Ik sprak vandaag een andere vrouw van een collega en die zei ook dat het elke dag wel even door haar hoofd speelde.
Het hoort niet dat je op je 48ste plotseling overlijdt. Zeker niet als je nog zo vol in het leven stond en iedereen om je heen je helemaal nog niet kon missen. Het geeft maar des te meer aan dat niemand weet hoe oud hij wordt. Het kan maar zo voorbij zijn.
Het minste wat wij konden doen was vandaag aanwezig zijn op het afscheid. Een bijzondere plechtigheid. Deels omdat Myra onder korpseer werd begraven. Zo was er een erehaag van collega’s en werd de rouwstoet begeleidt door een aantal motoragenten.
Hier een foto van het moment dat iedereen aan het wachten was op de stoet.
Wat verder ook erg bijzonder was, was de livestream die opgezet was om de collega’s en vrienden op Curacao de kans te geven er ook bij aanwezig te zijn. De uitvaart was speciaal in Nederland in de middag, zodat iedereen op Curacao in de ochtend erbij aanwezig kon zijn. Daar waren of zijn ze net zo ontdaan. Tot op de dag van de onwelwording was Myra met veel passie en plezier aan het werk geweest. En ineens was ze er niet meer. Wij kunnen hier dan afscheid nemen, zij niet. Maar door de livestream waren ze er toch bij aanwezig.
En dan was er nog het mooie gebaar van de familie om geld op te halen voor het Kluivert center. Myra had als echte dierenvriend denk ik niet anders gewild. Met haar drie Curaçaose viervoeters die ze via rescue Paws had was ze altijd op pad of mee in de weer. Veel van haar Facebookposts gingen over de dieren.
En hoe bijzonder vind ik het dan weer dat als je buiten staat, even bij te komen met een drankje, het eerste wat je ziet een vlinder is.
Op weg naar huis hebben we een stop gemaakt voor een ijsje. Geniet van het leven was het motto.
En onder het motto van genieten hebben we thuis de honden opgehaald en zijn we lekker het bos ingegaan.
Pakken wat je pakken kan, ook voor jou kan het morgen over zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten