Een bijzondere presentatie

Twee weken aan één stuk doorklussen begint erin te hakken. Elke morgen staan we op met het gevoel dat we 90 zijn. Zonder rolator kunnen we ons eigenlijk niet meer verplaatsen, maar ja die hebben we niet en doen we het dus maar zonder. Na een half uurtje beginnen de stramme spiertjes weer wat opgewarmd te worden en gaat het wel weer. Als ik in de spiegel kijk zie ik een vermoeid gezicht. Die spiegel laten we dus ook maar voor wat hij is. Daar kijken we over een tijdje wel weer eens in. 

Toch moest dat gezicht vandaag een beetje opgekalefaterd worden. Ik had een uitje en daarvoor was het belangrijk dat de verfspatten weg geboend waren. We gingen eind van de middag naar Almere. Daar hadden we de presentatie van het levensboek van de moeder van Erik.

Via Humanitas is er een vrijwilliger geweest die het verhaal van oma in een boekvorm heeft weg gezet. Als een stukje naslagwerk voor familie.

Van geboorte tot nu met alles daartussen. Het wordt verder niet verspreid of verkocht, het is puur voor ons zelf. Na dit moment zijn we met elkaar uit eten geweest. Het was leuk om weer even als familie met elkaar te zijn. 

Helaas betekent het wel morgen nog even extra hard door buffelen, want we hadden deze tijd eigenlijk hard nodig. Maar ja, we zien het wel. Wat niet is gelukt komt later wel, het is alleen onhandiger als de spullen er al staan.