Omdat er gisteren nog steeds één heel zwak was, maar ik er niet nog één wilde verliezen, heb ik vannacht dwangvoeding gegeven.
Daar was ik gisteravond al mee begonnen. Verschil met dit pupje en het pupje dat al overleden is, is dat deze het wel binnenhoudt. De andere poepte waterdun en spuugde ook nog eens. Dan zijn zulke kleintjes echt heel snel uitgedroogd. Dit kleintje houdt het gelukkig wel binnen.
Vannacht om 02.00 uur dus eruit om in het donker met een zaklantaarn en een bekertje bouillon en gekookte kip op pad te gaan naar de kennel.
Eerst spuit ik een paar spuitjes bouillon naar binnen. Daarna at ze nog zelf kleine stukjes kip. Het is allemaal nog niet veel, maar genoeg om te zorgen dat ze voldoende binnen krijgt.
De kruik was nog warm genoeg, die leg ik er nu ook 's avonds maar bij in. Door alle regen en vochtigheid is het toch wat kil en klam.
Vanmorgen weer die spanning bij het kijken in de bench. Maar warempel, het kleine ding stond.
Vandaag heb ik de hele dag door hetzelfde gedaan. Bouillon laten drinken, want dat deed ze inmiddels zelf en wat kip laten eten. Vanavond zag ik haar rondlopen in de kennel. Eindelijk! Ze krijgt weer wat energie. Ik denk dat de medicatie ook begint te werken. De drolletjes worden wat compacter.
Fijn voor mij, dat ruimt wat beter op. Ik weet het, geen lekker onderwerp, maar wel hetgeen waar ik dagelijks mee bezig ben.
Het reutje doet het trouwens wel beter. Alleen blijft hij erg bang. Straks als ze allemaal wat meer aangesterkt zijn wordt hij nog wel een "projectje".
En dan die twee andere. Dat is me er een stel hoor. Die zijn met z'n tweeën gewoon die kennel meer dan zat en laten dat ook graag weten. Er wordt flink gepiept en lawaai gemaakt.
Nu heb ik in de tuin een mega puppenren staan. Dat is de oude trampoline zonder doek waar we gaas omheen gespannen hebben. Ideaal voor dit soort druktemakers.
Nou mogen de andere fosterhonden nog steeds niet in contact komen met de kleintjes.
Daar hadden we een tactiek op bedacht. De pups in de ren en de rest aan de kluif.
Alleen het zwakke meisje heb ik apart gehouden. Het bange reutje had ik er wel bij gezet. Is goed voor zijn vorming. En leuk dat ze het vonden. Ik had er een tennisbal en een klein flostouw bij gelegd.
Vooral het balletje was erg in trek.
Iedereen die vorige week kennismaakte met de pups viel hun enorme oren op. Het waren net kleine reetjes, zeker die bruine. Maar die oren blijven meestal niet zo. We weten nooit van te voren wat die oren gaan doen. Meestal vallen ze om. Soms komen ze daarna toch weer omhoog of maar één van de twee. Op het moment van tanden wisselen is het ook het moment van nog één keer oren wisselen. Dan gaat alles nog effe een keer omhoog of omlaag en dat is het dan. Hoe ze dan zijn, zo blijft het vaak.
Vandaag zag ik bij de eerste pup dat de oren gevallen waren. Geen reeënoren meer voor dit kleintje.
Maar wie weet staan ze straks toch weer omhoog. Er is niets zo veranderlijk als een oor.
Of was het nou het weer?? Nou ja, maakt ook niet uit. We hadden trouwens eindelijk weer een droge dag, maar dat terzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten