De uitdaging

Gisteren schreef ik over onze middag bowlen. Ik had buiten beschouwing gelaten wie er had gewonnen. Het leek me niet relevant. Maar onder het blog in de comments werd er toch om gevraagd.

Oke oke, ik zal het toegeven, ik was de winnaar. En dat ging niet zo maar.

Mijn vorige keer bowlen was in Nederland tijdens mijn surprise reis. Die keer ging mij bijzonder goed af en won ik. 

Davy, het vriendje van Maud vertelde voor we naar de bowlingbaan vertrokken dat ik deze keer niet zou winnen. Hij zou winnen vertelde hij vol overtuiging. Die strijd ging ik natuurlijk graag aan. 

Mijn eerste vijf beurten gingen prima, daarna werd het wisselend. Bij Davy was dit net andersom.

En zo gebeurde het dus we nek aan nek stonden. Bij beurt 10, de laatste beurt dus, gooit Davy een spare en mag als bonus nog een extra keer gooien. Zijn eindscore was op dat moment 10 punten meer dan die van mij. Maar mijn laatste beurt moest nog komen. 

Ik moest alles omgooien om te kunnen winnen. Alles minder was winst voor Davy.

De spanning was om te snijden. Bij mijn eerste keer gooien gingen er 8 om. Nog niet getreurd, de twee overgebleven kegels stonden in het midden en bij elkaar. Dit moest te doen zijn. Alles of niets dan maar. Met een ferme gooi precies door het midden kreeg ik ook de laatste twee omver. Nu stonden we gelijk, maar het spel was nog niet over. Als bonus voor deze spare mocht ik nog één keer gooien.

Als ik niks om zou gooien was het gelijk spel. Elke kegel die om zou gaan was winst voor mij.

Ik heb nog gedacht de bal de goot in te spelen. Maar nee, dat zou opvallen. Er was de hele middag nog geen bal de goot in gegaan. Nee, Davy zou deze uitdaging verliezen. Ik heb mijn laatste bal gegooid. Zeven kegels om. Met zeven punten minder dan mij moest Davy genoegen nemen met een tweede plaats. Ik ben nu uitgenodigd voor een revanche. Tuurlijk heb ik die aangenomen.

Als we niet bowlen, met de honden bezig zijn of het huishouden doen zitten we graag buiten.

We hebben een overdekt deel waar we onze buitenbank hebben staan. Daar zitten we eigenlijk elke avond. Het is lekker op de wind en het fijne van een bank is dat je even languit kan en de benen kan strekken.

Alleen buitenbanken zijn niet gemaakt om elke avond een paar uur op te zitten. Hooguit een paar weken per jaar intensief en daarna wisselend. Maar hier is het 365 dagen per jaar.

De kussens gingen steeds meer doorzitten en eigenlijk was het de laatste tijd niet meer fijn om er te zitten. Je kreeg er pijn in je rug van. 

Gisteren was ik er klaar mee. Vandaag ging ik met die kussens op stap. Ik had al bedacht waar naar toe. Hier in de buurt zit een matrassenfabriek. Die verkopen vast wel foam. En inderdaad. Zij konden foam op maat snijden die ik dan weer in de kussens kon stoppen. Top. Dat gaat vast weer lekker zitten. Morgen kan ik het gaan uitproberen, dan kan ik ze weer ophalen.

De honden vonden een bank zonder zitkussens maar raar. 

Daar moet dan even aan gesnuffeld worden en overheen gelopen. 

Vandaag ben ik ook begonnen met de socialisatie van het puppen reutje. Hij is zo bang dat toen ik met hem binnen rond liep hij zijn ontlasting liet lopen. Jammer voor hem, maar daar ben ik niet zo van onder de indruk. Alsof het heel normaal was heb ik de poep opgeruimd en ben ik verder met hem op stap gegaan. Na een kwartiertje mocht hij weer naar de andere twee. Morgen weer.

Even ontspannen

Zo'n dag als gisteren kost ontzettend veel energie. Natuurlijk weet ik dat ik alles heb gedaan wat gedaan kon worden om het pupje te redden. En ik weet ook echt wel dat ik niet alles kan redden wat ik op mijn pad tegenkom. Maar elk afscheid is en blijft natuurlijk een verdrietig iets. Als je twee weken intensief bezig bent een leventje te redden is het bitter als je alsnog afscheid moet nemen.

Het was dan ook goed om vandaag eens even in de ontspanning te gaan.

Vanmiddag zijn we met z'n allen gaan bowlen. Youri is aankomende vrijdag jarig. Davy het vriendje van Maud is dan aan het werk. Het leek Youri leuk om vandaag iets te gaan doen waar Davy bij kon zijn.

Het werd dus bowlen. Gijs, de beste vriend van Youri en Arno de broer van Erik werden ook uitgenodigd. Zo waren we toch nog met een groepje van zes. Een mooi clubje om tegen te spelen.

Het was een ontzettend leuk en spannend uurtje. Oja en ontspannend was hij zeker ook. 

Lekker ontspannen stond ook op het programma van poes geloof ik.

Die vond ik helemaal zen in de hondenmand. Zal het een soort van statement zijn dat ze ook een mand wil?

Het is en blijft bijzonder hoe poes altijd haar mannetje staat. Ze wordt soms echt wel eens lastig gevallen door de ( voornamelijk foster)honden, maar even een uithaal is vaak voldoende om aan te geven hoe de posities hier liggen. En over liggen gesproken, de mand ligt heerlijk.

Vanmiddag vonden we wat bloedspetters her en der op de grond. Raar. Geen van de honden oogde gewond. Ze waren allemaal vrolijk en blij. Zou één van de dames D dan loops geworden zijn?

En ja hoor, Desi is loops. Nou kan dat bij mij gelukkig niet zo'n kwaad. Ik heb één reu en dat is Tico en die is gecastreerd. De rest zijn allemaal dames. Maar dat betekent wel dat ze volgende week niet gesteriliseerd kan worden. Op z'n vroegst pas over drie weken. Dat is wel balen. 

Morgen ga ik bellen met de dierenarts of ik voor Dunya nog een plekje eerder kan krijgen.

Hopelijk zijn we die dan net voor en houden we het bij één loopse hond. 

Ik ben wel blij dat ze van straat is. Als de dames nu nog op straat hadden geleefd weet je bijna wel zeker dat dit een nest pups had opleverd. En pups hebben we genoeg, meer dan genoeg.

Het is voorbij

De pups zijn vandaag op één dag na twee weken bij ons. Ze hebben twee weken in quarantaine gezeten en nu is het voorbij. Ik was er klaar mee en de pups ook, meer dan klaar zelfs.

De kans dat ze nu nog Parvo of hondenziekte krijgen is niet uitgesloten. Ik kan het altijd nog ergens van mee nemen. Maar we kunnen wel stellen dat ze het niet bij zich droegen toen ze gevonden werden.

Ze waren maar wat blij dat ze de wijde wereld in konden. Lekker door het gras rennen, bij het huis kijken en kennismaken met de andere honden. Ze vonden het heel spannend maar ook geweldig.

Op eentje na helaas. Het zwakke meisje deed het de afgelopen week wisselend. De ene dag ging beter dan de andere dag.

Ik heb al eerder gehad dat ze een soort van inkakte. Met wat ORS en gekookte kip om haar aan het eten te krijgen ging het wel weer. Maar aankomen deed ze niet, ze was nog net zo mager als toen ze binnen kwam. Ondanks de medicijnen, de extra voeding en op slechte dagen de extra zorg ging het vandaag steeds slechter. Weer wilde ze niet eten. Terwijl de rest de tuin aan het verkennen was heeft zij bij mij in de slaapkamer gelegen. In een bench in alle rust zonder de drukte van andere honden.

Het staartje kwispelde nog als je bij haar kwam kijken, zij was degene die vanaf dag éen al niet bang was voor mensen.

Vanmiddag was er geen verbetering. Ze lag maar en lag maar, ze ademende versneld en voelde zich zichtbaar niet prettig. 

Na een belletje met de dierenarts hadden we afgesproken dat ik net voor het spreekuur zou langskomen. Niet alleen met het zwakke meisje, maar ook met de drie andere pups.

Als je dan naar de dierenarts rijdt weet je wel weer hoe laat het is. Dit wordt geen leuk bezoekje.

Ik heb het pupje al die tijd op schoot gehouden, nog even bij me voordat ik afscheid zou nemen.

De dierenarts bevestigde wat ik al dacht, het zou oneerlijk zijn om deze strijd voort te zetten.

Opnieuw heb ik afscheid moeten nemen van een hondje dat een prima leven had kunnen hebben als het bij andere mensen geboren was. Bij mensen die wel om hun dieren geven en ze de liefde geven waar ze recht op hebben. Ik heb mijn best gedaan, maar ik kon niet meer ombuigen wat haar voor die tijd al was aangedaan. Namelijk het niet geven van de juiste zorg met als gevolg een zeer zwak gestel, vele wormen in de darmen en ernstige karpattenziekte. Helaas hield haar jonge leventje hier al op.

Dit lieve meisje speelt nu met haar zusje in de hondenhemel.

Gelukkig doen de overgebleven drie het goed. Ze zijn van 1,2 kilo doorgegroeid naar 2,4 en 2,5 kilo.

Het bange reutje heeft nog wel een traject te gaan om sociaal te worden. Dat is nu hij niet meer in quarantaine zit hetgeen waar we heel hard aan gaan werken.

De andere twee daar maak ik me niet zo druk om. Die komen er wel.

Uitslag

Vannacht om 02.30 stond Youri aan mijn bed. Hij had last van huiduitslag die erg jeukte en of hij even koel mocht afdouchen. Al slaperig hoor je het aan en denk je het zal wel, maar 's morgens was wel duidelijk dat er inderdaad forse uitslag was.

Nou schrik ik niet snel en nu ook niet. Ik ben de afgelopen weken op Facebook heel veel berichten tegen gekomen van mensen die hetzelfde als Youri hadden. Huiduitslag en jeuk. Dit hield een paar dagen aan en dan trok het vanzelf weer weg. Iedereen heeft hetzelfde, zika. Één van de vervelende ziektes die overgebracht wordt door de mug. Het worden steeds meer ziektes waar je last van kunt krijgen. Eerst was het alleen Denque, toen ook chikongunya en nu dus ook zika. 

Het vervelende is dat je er weinig tegen kunt doen. Op beide fronten niet, niet aan de ziekte maar ook niet aan de preventie. Je kunt Deet smeren wat je wilt, ze prikken je toch wel. Onder een klamboe slapen werkt ook niet, deze muggen prikken net zo goed overdag. En als je dan één van de gelukkige bent is het een kwestie van uitzieken. 

Nu het zo veel geregend heeft zal het aantal muggen alleen nog maar toenemen. Er zijn zoveel broedplaatsen mogelijk door het vele afval dat overal ligt, dat het ondoenlijk is de illusie te hebben ze uit te roeien. Hopelijk blijft de ziekte mij bespaard. Ik heb echt geen tijd voor dit soort dingen. Erik heeft het een maand of wat terug ook al gehad. Alleen Maud en ik dus nog niet, houden zo.

Vandaag kreeg ik weer een update over Renzo.

Renzo heet nu Snoop (dog) en doet het zo ontzettend goed in Nederland! Hij heeft mij echt tot tranen geroerd. Ik had niet verwacht dat hij binnen een maand al helemaal gewend zou zijn. Maar dat is hij dus wel, meer dan dat zelfs!

Hij is al een tijdje helemaal zindelijk binnen, begrijpt het hondenluik en heeft vandaag het luik gebruikt om in de tuin te plassen. Hij begrijpt dus ook de bedoeling ervan.

Hij geniet enorm van de uitlaatmomenten. Hij heeft tegenwoordig een massieve bal met een lichtje. Die bal gaat altijd mee. Daarom dus ook dat lichtje, want bij de avondrondes was de bal niet meer te vinden. Hij voelt zich inmiddels zo happy dat hij speelt en rent met andere honden. 

Ik kan wel stellen dat deze plaatsing een groot succes is. Echt een geweldig happy end.

Zie hier nog even hoe hij binnen kwam. En daarna de foto van een gelukkige Renzo met bal in Nederland. 

Tropische buien

Het is eigenlijk een wonder dat ik dit blog nog gewoon kan schrijven en eigenlijk vooral straks kan plaatsen. Het heeft geregend, zo ongelofelijk veel, dat ik er niet raar van op had gekeken als stroompalen waren omgevallen en daardoor het internet op z'n gat lag.

Vorige week toen het ook al zo nat was plaatste iemand nog de opmerking dat wij toch wel blij zouden zijn met een beetje regen. Ja met een beetje regen wel, maar dit kan je geen beetje meer noemen.

Dit is een tropisch eiland met tropische buien en die gaan vaak gepaard met veel, heel veel regen.

En alhoewel je zou denken dat het eiland daar dus dan wel op ingespeeld is, is dat niet echt zo.

We hebben wel rooien. Dan zijn een soort diepe stroken langs de weg waar het water in kan lopen.

Afvoer, riool en putten zoals in Nederland kennen we hier niet. Daarbij is de ondergrond hier veelal rots en hard, en dus zal het water een andere weg moeten zoeken.

We krijgen dan modderstromen, aardverschuivingen en spontane watervallen.

Deze foto werd gemaakt door meteo consult. Dit is bij Hato. En nee, normaal loopt daar geen waterval.

De pups houden zich goed in hun droge habitat. Ze hadden dit weer buiten op het strand echt niet overleefd. Ze komen echt langzaam uit hun schulp en krijgen meer energie. Nog twee dagen en dan zit hun quarantaine erop. Als het tegen die tijd nog eens een keer droog wordt kunnen ze op onderzoek in de tuin. Dat gaan ze vast en zeker leuk vinden.

Maar zo ver is het nog niet. Twee keer op de dag krijgen ze hun medicijnen. Die geef ik ze boven op de bench. Twee spuitjes met een drankje en een tablet. Echt leuk vinden ze het niet. 

Na de poep, pies, medicijn en eetronde was het tijd om Youri op te halen. Die had bij een vriendje gelogeerd.

Op het moment van rijden was het even droog, maar dat zou niet lang meer duren. Je zag de bui boven zee al hangen.

En jawel, nog geen kwartier later stortregende het.

Maar regen of niet, de afspraken gaan door.

Dus in de stromende regen naar de kapper. Maud en ik hadden beide een afspraak. Bij Maud is er bijna niets afgegaan. Die wil alleen de puntjes. Ze wil graag sparen voor stichting Haarwens.

De kapster had al zo vaak gezegd dat ze er het perfecte haar voor had en dat ze er zeker weten heel blij mee zouden zijn, dat Maud overstag is.

Net voordat ze volgend jaar naar Nederland terug gaat laat ze het hier knippen. Dan kan ze daarna zelf het haar mee naar Nederland nemen. Ze wil niet het risico lopen dat als ze het hier op de bus doet het kwijt raakt. Ze heeft dus nog een goed half jaar om door te sparen. We zijn al een heel eind.

Lekker krenterig

Ik was vandaag helemaal in mijn nopjes. 

Het was namelijk een echt Hollands dagje. Ook qua grijs weer en nattigheid, maar daar doel ik niet op. Nee, ik verwijs eigenlijk meer naar de Hollandse krenterigheid. Daar was het vandaag een echte topdag voor. 

Het was black friday. Een echte van origine Amerikaanse shopdag met enorme kortingen. Als ik al het woord korting hoor ben je me kwijt. 

Na alle schoonmaakklussen bij de pups en het voeren van de honden ben ik op pad gegaan. 

Vorig jaar was ik goed geslaagd bij de Bruna. Die stond nu dus weer met stip bovenaan om als eerste te bezoeken. En met succes. Ik heb een stapeltje nieuwe boeken gescoord. Nu waren ze vijf gulden per stuk. Normaal zijn ze 49,95 per stuk. Dat is toch mooi 44,95 per boek wat we in de zak steken.

Ik ben hier niet de enige die leest. Maud heeft veel genen van mij overgenomen waaronder de leesgenen. En dan leest ze ook nog hetzelfde genre. Dat maakt het wel makkelijk. 

Daarna in dezelfde mall waar de Bruna zit nog even bij de DA drogist gesnuffeld en bij Jamin wat gehaald. De eerste kerstkadootjes zijn binnen.

En de kerstboom trouwens ook, maar dat is weer een ander verhaal.

Ik las gisteren dat de echte bomen uit Canada weer gearriveerd waren. Vorig jaar had ik ook zo'n boom gekocht en dat was zo bevallen! Echt, ik ben niet geboren voor nep. Niet aan en in mijn lijf en ook niet qua boom. Ik heb één kerst naar een neppert gekeken en dat is het gewoon net niet. 

Ik mis de geur. 

Dus op naar de kerstbooms, want ook daarvan had ik op Facebook een advertentie gezien van black friday. 

Ja, die winkel heet hier echt kerstbooms. Ik denk dat ooit iemand dat bord gemaakt heeft die niet zo goed was in de Nederlandse taal. Kerstbomen, kerstbooms, we begrijpen wat ze bedoelen.

Er waren nog niet zo heel veel mensen die dachten aan een boom. Eigenlijk waren er helemaal geen mensen die vandaag dachten aan een boom. Ik was welgeteld de enige. En ik had nog wel gedacht dat het volle bak zou zijn nu de kerstbooms in de korting waren. Enne korting, korting? Het was angstvallig stil en nergens hing ook maar iets aan van black friday. Maar ik had het toch echt goed gelezen. Dan maar even vragen. De eerste wist van niks, de tweede haalde de derde erbij en de vierde wist me te vertellen dat er 25 gulden per boom afging. Toch wel dus! Zo blij als een kind ging ik weer op zoek naar de ultieme boom. En ik hoefde niet eens lang te zoeken. Hij stond gewoon voor me klaar en riep neem me mee, wat ik natuurlijk gedaan heb. 

En zo heb ik dus ook de boom. Alleen staat hij nog buiten in een hoekje. Het is me nog wat te vroeg om hem nu al neer te zetten. Maar voor de geur zou ik het best willen doen. Ik kan zo van die geur genieten. Ik heb hem in de auto gewoon zitten inhaleren. Heerlijk! 

 

Psychologisch proces

Vanmorgen werd ik weer vrolijk begroet door drie zwaaiende staartjes bij de deur en een paar angstige ogen vanuit de bench.

Omdat ik twee keer per dag medicatie geef en dat natuurlijk niet echt leuk is (ik spuit het in de bek) maak ik op dit moment ook geen vrienden. Hopelijk vergeeft hij het me.

De witte dondersteen is ook hard op weg om vriendloos te worden. Dat is zo'n vernijnig ding!

Ik hoor nog wel eens herrie vanuit de kennel. Dan hebben ze weer even een klein conflict. Maar daar is dus altijd die witte bij betrokken. Vanmorgen zag ik dat één van de bruine dames een bijtwond op haar wang had. Ik heb wel een vermoeden wie dat gedaan heeft. Tjonge jonge, dat wordt nog wat met die witte dame. Kleine pitbull is het. Gelukkig krijgen ze al antibiotica, dus wordt een eventuele wondinfectie meteen de nek omgedraaid.

Vanmiddag had ik een extra tennisles. Ik had er nog één tegoed door wat uitval. Het zou eigenlijk allemaal net passen als Maud haar surfles door zou gaan. Maar het zal er wel in, geen wind dus geen surfen. We werden keurig op tijd afgebeld.

Dat gaf iets meer lucht, want ook voor de avond stond iets op de planning. 

Ik kon nu tenminste een gezonde maaltijd in elkaar flansen. Eentje die energie gaf, er moest vanavond namelijk weer getennist worden. Dit keer geen les, maar wat vriendschappelijke partijtjes.

We hebben gekozen voor tagliatelle met spinazie en garnalen. Met zo'n maaltijd moet het goed komen toch?

En eigenlijk ging het best goed. Oke, ik heb nog een hoop te leren, maar daarvoor was ik er ook.

Ik heb voor de eerste keer gedubbeld. Dus twee tegen twee gespeeld.

Dat was ook erg wennen. Ik moest nadenken dat ik ballen die niet in mijn vak kwamen overliet aan mijn tennispartner. Oei, dat is loslaten. Dat is samenwerken in plaats van alles alleen doen.

Dat tennissen is gewoon bijna een psychologische proces. Uiteraard ging het een paar keer mis en probeerde ik ballen van de ander weg te meppen. Die ik dan ook nog eens fout sloeg. Alleen daarom al zou ik toch beter moeten weten en de ander zijn ding laten doen.

Nou ja, laten we zeggen, ik heb een hoop geleerd. Op tennis en op persoonlijk vlak.

En de score? Een partij verloren, een partij gelijk gespeeld en een partij gewonnen. Ik ben tevree.

Onder dwang

Om pups in leven te houden en ervoor te zorgen dat ze opknappen is veel tijd en energie nodig.

Omdat er gisteren nog steeds één heel zwak was, maar ik er niet nog één wilde verliezen, heb ik vannacht dwangvoeding gegeven.

Daar was ik gisteravond al mee begonnen. Verschil met dit pupje en het pupje dat al overleden is, is dat deze het wel binnenhoudt. De andere poepte waterdun en spuugde ook nog eens. Dan zijn zulke kleintjes echt heel snel uitgedroogd. Dit kleintje houdt het gelukkig wel binnen.

Vannacht om 02.00 uur dus eruit om in het donker met een zaklantaarn en een bekertje bouillon en gekookte kip op pad te gaan naar de kennel.

Eerst spuit ik een paar spuitjes bouillon naar binnen. Daarna at ze nog zelf kleine stukjes kip. Het is allemaal nog niet veel, maar genoeg om te zorgen dat ze voldoende binnen krijgt.

De kruik was nog warm genoeg, die leg ik er nu ook 's avonds maar bij in. Door alle regen en vochtigheid is het toch wat kil en klam. 

Vanmorgen weer die spanning bij het kijken in de bench. Maar warempel, het kleine ding stond.

Vandaag heb ik de hele dag door hetzelfde gedaan. Bouillon laten drinken, want dat deed ze inmiddels zelf en wat kip laten eten. Vanavond zag ik haar rondlopen in de kennel. Eindelijk! Ze krijgt weer wat energie. Ik denk dat de medicatie ook begint te werken. De drolletjes worden wat compacter.

Fijn voor mij, dat ruimt wat beter op. Ik weet het, geen lekker onderwerp, maar wel hetgeen waar ik dagelijks mee bezig ben.

Het reutje doet het trouwens wel beter. Alleen blijft hij erg bang. Straks als ze allemaal wat meer aangesterkt zijn wordt hij nog wel een "projectje".

En dan die twee andere. Dat is me er een stel hoor. Die zijn met z'n tweeën gewoon die kennel meer dan zat en laten dat ook graag weten. Er wordt flink gepiept en lawaai gemaakt.

Nu heb ik in de tuin een mega puppenren staan. Dat is de oude trampoline zonder doek waar we gaas omheen gespannen hebben. Ideaal voor dit soort druktemakers.

Nou mogen de andere fosterhonden nog steeds niet in contact komen met de kleintjes.

Daar hadden we een tactiek op bedacht. De pups in de ren en de rest aan de kluif.

Alleen het zwakke meisje heb ik apart gehouden. Het bange reutje had ik er wel bij gezet. Is goed voor zijn vorming. En leuk dat ze het vonden. Ik had er een tennisbal en een klein flostouw bij gelegd. 

Vooral het balletje was erg in trek.

Iedereen die vorige week kennismaakte met de pups viel hun enorme oren op. Het waren net kleine reetjes, zeker die bruine. Maar die oren blijven meestal niet zo. We weten nooit van te voren wat die oren gaan doen. Meestal vallen ze om. Soms komen ze daarna toch weer omhoog of maar één van de twee. Op het moment van tanden wisselen is het ook het moment van nog één keer oren wisselen. Dan gaat alles nog effe een keer omhoog of omlaag en dat is het dan. Hoe ze dan zijn, zo blijft het vaak.

Vandaag zag ik bij de eerste pup dat de oren gevallen waren. Geen reeënoren meer voor dit kleintje.

Maar wie weet staan ze straks toch weer omhoog. Er is niets zo veranderlijk als een oor. 

Of was het nou het weer?? Nou ja, maakt ook niet uit. We hadden trouwens eindelijk weer een droge dag, maar dat terzijde.

Overstroming

Of we een regenseizoen hebben en of die al begonnen is? Ja echt wel!

Wat een water is er vandaag weer naar beneden gevallen.

Er viel zo veel dat de grond inmiddels verzadigd is. Dat betekent dat het een andere uitweg gaat zoeken en dat was de weg naar het zwembad. We kunnen nu een Turks modderbad nemen.

Tot zo ver is het grappig. Dat modderbad komt ook wel weer goed, maar het water kwam hoger en hoger tot het zwembad niet alleen vies was maar ook nog eens overstroomde.

En het water richting kennel stroomde. 

Daar was de grond ook al zo verzadigd dat het niet meer om de kennel heen kon maar erin ging. We hadden al een evacuatieplan gemaakt voor de kleintjes. We hadden met een puppenren een plek onder het afdak aan de achterkant bedacht. Gelukkig was na twee keer met de trekker erdoor heen de regen opgehouden en konden de pups blijven waar ze zaten.

De twee brutaalste keken het allemaal eens van een afstandje toe.

Deze twee dames doen het prima. En zoals meisjes zijn kibbelen ze zelfs al met elkaar.

Het derde meisje heeft een terugval. Ik ben heel benieuwd hoe ik haar morgenochtend tref.

Het reutje kijkt inmiddels helderder uit zijn ogen, maar blijft wat bang.

Vanmiddag ben ik bij de dierenarts geweest om te overleggen. We zijn nu een week verder en ik zie nog niet bij alle vier het gewenste resultaat. 

Wat we wel gezien hebben is dat ze na de ontworming die ze vorige week gehad hebben flink wat zijn kwijtgeraakt. Zo vies om te zien en zo walgelijk dat zo'n lange worm in zo'n klein lijfje zit.

Ik heb op advies van de arts ze vandaag weer ontwormt en krijgen ze wat tegen de diarree. Ze zijn er nog niet. Zelfs die twee brutaaltjes niet. Ze zijn nog niet uit de gevarenzone.

Ondertussen werden binnen de spelletjes uit de kast gehaald. Je moet toch wat met dit druilerige weer.

Nee geen rummicub of yahtzee, maar een spel voor de honden. Ik had een hele lieve donatie gekregen. Een denkspel voor de honden. En dan niet zo'n moeilijke. Het was eigenlijk een kerstkado en ik had echt het idee het onder de kerstboom te leggen, maar dit was er zo'n mooi moment voor.

Het was een groot succes. En weet je wie het spel als eerste doorhad? Juist ja, de kleinste.

Haha, die kleine opdonder liet die grote wel eens even zien hoe dit moest.

En zelfs Dunya kwam nog even kijken. 

Echt super grappig om te zien hoeveel plezier ze ervan hadden. Dank je wel Lisanne, Miriam en Bart, heel veel dank namens de hondjes. Jullie andere kadootjes leg ik onder de boom (denk ik )

Bijzondere boodschap

Was het gisteren een natte dag, vandaag was het echt niet beter.

De grond is verzadigd en het zwembad tot de rand toe gevuld.

De honden kunnen niet lekker spelen en liggen maar een beetje voor zich uit te kijken.

Van stichting Strong4Dogs heb ik niet zo lang geleden een grote donatie gekregen. Ze hadden via een container allemaal manden, benches, handdoeken, kleden en halsbanden over laten komen.

Ik had onder andere twee hondenmanden gekregen en een paar lekkere dekens.

Desi en Dunya maken er maar wat graag gebruik van.

Overdag staan de manden eigenlijk buiten, maar doordat het nu zo nat en klam is staat alles lekker binnen. Vinden de dames D&D niet erg.

Floppy is de regen een beetje zat. Er is nu helemaal niks te beleven. Er zijn geen andere honden buiten op straat, dus is er ook geen rede om over het hek te klimmen. Saai hoor. Dan zoeken we maar wat bijzondere slaapplekjes. 

Vanmiddag gingen Maud en Erik even een boodschapje doen.

Ik wist wat ze gingen halen, of eigenlijk wie ze gingen halen.

We hebben het een half jaar voor Youri geheim kunnen houden, maar vandaag is oom Arno gearriveerd.

Ik hoef er niet bij te vertellen dat hij erg blij was met deze verrassing.

Arno blijft hier net zo lang tot Youri jarig is geweest. Dat is hij pas twee december, dus ze kunnen nog even van elkaar genieten. 

Laatste dag

Vanmorgen werden Erik en ik beide om 6.30 wakker. Allebei hadden we enorme buikkrampen en moesten met spoed naar het toilet. Gelukkig hebben we er twee. 

We dachten even dat we te maken hadden met een voedselvergiftiging aangezien we gisteravond uit eten waren geweest. Maar bij navraag bij de rest van het gezelschap bleek dat wij de enige twee met buikklachten waren. Mmm, dan is het toch iets anders. Misschien een buikgriep? Maar wel raar dat we het allebei tegelijk kregen.

Door de buikkrampen was ik niet echt vooruit te branden, maar het weer was er ook niet naar.

De regen van vandaag had zelfs het Nederlandse nieuws gehaald. Aruba was het zwaarst getroffen, op Curacao was nog steeds te rijden.

Gelukkig maar, want ik moest mijn ouders ophalen. Voor hun was het vandaag de laatste vakantiedag. Helaas dus met erg veel regen.

Ondertussen hebben de honden het grootste deel van de dag zich binnen vermaakt.

De veiligheidsdienst bereid zich voor op drukke dagen.

En het puppenkind denkt na over meedoen aan de marathon.

Die marathon wordt toch niks, dus die schoen heeft ze rap weer moeten inleveren.

Vanavond was er dan het afscheid op die beruchte roltrap. Daar kan je nog een laatste keer zwaaien en dan is het echt gedaan.

De tien dagen zijn omgevlogen. Ik heb ze veel kunnen laten zien wat ik doe voor de hondjes. Ze hebben gezien hoe Dunya en Desi werden gevangen en hoe snel die hun plekje in de roedel hadden. Ook waren ze geschokt door de kleine pups. Ze waren erbij toen we besloten met de zwakste naar de dierenarts te rijden en we met een lege bench terug kwamen. Dat maakt indruk. En nu nemen ze weer afscheid en moeten ze het net als iedereen doen met de verhalen uit het blog.

Tot volgend jaar! Ondertussen redden we en schrijven we rustig verder.

Intergratiecurcus

De dames bullenbaai vinden het wel prima hier. In hotel Boerboom is de voeding all inclusive en beschik je over voldoende luxe faciliteiten. Als je daar gebruik van mag maken wil je natuurlijk graag ook iets terug doen. Zij dachten aan wat waken. En ik dacht dat nou net niet. En al helemaal niet 

's nachts. Natuurlijk mag er geblaft worden bij onraad, maar in dit geval was het blaffen omdat de buurhond dat ook deed omdat die weer ergens een geit hoorde mekkeren. Je snapt het wel, ik werd er gek van. En ik niet alleen, Maud ook. Wij dames horen alles. Oordoppen in of niet, we kunnen echt niet slapen als de twee zwarte dames van de veiligheidsdienst aan het werk zijn.

Afgelopen nacht hebben we dan ook maar ingegrepen. Dat viel nog niet mee. De manden waar ze in liggen waren zo binnen, maar de honden niet. Staan en liggen ze overdag regelmatig binnen, als ze dan binnen mogen slapen blijven ze buiten staan.

Er is ongeveer een halve leverworst en een hoop geduld bij nodig geweest ze binnen te krijgen. Eindelijk, na een half uur kon ik mijn bedje weer in. De rust was wedergekeerd. De veiligheidsdienst had pauze tot minstens de volgende ochtend 9.30.

Het was even afwachten wat we zouden aantreffen. De dames hebben waarschijnlijk nog nooit van hun leven binnen geslapen. Zouden ze ook echt alleen slapen of zou ik mijn bank in hoofdgroepen uiteen vinden? Gelukkig hadden ze zich keurig gedragen. Als bonus lag er zelfs geen bolus of plasje. 

Toppers zijn het. Meteen geslaagd voor de intergratiecurcus 'hoe je te gedragen in Nederland' 

De kleinste inwoners van ons all inclusive hotel kunnen nog lang niet op intergratiecurcus.

Die zitten nog in hun quarantaine hok. Hun ontlasting is nog erg dun. Dat wil ik eerst echt beter zien.

Ze worden wel steeds nieuwsgieriger. 

Die kleine wiebelstaartjes kwispelen al als je eraan komt.

Het kleine reutje kwam vandaag eten terwijl ik nog in de buurt was. Toch weer een kleine hindernis overwonnen.

Ons puppenmeisje was vanmorgen met Mascha mee op visite naar haar mogelijk nieuwe huisje.

Ze ging op een soort van kennismaking. Wel maar voor even. Daarna zouden die mensen er nog even over nadenken.

Als je dit pupje ziet en kent hoef je niet lang na te denken hoor. Dit is zo'n schattig ding. Makkelijk en lief.

Een ochtendje op visite maakt je moe. Vanmiddag was ik haar even kwijt.

Ik hoefde niet lang te zoeken. Ze lag in een diepe slaap op haar kussen. Het zijn echt net kinderen.

Een waar genoegen

Elke morgen is het nu spannend hoe de pups het doen. Nu ze nog zo fragiel en kwetsbaar zijn kan het per dag veranderen. Ik heb nu drie teefjes en een reutje. Het reutje is op dit moment het zwakst en ook het bangst. Dat maakt dat ik moeilijk kan controleren of hij eet. Als ik erbij sta eet hij niks, ook niet op afstand. En als ik hem apart zet gaat hij heel hard piepen dat hij bij de rest wil zijn. Piepen en eten tegelijk schijnt niet te kunnen, dus vooralsnog weet ik het niet zo. Ik had vandaag wel weer wat gekookte kip. Dat werd door alle vier uit mijn handen gegeten. De andere drie zijn trouwens al aardig bijdehand. Die komen wel kijken als ik ze roep en kwispelen bij het horen van mijn stem. 

Als er verder niks geks gebeurd voorzie ik dat die drie een grote kans op volledig herstel hebben.

Voor het reutje is het even afwachten.

Om te voorkomen dat bij een eventuele uitbraak van ziektes de andere honden ook besmet raken is het zaak ze zo snel mogelijk te enten.

Afgelopen woensdag heb ik het puppenmeisje meteen laten doen.

Toen ik bij Pieter kwam zaten daar twee mensen te wachten. Het grappige was dat ze mij meteen herkende, maar andersom kende ik ze niet.

Al snel raakte we aan de praat. Wat een lieve mensen. Ze lazen dagelijks trouw mijn blog en waren erg begaan met hetgeen ik deed. Eigenlijk hadden ze nog best graag bij mij langs willen komen, maar door tijdgebrek zat het er niet in. Nu ze mij alsnog tegen kwamen wilde ze heel graag een donatie doen. Wat een geweldig gebaar! Ik vind dat zo mooi. Wat kent men mij nou eigenlijk. Maar toch is er dat vertrouwen dat de donatie goed terecht komt. En gelukkig is er dat vertrouwen. Donaties zijn zo belangrijk om alles te blijven doen. Met de donatie heb ik de rekening van het inslapen van de pup betaald. 

Vandaag was ik weer bij de dierenarts. Nu met Dunya en Desi. Die wilde ik ook zo snel mogelijk geënt hebben. De dames waren niet heel blij met dit uitstapje. Dunya hapte van zich af toen wij haar wilde vast pakken om in de auto te zetten. Dan maar een snoetje om. Dat is een nylon muilkorf. 

Eenmaal bij de dierenarts bleek alles toch best wel mee te vallen. Nadat ze van de tafel was werd ze een stuk relaxter. Pas toen kon het snoetje weer af.

Desi liet het wat beter over haar heen komen. De staart zat wel tussen haar benen, maar ze hapte niet en was erg gedwee.

Ze zijn nog wat aan de magere kant en we gaan door met de behandeling tegen karpattenziekte.

Verder zijn de dames goedgekeurd. Begin december worden ze beide gesteriliseerd. Ook dit kan dan betaald worden van de donatie. Daar ben ik echt heel blij mee.

En de dames ook.

En wie kwamen er vanmiddag toch nog langs waardoor ze alsnog hebben kunnen zien hoe ik foster en welke hondjes ik nu heb?? Precies, de mensen die ik woensdag tegen was gekomen bij de dierenarts.

Zij waren daar toen met een zwerfhond. Ze twijfelde al of dat ze mogelijk met ze meeging naar Nederland. Ik had ze direct al gezegd dat ze dan bij mij een bench konden lenen.

En die bench werd vandaag opgehaald. Het zwerfhondje mag mee. Wat een lieve mensen met een enorm groot hart voor dieren. Zij vonden het een eer mij te mogen ontmoeten, maar dat gevoel was wederzijds. Het was me een waar genoegen om zulke lieve mensen te hebben mogen leren kennen.

Het is oneerlijk

De pups zijn hun kleine ruimte een beetje zat. Ze zitten met z'n vijfen in mijn grootste bench, maar dat is dan een slaap en poep/pies plek. Dat kan niet goed gaan natuurlijk. 

Toen ik vanmorgen bij ze ging kijken was het echt een zooitje. De krant die voorin de bench lag was volledig doordrenkt van de urine en de poep was helemaal doorlopen.

De vijf hummels stonken en waren echt vies. Één voor één hebben ze een wasbeurt gekregen.

Er heeft er niet een gegild of gebeten. Ze lieten het allemaal gedwee toe.

Één van de pups was wel erg mak. Ze kwam niet uit zichzelf in beweging en at niet mee met de rest.

Dit kleine reetje hebben we in een aparte bench gezet.

De andere kregen een aangepaste kennel. Gisteren had ik ze ook al op deze manier even laten rondlopen, maar vandaag heb ik ze verder de hele dag zo gelaten.

Om te voorkomen dat mijn honden gaan kijken en ze neus op neus contact hebben heb ik kleden rondom de kennel gehangen. Ziet er niet uit, maar is zeer functioneel.

Mijn honden zien die kleintjes nu niet waardoor ze eigenlijk niet eens interesse hebben. Voordeel is nu dat die kleintjes wat rond kunnen lopen en buiten hun bench plassen en poepen.

Het kleine pupje in de aparte bench knapte niet op. Niks hielp. Geen kippenbouillon, geen gekookte kip, niks was lekker. Na wat bouillon in haar bekkie gespoten te hebben gaf ze alles weer over.

Op zo'n moment weet ik eigenlijk al dat het niet goed gaat komen. Er is al te veel schade in het kleine lichaampje ontstaan. Het enige wat ik haar nu nog kan geven is liefde.

We hebben het aangekeken tot aan het avondspreekuur van de dierenarts. Dat was mijn deadline.

Ik wilde haar niet zo de nacht in laten gaan wetende dat dit waarschijnlijk een zware en misschien wel laatste nacht voor haar zou worden.

Opnieuw dus naar de dierenarts. Daar werd ons vermoeden al bevestigd. We konden dit kleine hummeltje maar beter laten gaan. Ze had duidelijk pijn, ze lag te kreunen op de tafel. Dit mocht zo niet langer duren. We hebben haar verlost van de pijn. 

Het is zo verschrikkelijk oneerlijk. Die pijn had ze nooit mogen hebben. Voor elke levend wezen moet gezorgd worden, ook als ze ongepland geboren worden. Wat is het toch voor gruwelijke mentaliteit om levende wezens weg te gooien.

Nu heb ik pijn en verdriet omdat ik afscheid heb moeten nemen van een wezentje wat ik niet heb kunnen helpen. De pijn die eigenlijk de oude eigenaar had moeten voelen, niet ik. Ik had haar zo graag een vrolijke gezonde pup zien worden. Een pup zoals puppen kunnen zijn, al het leed snel achter je gelaten en genieten van het puppenleven.

Het zat er voor haar niet in. Dag lief meisje, ik hoop dat je alsnog geniet van het puppenleven in de puppenhemel.

Geduld, veel geduld

Er zijn op dit eiland zoveel honden die zorg nodig hebben. Aan fosterplekken is er nooit genoeg.

Soms is er meer werk nodig om een dier de noodzakelijk zorg te geven. Als een hond lange tijd op straat leeft, meerdere malen is weg gejaagd en hierdoor geen vertrouwen meer in de mens heeft is het een behoorlijke klus om zo'n bange hond medische zorg te bieden.

Mascha was al tijden bezig vertrouwen op te bouwen van zo'n arm schaap. In het begin was haar auto al bedreigend, later werd dat een stukje herkenning maar at de hond pas als Mascha weer met de auto was vertrokken. Ze wilde zo graag deze hond helpen. Maar met een lange adem en veel geduld kom je er toch.

Vanmorgen zijn we op pad gegaan om hem dan eindelijk op te halen. Ik zou helpen insluiten als dat nodig mocht zijn. Gelukkig ging het allemaal vrij soepel. De hond kreeg pens met tranquigel, viel in een diepe slaap en kon daarna zo opgepakt worden. Het werd al snel duidelijk waarom Mascha deze hond zo graag wilde helpen.

Hij gaat nu eindelijk verlost worden van die enorme tumor onder zijn buik.

Hoe en wat daarna is nog even de vraag. De eigenaren die zeggen de eigenaren niet te zijn willen hem niet meer op dezelfde plek terug hebben. Maar eerst maar eens kijken wat de dierenarts zegt.

Ik had vanmorgen als eerste na het wakker worden een blik in de bench geworpen. Het was toch wel spannend, wat zou ik aantreffen? Zouden ze allemaal nog leven? Maar gelukkig, ze hebben allen de nacht goed doorstaan. 

Na het vangen van de hond met de tumor heb ik een grote schoonmaak gehouden. Bench lekker uitgespoeld. Alles met chloor schoongemaakt en daarna weer een schoon dekentje met een schone krant. 

Als die guppen eten zie je echt hoe ontzettend mager ze zijn.

Nog even allemaal de pootjes strekken voordat we weer in ons schone onderkomen gezet worden.

Nu de oogjes schoongemaakt zijn oogt het ook al weer wat beter. 

Ondertussen word ik flink in de gaten gehouden. 

Helaas voor Floppy, dichterbij dan dit mag toch echt nog niet. Ik moet echt even streng zijn. 

Voor mijn nieuwsgierige honden en voor mezelf. Ik vind het al snel zielig. Maar het is natuurlijk nog veel zieliger als éen van de andere honden ziek zou worden door dit grut. Even geduld dus nog.

 

Hoopjes ellende

Zoals ik al eens eerder heb verteld zijn de weken voor kerst qua opvang hier echt top drukte.

Ineens wordt alles wat niet meer interessant is de tuin uit gegooid. 

Dit jaar valt kerst vroeg denk ik. De dumpgevallen rijzen de pan uit. Op de meest bekende plekken zijn al de eerste uitgemergelde stakkers gevonden.

Vandaag was het raak voor een vijftal pups.

Een vriendin van mij stuurde vanmorgen een appje. Ik ben aan het wandelen met de hond en er liggen hier vijf pups. Zo in de brandende zon in het zand naast een grote boodschappentas.

Hoe en wat nu verder was de vraag. Ze liep samen met een andere vriendin en haar honden.

Op dat moment konden ze niks.

Tijdens haar belletje had ze spijt dat ze mij er mee lastig viel. Helaas is dat de praktijk. Als je ergens gaat kijken ben je ook vaak degene die verder de boel regelt en opvangt. Er zijn gewoon veel te weinig fosters. En daarvan weet je ook nog eens dat die net zo goed vol zitten. 

Moet je de hondjes dan maar laten liggen? Nee, daar zou ik ook niet door kunnen slapen.

Ophalen dus maar.

Wat een hoopjes ellende. Geen idee hoe lang ze er al lagen, maar het is vel over been. 

Bij de dierenarts hebben we ze gewogen. Ze zijn allen tussen de 1,1 en de 1,4 kilo. Vrijwel niks dus.

Verder zaten ze onder de vlooien.

De dierenarts gaf ze nog hoop. Dan geef ik ze dat ook. Ik heb de grootste bench die ik heb in orde gemaakt. Hierin zitten ze nu in de kennel in quarantaine. 

Vanmiddag hebben ze alleen maar geslapen. Ze hadden geen interesse in eten.

Gelukkig was dit vanavond anders en vielen ze als een stel hongerige wolven aan op het voer.

Hopelijk zijn alleen de wormen en de honger hetgeen waardoor ze zich niet lekker voelen en hebben ze geen vervelende ziektes bij zich. We moeten even afwachten en duimen hoe ze het er vanaf gaan brengen. Ze zijn er nog niet, nog lang niet.