Toch nog

Vandaag was eindelijk het moment daar, ik had zo waar tijd om langs de boerderij te gaan waar pruimen verkocht werden.

Wat een heerlijkheid en wat een rijkdom, al dat verse fruit. Ik kwam voor pruimen, maar ging naar huis met frambozen, aardbeien en pruimen.

De aardbeien zijn als toetje al opgegaan. De pruimen waren de avondsnack. 

Je zou denken dat ik inmiddels wel tijd zat zou hebben. We zijn inmiddels zes weken in Nederland waarvan drie met onze eigen spullen.

Maar helaas is er nog niet veel echte vrije tijd. De dagen zijn nog steeds gevuld met allerlei zaken die te maken hebben met uitpakken, inrichten of regelen van zaken. Zo heb ik vandaag de inschrijving in orde gemaakt bij de huisarts. Mocht tijd worden, mijn eerste incidentje met de mug in mijn oor heb ik natuurlijk al gehad. Nu staan we dan ook officieel in de computer bij het gezondheidscentrum.

Ook voor Youri was ik vandaag op pad. Hij heeft een id kaart nodig. Hij heeft op dit moment zijn paspoort altijd bij zich. Nou ken ik het gemak waarmee jongens van 16 leven. Zo zijn ze hun favoriete spijkerbroek kwijt en zo het paspoort. Ik zie dan al van die doomsenarios dat dit dan ook precies gebeurd wanneer je op reis gaat en dat paspoort nodig hebt. Nee, een eigen id leek me een beter plan dus had ik een afspraak bij het gemeentehuis.

Het leek er eerst nog even op dat het hele feest niet doorging, want ons paspoort dat we op Curacao in 2016 hadden laten maken was niet geregistreerd. 

Ehh, ik was hier op 17 Juli ook, met hetzelfde paspoort, om mij bij deze gemeente in te laten schrijven. De dame achter de balie ging bellen en het navragen. Wij moesten ondertussen weer plaats nemen in de wachtruimte. Nou de warme chocolademelk uit de automaat smaakte prima.

Uiteindelijk werd er een kopie van het paspoort gemaakt voor ambtenaar x van de afdeling niet geregistreerde paspoorten.

Hij ging daar dan mee aan de slag en halleluja in die tussentijd mocht de aanvraag voor de id ook vast worden gedaan. Anders hadden we de week erna moeten terug komen. 

Misschien was ik wat te positief ingesteld over het gemak en de snelheid waarop een hoop zaken in Nederland kunnen. Misschien hoopte ik te hard dat ik eindelijk van al die ellende van zes keer terug komen en 10 formulieren invullen af was. Ik wist ook niet meer hoe het in Nederland was, dat was inmiddels uit mijn geheugen verbannen. Nu ben ik er inmiddels wel achter dat een hoop dingen prettig geregeld zijn, maar dat ook niet alles even vlekkeloos verloopt. Alleen merk ik hier dat men wel beter bereid is mee te denken hoe het op te lossen. Toch nog positief dus.

Toch een beetje Curacao

Dat afstand niet tot problemen hoeft te lijden konden we vandaag ondervinden. Ik mag nu dan wel in Nederland wonen, maar blijf net zo betrokken bij Rescue Paws als altijd. En dat was ook wat ik graag wilde. Als er dan een bestuursvergadering op de agenda staat, staat hij dat ook bij mij. Zij het dan bij mij in de middag en bij hun in de ochtend. Ik ben blij dat het niet andersom is, ik ben niet zo goed in vergaderen in de ochtend.

En zo zat ik dan boven op zolder achter het bureau te Skypen met Curacao en was ik bijna net zo aanwezig als de rest. 

De zolder is tegenwoordig logeerkamer annex hobbykamer annex kantoor.

Ik ben nog zoekende naar een geschikt whiteboard waar straks alle vluchten op staan met honden die naar Nederland komen. Het was en is altijd een hele administratie, maar hopelijk wordt dat door het whiteboard wat overzichtelijker. 

De dag met wat Curaçaose invloed was nog niet voorbij. Na het eten en het rondje bos kwam Maren nog even langs.

Maren is één van de vrijwilligers en foster van Rescue Paws op Curacao. Ze is nu op vakantie in Nederland en had op de heenweg een hond begeleidt. Ze kwam de lege bench bij mij brengen. Dan zorg ik er wel weer voor dat die bij oma terecht komt. 

Het was leuk en gezellig dat Maren er was. Heerlijk weer even te kletsen over hondjes. Het voelt fijn om nog zo betrokken te zijn, ik hoop echt dat dit zo blijft. 

Mudrun

Zelfde bos, zelfde tijd, andere route. Vandaag weer een heerlijke wandeling gemaakt met het tuig. Ze hebben in hun leven nog nooit zo veel gewandeld.

Ik had gedacht dat ze vanzelf wel minder enthousiast zouden worden en het meer als gewoon zouden zien, maar elke keer weer als ik de riemen pak staan ze te springen in de gang. Het is en blijft een feestje. 

Het feestje ging vandaag door modder en over omgevallen bomen. Ik had een bepaalde route in gedachte die een soort van geblokkeerd was. Het was wel een pad, alleen stond het onkruid wat hoog en lagen er bomen op de weg. Voor de honden maakten het niks uit. Tico en Luna gingen er overheen. En Lexa er onderdoor. Voor mij werd het ook er overheen, onderdoor was ik niet lenig genoeg voor.

Doordat het geregend had was het wat drassig. Zo was de mudrun compleet, inclusief hindernissen. 

Na de opstakels hadden we ruimer pad.

De afgelopen dagen is het weer wat troostelozer. Het weer waar ik me zorgen om maak. Het weer wat mij in mijn stemming aantast. Ik hou helemaal niet van dat grijze grauwe weer. Ik heb echt zon nodig om me happy te voelen. Ik vond het dagelijkse zonnetje op Curacao dan ook heerlijk. Het lijkt erop dat er volgende week nog een kleine nazomer komt. Gelukkig, uitstel van de herfst met zn regenachtige dagen. Ik vind de herfst qua kleuren en geuren prachtig hoor, maar dat grijze is echt niks voor mij.

Ondanks dat het misschien qua weer volgende week nog even opleeft hebben we wel vast onze voorbereidingen getroffen. Als er iets niet lekker is zijn dat koude voeten. En ik die heb ik heel snel. Ik heb vooral koude voeten in bed. Ik had in de winter zelfs slaapsokken. Van die lekkere fleecesokken voor in bed. Ik kon niet anders, want met koude voeten kon ik echt niet slapen. De sokken heb ik nog niet, de sloffen en slippers wel. Gelukkig waren er nog genoeg. Je kunt maar vast voorbereid zijn. 

 

Super service

Vanmorgen ben ik de dag begonnen met een ronde door het bos. Het maakt de honden niet zo veel uit hoe laat ze op de dag gaan, ze vinden het hoe dan ook geweldig. Ik ook hoor, ik vind het zo heerlijk om te zien hoe er gerend en genoten wordt. Ik ben geen vroege vogel, dus denk nou niet dat we de zon hebben zien opkomen of de eerste vogels hebben horen fluiten. Wanneer ik het bos in loop starten de reeen ongeveer met hun lunch. Een vroege lunch dan wel. 

Tijdens de heerlijke wandeling ging de telefoon. Ron aan de lijn. We konden bij een stichting in Amsterdam een hoop voer ophalen. Hij wilde daar vanmiddag 14.00 uur zijn. Prima. Ik zorg dat ik er ook ben.

Nu ik weer in Nederland woon zal ik meer betrokken zijn bij inzamelacties, ophalen van geschonken goederen of met de benches.

De benches zijn alle jaren dat ik op Curacao woonde altijd geregeld door mijn schoonmoeder en door Ron.

Mijn schoonmoeder ontving de benches en sloeg deze op in de garage. Ron haalde ze dan eens in de zoveel tijd op en bracht ze naar het verzamelpunt vanaf waar ze dan weer per container naar Curacao gingen. Onmisbaar deze mensen dus, want zonder benches geen honden naar Nederland. 

Vanmiddag hebben we een hele bus mogen vullen met zakken voer en dozen blikken. Zo ontzettend fijn weer! Dit is een deel van de opbrengst.

Ik heb daarna de rit nog even gecombineerd met een stop bij Ikea. Ik dacht even iets om te ruilen, maar dat duurde wat langer.

Op zn Curaçao’s heb ik rustig 1,5 uur gewacht alvorens ik aan de beurt was om een kapot plankje om te ruilen.

Het viel voor een hoop mensen niet mee om zolang te moeten wachten. Het gezucht en gesteun was hoorbaar. Zonde eigenlijk. Het is toch een super service dat je eigenlijk zonder veel woorden iets kunt ruilen of kunt retourneren. Op Curacao is dat zo gewoon helemaal niet. En als je daar bij bedrijven in de rij zat was het maar de vraag of je nadat je aan de beurt geweest was met een tevreden gevoel naar huis zou gaan. Nee hoor, ik kan de service hier wel waarderen. Zo de rest ook eens moeten doen.

Pruimentour

Het was vanmorgen even zoeken waar duvel uithing. Hij kon niet weg zijn, maar zich wel op meerdere plekken verstoppen.

Totdat ik ineens een extra bobbel onder het dekbed van Maud zag. Dat kon geen kussen zijn, die lagen nog keurig bovenaan bij het hoofdeind.

Duvel had zich helemaal onder het dekbed gegraven, als een soort mol in een winterslaap. Alleen is bij deze mol zn winterslaap maar van korte duur. Zijn lintworm houdt namelijk geen winterslaap. En dus kwam hij al snel tevoorschijn voor een ontbijt. Geen ontbijt op bed, dat kan Maud niet waarderen.

Na het avondeten had ik zin in pruimen als toetje. Van die lekkere. Niet van die harde uit de supermarkt. Ik weet dat er wat boerderijen in de omgeving zijn die fruit en groente langs de weg verkopen. Zo vers van de boer op je bord. Maar nu was de vraag of er nog pruimen waren en of er s avonds verkoop was. Daar kom je maar op één manier achter, gewoon een rondje rijden en dan zie je het vanzelf. Wat doen wij zoal in de avond? Dan gaan we op pruimentour. Oké dit moeten we maar niet te vaak aan mensen vertellen. Die gaan nog twijfelen aan ons intellect. Onze pruimentour leverde niet het gewenste resultaat op. We zagen voornamelijk aardappels, maar geen pruimen. De enige pruimen die er te krijgen waren stonden in een winkeltje naast een boerderij en die was dicht. Is ook niet heel raar om 19.15, maar ja. Het rondje rondom de boerderijen leverde wel iets anders op. Ook rond, maar zonder pit. En geen fruit. We kwamen langs een boerderij met biologische eieren. We zagen inderdaad de kippen buiten in het gras lopen. Daar wilde ik wel graag eieren kopen. Een beter leven dan deze kippen hadden is vrijwel onmogelijk. Dit soort boeren steun ik graag. Op Curacao kocht ik ook het liefst eieren van de kippen van Thea. Die scharrelden tenminste echt en hadden een goed leven. 

Zo ging ik dus niet met een zak pruimen, maar met een doosje eieren naar huis. Niet het toetje wat ik in mijn hoofd had, maar dat komt morgen wel. Dan gaan we opnieuw langs de boerderij waar we de pruimen in het winkeltje zagen liggen. 

Voor de duvel niet bang

We moesten er bijna 1,5 uur heen en uiteraard 1,5 uur voor terug rijden, maar dat hebben we met liefde gedaan.

Vandaag hebben we duvel opgehaald. Sinds 15 juni was hij uit logeren. Dit omdat hij anders mee moest verhuizen naar elk vakantiehuisje met de kans bij elk huisje dat hij zou ontsnappen. Die ellende hadden we natuurlijk in januari 2014 bij de aankomst op Curacao meegemaakt en dat wilden we nooit weer.

Dit was zo veel fijner en beter. Hij heeft het uitstekend naar zijn zin gehad bij zijn logeerfamilie. Hij had er veel kattenvriendjes en een hondenvriend.

Voor nu is hij nog even alleen als kat zijnde, maar ik vermoed dat het niet lang duurt voordat Tommy hem komt vergezellen. En dan houdt het echt wel op. Twee katten en drie honden is max. Ik woon helaas niet op een boerderij, dus moet me inhouden. 

In de auto hebben we Duvel niet gehoord. Te veel indrukken denk ik. Thuis hebben we hem in de bench in de huiskamer gezet met het deurtje open.

Hij was nog geen steek veranderd, nog net zo stoer als altijd. Hij kwam zo de bench uit en dat terwijl er drie van die kwijlers om de bench stonden te hijgen.

Hij heeft eerst eens vanachter een bloempot de boel bekeken. 

En niet veel later is hij aan de wandel gegaan. 

Later op de avond zat hij al op de bank. Ik vond het maar knap hoe snel hij zich thuis voelde. 

Luna en Tico vinden het allemaal wel best dat Duvel er weer is. Alleen Lexa weet het allemaal niet zo. Duvel is voor de duvel niet bang en benaderd elke hond als vriend. Lexa rent hard weg als duvel haar kant op komt. Nee, ze wil niet dat hij aan haar ruikt. Ik hoop dat ze snel vrienden worden. Vast wel, aan duvel zal het niet liggen.

Visite

Vanmorgen wakker geworden met hoofdpijn. Dat zat er wel in na zo’n dag als gisteren. Vandaag maar even een tandje rustiger aan.

Nou stond er toch visite gepland, dus dat maakte wel dat we ‘s morgens ook niet zo heel veel meer deden.

We hebben vandaag gezorgd dat alles voor duvel in huis was. We gaan hem morgen ophalen. We hadden zn spulletjes deels uit Curacao meegenomen, maar bijvoorbeeld kattengrind had ik niet meer. En ook zn voerbakken waren gesneuveld.

Vanmorgen dus gezorgd dat we alles in huis hebben voor meneer. En een paar speelmuizen. Even zien hoe lang die het volhouden. De vorige zijn allemaal gesloopt door de honden, alleen weet ik niet door welke. Of het mijn honden of fosterhonden geweest waren is me nooit duidelijk geworden.

We gaan het zien of dit tuig de boel heel kan houden.

Het zal wel wennen worden voor duvel. Hij heeft nu meerdere Curaçaose kattenvriendjes waar hij graag mee speelt en bij ligt.

Deze foto kreeg ik vandaag nog.

Gezellig samen in een kratje. Gelukkig bezit ik ook zo’n kratje. Zo zie je maar weer dat een mandje voor een kat niet iets heel speciaals of duurs hoeft te zijn. Het meest eenvoudige is vaak genoeg.

Vanmiddag had ik één van mijn zussen op visite. Leuk, het was voor haar voor de eerste keer sinds bijna 5 jaar dat ze weer in ons huis was.

De ruimtes zijn gelijk gebleven, het interieur wat gewijzigd. Snel vertrouwd dus. Het werd snel laat. Om 22.00 uur vertrok ze pas weer richting Wateringen.

Daarna tussen wat buien door de honden uitgelaten. Met een trui en een jas. Het was gewoon koud. Dat gaat nog wat worden als het straks echt koud is.

Nog maar niet aan denken.

Bijzonder afscheid

Vandaag hadden we de uitvaart van Myra. Het was een heftig maar mooie dag. Het is nog steeds heel onwerkelijk, ook al is het inmiddels twee weken geleden dat ze overleden is. Het heeft even geduurd voordat ze vanuit Colombia naar Nederland kon worden gebracht en hier alles geregeld was.

Ik sprak vandaag een andere vrouw van een collega en die zei ook dat het elke dag wel even door haar hoofd speelde. 

Het hoort niet dat je op je 48ste plotseling overlijdt. Zeker niet als je nog zo vol in het leven stond en iedereen om je heen je helemaal nog niet kon missen. Het geeft maar des te meer aan dat niemand weet hoe oud hij wordt. Het kan maar zo voorbij zijn.

Het minste wat wij konden doen was vandaag aanwezig zijn op het afscheid. Een bijzondere plechtigheid. Deels omdat Myra onder korpseer werd begraven. Zo was er een erehaag van collega’s en werd de rouwstoet begeleidt door een aantal motoragenten.

Hier een foto van het moment dat iedereen aan het wachten was op de stoet.

Wat verder ook erg bijzonder was, was de livestream die opgezet was om de collega’s en vrienden op Curacao de kans te geven er ook bij aanwezig te zijn. De uitvaart was speciaal in Nederland in de middag, zodat iedereen op Curacao in de ochtend erbij aanwezig kon zijn. Daar waren of zijn ze net zo ontdaan. Tot op de dag van de onwelwording was Myra met veel passie en plezier aan het werk geweest. En ineens was ze er niet meer. Wij kunnen hier dan afscheid nemen, zij niet. Maar door de livestream waren ze er toch bij aanwezig.

En dan was er nog het mooie gebaar van de familie om geld op te halen voor het Kluivert center. Myra had als echte dierenvriend denk ik niet anders gewild. Met haar drie Curaçaose viervoeters die ze via rescue Paws had was ze altijd op pad of mee in de weer. Veel van haar Facebookposts gingen over de dieren. 

En hoe bijzonder vind ik het dan weer dat als je buiten staat, even bij te komen met een drankje, het eerste wat je ziet een vlinder is.

Op weg naar huis hebben we een stop gemaakt voor een ijsje. Geniet van het leven was het motto.

En onder het motto van genieten hebben we thuis de honden opgehaald en zijn we lekker het bos ingegaan. 

Pakken wat je pakken kan, ook voor jou kan het morgen over zijn.

Heerlijk in de mand

Die manden zijn voor onze honden toch wel een heel belangrijk iets. Hoe had ik het in mijn hoofd kunnen halen te bedenken dat ze wel zonder konden.

Nee hoor, ze kunnen echt niet zonder. Nog geen minuut. Dat bewees Luna wel.

Als je even wilt stofzuigen en dweilen op de plek van de manden had zij natuurlijk net bedacht dat het tijd was voor haar powernap. Nu en ook echt niet over 10 minuten ofzo.

Dan ben je bezig en zie je dit als je langs de manden loopt.

Doe je ding maar hoor baas, ik lig prima hier.

Het is me ook een pretletter die Luna. Ze is er al die tijd in blijven liggen. Ik zou denken dat het zo schuin helemaal niet lekker lag, maar voor Luna maakte het niks uit. Ze kwam dan ook niet in beweging toen ik alles weer wilde terug zetten. Dat moest ik een soort van vriendelijk vragen dan wel eisen.

Tico had wel gewacht tot het moment dat alles weer op zn plekje stond. Die kan ook zo genieten. Je krijgt er de neiging van om naast te gaan liggen, heerlijk.

En Lexa dan. Die zit vooral waar ik zit. Ik zit over het algemeen niet zo veel in de mand, zij dus ook niet.

Vanavond was ik in de weer met de administratie van rescue paws. Lexa helpt mee, die ondersteunt op afstand.

Daarna had ik nog even een bankmomentje. Lexa dus ook. Het is wel aandoenlijk hoe ze me volgt. 

Circusattractie

Vandaag was de allereerste dag dat ik alleen thuis was. Niet iets waar ik tegenop zag hoor, maar wel lange tijd geleden dat het voor de laatste keer was.

Erik was al sinds 15 juni vrij en nu dan vandaag voor de eerste keer op pad. Nog niet voor dagelijkse arbeid, dat is pas vanaf volgende week.

Het zal wennen worden als het normale leven weer gaat beginnen. Youri is nog bijna twee weken vrij. Die hoeft dinsdag 4 september pas te verschijnen.

Voor hem begint school hier een uur later dan op Curacao. Bijna uitslapen dus als je het vergelijkt. Maar voor nu nog dagelijks echt uitslapen, zonder wekker. Behalve op de dagen dat hij bij Walibi aan de slag gaat, dan moet hij om 11.00 uur de bus hebben. Vandaag was zo’n dag. Werken van 12.00 tot 21.30, dat zijn best lange dagen voor een 16 jarige. Maar ik hoor hem niet klagen. Aan het eind van de maand weet je weer waarvoor je dit doet.

Voor mij een dagje alleen met de honden dus. 

De ochtend zijn we begonnen met een ronde door de wijk. We hebben een watersingel rondom het wijk liggen wat loslaat gebied voor de honden is.

Ik laat ze alleen niet los. Luna kan niet los, die blijft echt niet bij me. Tico vindt het best lastig als we andere honden onderweg tegenkomen. Hij staat dan heel stoer maar vooral heel vervelend te grommen. Waarom? Geen idee. Een soort van bescherming van ons en hem zelf denk ik.

Luna gaat als Tico staat te grommen een soort van piepen van spanning. Één grote circusattractie die honden van mij. Ik denk dat het hele wijk al weet wie wij zijn. Lexa doet op straat niks geks, die bekijkt het liever van achter mijn broekspijpen. Maar Lexa heeft wel eens moeite met de start. Met het moment als we naar buiten gaan. Dan staan Tico en Luna te dansen voor de deur. Dat hoeft van haar niet. Soms is ze moeilijk over te halen alsnog wel mee te gaan. Alleen uitlaten is ook weer heel spannend, ze heeft die andere twee ook wel weer nodig. Lastig dus. Het is niet alleen maar rozengeur en zonneschijn. Maar we gaan gewoon door, ze hebben ook tijd nodig om te wennen. Net als wij.

Vandaag heeft Lexa mij dan wel weer versteld doen staan. De honden vonden de trap eng. Het is een open trap en tot gisteren lag er geen bekleding op en voelde hij dus glad. En bleven ze braaf beneden. Sinds gisteren zit er bekleding op de trap. En wie stond er vanmiddag boven? Juist ja Lexa. Dat was wel de laatste van wie ik het verwacht had. Ook Tico heeft het inmiddels geprobeerd. En juist Luna die altijd en overal voorop loopt durf nog steeds niet. 

Zo zie je maar weer dat elke situatie voor elke hond anders kan zijn en ze dus ook anders kunnen reageren dan wat je had verwacht.

Vanavond heb ik een rondje bos/hei gedaan. Voor ons allemaal is dat ontspanning. Zelfs voor Lexa. Die loopt in het bos heerlijk los en durft zelfs afstand te nemen. Het zijn geen tientallen meters, maar het is beduidend anders dan dat we door de wijk lopen. 

En ook Tico kan naar hartelust rennen. 

En zo wisselen we het een beetje af. Uitrazen op de hei, maar ook gewoon het rondje door de wijk. Ze zullen er toch aan moeten wennen dat het er ook bij hoort.

 

Curaçaose cactus

Zo, die vraag tussendoor over een leuke vakantiebestemming was super nuttig. Ik ga op mijn gemak eens alles bekijken en zien welke keuze we gaan maken. Het is pas voor volgend voorjaar, maar zeker leuk om vast mee bezig te zijn.

Ik zag ook in één van de reacties de vraag over hoe het met de kat ging.

Daar gaat het prima mee, maar hij is wel nog steeds bij zijn logeeradres. We zijn nu bijna zo ver dat we hem kunnen ontvangen.

Er gebeurde de afgelopen weken te veel in en om het huis waardoor ik zijn veiligheid niet kon garanderen. Ik wil heel graag dat hij zeker de eerste twee weken niet buiten komt. Eerst maar eens wennen aan de nieuwe omgeving. Maar ja, hem binnen houden met zo veel bedrijvigheid in huis is lastig.

Vandaag stond één van de laatste activiteiten gepland waar de deur voor open moest blijven staan.

Vanmiddag is er nieuwe bekleding op de trap gelegd. De stoffeerder moest natuurlijk in en uit lopen en buiten snijden.

Het ziet er nu weer gelikt uit en de deur is weer dicht.

Op zulke momenten zit het Curaçaose tuig in de tuin. Een prima plek waar ze niemand tot last zijn en ook absoluut niet weg kunnen. Zij niet, de kat uiteraard wel. 

Alleen drie keer raden waar het tuig zich dan ophoudt? Ja natuurlijk in die net vrij van onkruid geharkte bakken. Ze doen hier een Curaçaose cactus na.

Staat best leuk toch? 

Vakantie ideeën

Vanmorgen dus geen blog. Een hartverzakking voor vele, sorry. Het was gisteren te laat, te moe, te veel.

De dagen zijn nog steeds lang, maar ook veel van hetzelfde. Wat is nog leuk om te benoemen, ik vind het lastig worden.

Voor mijn gevoel kan het voor de lezers toch niks aan zijn om weer te lezen dat er in de tuin gewerkt is, of dat ik weer dozen heb staan uitpakken.

Maar mooier kan ik het niet maken, dit is wel wat het is. 

Misschien tijd voor iets heel anders. Nu we weer in Nederland wonen zouden we graag Europa wat meer willen verkennen.

Ik zou heel graag eens willen horen welke ervaringen iedereen heeft. Wat zijn mooie plekken om te bezoeken? Mag met honden of zonder. Ik ben meer van de natuur dan van de gebouwen, maar een mengelmoes is zeker een optie. Beetje cultuur en een beetje natuur. 

Dus zeg het maar, ik ben heel benieuwd. Waar moeten we heen? Wat moeten we echt gezien hebben en waar heb je goed geslapen?

Even geen blog vandaag. Morgen weer.

Quality time

Een blog schrijven heeft echt enorme voordelen. Zo krijg ik regelmatig leuke tips als ik in mijn blog heb laten weten waar ik zoal tegenaan gelopen ben.

Of zoals nu komen buren uit de straat spontaan hun groencontainer aanbieden. Te leuk natuurlijk! En handig.

Vanmorgen de eerste. We hebben onze garage deels opgeofferd als extra woongedeelte. Hierdoor hebben we geen doorgang meer van voor naar de achtertuin. Ook hebben we geen achterom. Maar dat maakt ons niet zo uit. Over het algemeen doe je de tuin als het droog en zonnig is. Geen vieze wielen dus en daarom gaat hij dan ook gewoon door de woonkamer. Er zijn er wel een paar die dit wat vreemd vinden.

Ik kreeg een escorte naar de tuin.

Daar hebben we hem helemaal volgestort en weer terug gebracht. Toen kwam de volgende buuf zich melden met een container. Maar die halen we morgen op. Ik had voor vandaag met Youri afgesproken. Hij heeft natuurlijk zijn baantje op Walibi. Het grote voordeel, voor mij dan, wat dit met zich meebrengt is dat hij zelf gratis het park op mag en daarbij ook nog eens een introducé mag meenemen. En dat was ik vandaag. 

Walibi is echt aan mij besteed. Ik hou wel van dingen die hard gaan, over de kop gaan en hoog in de lucht zijn. 

Een welbestede zaterdagmiddag al zeg ik het zelf. Quality time met zoonlief en ook nog eens op een leuke locatie.

Deze nieuwe achtbaan kende ik nog niet. Een aanrader kan ik nu zeggen. We hebben hem zelfs twee keer gedaan.

Vanavond was er quality time voor de doggies. Zolang Erik en ik allebei vrij zijn doen we ‘s avonds een lange wandeling in een bos in de omgeving.

We hebben er al meerdere gedaan. Het spijkbos, het abbertbos en al een keer eerder het roggebotbos. Alledrie prachtige locaties met meerdere routes waar alle drie de honden heerlijk kunnen rennen. 

Voor ons zelf ook niet verkeerd. Een dag slenteren in Walibi en een uitje met de honden is bijna 10 kilometer wandelen. Toch handig zo’n app op je telefoon die dat bijhoudt. Maar los van de kilometers is het gewoon heerlijk.

First things first

We zijn nu precies een maand in Nederland en de tijd is omgevlogen. Ik heb me ernstig vergist in de drukte die het zou geven.

Ik had gedacht dat de drukte zich vooral op Curacao zou afspelen vanwege het feit dat alles wat je opzegt aan de balie moet gebeuren.

Maar ondanks dat aanmelden hier veelal wel via internet kan zit hem de drukte in het weer eigen maken van je huis en alles daarom heen.

Door de tijdsdruk die je voelt door de komst van de container ga je als een malle aan de slag. Verven, vloeren verwijderen, auto’s uitzoeken, meubels uitzoeken enzovoort enzovoort. En dan is die container daar eindelijk, dan ben je daar weer druk mee. Tussendoor was daar het bericht nog van het overlijden van Myra. Dat had een enorme impact. Zo jong en zo plots geeft je echt te denken en zet je weer even met beide benen op de grond. We zijn er echt ontdaan van geweest. Maar helaas gaat alles daarna wel weer door.

We hebben inmiddels aardig wat uitgepakt. Nog niet alles heeft een plek. Zo is de zolder nog een heerlijke chaos.

Vandaag had ik even helemaal geen zin in dozen. Ik had zin in de tuin. Gewoon even verder wroeten met waar we de vorige keer gebleven waren.

Met hulp van de buurman hebben we de volledige klimop verwijdert. Die was zo enorm gewoekerd, dat hij andere struiken verstikte.

Ik kon twee klikko’s uit de buurt gebruiken waar we al een heleboel in kwijt konden. De rest gaat in speciale puinzakken voor tuinafval die bij de action te verkrijgen zijn. Dat was een goede tip die ik van iemand kreeg. 

En dan eindelijk, het was inmiddels 18.00 uur, was er lucht in de tuin. De bakken waar geen struiken meer in stonden maar alleen onkruid waren leeg. 

De struiken die een snoeibeurt konden gebruiken zijn naar wat mag en kan gesnoeid. De rest lees ik wel op internet wanneer rigoureus de schaar erin mag. Maar voor nu ben ik tevreden. Als ik nu naar buiten kijk geeft dat een soort van rust. 

Links nog een berg snoeiafval. Voor en rechts stukken lege bakken die gevuld moeten worden. En gras dat eeuwig groen blijft, daar heb ik niks aan hoeven doen. Volgende week op naar de intratuin. Plantjes uitzoeken, dat voelt als een mooie beloning na gedane arbeid.

Dat de temperatuur warm begon maakte ook dat wij ons op dat gebied wel thuis voelde. Nu het wat is afgekoeld beginnen wij het inmiddels wat fris te krijgen. Heel Nederland loopt nog in de korte broek, maar wij hebben de beschikbare truien vast gerangschikt. We hebben tot nu toe alleen onder een dekbedovertrek gelegen, maar vannacht vond ik dat eigenlijk te fris. Het werd opgelost door een shirt aan te trekken. Een dekbed heb ik nog niet. Het oude dekbed is in gebruik bij de honden. Die hebben ze al een jaartje of wat dus hoef ik niet meer terug. Ik heb er nog niet aan gedacht een nieuwe te halen, daar denk je pas aan als je het koud hebt. Midden in de nacht uiteraard. Morgen dus een dekbed. En daarom volgende week pas de plantjes. First things first.

Klaar met de draak

Het is klaar met de draak. Over en uit met al die ongein die ze uitvreet. Vanaf vandaag zien we alles. Waar ze dan ook naar toe rent, big brother is watching you.

We hebben alles in gereedheid gebracht, batterijen opgeladen, apps gedownload en haar halsband geprepareerd. Kom maar op.

Want denk je? Niet één keer was ze uit het zicht. Niet te geloven! Zou ze voelen dat er iets gaande is? Dat elke stap geregistreerd wordt? Vast!

Natuurlijk was ze wel aan de ren. Dat was ‘live’ in de app te volgen. Ik had het graag willen delen, maar dan had ik er een screenshot van moeten maken.

Zo ver was ik nog niet in de app gedoken. Eerst maar eens van alles testen en uitproberen. Ik weet nu dat deze app dit niet opslaat. Morgen een andere app proberen. 

Ik kan jullie wel de draak laten zien. Met haar witte tracker.

En haar oude tag. Dat telefoonnummer kan hier natuurlijk helemaal niet gebeld worden, maar toch heb ik de tag laten hangen. Het rinkelt namelijk als ze rent. Zo kon ik haar als ze weer eens uit beeld was toch horen. 

Nu de tracker werkt kan de tag er wel af. De tracker kan je op afstand vanuit de app bedienen. Zo kan ik een lampje aanzetten waardoor ik haar kan zien in het donker. Nou ja, het is een minuscuul led-lampje. Ik zal het eens testen, maar denk niet dat ik het hele bos ermee verlicht.

En, waardoor de tag er dus afkan, je kunt de tracker op afstand geluid laten maken. Zo kan je horen waar ze uithangt. De draak gaat dus nergens meer heen zonder dat wij dat zien. 

En ja, daar worden wij natuurlijk wel vrolijk van.

In de aanbieding

Elke week komen er kilo’s reclamefolders door de bus. Heerlijk om daar weer doorheen te bladeren, maar het geeft ook een soort van onrust bij alles wat je koopt. Zal het niet ergens anders goedkoper zijn, heb ik niet net die aanbieding over het hoofd gezien. Je bent gewoon een soort van bang ergens te veel voor te betalen. Het begon in de eerste week na aankomst in Nederland al. Je loopt de supermarkt in en er is van alles in de aanbieding. Ik had ernstig de neiging de kar meteen vol te gooien. Pakken wat je pakken kan, volgende week is het een euro duurder.

Maud zette ons met beide benen weer op de grond. Die vertelde dat alles zo vaak in de aanbieding is, voor je door je voorraad heen bent is er wel weer een winkel die met dat artikel stunt. En ze had gelijk. Is de ene week de shampoo bij de appie in de aanbieding, de week erop is het weer 1+1 bij kruitvat enzovoort. En toch kon Erik het vandaag niet laten. Of Maud nou gelijk had of niet, dit was zo’n goede aanbieding. En nu staan er dus zes flessen shampoo in de voorraad. 

Lexa bekijkt het net zo bedenkelijk als ik.

Ja lex, mannen en aanbiedingen. Zeg maar niks.

Vanavond weer lekker gewandeld. Het is geen straf om hier in de omgeving met de honden op stap te gaan. Gelukkig meer dan genoeg plekken waar ze naar hartelust kunnen rennen.

En ‘s avonds om 19.00 uur kom je ook eigenlijk niemand meer tegen. Heerlijk.

De honden vinden hun manden heerlijk. Ze staan sinds gisteren drie op rij. Meer past niet, dit is precies goed.

Ze vinden het echt genieten. We hadden nog overwogen om van die kussens te halen. Die zijn wat minder groot en aanwezig, maar ze vinden die manden echt het einde. Daar kan je in op je rug tegen de rand liggen. Dat gaat niet op zo’n kussen. Dan maar drie manden in de kamer. Ach, het is wel aandoenlijk als je ze zo ziet zitten.

Hier knagen ze op een stuk bullepees. Prima dat ze ieder een eigen plek hebben. Beter zo dan met die bullepees op de bank. Dat was het eerste idee van Tico, maar zeker niet mijn idee. Ik snap ook wel dat het even zoeken was waar je dit lekker op kon eten. Op Curacao deed hij dat buiten onder de boom.

Uiteindelijk werd de mand ook goedgekeurd als kauwplek. Top, iedereen happy.

Gewoonte

Het oerwoud keek me al dagen aan, maar vandaag ben ik er maar eens radicaal doorheen gegaan.

De voortuin was al onkruidvrij. De achtertuin nu ook grotendeels. Alleen waar laat ik het? Alles moet in de groencontainer worden gepropt. Die bruin is overigens. De groene is voor het plastic. Logisch he? En de blauwe voor papier. Ehh vast bedacht door iemand die kleurenblind is.

Maar het tuinonderhoud gaat verder dan onkruid verwijderen. De klimop heeft zich overal doorheen gewoekerd, de vlinderstruik komt een meter boven de schutting uit en of ik nou wil of niet, ik heb ook rozen van de achterburen. Als ik alles opgeruimd wil hebben, heb ik wel drie containers nodig.

Wachten op tot ze geleegd worden is geen optie. Dan zitten we nog weken tegen de troep aan te kijken. Hij wordt namelijk om de week geleegd. Ik denk dat ik maar eens in de straat ga lobbyen.

Niet iedereen zal precies op hetzelfde moment zo fanatiek aan het snoeien zijn denk ik. Hoop ik.

Na gedane arbeid lusten we wel een hapje. Oer-Hollandse pannenkoeken stonden op het programma. 

Het zit nog volledig in het systeem, want het eerste wat ik deed toen ik het pak opende was kijken of er geen beestjes in zaten.

En dan zie je wat donkers en denk je meteen blehhh nee zal toch niet weer. O nee, dat is hier helemaal niet. Nog eens goed kijken. Het waren granen van het meergranen pannenkoekenmeel. 

Het zal wel even duren voordat deze gewoonte eruit geslepen is. Tot die tijd blijven we op zoek naar beestjes. 

Miss modder

Nu het Curaçaose tuig beneden slaapt is wakker worden toch totaal anders.

Was het voorheen zodra je met je ogen knipperde dat je een natte lebber kreeg, nu wordt er beneden aan de trap met smart op me gewacht.

Het is nu wel een soort van gek en stil boven. Al geloof ik niet dat ze het ontzettend missen. Ze hebben sinds we de container uitgepakt hebben weer hun eigen vertrouwde mand. Die wordt zeer gewaardeerd.

Dit is na een fikse ronde buiten. 

Luna had weer even haar momentje vandaag. Met die dame is altijd wat te beleven. Wij waren het bos ingegaan, maar zij was naar links voorlangs het bos gerend en op een stuk land terecht gekomen. Voor ze op dat land kwam moest ze door een greppel met water. Die had ze niet gezien, ze dacht waarschijnlijk dat het alleen hoog gras was. Het was dus nat, daar was ze inmiddels achter. Toen stond ze aan de andere kant en wilde graag terug, maar zonder weer nat te worden. Dat ging helaas niet. Zoals ze heen was gegaan moest ze ook terug. Al pratend hebben we haar weer aan de goede kant gekregen. Mevrouw zag er niet uit, miss modder.

Maar kijk die kop en die ogen. Ze geniet van deze gekkigheid. Ik niet, krijg er grijze haren van. En modder aan mijn broek en schoenen. Miss modder twee.

Het is me er eentje

Super blij zijn we met de auto die we nu hebben. Het hondenrek achterin is een groot succes. Voor ons dan, denk dat de honden het wel jammer vinden dat ze niet meer naar voren kunnen, maar ik vind het wel prima zo. Scheelt behoorlijk stofzuigen. 

We proberen elke dag met het tuig naar een plek te gaan waar ze kunnen rennen. Vooral voor Luna heel fijn. Die kan niet lopen, alleen maar rennen, echt waar. Die springt uit de auto en stuift weg. Vervolgens rent ze vooruit en komt weer terug, keert om en rent weer vooruit en dat blijft net zo lang doorgaan tot we weer bij de auto zijn. Lexa en Tico doen niet mee, die rennen wel maar zeker niet zo veel als Luna.

Het is maar goed dat we er elke keer plekken voor uitzoeken.waar ze veilig vooruit kan. Sinds vandaag weten we ook dat ze jaagt. We liepen langs landerijen en zagen in de verte een ree staan. Oké wij zagen die dus niet alleen, Luna zag het ook en stoof die kant uit. Op zo’n moment luistert ze echt niet. Het duurde dan ook lang voordat ze terug kwam. Ze was helemaal kapot, totaal buiten adem. Het schuim stond haar rond de bek. Ik dacht nog, die bezwijkt hier ter plekke, maar gelukkig herstelde ze na een tijdje weer.

Het is me er één. Zo oud als dat ze is heeft ze de energie van een jonge hond. 

Na haar ontsnapping op het vakantiepark had ik een gps tracker gekocht. Door de enorme drukte heb ik hem nog niet eens kunnen aanmelden.

Ze had hem nu dan ook niet om. Maar hij ligt sinds vanavond opgeladen klaar en de app is geïnstalleerd. De volgende keer als we op pad gaan, gaat de tracker om. Het zal Luna niet weerhouden vooruit te rennen en te jagen, maar ik kan dan in ieder geval zien waar ze uithangt. Dat geeft mij een stuk meer rust.

Leven in een roes en loslaten

We leven nog steeds in een roes. Het overlijden van Myra blijft de hele dag spoken in ons hoofd. Voornamelijk het onwerkelijke is hetgeen het meest indruk maakt. Het besef dat het leven ook zijn oneerlijke kanten heeft. Voor ons is het op afstand al onbegrijpelijk, laat staan voor de collega’s die haar die middag nog gedag gezwaaid hebben toen ze naar huis gingen. Het is zo cliché maar echt waar, ga nooit uit elkaar in onenigheid of met ruzie, het kan wel eens de laatste keer zijn dat je elkaar gesproken hebt. 

We hebben vandaag rustig aan gedaan. Deels omdat we smiddags visite verwachtte, maar ook omdat je even niet in staat bent om als een dolle weer door te gaan. Het past niet bij vandaag. 

Youri is vanmiddag met de trein naar Almere gegaan. Daar had hij een afspraak met Maud om samen te shoppen. Hij had ernstig wat kleding nodig. Zo had hij geen jas, maar 1 goed zittende lange broek en dringend een paar truien nodig. Allemaal dingen die we op Curacao niet echt nodig hadden, maar hier toch wel. Zeker nu de hittegolf voorbij is en we de eerste regenbuien mee hebben mogen maken is een jas ook best handig.

Dat soort aankopen doen we tegenwoordig zonder moeders. Die zijn namelijk ouderwets, zeuren over wat het kost, of het wel echt nodig is en komen met kledingstukken aan die je echt no way gaat dragen. Dus ga je met je zus. 

Er is flink gezocht, gepast, overwogen en toen besloten. En ik moet zeggen, er zijn hele leuke items gekocht en ook nog eens binnen afgesproken budget. Maar die had ik ook heus gevonden hoor. Echt, zo ouderwets ben ik nou ook weer niet. Maar ik kan me ook voorstellen dat met je zus winkelen leuker is. 

Maar een beetje zeer doet het wel als je niet meer nodig bent. Loslaten is niet altijd even makkelijk.

Verbijstert en verslagen

En dan ineens staat de wereld even stil. Dan is alle drukte rondom de emigratie totaal onbelangrijk. Dan is er dat besef dat je blij mag zijn met het feit dat je deze verhuizing met elkaar en in goede gezondheid mee mag maken, want het kan ook zo ineens anders zijn.

Gisteren werden we op de hoogte gebracht over de onwelwording van een lieve collega van Erik. Een collega op Curacao. Ze was na een dag werken in de auto naar huis niet lekker geworden. Op dat moment is de ernst nog bij niemand duidelijk. In het Sehos werden onderzoeken verricht en al snel bleek dat het goed mis was. Zo mis dat hulp op het eiland niet mogelijk was en er een spoedtransport naar Colombia geregeld moest worden.

Daar zou dan een urenlange operatie nodig zijn om haar er boven op te helpen. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Ze is in Colombia overleden.

Onwerkelijk, verbijstert en verslagen hebben wij dit nieuws vernomen. Dit kan niet waar zijn, de altijd goedlachse en lekker gekke Myra leeft niet meer. 

Myra was niet alleen collega van Erik, maar ook adoptant van drie hondjes van rescue Paws. Haar dieren waren haar kinderen. Meneer Jansen het konijn was met een cargo vlucht naar Curacao gekomen, geen haar op haar hoofd die dacht dat je hem wel in Nederland kon achterlaten. De volledige beestenboel ging naar Curacao inclusief konijn. Het kostte een fortuin, maar meneer Jansen heeft op Curacao een wereldtijd gehad.

Net als Myra zelf. Haar tijd op Curacao zat er ook bijna op. Ook zij waren langzaam al weer bezig met de terugkomst. En nu dus ineens klap boem is het over, Thomas, familie en vrienden verbijstert en vol verdriet achterlatend. 

Op dit moment is André Hazes op de eilanden. Ik heb niet zo veel met zijn muziek, behalve met één nummer. Het zit al weken in mijn hoofd en zal morgen op Curacao gezongen worden. Leef heet het. Leef alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat enz.

Myra leefde zo. Als er iemand genoot van het leven was zij het wel. Maar dus veel te kort. 

Het zet je met beide benen op de grond. Het besef dat niemand weet wanneer het zijn tijd is, maakt dat je de tijd die je gegeven is goed moet benutten. Niet met zeuren om kleine dingen, maar met genieten. Morgen kan het wel eens over zijn.

Lieve Myra, ontzettend leuke fijne collega, lieve dierenmama, lekker gek mens, het ga je goed daarboven. Maak er maar net zo’n feestje van als je hier beneden deed. We gaan je enorm missen.

Code geel, oranje, rood

De dag was weer vol genoeg vandaag. We zijn vanmorgen begonnen met het ophalen van mijn auto. Eindelijk!

Wat een luxe en wat een genot. Nu kan ik mijn fiets naar de fietsenmaker brengen, want die staat in de garage met een lekke achterband.

Normaal plak ik alles zelf, maar mijn fiets heeft 4,5 jaar stil gestaan. Ik denk dat plakken niet voldoende is, maar dat er een hele nieuwe binnenband in moet. Dat gaat mij niet lukken aangezien dit een fiets met versnellingen is. Als straks mijn band vervangen is kan ik weer op de fiets even snel naar de winkel, zo zonde om dat nu telkens met de auto te moeten doen.

Vanmiddag en vanavond waren we thuis. Code geel zou het worden, nou kom maar op. Ik zag het jaren via het nieuws voorbij komen wanneer het code geel, oranje of rood was. Nu mag ik het zelf meemaken.

Op Curacao hebben we twee keer een waarschuwing gehad voor een aankomende orkaan. Twee keer heb ik alles wat los in de tuin stond opgeruimd en binnen gezet en twee keer gebeurde er niks. 

Vandaag was er ook een waarschuwing voor eventuele windstoten. Ik heb niks binnen gehaald en ook nergens voorzorgsmaatregelen voor genomen.

Maar het stormde wel degelijk! Het waaide hier harder dan het op Curacao gedaan had. We hebben nog een stellingkast die buiten stond op zn kant gelegd, bang dat hij zou omwaaien. Oke, dat er een code aan gehangen moest worden was wat overdreven, het waaide gewoon lekker hard.

Vanavond heb ik de tijd genomen om door de foto’s te gaan van de gemaakte fotoshoot. Het was alweer even geleden dat deze gemaakt waren, maar door alle drukte hadden we er nog niet uitegebreid naar kunnen kijken. Het moest er maar eens van komen. Uit 147 foto’s de taak om er tien te kiezen. Het valt niet mee.

Deze was in ieder geval bij iedereen favoriet, die wordt het zeker weten. 

Bank hangen

Ik zie door de dozen het bos niet meer. Dat je iets nog steeds niet gevonden hebt en zeker weet dat het mee is gegaan!

Dat je precies dat ene ook nu wilt hebben. Nou ja, frustratie alom dus. Ik wil gewoon dat het klaar is. Wil van mijn nieuwe bank genieten en ordinair tv hangen. 

Het is veel van hetzelfde op dit moment. Opruimen, opnieuw bekijken of we iets echt nog wel gaan gebruiken en zo niet weg doen, dozen schuiven, keuken inruimen, niet weten waar je het moet laten en het dan maar op het aanrecht laat staan. En vervolgens je groen en geel ergert aan alles wat op het aanrecht staat. 

Boodschappen doen we nog steeds dag voor dag. Het zit nog steeds niet in het systeem om voor meerdere dagen te halen. Plus om uitgebreid boodschappen te doen moet je de tijd nemen, en die heb ik niet. 

Het Curaçaose tuig doet al wel aan bank hangen. Zij hebben het beter voor elkaar. Die hebben er al meer uren op doorgebracht dan ik. Goedgekeurd door het doggiekeurmerk. Nu ik nog.

Morgen maar weer verder, want voor vandaag hebben we het echt wel gehad. Ga aan het matrassenkeurmerk werken. 

Geen druk

Zo, en dan eindelijk vandaag de eerste dag zonder deadline. Vanaf vandaag gaat alles in het tempo zoals we zelf zouden willen. Natuurlijk was dat daarvoor ook mogelijk. Niemand heeft ons gedwongen om voordat de container kwam zo veel mogelijk af te hebben. Dat was onze eigen wens. Vooral met het idee daar gemak van te hebben. Ik ben nog steeds overtuigd dat dit ondanks de drukte die het gaf nog steeds wel de beste keus was. Vanaf vandaag dus wat lucht.

Als eerste hadden we geen wekkers gezet. We lieten de dag starten wanneer we er aan toe waren. Dat was voor mij pas om 11.15. Ik had echt een gat in de dag geslapen, man wat was ik moe. Als je zo lang slaapt is je halve dag al voorbij, maar in dit geval maakte dat even helemaal niks uit.

Op het programma stond het uitpakken van wat dozen en de voortuin. De voortuin was een jungle van onkruid.

Omdat het volgens de voorspellingen vanaf morgen kan gaan regenen, wilde ik graag vandaag vast starten met de tuin. Als het door wind en regen verspreid gaat worden heb ik er alleen maar nog meer werk van.

Een foto van de voortuin ben ik vergeten te maken. Hier even een foto van de achtertuin, dan heb je wel een idee wat ik bedoel.

Doordat het zo droog is, is het gelukkig vrij makkelijk te verwijderen. Met wortel en al. Straks als het leeg is, dan kan er nieuwe aarde in en gaan we er maar weer wat moois van maken. 

Het was heerlijk om de dag zonder druk door te brengen. We hebben er allemaal van genoten. Zelfs de honden, want ook daar hadden we vandaag meer tijd voor.

We hebben ze vanavond in Erik zijn auto mee naar het bos genomen. De banken naar beneden, kleed eroverheen en honden erin. Vinden ze fantastisch. Lekker meekijken tijdens het rijden.

Zo meekijken was wel voor het laatst. We kunnen mijn auto eind van de week ophalen. Ik krijg speciaal voor de honden een rubber mat en een hondenrek achterin. Klaar met over de bank klimmen, op de bijrijdersstoel zitten of op het middenconsole staan. Zal ze nog flink tegenvallen, maar een stuk veiliger is het wel.

In het bos was het heerlijk. Een stuk koeler dan in huis en in de tuin. Het bos staat op de nominatie om regelmatig bezocht te gaan worden. Dat zijn echt wel weer de voordelen van Nederland.

Met en zonder systeem

Eindelijk, daar zijn ze dan. Onze eigen spulletjes. Het is bizar hoe blij je kunt zijn met bestek, pannen en je kleding.

Het was vroeg opstaan vanmorgen. Zoals verwacht stonden ze inderdaad op tijd voor de deur.

De container was er als eerste.

Al snel daarna volgde de uitpakkers. 

Er zat een systeem in, ook al zou je met het zien van deze foto denken van niet.

Maar elke doos had een nummer die weer terug te vinden was op een lijst. Elke doos werd afgevinkt en naar de kamer gebracht waar hij hoorde.

Bij mij in de keuken was elke vorm van wat voor systeem dan ook weer verdwenen. Gewoon bovenaan beginnen en dan door met de volgende.

Drie uur na aankomst van de container was hij leeg en vertrok alles weer. Ons achterlatend met een huis vol dozen.

Dan begint het uitpakken en opruimen. Een helse klus, zeker met dit weer. Maar alleen het idee al om weer je eigen spulletjes te hebben maakt dat we doorgaan.

Maud kwam ook nog met haar vriendje langs. Vriend Koen kon mooi helpen sjouwen. Maud heeft voor ons gekookt.

Na dit late diner hebben we de honden uitgelaten en daarna onze benen hoog gelegd. Ik ben niet meer van de bank gekomen, ben kapot. 

Morgen weer verder.