Super lief, maar waarom om 8.00 uur? Zit de hechting dan nog wat strakker dan om 9.00 uur?
Nou ja, Maud had de afspraak aangenomen en aan mij doorgegeven. Ik kon niet anders dan er maar voor zorgen dat ze er om 8.00 uur was. We waren niet eens de enige. Er waren meer patiënten die hij blijkbaar op zaterdag ook nog graag even ziet. Bij Maud zijn de hechtingen verwijdertDat is relatief snel en hadden we niet verwacht als je bedenkt dat afgelopen dinsdag pas de ingreep was. Maar doordat de wond ontstoken is zouden de hechtingen alleen maar in de weg zitten. Hopelijk gaat de extra antibiotica een handje helpen.
Op de terugweg naar huis kregen we nog even een mooi kadootje. Een prachtige regenboog volgde ons op de weg naar huis.
Aan het eind van de ochtend had ik een afspraak met een man en dochter die kennis kwamen maken met Luna 2. Een beetje spontane afspraak eigenlijk. Gisteren had ik deze meneer aan de telefoon omdat hij gereageerd had op de pups die via Rescue Paws op Facebook staan.
Hij zou mij bellen voor verdere afspraken waaronder een bezoek aan de pups bij de foster.
Maar gisteren aan de telefoon vertelde hij wat hij zocht en dat dit eigenlijk niet eens een pup hoefde te zijn.
Hij zocht een lieve speelse hond als speelmaatje voor zijn huidige hond. Hij dacht dat als hij een pup zou nemen het misschien wat lang zou duren voordat ze echt gelijke partij zouden zijn.
De hond die ze zochten moest bij een gezin passen, het leuk vinden om bij de zoutpannen te wandelen en vooral vriendjes worden van hun andere hond. Ik vertelde ze gisteren al dat ik dacht dat Luna dat wel eens zou kunnen zijn. Vandaag kwamen ze kennismaken en eigenlijk waren ze meteen verliefd. Nou snap ik dat wel. Ze heeft ook een bijzonder lief koppie, maar ze heeft nog iets heel speciaals.
Boven op haar hoofd heeft ze een hart. Mijn hart en haar hart zullen altijd aan elkaar verbonden blijven.
Ik ga lieve Luna missen, maar ik weet dat het plekje waar ze nu naartoe is ook heel fijn gaat zijn.
Van de één heb ik nog niet koud afscheid genomen of ik ben alweer op pad naar een andere hond die hulp nodig heeft.
Gisteren werd er een melding gedaan dat er een hond met een gebroken poot gezien was.
Ik ben nadien een paar keer heen en weer gereden maar vond niks. Niet raar bleek later, want ik zocht op de verkeerde weg.
Mijn achterbuurvrouw vond hem vanmorgen wel. Toen kon ik nog niet weg vanwege de afspraak van Luna, dus vanmiddag zijn we nog eens gaan kijken.
Ja wel hoor, hij was er nog. Het was even spannend wat hij zou gaan doen. Hij lag in de buurt van een gevaarlijk drukke weg en we waren bang dat hij die op zou rennen.
Gelukkig had hij meer interesse in het blikvoer dat ik bij me had. Hij kwam het voer al strompelend op drie poten zelfs halen. Zijn poot was een treurig gezicht. Het bungelde er maar wat bij en er zaten allemaal vliegen op. Ondanks dat het beestje pijn moest hebben was het vriendelijk. Ik kon hem aaien en later zelfs optillen om in de auto te zetten. Hij liet het zonder problemen toe.
Hier heeft hij nog lekker de rest van het blik gegeten en is daarna op de deken in slaap gevallen.
Het valt ook niet mee als je moet overleven met zo pijn en honger. Deze lieve man is uiteindelijk ondergebracht bij Carf. Zij konden een plekje voor hem creëren. Ze hebben hun eigen dierenarts waar hij door gezien zal gaan worden. Helaas zal hij de rest van zijn leven op drie poten verder moeten. Maar beter een goed leven op drie poten dan een bestaan van honger, stress en gevaar op vier poten.
Aan het eind van de middag ben ik m'n dames van bullenbaai weer gaan voeren.
Ze zijn telkens zo blij als ik kom. Echt aanraken kan ik ze nog steeds niet, wat het vangen zonder hulpmiddelen moeilijk maakt. Vandaag rende ze achter mijn auto aan toen ik weer naar huis ging.
Niet een klein stukje, maar echt een heel eind.
Ik stopte om te kijken hoe nu verder. Maar ze pakken lukte niet. Ik had verder ook niets bij me, ik had dit niet verwacht. Ik kon niet anders dan gas geven en zorgen dat ze niet verder zouden rennen.
Wat doet dat zeer zeg! Het geeft een heel onprettig gevoel ze zo achter te moeten laten. Ze liepen midden op de weg. Ik hoop zo dat ze veilig weer op hun plekje terug komen waar ze de hele week al zitten. Morgenochtend ga ik met mijn achterbuurvrouw en twee vangkooien kijken of we ze mee kunnen krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten