Omdat de temperaturen in Nederland toch echt niet te vergelijken zijn met die van hier, had hij zich goed voorbereid. Er waren dikke truien, een winterjas en zelfs een muts meegegaan.
Nu kan alles de kast weer in. Hier hebben we het absoluut niet nodig en voordat het wel weer nodig is duurt nog wel even.
Eerst natuurlijk alles fris gewassen. Het staat toch wel vreemd hoor, zulke dikke truien hier aan de waslijn.
Wat zouden de mensen in de omgeving gedacht hebben? Dat wij de airco's binnen misschien op standje vrieskist hebben staan? En dus met dikke truien binnen zitten?
Ik weet dat er collega's zijn die het heerlijk vinden om de airco in de slaapkamer op 18 graden te zetten en dan met een dik dekbed slapen. Ik mis dat dikke dekbed eigenlijk niet. Vind het wel prima zo onder een lakentje. De dikke vesten kunnen dus weer opgeborgen worden in de doos naast de dekbedden.
Erik is trouwens nog geen 24 uur thuis geweest. Inmiddels is hij voor het werk vandaag naar een ander eiland vertrokken. Donderdagmiddag hoopt hij weer thuis te zijn.
Ik weet dat er mensen zijn die hem benijden dat hij al die tripjes mag maken. Maar het is niet altijd 'mogen' het is meer 'moeten' en zeker vaak geen keus. Ook als hij er eigenlijk geen zin in heeft zal hij moeten. Net zoals ik geen keus heb om dan alleen achter te blijven. Het lijkt allemaal zo mooi als je voor je werk veel van de wereld ziet, maar de andere kant is wel dat Erik veel van huis is. Niet leuk voor hem en niet voor ons. Er zijn echt wel eens momenten dat ik er verschrikkelijk van baal. Maar ja, wat helpt het? Niks. Dus blijven we positief en doen lekker ons ding met de hondjes.
Onze twee bullenbaai dames hebben de namen Dunya en Desi gekregen. Dunya is met de langere haren en de pluimstaart. Desi heeft de hoog opstaande oren.
De dames doen het goed. Ze hebben vannacht heerlijk ieder in een eigen mandje in de kennel geslapen. Ik heb ze niet gehoord. Vanmorgen had ik de kennel open gezet.
Onze lieve sociale Tico komt dan meteen kijken.
Het duurde niet lang of ze stonden nieuwsgierig voor de deur.
Sorry voor de wazige foto's, maar ik had vanuit de keuken wat last van tegenlicht.
Ach, het plaatje zegt wel genoeg toch?
Of kijk deze dan?
Die staart zwiept maar heen en weer. Er wordt zo hard gekwispeld dat je bijna denkt dat die staart er nog afvalt.
En de ander? Die is zo blij!
Vanavond heb ik ze weer in de kennel gezet. Ik durf er op te wedden dat dit nog hooguit twee dagen goed gaat en dat ze dan in protest gaan. Dan willen ze niet meer daar slapen, maar bij ons binnen.
Ze liggen nu al voortdurend in onze buurt. Ik ben benieuwd, tot die tijd slapen ze daar prima.
Wat super dat je zoveel moeite doet voor de honden op Curacao! Ik lees je blog dagelijks, kijk er steeds weer naar uit. Succes met al je werk!
BeantwoordenVerwijderen