteld op een uur wachten, maar het werden nog geen vijf minuten.

En na die vijf minuten zeiden ze het geregeld te hebben. Ik heb geen idee of dat echt zo is. Ik kon met de rekening van vorige maand deze maand ook betalen, dat heb ik dus meteen gedaan. Beter maar dat de boel betaald is. Ik kijk van de week wel even of ik nu wel in kan loggen in mijn online rekeningen.

Daarna door naar de hekkenheks. Hier had ik echt zo geen zin in. Ik denk dat ik minstens drie maanden geleden of zo al een paar keer geweest ben om een onderdeel voor reparatie te brengen.

Het onderdeel raakte ze kwijt. Tuurlijk hebben ze me dat niet verteld. De eerste twee keer konden ze het niet meer vinden, bij de derde keer navragen werd me gezegd dat het niet meer gerepareerd kon worden. Mmm, maar waar is het onderdeel nu dan? Tja, dat wist ze ook niet. Pffff. Bestel dan maar een nieuwe. En daar wacht ik nu dus nog steeds op. Helaas voor mij en misschien ook maar beter voor hun was ik net te laat. De lunchpauze was al ingegaan. Gesloten tussen 12.30 en 14.30. Ja, dat kan hier echt nog. Deze blijft dus nog even op mijn lijstje.

Op naar het volgende. Cost u less voor het hondenvoer. Net voordat ik arriveerde hoorde ik de reclamespot van Dolfijn FM over hun actie "voor ieder kind een kerstkado"

Éen van de redenen dat hier zo veel dierenleed is komt voor een deel door de grote armoede die hier in bepaalde wijken heerst. Men wil wel een hond voor de waak, maar heeft echt geen cent om voor het beestje te zorgen. Als je kind al niet eens kan eten laat staan dan de hond.

Radiostation Dolfijn FM heeft elk jaar de actie dat ze voor deze gezinnen kerstkadootjes verzamelen.

En laat er nou bij cost u less een actie zijn dat veel speelgoed 25% afgeprijsd is. 

Niet veel later kom ik buiten met twee kadootjes voor een jongen, twee voor een meisje en twee voor wat jongere kinderen. Oja, en die zak puppenvoer natuurlijk. Nu nog even naar de studio brengen. Het puppenvoer hou ik zelf.

Die pups hebben eindelijk ons ppp gevonden. Dat is in huis het perfecte puppen plekje.

Vrijwel alle pups hebben er geslapen, heel grappig. Deze twee dames hadden tot vandaag geen idee van de ppp. En ineens lag er één. En niet veel later de ander. En als ze het dan eenmaal gevonden hebben blijven ze er ook liggen. 

Wat ze nog niet weten is dat ze straks toch echt wel verhuizen naar mijn nachtelijke ppp. En dat is in de kennel.

Eigen evenement

Het was hopi druk vandaag om er maar eens wat Papiaments tegen aan te gooien.

Het begon vanmorgen met een bezoekje van de vrouw die voor ons dieren en poppen gehaakt en verkocht heeft.

De markt van afgelopen zaterdag was een enorm groot succes. Samen met de markt die een paar zaterdagen terug gehouden werd heeft de verkoop Rescue Paws een geweldig bedrag opgeleverd! Echt geweldig! Dat leggen we even apart voor de volgende schrijnende gevallen.

Op dit moment doen alle fosterhonden het goed en hebben we de hoge kosten voor medische zorg achter de rug. Alleen de voerkosten zijn natuurlijk behoorlijk, maar ook daar heb ik onlangs een sponsoring voor gehad.

Ik waardeer het echt enorm als mensen zo op deze manier hun steentje bijdragen. Het is toch mijn hobby en niemand hoeft zich verplicht te voelen daaraan mee te doen. Maar met alle donaties is er wel meer haalbaar dan zonder uiteraard. Dank daarom aan de mensen die af en toe wat doneren, maar ook aan diegene die nog steeds maandelijks wat overmaken!

Bij de veterinaire dienst hadden ze het vandaag ook heel druk. Ik was er om de papieren voor een pup die zaterdag vliegt op orde te maken. Het is altijd even wachten op je beurt en dan is het een kwestie van wat papierwerk invullen, betalen en weer weg wezen.

Het duurde wel een tijd voordat ik gehaald werd. Want wat bleek, ze hadden het heel druk. En eigenlijk zo druk dat ze nu de papieren niet konden invullen. Of ik ze achter wilde laten. Oei, ik weet niet hoe goed zij hun administratie op orde hebben. Als ik dan morgen terug kom, zal het dan echt klaar liggen? We gaan het zien, ik heb het afgegeven en ga het morgen halen.

Daarna door naar het dierenasiel wat er eigenlijk vlak tegenover ligt. Ik ben bezig met iemand die tijdens haar vakantie naar het asiel geweest was en er een hondje gezien had. Het hondje blijft maar in het hoofd malen en nu hebben ze besloten haar toch te willen adopteren. Alleen deze mensen zijn alweer naar huis. Via via kwamen ze bij mij en ben ik voor ze gaan kijken of ze er nog was.

Op het moment dat ik er in gesprek was werden er ook weer zeven nieuwe pups binnen gebracht.

Het is echt dweilen met de kraan open. Alle hokken zitten meer dan vol. En allemaal zoeken ze dat ene gouden mandje. 

Hopelijk vinden ze die snel.

Op naar het volgende agendapunt, boodschappen doen. Nu ik toch in de buurt van de Albert Hein was kon ik even flink wat voorraad halen.

Ik moest wel op tijd weer terug zijn, want om 12.45 zou ik drie meiden over de vloer krijgen die een opdracht voor school moesten doen.

Ze moesten een soort nieuwsuitzending maken en hadden besloten dat die over zwerfdieren zou gaan.

Ik zou geïnterviewd worden en vertellen over het fosteren. Altijd leuk. En ook al blijft het binnen school, dan nog kan het educatief iets opleveren.

Als dan om 14.30 eindelijk een boterham gegeten kan worden is het energielevel al aardig leeg.

De dagen zijn al meer dan gevuld met het gewone leven en dan bedoel ik het huishouden en alles wat gebeuren moet rondom de hondjes. Als er allerlei andere dingen 's morgens op het programma staan betekent dat 's middags alsnog de kennel schoonspuiten, was draaien, vegen, vaatwasser uitruimen, kattenbak doen enz. Toen ik ook daarmee klaar was wist ik even niet of ik voldoende energie had om nog te gaan tennissen. Misschien wel voor de les, maar echt niet meer voor ook nog een tennisevenement wat voor die avond gepland stond. 

Ik denk dat ik maar een eigen evenement in plan. Bank hangen en op tijd slapen.