Tropische buien

Het is eigenlijk een wonder dat ik dit blog nog gewoon kan schrijven en eigenlijk vooral straks kan plaatsen. Het heeft geregend, zo ongelofelijk veel, dat ik er niet raar van op had gekeken als stroompalen waren omgevallen en daardoor het internet op z'n gat lag.

Vorige week toen het ook al zo nat was plaatste iemand nog de opmerking dat wij toch wel blij zouden zijn met een beetje regen. Ja met een beetje regen wel, maar dit kan je geen beetje meer noemen.

Dit is een tropisch eiland met tropische buien en die gaan vaak gepaard met veel, heel veel regen.

En alhoewel je zou denken dat het eiland daar dus dan wel op ingespeeld is, is dat niet echt zo.

We hebben wel rooien. Dan zijn een soort diepe stroken langs de weg waar het water in kan lopen.

Afvoer, riool en putten zoals in Nederland kennen we hier niet. Daarbij is de ondergrond hier veelal rots en hard, en dus zal het water een andere weg moeten zoeken.

We krijgen dan modderstromen, aardverschuivingen en spontane watervallen.

Deze foto werd gemaakt door meteo consult. Dit is bij Hato. En nee, normaal loopt daar geen waterval.

De pups houden zich goed in hun droge habitat. Ze hadden dit weer buiten op het strand echt niet overleefd. Ze komen echt langzaam uit hun schulp en krijgen meer energie. Nog twee dagen en dan zit hun quarantaine erop. Als het tegen die tijd nog eens een keer droog wordt kunnen ze op onderzoek in de tuin. Dat gaan ze vast en zeker leuk vinden.

Maar zo ver is het nog niet. Twee keer op de dag krijgen ze hun medicijnen. Die geef ik ze boven op de bench. Twee spuitjes met een drankje en een tablet. Echt leuk vinden ze het niet. 

Na de poep, pies, medicijn en eetronde was het tijd om Youri op te halen. Die had bij een vriendje gelogeerd.

Op het moment van rijden was het even droog, maar dat zou niet lang meer duren. Je zag de bui boven zee al hangen.

En jawel, nog geen kwartier later stortregende het.

Maar regen of niet, de afspraken gaan door.

Dus in de stromende regen naar de kapper. Maud en ik hadden beide een afspraak. Bij Maud is er bijna niets afgegaan. Die wil alleen de puntjes. Ze wil graag sparen voor stichting Haarwens.

De kapster had al zo vaak gezegd dat ze er het perfecte haar voor had en dat ze er zeker weten heel blij mee zouden zijn, dat Maud overstag is.

Net voordat ze volgend jaar naar Nederland terug gaat laat ze het hier knippen. Dan kan ze daarna zelf het haar mee naar Nederland nemen. Ze wil niet het risico lopen dat als ze het hier op de bus doet het kwijt raakt. Ze heeft dus nog een goed half jaar om door te sparen. We zijn al een heel eind.