Leven in een roes en loslaten

We leven nog steeds in een roes. Het overlijden van Myra blijft de hele dag spoken in ons hoofd. Voornamelijk het onwerkelijke is hetgeen het meest indruk maakt. Het besef dat het leven ook zijn oneerlijke kanten heeft. Voor ons is het op afstand al onbegrijpelijk, laat staan voor de collega’s die haar die middag nog gedag gezwaaid hebben toen ze naar huis gingen. Het is zo cliché maar echt waar, ga nooit uit elkaar in onenigheid of met ruzie, het kan wel eens de laatste keer zijn dat je elkaar gesproken hebt. 

We hebben vandaag rustig aan gedaan. Deels omdat we smiddags visite verwachtte, maar ook omdat je even niet in staat bent om als een dolle weer door te gaan. Het past niet bij vandaag. 

Youri is vanmiddag met de trein naar Almere gegaan. Daar had hij een afspraak met Maud om samen te shoppen. Hij had ernstig wat kleding nodig. Zo had hij geen jas, maar 1 goed zittende lange broek en dringend een paar truien nodig. Allemaal dingen die we op Curacao niet echt nodig hadden, maar hier toch wel. Zeker nu de hittegolf voorbij is en we de eerste regenbuien mee hebben mogen maken is een jas ook best handig.

Dat soort aankopen doen we tegenwoordig zonder moeders. Die zijn namelijk ouderwets, zeuren over wat het kost, of het wel echt nodig is en komen met kledingstukken aan die je echt no way gaat dragen. Dus ga je met je zus. 

Er is flink gezocht, gepast, overwogen en toen besloten. En ik moet zeggen, er zijn hele leuke items gekocht en ook nog eens binnen afgesproken budget. Maar die had ik ook heus gevonden hoor. Echt, zo ouderwets ben ik nou ook weer niet. Maar ik kan me ook voorstellen dat met je zus winkelen leuker is. 

Maar een beetje zeer doet het wel als je niet meer nodig bent. Loslaten is niet altijd even makkelijk.