Een waar genoegen

Elke morgen is het nu spannend hoe de pups het doen. Nu ze nog zo fragiel en kwetsbaar zijn kan het per dag veranderen. Ik heb nu drie teefjes en een reutje. Het reutje is op dit moment het zwakst en ook het bangst. Dat maakt dat ik moeilijk kan controleren of hij eet. Als ik erbij sta eet hij niks, ook niet op afstand. En als ik hem apart zet gaat hij heel hard piepen dat hij bij de rest wil zijn. Piepen en eten tegelijk schijnt niet te kunnen, dus vooralsnog weet ik het niet zo. Ik had vandaag wel weer wat gekookte kip. Dat werd door alle vier uit mijn handen gegeten. De andere drie zijn trouwens al aardig bijdehand. Die komen wel kijken als ik ze roep en kwispelen bij het horen van mijn stem. 

Als er verder niks geks gebeurd voorzie ik dat die drie een grote kans op volledig herstel hebben.

Voor het reutje is het even afwachten.

Om te voorkomen dat bij een eventuele uitbraak van ziektes de andere honden ook besmet raken is het zaak ze zo snel mogelijk te enten.

Afgelopen woensdag heb ik het puppenmeisje meteen laten doen.

Toen ik bij Pieter kwam zaten daar twee mensen te wachten. Het grappige was dat ze mij meteen herkende, maar andersom kende ik ze niet.

Al snel raakte we aan de praat. Wat een lieve mensen. Ze lazen dagelijks trouw mijn blog en waren erg begaan met hetgeen ik deed. Eigenlijk hadden ze nog best graag bij mij langs willen komen, maar door tijdgebrek zat het er niet in. Nu ze mij alsnog tegen kwamen wilde ze heel graag een donatie doen. Wat een geweldig gebaar! Ik vind dat zo mooi. Wat kent men mij nou eigenlijk. Maar toch is er dat vertrouwen dat de donatie goed terecht komt. En gelukkig is er dat vertrouwen. Donaties zijn zo belangrijk om alles te blijven doen. Met de donatie heb ik de rekening van het inslapen van de pup betaald. 

Vandaag was ik weer bij de dierenarts. Nu met Dunya en Desi. Die wilde ik ook zo snel mogelijk geënt hebben. De dames waren niet heel blij met dit uitstapje. Dunya hapte van zich af toen wij haar wilde vast pakken om in de auto te zetten. Dan maar een snoetje om. Dat is een nylon muilkorf. 

Eenmaal bij de dierenarts bleek alles toch best wel mee te vallen. Nadat ze van de tafel was werd ze een stuk relaxter. Pas toen kon het snoetje weer af.

Desi liet het wat beter over haar heen komen. De staart zat wel tussen haar benen, maar ze hapte niet en was erg gedwee.

Ze zijn nog wat aan de magere kant en we gaan door met de behandeling tegen karpattenziekte.

Verder zijn de dames goedgekeurd. Begin december worden ze beide gesteriliseerd. Ook dit kan dan betaald worden van de donatie. Daar ben ik echt heel blij mee.

En de dames ook.

En wie kwamen er vanmiddag toch nog langs waardoor ze alsnog hebben kunnen zien hoe ik foster en welke hondjes ik nu heb?? Precies, de mensen die ik woensdag tegen was gekomen bij de dierenarts.

Zij waren daar toen met een zwerfhond. Ze twijfelde al of dat ze mogelijk met ze meeging naar Nederland. Ik had ze direct al gezegd dat ze dan bij mij een bench konden lenen.

En die bench werd vandaag opgehaald. Het zwerfhondje mag mee. Wat een lieve mensen met een enorm groot hart voor dieren. Zij vonden het een eer mij te mogen ontmoeten, maar dat gevoel was wederzijds. Het was me een waar genoegen om zulke lieve mensen te hebben mogen leren kennen.