Ik kan me het inpakken in december 2013 nog goed herrineren. Toen lag ik op dezelfde manier op de grond op een matras. Het bed was de dag ervoor al gedemonteerd. Het was toen ook zo vroeg toen ze kwamen. De matras werd nog net niet onder mijn kont vandaan gerukt om ingepakt te worden.
Nu kan de matras blijven liggen. Ik niet, ik zal vanaf 8.00 de meubels naar de juiste plekken begeleiden.
Het is dus nog twee dagen. Twee dagen die we hard nodig hebben om alles in orde te maken.
De kasten staan, maar zonder inhoud. Ik moet alle lades, planken enz er nog in hangen en daarna de deuren. Maar ach, die deuren kunnen later ook nog wel.
Het is nu het streven om alle Ikea dozen weg gewerkt te hebben. Als daar straks nog tig verhuisdozen bij komen overzie ik het echt niet meer.
Nu het steeds meer ingericht raakt, wordt het ook steeds meer weer ons eigen huis. De eerste twee weken was het dat helemaal niet. Het rook anders en de kleuren waren niet onze smaak. Nu er bijna overal een kwast tegenaan gegaan is, is het ook steeds meer eigen geworden.
Het is best bizar eigenlijk hoe je het leven hier zo weer oppakt. Alsof je niet weg geweest bent fiets je weer naar dezelfde supermarkt als waar we 4,5 jaar geleden ook kwamen.
Ondanks dat je eigenlijk een soort van opnieuw begint, zet je veel meubels weer op dezelfde plek. Gek toch, voelt een soort als vertrouwd.
Onze beide wederzijdse buren wonen er ook nog en waren blij ons weer te zien. En zo was dat met meer buren in de straat. Alsof je niet weg geweest bent.
Het maakt het op die manier wel makkelijker je draai te vinden dan dat je in een nieuwe stad in een nieuw huis begint. Ik vind het wel prima zo. Er is al genoeg waar je aan moet wennen, als de omgeving en het huis dan eigen zijn maakt het dat wel eenvoudiger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten