Psychisch voorbereid

Na toch wel een aantal intensieve weken zo niet maanden heb ik vandaag dan eindelijk eens de rust gehad om in een boek te beginnen en van de zon en het zwembad te genieten. 

Ook de honden hebben zo hun vakantiegevoel erbij. Ze hobbelen een beetje rond en liggen in de tuin. Of kijken hoe ik in het water dobber.

Luna zorgt er ondertussen voor dat de bladzijdes van mijn boek niet doorwaaien. Dat is een hele belangrijke taak.

Tico en Lexa blijven keurig in de buurt. Die zullen niet bedenken dat ze weg kunnen lopen. Luna wel, die grijpt elke mogelijkheid om in haar eentje het park te gaan verkennen. Zij is dus voor de tijd dat we hier zitten vastgebonden. Ze heeft 15 meter lijn, dus meer dan genoeg ruimte, maar weg kan ze niet. Straks in Nederland hebben we weer een afgesloten tuin, daar kan ze gewoon los in lopen. Voor hier is het even niet anders.

Het gevoel van genieten is wel heel dubbel. Aan de ene kant zijn er de berichten van pups die een foster zoeken, honden die aangereden zijn en de andere kant is er ook het gevoel van pakken wat je pakken kan. Nu kun je nog genieten, straks zit je weer in Nederland. 

Het is maar goed dat het resort zich niet midden op het eiland bevindt. Ik kan nu eigenlijk ook niks.

Daarbij heb ik ook nog eens vandaag mijn auto verkocht. Hij staat er nog wel. Eerst wordt hij dinsdag volledig gereinigd. Alle bekleding, stoelen, alles wordt weer als nieuw. Ik heb de beste man van het schoonmaakbedrijf wel vast voorbereid op wat hij aan gaat treffen. Auto’s zijn voor veel mensen hier een heilig iets. Je ziet hier zelfs mensen rijden die het plastic toen ze de auto kochten nog om de stoelen hebben zitten. Alles om hem zolang mogelijk schoon en als nieuw te houden. Voor mij was de auto gewoon een gebruiksartikel. En ja als je iets gebruikt gaat het slijten of wordt het vies. Maar, omdat de gemiddelde inwoner niet dagelijks met vieze honden rijdt, heb ik de beste man maar vast psychisch voorbereid. 

Na de schoonmaak gaan we de papieren in orde maken en komt hij op de naam van de koper. Er zijn nu twee redenen om de auto niet meer te gebruiken. Er mag absoluut niks mee gebeuren anders is hij niet meer waard waarvoor hij verkocht is. En als hij eenmaal schoon is mag er echt geen hond meer in. We hebben via een oud collega van Erik een auto geleend/gehuurd. Die kan het vast niet waarderen als ik met vieze honden achterin rij.

Het is dus uit met de pret. Ook voor de eigen honden. Pas in Nederland gaan we weer met de auto met ze op pad. Zodra we een eigen auto hebben.

Toeval

Gisteravond was ik zo moe. Ik twijfelde zelfs of ik wel een blog zou schrijven. Nadat ik er toch één geschreven had ben ik plat gegaan.

Vandaag was het de allerlaatste keer dat we in onze tuin in het huis in Julianadorp waren. Het was de opleverdag. 

Schoon was het in ieder geval, durf daar maar eens iets over te zeggen grrrr.

Gelukkig werd alles goedgekeurd en hebben we de sleutels ingeleverd. De deur werd niet meer door ons afgesloten, maar door de makelaar.

Vanaf nu hebben we geen thuis meer op Curacao. 

Nog één laatste blik de tuin in waar we met zoveel plezier gewoond hebben. 

Wat wel heel grappig is, is dat er nu iemand komt wonen die twee ex fosterhonden van mij heeft. Vera en Mila komen er wonen.

En nog een derde voor mij onbekende hond. Vera en Mila zouden het huis en de tuin dus nog kunnen herkennen.

Vera was een heel bang en schichtig hondje wat echt van ver kwam. Mila was één van de m pups (mandy, Mila, macho)

 Beide wonen al twee jaar bij hun huidige baasje.

Dit is Vera.
Het is grappig dat je inmiddels op het hele eiland je eigen fosterhonden tegen komt. Maar het toeval kan nog gekker.

Één van de pups van de bange mama woont twee huizen verder van het huisje waar we nu tijdelijk verblijven. We zijn dus bijna buren. Quiny is geen pup meer, maar een lekkere onstuimige jonge hond. We zijn haar al tegen gekomen met het uitlaten. 

Dit was Quiny bij mij, het zwarte pupje met witte kruis. Deze foto is van een ruim jaar geleden alweer.

Straks in Nederland heb ik ook her en der mijn fosterhondjes zitten. Met veel baasjes heb ik nog steeds contact. Het blijft leuk om te horen hoe het met ze gaat. Wie weet bezoek ik ze nog eens allemaal. 

Hier op het eiland doe ik nog een klein laatste rondje. Ik kan het eiland niet verlaten zonder nog een keer Desi gedag te hebben gezegd. En Senna en Ted natuurlijk, maar Desi blijft extra speciaal.

Nummertje

Vandaag stond de hele dag in het teken van het schoon maken van de woning. En die hele dag was daar meer dan voor nodig.

Ik heb het altijd redelijk bijgehouden, maar voor klussen als keukenkastjes soppen had ik echt nooit tijd.

Ik heb mijn tijd gestoken in fosteren en op straat bezig zijn, dat vond ik veel zinvoller dan een schoon keukenkastje.

Het nadeel was dan wel dat ik dat nu alsnog moest dan. En dan allemaal tegelijk. Plus de badkamers, de koelkast, de inbouwkasten en de tuin.

Met de tuin kwam Gilbert ons helpen, dat was super fijn natuurlijk. We hebben de gaten die de honden in de loop van de jaren gegraven hebben dicht gegooid met verse aarde. Ook zijn er wat nieuwe plantjes gepland. Als aandenken aan ons zeg maar.

Ik kwam gisteren tijdens het inpakken van de container op het heldere idee dat het misschien goed was om mijn auto vast te keuren.

De keuring was geldig tot half augustus. Maar aangezien ik mijn auto toch ga verkopen leek het me beter dat vast gedaan te hebben. Geeft de koper een beter gevoel lijkt me. Nou is een keuring hier echt niet te vergelijken met een apk in Nederland hoor. Ik weet dat ze hier streng kunnen zijn, maar dat zal dan vast bij auto’s zijn van 20 jaar en ouder. Ik heb het in ieder geval nog nooit meegemaakt.

Ik belde gisteren voor een afspraak en kon zo waar vandaag al terecht. Viel bijna van mijn stoel toen ze het opperde. Maar het kwam me wel goed uit. Wel druk om het tussen het schoonmaken te doen, maar het was voor het goede doel.

En zo stonden we vanmorgen om 11.11 bij de kassa. Er stond niemand in de rij. Ik wilde dus direct naar het raampje lopen om te betalen, maar dat mocht niet. Ik moest me melden bij de bewaker. Die stond in het hokje ernaast. Die gaf me een nummertje en toen mocht ik pas naar de kassa. Logisch toch?

Waar zouden we zijn zonder nummertje. Daar houden ze hier echt van. 

Na het betalen van 30 naf (€15) kon ik naar de garage rijden waar ik meteen naar binnen kon. Eigenlijk was dit een perfecte tijd. 11.30 gaan ze namelijk dicht voor de lunch. Nu is dat keuren altijd al een wassen neus, maar zo snel als het vandaag ging had ik nog niet eerder gehad.

Even toeteren, lichten aan, remlicht, achteruitrijlicht, ruitenwissers, knipperlichten, handremcheck en klaar. Nog even en chasinummer checken en ik kon wachten op de kaart. Om 11.26 reed ik het terrein weer af. Goedgekeurd tot 2020. Ging alles op dit eiland maar zo makkelijk.

De rest van de dag heb ik alleen maar gepoetst en gedweild. Ben blij dat het klaar is. Wat een klus! Morgen dan de sleuteloverdracht en daarna even een weekend niks. Kijk er nu al naar uit!

Getuige van iets moois

Misschien heb je het al gehoord of heb je me zelfs op tv gezien, maar vanmorgen was ik nog vroeger op pad dan dat de container er was.

Vanmorgen werd gestart met de grond bouwrijp maken voor het Kluivert center.

Een heugelijk moment en voor mij heel mooi om dit nog mee te krijgen. Zoals gisteren al gezegd sluit ik vandaag een hoofdstuk Curacao, maar kon ik getuige zijn van de start van iets prachtigs. 

De bulldozer baant zich een weg door de struiken. Eerst met een pad en daarna zal hij het eerste deel waar de honden komen ontdoen van de prikkers.

Daarna weer naar huis waar inmiddels druk gewerkt werd. Het werd in no time een huis vol witte dozen.

Je voelt je al snel een beetje te veel als je er rond loopt. Je kunt op zo’n moment ook niks.

De honden hadden we in de kamer opgesloten. Dat vonden ze maar raar. 

Lexa had prachtig uitzicht op de container.

Aan het eind van de middag zijn we naar onze tijdelijke woning vertrokken. Hier verblijven we tot 15 juli.

Dan straks in Nederland ook weer drie weken in een huisje. En dan begin augustus komt de container pas in Nederland aan en kan hij uitgepakt gaan worden.

Tot die tijd leven we dus op vakantieparken en uit onze koffers. 

En dan waren we nog vergeten te melden dat ook Maud gezond en wel was gearriveerd. Hoe bedoel je een drukke dag vandaag.

Ik ga nu dan ook snel slapen. Morgen ook weer een volle dag.

Klaar voor morgen

Ik lig nu in mijn bed en besef dat dit de allerlaatste keer is in dit huis. Wel ontzettend raar hoor.

Ondanks dat het niet echt ons huis was maar gehuurd, hebben we er vier jaar lang met enorm veel plezier gewoond. Ook voor de honden was het een heerlijke plek met veel speelruimte, schaduw en beestjes waar je op kunt jagen. Maar nog belangrijker, een fantastische plek waar ik kon fosteren.

Ik neem natuurlijk mijn honden mee naar Nederland, geen haar op mijn hoofd die daar over twijfelt. Maar ik krijg wel regelmatig de vraag of ik in Nederland dan ook zo groot woon. Nee dat niet, ik woon leuk, maar dat stelt niet veel voor bij wat we hier hadden.

Maar maakt dat uit? Nee hoor. De honden zijn vooral blij met ons. Als ik binnen ben zijn de honden dat meestal ook. Ook al heb je nog zo veel vierkante meter grond, de honden zijn het liefst bij hun baasje. 

Vandaag waren de honden een beetje de weg kwijt. Alles wat ze vertrouwd was ging de deur uit. Zo werd gisteren de bank die binnen stond opgehaald.

Die heb ik geschonken aan de mensen die Senna en Desi een mooi plekje hebben gegeven.

De andere bank buiten was de lievelingsplek van Luna. Die kon daar altijd zo relaxt op liggen.

Altijd als ik haar zo zag liggen gaf me dat een glimlach. Hoe fijn kan een hondenleven zijn. Van afgedankte straathond naar verwende huishond.

Inmiddels is ze niet meer weg te denken uit ons leven. 

We hebben vandaag keihard gebikkeld en alles staat klaar. De koffers met spullen die niet in de container moeten staan in de badkamer met de deur dicht.

Er mogen geen misverstanden ontstaan over wat wel en niet de container in moet. Als het er toch ingaat moet je er zes weken op wachten.

Het is dus goed nadenken of er items zijn die je in die zes weken dringend nodig hebt. Ik heb wel vier keer gecheckt of de entingsboekjes van de honden in de koffer zaten. En die stomme brief voor het uitschrijven van Youri bij het ministerie. Je zou er hoofdpijn van krijgen.

Nu dus eindelijk klaar en ook klaar voor morgen. De dag waarbij we het één zullen afsluiten en aanwezig zullen zijn bij het ander wat gestart wordt. Morgen meer duidelijkheid wat ik daarmee bedoel.

Geen bemoeienis

Tussen al het inpakken en vooral uitzoeken door gaat nog regelmatig de telefoon. Mijn nummer is het rescue Paws nummer en dat weten een hoop mensen te vinden. Ik laat straks dan ook mijn simkaart achter, zodat Rescue Paws dit nummer nog even kan aanhouden.

Ik kan het in ieder geval niet meenemen. We hebben natuurlijk al wel nagedacht hoe we het gaan doen. We hebben de mazzel dat Maud nog onze kant uitkomst. Online hebben we onze nieuwe abonnementen al afgesloten en zijn de simkaarten bij Maud afgeleverd. Zij neemt ze nu mee naar Curacao.

Als we ons Curacaose simkaart hier achterlaten zijn we meteen weer bereikbaar, maar dan niet meer als Rescue Paws Curacao.

Vanmorgen had ik weer zo’n tenenkrommend telefoontje. Een dame had ons nummer gekregen en vroeg of ik honden ophaalde. Nou nee, eigenlijk niet. Of ze moeten echt met een rede van straat. Maar ik vraag altijd wel even door. Even horen waarom er honden gehaald moeten worden.

Ze begon over dat er honden in een tuin bij een huis zaten waar niemand meer woonde. Bij doorvragen bleken dat haar eigen honden te zijn die ze niet mee kon nemen naar haar nieuwe huis. Ik werd een beetje boos en geïrriteerd. Het gemak waarmee ze een hond achterlaten is onvoorstelbaar.

Toen ik aangaf dat er voor nu geen plek was maar binnenkort misschien wel en ze misschien als tussenoplossing de buren kon vragen werd er opgehangen. Dat was blijkbaar niet wat ze wilde horen, maar dit geeft ook precies weer hoe Curaçaoënaren als inwoners met elkaar omgaan.

Je valt je buren namelijk niet lastig. En dat bleek die middag nog eens heel duidelijk door een vraag die op Facebook gesteld werd.

Ik heb nog even gezocht om te kijken of het er nog op stond zodat ik een screenshot kon laten zien, maar kon het niet meer vinden.

De vraag was in ieder geval; “Ik heb een gastouder naast me wonen waar elke dag jonge kinderen gebracht worden. Nu is er een baby die elke dag uren en uren ligt te huilen. Ik leef niet op goede voet met de buren en wil er niet zelf langs om het te vragen. Wat kan ik doen?”

Nou ja. Er werden wat optie gegeven waarom een kind zo kan blijven huilen, maar wat mij echt opviel waren de reacties van de mensen van hier.

Het kwam er op neer dat je je niet moest bemoeien met de sores van een ander. Ook al zie of hoor je het wel, dan nog is het niet aan jou om daar iets aan te doen of van te vinden. En dat is precies wat overal bij gebeurd. We zien dat onze buren afval dumpen, hun hond mishandelen, hun kinderen mishandelen, maar we zeggen niks. Bang voor je eigen hachie, want dat eerlijke antwoord stond er ook nog bij.

Tja terugkomend op het telefoongesprek, daarom was mijn antwoord over het vragen van buren not done. Alleen doordat ik zo niet in elkaar steek denk ik niet na bij zo’n vraag. Nu is wel de vraag, welk huis is het en wat gaat er nu met de honden gebeuren. Als ik terug bel wordt er niet meer opgenomen.

Even totaal iets anders. We hebben heel veel straathonden op het eiland. Het is zeker niet zo dat elke straathond van straat zou moeten. Ja liever wel natuurlijk, maar die capaciteit is er gewoon niet. En als ze zich goed kunnen redden is dat ook niet nodig. Maar soms wordt zo’n hond aangereden of is er een andere rede waardoor hij toch ondergebracht moet worden. Helaas is het wel zo dat de echte doorgewinterde straathond niet altijd zit te wachten op een verblijf in een afgesloten tuin. Die is zijn vrijheid inmiddels zo gewend dat het wat hem betreft niet anders meer hoeft. En wat doen ze dan? Ja precies, ze klimmen over het hek en zijn foetsie. Heel vervelend voor de foster die zich er toch verantwoordelijk voor voelt. Maar ja, het is soms echt niet tegen te houden. En dan he, dan zijn ze weg, maar wel in een wijk wat ze niet kennen. En het is ongelofelijk maar waar, maar honden weten dan dus gewoon de plek terug te vinden waar ze vandaan kwamen. De hond die vorige week de benen nam in Julianadorp werd vandaag weer in bonam gevonden. Precies bij zijn snack waar hij altijd lag. Bizar! Dat is gewoon de andere kant van het eiland. Dit is wel eens vaker gebeurd. Een hele tijd geleden werd een hond die al jaren in punda liep geadopteerd, maar ook hij had daar geen behoefte aan en liep weg. Niet veel later liep hij weer op zn oude vertrouwde plekje in punda. Ook dat was toen echt een behoorlijke afstand waarbij meerdere drukke wegen gekruist werden. Het is toch echt ongelofelijk knap dat ze dit kunnen. We zeggen bij dit soort honden, je haalt de hond wel van de straat, maar de straat niet uit de hond.

Een opluchting voor de foster dat de hond weer veilig en wel op zn plekje lag. Nu dus maar verzorging op locatie. 

Mannenuitje

Vanmorgen vroeg werd Erik door Youri gesommeerd op te staan. Wat Erik namelijk niet wist maar Youri en ik wel, was dat hij vandaag met een clubje vrienden/collega’s iets bijzonders ging doen.

Wij wisten het al een paar weken, maar ze gingen abseilen van de julianabrug. Dat is die hele hoge brug op Curacao. Youri ging ook mee.

Ik was ook uitgenodigd, maar ik vond het een mannenuitje. Plus dat ik de bange mama moest weg brengen. Andere prioriteiten dus.

Maar mama dacht er totaal anders over. Ze lag afgelopen nacht wel binnen op de bank, maar is vanmorgen naar buiten gegaan en kwam niet meer binnen.

Kak, zal je net zien. Als je het helemaal bedacht en gepland hebt doet de hond ineens iets totaal anders dan wat haar gewoonte is. Alsof ze het aanvoelt en eigenlijk denk ik dat best.

Nou ja, zolang ze niet binnen is kan ik beter andere dingen doen. Genoeg in te pakken zeg maar. 

Ondertussen stroomde mijn whatsapp vol met foto’s van het abseilen. Youri vond het helemaal geweldig. Die is zelfs ondersteboven naar beneden gegaan.

En ook Erik heeft natuurlijk succesvol de afdaling gemaakt.

Ondertussen belde Mirjan mij of het niet een idee was dat zij de mama meenam. Ze was in de buurt.

Eh, nou het zou wel heel fijn zijn, maar dan moet ze wel eerst binnen komen. Het duurde nog even voor Mirjan er was, dus ik zou haar op de hoogte houden.

Laat het nou net om 14.30 toch gebeuren. Mamma nestelt zich op de bank. Het voelde wel als dik verraad dat ik daarna meteen de deuren sloot.

En laat nou net ook Mirjan bijna bij ons zijn. Het heeft zo moeten zijn.

We hebben de draadkooi naar binnen genomen en hebben haar met zn drieën ingesloten. Ze besloot onder de tafel te blijven zitten.

Daar heb ik haar in de kooi kunnen zetten. Ze vond het heel spannend en poepte van zich af.

Ze is daarmee meegegaan naar casa bak waar ze heel veel hondenvriendjes zal hebben.

Sneu was het wel. Tico was voor haar heel belangrijk, echt haar steun en toeverlaat. Als Tico uit de slaapkamer kwam piepte ze van blijdschap.

Ook maakte wij natuurlijk baby stapjes in het proces van vertrouwen. Ik had het haar wel gegund om nooit meer te verhuizen en altijd happy in onze roedel te mogen verblijven. Maar helaas is dat toch echt echt onmogelijk.

Maar ook bij Mirjan zullen vast leuke reuen zijn met wie ze het goed kan vinden. En straks mag ze mee naar het Kluivert dog center.

Maar voor nu was het voor ons afscheid nemen. Van de allerlaatste fosterhond.

Het is klaar

Het begint in huis langzaam chaos te worden. Hier een doos, daar een stapel die nog uitgezocht moet worden.

Ik hou niet van chaos, daar word ik altijd onrustig van in mijn hoofd. Helaas is daar in dit soort omstandigheden niks aan te doen.

Meubels worden opgehaald en de kliko staat gestationeerd naast de keukendeur. Nog een paar dagen, dan is dit ook weer voorbij.

Wat zeker voorbij is, is het fosteren. Vanmiddag is de laatste hond die naar Nederland ging vertrokken.

Sunny wordt morgen door haar zelf uitgezochte baasje opgehaald.

Het was een drukte van belang vanmiddag. Zes honden vlogen met dezelfde vlucht. 

In de rij was het wachten tot ze naar binnen konden.

Lieve sunny heeft het super goed gedaan.

Het is gewoon een beetje gek dat ik geen rekening meer hoeft te houden met Sunny die mijn theedoeken van het haakje trekt. Het werd al gewoonte om de hand en theedoeken in de la te leggen. Deed ik dat niet, dan vond ik ze zeker in haar mand.

Geen hondenmand meer in de huiskamer. Geen oefeningen meer om te leren aan de riem te lopen. Nog een laatste knuffel en de bench sluiten. Het is klaar. 

Het enige dat nog overblijft is het weg brengen van de bange mama. Die krijgt een plekje bij Mirjan en zal meeverhuizen naar het Kluivert center.

Ik hoop dat het lukt om haar morgen weg te kunnen brengen. Het kan alleen als ze binnen op de bank ligt, dan kan ik de deuren sluiten en haar in een bench doen. Op geen enkele andere wijze krijg ik haar gevangen. Het moet in één keer goed gaan, ze is zo argwanend dat als het mislukt ze de eerste dagen niet binnen komt. 

Vanavond had ik een eet afspraak bij estherelle. Maar ja, waar je ook bent de telefoon gaat overal. Maar toeval kan bijna niet, de beller was de buurman van estherelle. Die had vier pups gevonden. Of ik even wil komen kijken. Eigenlijk wil ik dat niet, ik ben immers op visite om afscheid te nemen.

Maar ja, daar heeft het eiland geen boodschap aan zolang mijn tel nummer nog het rescue Paws nummer is.

Ik ben even gaan kijken, maar daar hield het voor nu even mee op.  Ze zaten veilig en hadden gegeten. Dat laatste moest ik nog doen en wilde ik niet verstoren door de hele avond fosters te gaan bellen. Ik koos even voor mijzelf. Morgen zien we wel weer verder.

Schattig waren ze wel.

Positief nieuws

Ik heb vandaag weer heel wat kilometers gemaakt. Letterlijk en figuurlijk. De kilometers op de weg waren naar onder andere het ministerie van onderwijs. En zoals gewoonlijk was dat weer eens voor niks. Gisteren had ik contact met school gehad over het uitschrijven van Youri.

Ik kan me over het verhuizen van Nederland naar Curacao niet anders herinneren dan dat ik de kids bij de ene school heb afgemeld en bij de andere school heb aangemeld. Ik ben in ieder geval zeker weten niet in Den Haag bij het ministerie van onderwijs geweest.

Maar het zou Curacao niet zijn als voor elk papiertje niet ergens nog een papiertje voor gehaald moet worden. Kijk maar naar de veterinaire dienst. De gezondheidsverklaring van de dierenarts is in Nederland voldoende. Hier niet, hier schrijven ze dat bij de veterinaire dienst allemaal nog eens over, plakken er met een pritstift twee zegels op, stempelen het en der wat en daar betaal je dan 70 gulden per document voor.

De brief die je van school krijgt is ook weer niet voldoende. Ook dat wordt weer overgeschreven en gestempeld en dan is het ineens wel officieel.

Alleen zo ver kwam het niet. Er was me niet verteld dat dit pas kon als ik ook bij kranshi ben uitgeschreven. Dat uitschrijven mag en kan pas vanaf 10 dagen voor vertrek. Die allerlaatste dagen die je al druk zat bent moet je dus ook nog naar het ministerie. Als het nou zinvol was oké, maar ik zie het even niet.

Over op positief nieuws. Eerst even de kleine frummel. Die is meegeweest naar het bejaardentehuis. Ze heeft zich voorbeeldig gedragen. Ze werd bij een oude dame op een tafeltje gezet en bleef daar keurig zitten. Zo kon die oude mevrouw heerlijk aaien. 

Wat een heerlijk hondje is het toch! Daar komt vast snel een baasje voor.

Nog meer goed nieuws. Vandaag kreeg ik een paar filmpjes en foto’s. Ik moest echt even goed kijken of ze het nou echt was. Ja ze was het echt! Eindelijk gaat het de goede kant uit met Jill. De medicatie doet goed zijn werk en ze geniet weer. Hier speelt ze met drie andere westpointers die bij haar in de buurt wonen. Hier werd ik toch wel even super blij van!

En dan goed nieuws over Maud. Die was de afgelopen dagen in Rome. Een welverdiende korte trip na een jaar hard studeren en werken.

Tijdens deze trip kreeg ze haar laatste cijfers binnen. Ze heeft alles gehaald en dus haar propedeuse binnen. Op papier alleen, de echte uitreiking daarvan is in september. Dat komt heel goed uit, dan zijn wij er zelf ook weer.

Onze afsluiting van ons avontuur op Curacao zal weer op hetzelfde resort zijn waar we 4,5 jaar geleden ook zijn gestart. Gestart zijn we met zn vieren en afsluiten vonden we dat we dat eigenlijk ook met zn allen moesten doen. En dus zal Maud aankomende woensdag aankomen om er met elkaar nog een paar laatste mooie weken van te maken. 

Colgate smile

Niet zo lang geleden heeft Tico een uitgebreide gebitsreiniging gehad. Dat was op dezelfde dag als dat bij Youri zijn beugel verwijdert werd.

Voor Lexa hadden we dezelfde behandeling ingepland. 

Ze was vanmorgen niet meteen aan de beurt, dus mocht ze wachten in de kennel. Daar keek ze nog vrolijk. Dat zal daarna wel minder geworden zijn.

Om 12.00 uur mocht ik haar weer ophalen. De Colgate smile lachte me tegemoet. Nu zien we haar tenminste weer lopen in het donker.

Toeval of niet, ook deze keer stond er op dezelfde dag dat bij een hond het gebit gedaan werd ook een tandarts afspraak voor één van ons ingepland. Dit keer zelfs voor ons allemaal. De halfjaarlijkse controle. En die doen ze hier automatisch met een reiniging. Niks niet apart afspreken voor de mondhygiënist. Hier sta je een kwartier later buiten met diezelfde Colgate smile als de hond. En dat alles zonder een narcose gehad te hebben. 

Ik kreeg vandaag regelmatig een update over de kleine frummel die ik gisteren bij Thea heb gebracht.

Ze hoort al helemaal bij haar nieuwe pleeggezin. 

Maar van deze foto werd ik toch wel heel erg blij. 

Wat een lieve pleegmama. Dit is zo fijn! Die extra bouwstoffen zijn super goed natuurlijk. Maar het feit dat ze zo binnen het gezin geaccepteerd wordt is voor haar latere ontwikkeling ook heel goed. Van haar zusjes leert ze een hoop, maar ook mama zal haar opvoeden en waar nodig corrigeren.

Zo vertrekt ze straks met een betere basis naar een forever home. 
Wat bij mij vertrokken is, zijn alle benodigdheden voor het fosteren. Alles is vandaag opgehaald. De voorraad manden, dekbedden, lakens, handdoeken, voerbakken, speeltjes en halsbanden. Ook mijn bench waar menig gezin ‘s nachts in vertoefd heeft. Wel gek hoor. Twee auto’s vol zijn verhuisd naar een andere foster die het nu in voorraad houdt. Weer een hoofdstuk afgesloten.

Wat een leukerd

De tijd tikt als een bezetene door. Het ene moment voelt dat als een enorme druk en krijg je het gevoel nog veel te veel te moeten in korte tijd.

Een dag later denk je ineens weer heel anders. Dan voelt het veel relaxter en denk je juist weer o nog zes dagen, dat red ik wel.

Het komt nu toch echt dichterbij. Ondanks dat blijven de werkzaamheden voor Rescue Paws op dit moment nog volop aan de gang.

Dat is lastig combineren. Vandaag wilde ik graag mijn kledingkast uitpakken, maar ik werd knettergek van die telefoon die tig keer ging.

Dan weer iemand die een magere hond gezien had, de tweede vond een pup en de derde wilde zn hond niet meenemen naar Nederland en vroeg of wij een oplossing hadden. Ja die heb ik, het baasje kielhalen onder een marineschip door en mocht hij dan nog leven, dan nog een keer.

Ik ben wel voor de pup gaan rijden. Pas aan het eind van de middag. Ik moest echt eerst even afmaken met waar ik mee bezig was.

De pup zat volgens de meldster al de hele dag onder een auto. Rond 16.00 belde ze nog eens want het pupje piepte en huilde volgens haar.

Dan ben je toch altijd wel benieuwd wat je zult aantreffen. Hoe oud, hoe bang enzovoort.

Daar lag het kleine ding. Inderdaad onder een auto langs een drukke weg. De vrouw durfde de pup niet zelf te vangen omdat ze bang was dat hij de weg op zou rennen. Die kans was inderdaad aanwezig, daar moest ik ook rekening mee houden.

Eerst maar eens even zo kijken wat er ging gebeuren als ik onder de auto keek. Met lieve woordjes tegen de pup zag ik het staartje kwispelen, maar ze verhuisde wel naar de andere kant van de auto. 

Ik heb niet veel meer in mijn auto liggen, maar laat er nou net nog een zak puppenvoer in liggen! Eerst maar eens met een paar brokjes lokken.

Ze had honger, dat kon nog wel eens handig zijn. Een klein spoortje richting mij was zo gelegd. En hebbes. Ze liet zich uiteindelijk toch vrij makkelijk pakken. Geen verweer en geen gebijt. Ook wel eens fijn.

Het bleek een super lief en schattig pupje te zijn. Heel blij met haar redder. Ik kreeg likjes en kusjes.

Ik kon nog net door naar de dierenarts die nog een half uurtje open was. Daar is ze bekeken en meteen ingeënt. Zes weken werd ze geschat.

Maar ja, wat nu? Haar zelf fosteren kan natuurlijk echt niet meer. Wel jammer, want dit was echt een scheetje.

Eerst maar naar huis. Ik moest wel. Mijn beltegoed was inmiddels (weer) op en de batterij van de telefoon nog maar 10%.

Op weg naar huis was ze heerlijk op schoot in slaap gevallen.

Vanavond heb ik toch een oplossing gevonden. De kleine pup mocht naar Thea. Die heeft een mama met vijf pups. Allemaal teefjes en ook zes weken oud. Één grote meidenbende daar. 

De pup vond meteen de schaal met brokken. 

De mama heeft kennis met haar gemaakt en daarna ook al de pups. Het was super schattig om te zien hoe ze meteen met de andere kleintjes ging meespelen. In het lege badje, uit het lege badje, wat de rest deed deed zij ook. Nou die zit wel goed hier.

De volgende stap is nu zorgen voor een huisje voor deze leukerd.

 

Duvel on holiday

Of ik me zorgen maak om Duvel? Nee totaal niet. Die heeft het prima voor elkaar. Een vijf sterren hotel kan hier niet tegenop.

Hij werd afgelopen zaterdag met liefde ontvangen. Daarna snel door naar huis om de kattenbak te introduceren. 

En een hapje te eten natuurlijk. Net als de honden heb ik de kat op zijn reisdag na 12.00 uur s middags niks meer te eten gegeven. Dit doen we om te voorkomen dat ze de bench enorm bevuilen of dat ze 9 uur met een gevoel van aandrang zitten, dat is net zo zielig.

Het gaat prima met Duvel. Hij heeft al allerlei lekkere plekjes ontdekt.

Zo ligt de bench van de hond meer dan uitstekend.

Boodschappenkratjes ook. En om het feest compleet te maken werd daar een mandje ingelegd.

 Naar buiten mag hij niet, naar buiten kijken wel. Dat is dan denk ik het enige dat tegenvalt, want verder heeft meneertje niks te klagen. Deze vakantie bevalt hem wel.

Ik hoop dat hij tegen de tijd dat wij er klaar voor zijn nog wel mee wil. We zullen ook zo’n kratje scoren, dan komt het vast wel goed.

Marathon

Ik wist dat ik benen had, maar zo zwaar waren ze al een tijdje niet meer geweest. Het voelde alsof ik een marathon gelopen had.

Nou heb ik nog nooit een marathon gelopen en dat gaat ook niet gebeuren, maar ik denk dat het dan zo voelt. 

Ik heb even gekeken op mijn telefoon. Die heeft een stappenteller.

De afstand valt reuze mee. De loodzware benen zijn debet aan het vele staan. Hoe dan ook, vandaag wilde ze niks meer en ik ook niet.

Er waren er meer die dat vonden. Even niks, alleen het zonnetje.

Het wordt in Nederland nog druk bij het raam. Dringen voor een paar zonnestralen. 

We zijn begonnen met het uitruimen van kasten. Wat niet mee gaat moet eruit. En er zijn nog wat meubels die weg kunnen. 

Vanaf nu gaan we echt een drukke tijd tegemoet. Volgende week woensdag staat de container voor de deur.

Vanavond was ik weer op Hato. Aankomende zaterdag zal ik er ook nog zijn voor het weg brengen van Sunny, maar dat zal wel de laatste keer zijn.

Eén na laatste als ik mijn eigen honden mee tel, maar de laatste keer dat ik een foster of fosterhond begeleidt op hato.

Nu was het de beurt aan twee pups van Tilly. 

Wat een schatjes en wat gaan ze een mooi leven tegemoet. Tilly had het even lastig, maar alles voor het goede doel. Net als die pijnlijke voeten.

Een voorbeeld

Ik heb geen voeten meer over, maar wat was het gaaf om deel te mogen nemen aan dit project.

De laatste voor mij en daarom ook intensief beleefd.

De ochtend begon, je zou bijna denken zoals gebruikelijk, met het ophalen van een hond. Meerdere in dit geval.

Ik heb een dame geholpen die vijf honden had aangemeld. Ze kon ze in haar eentje niet allemaal tegelijkertijd brengen. We hebben ze nu verdeeld.

Drie bij mij en twee bij haar.

De liefste mocht los, wat een droppie.

Het is een groot contrast te zien hoe de ene eigenaar begaan is met zijn hond en hoe de ander dat dan is.

Van de ene hond wordt zonder een traan zo afstand gedaan alsof het een oude jas is. Gelukkig zijn er dan vrijwilligers uit Nederland die dit hummeltje mee gaan nemen.

Maar het kan ook totaal anders. 

Deze jongeman bracht vanmorgen zijn hond. En zijn hond is voor hem heel belangrijk. Dus is hij er de hele tijd bij gebleven. Niet alleen bij het wachten in de kooien, maar echt er bij gebleven.

Niet alleen bij het in slaap brengen en bij het scheren, maar zelfs bij de operatie wilde hij mee. Enne nee, hij wilde later geen dierenarts worden, maar astronaut. 

Na de operatie krijgen alle honden een tatoeage. Dit om ze een kenmerk te geven dat ze geholpen zijn en daarmee te voorkomen dat ze onnodig nog een keer op de operatietafel terecht komen. Alle honden kregen een hartje, maar dat vond deze jongen echt niet kunnen. Hij vond hartjes voor teefjes en hij 

heeft een reu.

Maar de tatoeerder en hij zijn eruit gekomen. 

Deze tevreden klant heeft vanmiddag met hond het terrein weer verlaten. 

Ik hoop dat deze jongeman het voorbeeld voor vele zal zijn. Als alle jeugd zo betrokken zou zijn, is het hondenprobleem opgelost.

Ik hoop dat hij zijn vriendjes hierover verteld en dat zij de volgende keer ook aanwezig zullen zijn. Laten we daarmee afsluiten. 

Zo bijzonder

Jeeeh weekend. Normaal een moment van iets minder drukte, maar dit weekend vol aan de bak. 

We begonnen vanmorgen met een adoptie. Eigenlijk was dat vanmorgen nog niet zeker, maar de afspraak was wel met de intentie tot adoptie.

Fosterhond Kees van Estherelle had een date. Ik heb Kees opgehaald en weg gebracht. Het was heel grappig. Er was al een eerste ontmoeting geweest tussen Kees, zijn nieuwe baasjes en zijn nieuwe hondenvriendin. Dat was ergens op een neutrale plek geweest. Nu dus voor Kees de eerste keer bij deze mensen thuis. Er was al snel herkenning en er werd gekwispeld. En voordat wij weer weg waren was hij al mee naar achter. 

Een uurtje later kreeg ik deze foto.

Ze zijn zo blij met elkaar. Echt lief om te zien. En ja hoor, daar kwam ook het berichtje dat Kees mocht blijven. Super! Ik wens Kees (nu Cas), Pien en de nieuwe baasjes samen nog vele jaren ravot en speelplezier.

Ik was inmiddels al op het sterilisatieproject beland. Dag vier inmiddels.

Iedereen is ondertussen gewend aan de arbeidsomstandigheden. De sfeer is gemoedelijk en kalm. Er worden bergen werk verzet.

Dat die omstandigheden niet optimaal zijn is bekend. Maar wat doe je als je een infuus moet geven, maar geen palen hebt?

Erik had een goed idee.

Ducktape en de stok van een dweil. Ja zo kan het ook. 

In de deuropening zie je een meisje staan. Zij woont in de buurt en kwam even kijken. Het is leuk om te ervaren hoe het leeft in de wijk.

Er waren vanmiddag mensen uit het wijk langs gekomen die speciaal voor ons gekookt hadden. Zo ontzettend lief en zo mooi dat ze op die manier hun dankbaarheid tonen. Echt heel bijzonder. 

Morgen de laatste dag. Nog één keer knallen.

Complete verrassing

O wat is het lastig, maar ik heb toch echt maar één lijf. Ik zou graag willen helpen bij het sterilisatie project, maar er staan ook zoveel andere dingen op het programma. Wat dacht je van het regelen van een foster voor deze stumpert. 

Ergens bij playa Lagun in de mondi gevonden. Hij had zo veel dorst, niet normaal. Wel drie flesjes water dronk hij achter elkaar leeg.

Mariska wilde hem ook wat brokken geven, maar daar had hij geen interesse in. Hij wilde aandacht en mee. Hij was zo blij dat er iemand voor hem gestopt was, hij sprong zo in de auto en ging er niet meer uit. Toen werd ik dus gebeld, wat nu? Ja wat nu, neem maar mee we verzinnen wel wat.

En dat verzinnen heb ik vandaag gedaan. Appen, bellen, maar het is gelukt. Voor deze lieve reu heb ik een plekje gevonden.

Ik ben hem gaan ophalen bij Pieter. Wat een makkelijke hond. Hij liep zo aan de lijn mee. De assistente vertelde dat hij helemaal zindelijk was. Hij heeft keurig met het uitlaten zijn behoefte gedaan en zijn kennel schoon gehouden. Als ik dat dan hoor dan word ik nog bozer. Hij heeft gewoon ergens een huis gehad waar ze hem dingen geleerd hebben en toch is hij als oud vuil weg gegooid.

Kwispelend werd ik begroet en zonder probleem reed hij met mij mee. Op naar zijn foster.

En dan duvel, onze half hond. Hij had vanmorgen nog geen idee wat hem te wachten stond.

Zijn avontuur gisteren naar de dierenarts was hij niet vergeten. Zo makkelijk als hij gisteren zn bench in ging, zo moeilijk ging dat vanmiddag. Hij dacht dikke doei, niks aan als ik hierin weg moet.

Natuurlijk is het wel gelukt en is hij vertrokken. Het zal hem aan niks ontbreken. Duvel gaat ook een soort van vakantie tegemoet.

En daarna weer als de sodemieter door naar het afscheidsfeest van het werk van Erik. Natuurlijk was ik te laat, dat wist ik. Dat kon ook niet anders door de vlucht van duvel. Erik was alvast met Youri die kant uit, ik schoof later aan. 

Het is de gewoonte om alle vertrekkende collega’s even in het zonnetje te zetten. Even wat anekdotes over de afgelopen jaren en waarom ze je gaan missen. Het hoort erbij zeg maar. Groot was de verbazing dan ook dat na alle vertrekkende collega’s mijn naam genoemd werd.

De baas van Erik wilde graag dat ook ik in het zonnetje gezet werd voor mijn enorme inzet voor de honden op het eiland.

Ze vertelde ook dat er iemand aanwezig was die graag een bedankwoordje wilde doen. Ik had werkelijk geen idee wie. Ik dacht één van de vrouwen van de collega’s die ook foster is.. Ik was echt enorm verrast dat dit Mirjan was. Hoe geweldig! Rechtstreeks vanuit het sterilisatie project, nog zo in haar inzet outfit. 

Het was echt een complete verrassing. Erg leuk ondanks dat al die aandacht niks voor mij is. Een beetje ongemakkelijk sta ik er wel.

Ik had Mirjan dus helemaal niet gezien, en dat terwijl ze er al eerder was dan ik. Ze is daarna wel weer snel vertrokken naar het project wat nog volop bezig was. 

Bij ons ging het feest nog even door. Voor Erik was dit tevens zijn laatste Curaçaose werkdag. Hij heeft nog zoveel overuren dat hij vrij kon nemen vanaf nu tot we naar Nederland vertrekken. Zo kunnen we de laatste paar weken met elkaar afsluiten.

Dat was even spannend!

Vandaag geen sterilisatieproject. De agenda van rescue Paws loopt gewoon door en hierdoor stonden er andere items op de agenda.

Maar als allereerste was ik vanmorgen naar de dierenarts met Duvel. Mijn gevoel zei dat er iets aan de hand was. Ik vond hem de laatste dagen minder actief en hij voelde warmer dan normaal. Ik vond het reuze gezellig dat hij de hele dag in en om het huis was, maar dat was niet de Duvel zoals ik hem kende. Die was namelijk overdag overal en nergens. Bij twijfel heb ik liever een check dan dat ik later dacht had ik maar.

Zo werd zijn kooitje een dag eerder dan gepland al even weer in gebruik genomen. Hij was het er niet mee eens.

Bij de eerste controle bleek inderdaad dat hij vergrote lympheklieren had. In zijn hals en in zijn liezen. Hij had wat bleker tandvlees en was inderdaad warm.

Er was eigenlijk meteen een minder opgewekte stemming, want deze symptomen horen ook bij een aantal ziektes die foute boel zijn. Zo is er op het eiland kattenleukemie en aids. Dat zijn geen ziektes waarmee je met een kat op reis gaat. Er werd besloten bloed af te nemen om zekerheid te creëren.

Zo in deze houding werd gestart, maar niet geëindigd. Duvel was niet van plan dit gewoon zomaar te laten gebeuren. Er kwam al snel heel veel verzet waardoor werd besloten hem met een roesje verder te behandelen.

Er werd bloed uit zijn nek afgetapt en getest. Spannend was het wel, maar gelukkig gaf de uitslag een negatief beeld. Geen aids en geen leukemie. 

Daarna werd zijn bloed nog op een algemeen beeld getest. Hieruit kwam naar voren dat er een ontsteking gaande was. Zijn witte bloedcellen waren verhoogd. Met een antibioticakuur zijn we weer vertrokken. Dit had zo ook maar eens een hele andere uitslag kunnen zijn. Ik was blij dat ik met kat weer naar huis kon.

Vanmiddag gingen er weer twee pups naar Nederland. Twee zusjes die alleen maar uit elkaar te halen waren door verschillende oren. 

Bench wegen, pups erin, pups eruit. Het is als er twee honden gaan altijd wel fijn als één van ons erbij aanwezig is.

Daarna met zn allen nog even wachten tot ze naar achter mogen. Het laatste moment dat er nog gelopen, geplast en gepoept kan worden.

Of even gelegen.

Het blog is voor mijn doen vanavond vroeg online. Ik ga zo nog weg.

We hebben vanavond hier de première van de film lost in Paradise. De film die gemaakt is door Animal Today.

Morgen daarover verslag. Nu dus een vroeg blog.