Niet gegund

In de loop van de ochtend werd een melding op Facebook gezet door de surfschool van Maud.

Zij hadden bij opening van hun onderkomen een hond aangetroffen die niet meer in staat was op te staan en weg te lopen.

De vraag kwam of er iemand wilde helpen en het diertje kon komen ophalen.

Op het moment van lezen moest ik nog naar de veterinaire dienst en naar TUI. Alles om het vertrek van Renzo in orde te maken. Dat ging natuurlijk wel even voor, want zijn vertrek is woensdag al.

Nadat alles geregeld was, bleek dat de hond nog steeds bij de surfschool lag.

Er was op het moment dat ik belde net een mevrouw op de melding afgekomen. Dit was iemand die niet bij één van de stichtingen hoorde en nog nooit met zoiets van doen heeft gehad.

Omdat ik zelf ook eventueel wel een fosterplek had voor de hond wilde ik graag dat ze even bleef wachten zodat we samen verder konden overleggen. Helaas werd dit verkeerd begrepen en was ze teleurgesteld weg gegaan. Ze dacht dat ik haar verboden had om naar de dierenarts te rijden.

Nou ben ik de laatste die dat zou verbieden. Ik draag iedereen die mee wil helpen een warm hart toe. Hoe meer mensen de dieren helpen hoe beter. 

Bij de surfschool trof ik inderdaad een hond liggend op de grond aan.

Hij zag er inderdaad zwak uit. Het eerste wat mij opviel was z'n opgezette buik. Dat betekent meestal niet veel goeds. Hij was verder wel lief en kwispelde als je tegen hem sprak.

Ik heb hem in de auto gelegd en mee naar de dierenarts genomen.

De hond genoot wel van de autoreis. Hij kwam zelfs omhoog om naar buiten te kijken.

Het voelt dan toch wel heel erg als verraad als je het vermoeden hebt dat dit zijn eerste en waarschijnlijk ook zijn laatste autorit zal zijn.

En dat vermoeden werd inderdaad al snel bevestigd. Een bloedproef wees uit dat hij karpattenziekte en hartworm had. Verder een enorme vergrote lever en milt. Deels door zijn leeftijd en zijn verleden had hij ook geen boven en ondertanden meer. Omdat hij al echt oud was en al die kwalen dan extra moeilijk te genezen zijn hebben we besloten hem te laten gaan.

Dat is zo'n vervelend dillema. Ik wil helemaal niet hoeven nadenken of een hond wel een kans maakt.

En dan is die kans tweeledig. Een kans op genezing en daarna een kans op adoptie.

Hartworm behandelingen zijn duur en pijnlijk. Wil je dat zo'n oud beessie nog aandoen? En is hij wel in de conditie om al die behandelingen aan te kunnen?

Als het besluit dan valt het niet te doen doet dat zeer. Mijn geweten zegt dat ik het juiste doe, maar emotioneel gezien is het zwaar. Je wilt elke hond een kans geven, ook al weet je eigenlijk wel dat het niet reëel is. 

Ik had maar al te graag mijn nieuwe foster welkom willen heten, maar het is hem niet gegund.

De dierenhemel heeft er een sterretje bij. R.I.P. Bruno.

Goede foto's

Sandra, als jij voor goede foto's zorgt dan zetten wij de honden op Facebook.

Deze vraag kreeg ik van de week gesteld. Het ging om Floppy en Luna 2. Deze zijn bij mij via Feed Friends Foundation. Maar wil ik wel goede foto's leveren? Wil ik wel afscheid nemen?

Aankomende woensdag gaat toch echt Renzo vertrekken. De week erop is het de beurt aan Sientje.

Al dat afscheid valt niet mee. Aan iedereen die mij vraagt hoe het is om te fosteren zeg ik altijd dat alleen het afscheid nemen zwaar is. Het hele proces ervoor is een zeer dankbaar en mooi iets.

De liefde en dankbaarheid die je van de honden voelt en krijgt is onbetaalbaar. Daarom is het afscheid nemen ook zo verrekte moeilijk. Je weet en ziet hoe blij de honden bij je zijn. Dat wil je graag zo houden. Je wilt dat ze het minstens net zo goed krijgen of nog beter. Maar dat is soms lastig.

Natuurlijk heb ik invloed op de plaatsing. Als ik geen goed gevoel bij iemand heb zal ik de keuze maken de hond er niet te plaatsen. Soms moet iemand eerst een kruisverhoor ondergaan of ga ik kijken op de lokatie. Alles om te voorkomen dat een dier ongelukkig wordt. En ik daarmee ook.

Maar ja, de feestdagen komen er aan en dat betekent top drukte voor de stichtingen. Helaas bestaat hier de rare traditie dat je met kerst je huis en tuin opruimt. Nou vind ik dat nog wel oke, maar niet dat de hond die toch al oud, vies, ziek of zwanger was ineens niet meer welkom is. Het regent dan meldingen van hulpvragen van mensen die ergens een hongerige hond vinden.

Hoe meer lege fosterplekken we hebben, hoe meer honden we kunnen opvangen. Dus toch maar foto's voor adoptie.

Van Luna zijn ze goed gelukt. Die staan nu online. Ik hoop iemand voor haar te vinden in Nederland.

Eigenlijk was er ook een stel dat interesse had, maar zij hebben uiteindelijk voor een pup gekozen.

Luna is zo lief en makkelijk. Loopt aan de riem, is zindelijk, kan alleen zijn, kan met katten, kan met kinderen. Het is echt een ideale hond. 

Nu maar hopen dat er zich een geschikt baasje meldt. En zo niet, dan zit ze lekker bij ons. Vinden wij niet erg en zij zelf ook niet. 

Één groot feest

Onze honden zijn wat doorgeslagen in hun ideeën.

De sneeuw van gisteren kon ik nog enigszins waarderen, maar vandaag vonden ze dat ze dan ook meteen maar aan skihellingen moesten beginnen.

Omdat ik ze maar niet kon uitleggen dat skiën in een tropisch land echt niet gaat lukken, heb ik andere maatregels genomen.

Ik heb alle beginnende bouwwerken dicht gestort. Met tuinaarde.

Omdat het leven altijd één groot feest is zagen ze hier ook wel weer de lol van in.

Verse aarde, daar moet je dan meteen je kont in draaien.

 

O o o wat een figuren zijn het af en toe. Maar ja, als ze dan weer heerlijk aan het spelen zijn en plezier hebben kan ik niet lang boos blijven toch?

En dan heb je meneer trouwe hondenogen nog.

Die kijkt je aan met een blik van 'baasje, maak je niet druk, we bedoelen het heel goed en we zijn toch lief?' Ja Renzo, je hebt helemaal gelijk.

Als ik auto rij ben ik niet alleen gefocust op de weg, maar ook op de berm.

Loopt er weer een zielige hond die het niet langer meer redt, of staat er een straathond gevaarlijk te wachten totdat hij kan oversteken?

Vanmiddag stond er op de hoek van de straat wel even iets heel anders dan een hond.

Aan het hek van een huis stond een ezel vast gebonden. Die woont daar niet, ik heb hem er nog nooit gezien.

Op de foto is het niet te zien, maar er stond keurig een emmer water naast. 

Toch is het wel bijzonder. Zo een ezel langs de weg, vast gemaakt aan een hek. Ik ben vanmiddag een paar keer op stap geweest en al die tijd heeft hij er gestaan. Zeker van 12.00 tot 18.00. 

Wie weet staat hij er nu nog wel. Morgenochtend maar eens kijken.

Gluhwijn en erwtensoep

Oei wat is het warm. Ja ik weet het, ik ben een echte Hollander en dus klaag ik over het weer.

Maar als ik dan lokale mensen spreek en die beginnen er ook over, dan ligt het dus niet alleen aan mij. Er zijn echt momenten dat ik door de warmte nergens meer zin in heb. 

Het kost je zoveel energie dat denken aan een wasje ophangen al vermoeiend genoeg is.

Dat het zo verschrikkelijk warm is komt voornamelijk door de wind. Die is er vrijwel niet.

Daardoor ging mijn surfles al niet door, en ook die van Maud werd gisteren omgezet in een sup les.

Suppen is iets totaal anders. Op een soort brede surfplank sta je rechtop en peddel je jezelf vooruit.

Het idee van kanoën, maar dan staand. Als ik Maud mag geloven is het erg zwaar. 

Ik vermoed dat de honden ons begrijpen en medelijden hebben met ons gepuf en gesteun.

Ze hebben ons vanmiddag verblijd met een plaatselijke sneeuwbui.

Zo hebben we toch een beetje idee dat de winter in aantocht is. 

Morgen maar aan de gluhwijn en de erwtensoep.

Denk dat deze twee dames die natuurlijk echt helemaal nergens vanaf wisten ook wel in zijn voor een kopje soep.

Gezinshond van het jaar

OEen paar weken geleden had ik bezoek van een meisje iets ouder dan Maud die graag met mij wilde kennismaken. Ze was benieuwd naar mijn werkzaamheden en dan voornamelijk het fosteren.

Tijdens ons gesprek vertelde ze dat ze stagiaire was op een kinderdagverblijf.

Ik vertelde haar dat ik wel eens naar scholen ging om wat te vertellen over de hondjes.

Het leek haar erg leuk als ik ook naar haar stageplek kwam. Nadat ze dat met haar begeleidster had overlegd, was het vandaag zo ver om het dagverblijf een bezoekje te brengen.

Omdat de doelgroep kinderen tussen de 2 en 4 jaar was moest ik wel even heel erg schakelen in wat ik ging vertellen.

Ik heb natuurlijk vrij lang judoles gegeven aan kinderen tussen de 4 en 10. Het spreekniveau hierop aanpassen gaat me prima af, maar dit was nog jonger, met daarbij natuurlijk een nog kortere concentratieboog. 

Ik had besloten Sientje mee te nemen. Het had ook Luna 2 kunnen zijn, die is ook erg makkelijk, maar Sientje heeft ook nog eens een hoog schattigheidsgehalte.

Ik heb tijdens het bezoek mijn verhaal nog aangepast. Het werd in plaats van een verhaal eigenlijk meer een knuffel en doe ochtend.

Waar en hoe kan je een hondje aaien? Heeft ze grote of kleine tandjes? Wat eet een hondje?

En natuurlijk mocht iedereen Sientje aaien. Sientje vond het prima, ze genoot wel van al die aandacht.

En hoe geef je een koekje aan een hondje?

Er waren een paar kindjes die een mooie tekening hadden gemaakt. 

En ze hadden lekker voer meegenomen. Dat is natuurlijk altijd fijn. Voer hebben we dagelijks nodig.

Nog even allemaal dag zeggen tegen Sientje en toen ging Sientje weer mee naar huis.

Sientje heeft het geweldig gedaan! Zeker met het koekje geven waarbij heel veel kindjes tegelijk kwamen was ze nog steeds even ontspannen als daarvoor. Zulke uitjes zijn natuurlijk superleuk voor de kinderen, maar ook heel leerzaam voor de honden. Sientje is geslaagd voor de meest stabiele gezinshond van het jaar. Gefeliciteerd Sientje.

Goed geregeld

Naar aanleiding van mijn blog van gisteren kwamen er een hoop mensen bij mij op de lijn die meedachten hoe we Renzo alsnog naar Nederland konden krijgen.

Dat is dan toch echt superlief. Het waren bloglezers of mede rescuers die nog wel mensen wisten of vrienden hadden die het wel wilde doen.

En natuurlijk kunnen we aan het eind van de dag stellen dat het gelukt is. Renzo vliegt volgende week naar zijn nieuwe baasjes.

Het was vanmorgen bewolkt en regenachtig. Dat was jammer. Ik zou vandaag mijn allereerste surfles krijgen. Maar het was niet alleen bewolkt, het waaide ook niet.

Dan wordt surfen wel heel moeilijk. Zelfs voor een beginner die het met weinig wind moet leren was het niet te doen. Het ziet er met wind al stuntelig uit, zonder wind maken we zeker geen indruk op Dorian van Rijsselburgh.

We streven er toch wel naar om over een jaartje een rondje achter hem aan te surfen. Oke, over twee, drie of vier jaar is ook prima. Het is net als het tennissen bij Wimbledon, dat heb ik ook even naar de lange baan moeten schuiven.

Ik zat al in mijn bikini een beschuitje te eten toen we een berichtje binnen kregen dat het hem niet werd. Wel jammer, ik had er zin in.

Maud surft al twee jaar en al die tijd heb ik dat vanaf de kant gade geslagen. Zo ben ik ook ooit begonnen met tennissen. Na genoeg lessen van Youri gezien te hebben begon ik zelf.

Dit heeft dan even wat langer geduurd, maar ook nu volg ik mijn kinderen op. 

Het leukste is dat ik niet alleen start. Heel toevallig werd er onlangs een oproep gedaan wie het leuk vond om te leren surfen. Dat kwam goed uit. Ik was zeker niet de enige die er zin in had. We gaan zelfs met meer dan 10 dames de planken op. 

Maar het was goed dat het afgezegd was. Later op de ochtend begon het ook nog te onweren.

Levensgevaarlijk op het water, dus goed dat we thuis waren.

Ook de tuinman had afgebeld vanwege de regen. Zo werd een drukke ochtend een hele rustige. Eigenlijk best lekker zo onverwachts.

Vanmiddag is Kayla naar Nederland vertrokken. Lieve Kayla die hier bij mij zo bang was is helemaal de andere kant uit geslagen. Ze is een lieve knuffelhond geworden die je zelfs opzoekt voor aandacht.

Het is echt een hele goede zet geweest om haar bij een andere foster onder te brengen.

Natuurlijk deed me dat toen zeer en voelde het als falen, maar als ik zie hoe ze nu geworden is kan ik niet anders zeggen dan dat het een goede keuze was.

En vandaag dus naar Nederland. Behalve het regelen van de papieren heb ik er geen omkijken naar gehad. De vluchtbegeleider is namelijk een goede bekende van mij. Het is het baasje van Saar die hier op vakantie was. Zij heeft op de heenweg twee lege benches voor ons meegenomen. Die had zij gebruikt voor andere Saar en nu mogen wij die benches gebruiken. Dat hebben we dan ook meteen gedaan. Kayla is met de bench van Saar op reis. De vluchtbegeleider heeft op weg naar Hato Kayla bij de foster opgehaald en alles geregeld. Ze wist precies hoe het werkte, ze had het immers met Saar ook allemaal gedaan. Wat fijn zeg, dat scheelt heel veel tijd. Ik heb vanmiddag al van Kayla afscheid genomen toen ik de bench bij de foster kwam afleveren. Kayla gaat een mooi leven tegemoet.

Teleurgesteld

Vandaag was een dag die een beetje tegenviel. Soms heb je dat en kom je daar ook wel weer overheen. Als je er maar niet te veel van hebt.

Vanmorgen had Maud een afspraak bij een medisch pedicure. Haar teen is nu voldoende geheeld zodat er veilig aan gevijld en geknipt kan worden.

Helaas heeft ze dikke pech. Elke grote teen bestaat uit een linker en een rechterkant. Bij de linkerteen is de linkerzijde nu twee keer behandeld door de chirurg. De eerste keer met een ingreep. Helaas groeide de nagel terug en werd het de tweede keer operatief verwijdert.

De rechterkant is nog nooit behandeld geweest, maar is wel dik. Grote kans dat die nog aan de beurt komt.

Van de rechterteen is de rechterzijde behandeld met een ingreep die succesvol was. Die is klaar. 

Alleen de linkerzijde is zwaar ontstoken. Ook de pedicure kon er niets aan veranderen. Helaas voor Maud betekent dat weer twee prikken en een paar dagen moeilijk lopen. Hopelijk is de ingreep voldoende. Het zit niet mee met de tenen van Maud. 

De pedicure gaat er nu wel voor zorgen dat de behandelde kanten die nu goed zijn ook goed blijven.

Wat Maud betreft is het nu wel eens een keer achter de rug. Ze heeft er last van als ze dichte schoenen draagt, maar ook met surfen. Op een surfplank zitten voetbanden die ze nu niet kan gebruiken doordat verkeerd instappen en daardoor met de ontstoken zijde de band aanraken al zeer doet. 2016 was op tenengebied een tenenkrommend jaar voor Maud.

Onze Renzo zou eigenlijk deze week naar zijn forever home vertrekken. Er was hiervoor een vluchtbegeleider beschikbaar, maar die liet vorige week ineens weten het toch niet te willen.

Geen man overboord, ik had nog iemand achter de hand. Wel een weekje later, maar vooruit dan maar. Contact gezocht met die persoon dat zijn aanmelding daadwerkelijk ingezet gaat worden.

Alle gegevens van hem gehad, doorgespeeld naar de eigenaren die al een machtiging hadden geschreven, krijg ik vandaag bericht dat zijn moeder het niet zit zitten. 

Nu denken jullie vast dat dit een jong persoon was die even verbeten was aan zijn ouders te vertellen dat ze een hond gingen meenemen. Maar niks hoor, deze man is 51 jaar. Ik zeg maar niks. Denk dat ik spijt ga krijgen als ik hier nog meer over ga schrijven. 

Maar hoe vervelend is het als je de nieuwe eigenaren weer moet teleurstellen. Niet te doen gewoon.

Gelukkig pakken ze het goed op en vinden we heus een oplossing, maar ik voelde me zo vervelend.

En als klap op de vuurpijl kwam er ook nog een berichtje binnen dat er toch geen tweede bezoek aan Luna 2 kwam. De mensen hadden hun keuze gemaakt en dit werd niet Luna.

Pffff. Niet leuk. Had er zo op gehoopt. Misschien is dat ook omdat je dan in je hoofd al aan het afscheid nemen bent. Je houdt rekening met wanneer welke hond weg gaat. Dit is een proces wat nodig is om op een goede manier afscheid te nemen. Bij elke hond die vertrekt tel ik de dagen en ben je in die dagen al aan het loslaten. Dat moet niet telkens veranderen, dat is niet fijn.

Ik heb door een oproep op Facebook twee nieuwe mogelijkheden gekregen. Ik hoop dat éen van deze twee serieus echt wat wordt zodat niet alleen de nieuwe eigenaren maar ook ik weet waar ik aan toe ben.

Ambitie

Vandaag is weer een nieuwe week gestart. Een drukke week voor mij als ik naar mijn agenda kijk.

Het allereerste wat er vanmorgen op de agenda stond was een bezoek aan de veterinaire dienst.

Vanmorgen toen ik aankwam parkeerde ik naast een pick-up. Hoogst was mijn verbazing toen ik in zijn laadbak keek en daar een schaap zag liggen. Het arme beest lag met zijn voor en achterpoten vast gebonden en kon geen kant op. Dat was er ook vast de bedoeling van, maar ten eerste kon ik hieruit opmaken dat het arme beest zo ook vervoerd is geweest en ten tweede lag het nu in de volle zon hopeloos te liggen. Nu is de veterane dienst helaas ook de plek waar het slachthuis staat. 

Ik ging er eigenlijk vanuit dat dit beest daar zou eindigen. Alleen zou het dan wel heel jammer zijn dat dit met zoveel stress vooraf moet.

Maar hoe en wat precies weet ik natuurlijk niet, het beestje ging weer mee in de pick-up. Er heeft een dierenarts naar gekeken en hoogstwaarschijnlijk ook iets gezegd over de manier van vervoeren.

We gingen beiden tegelijk weg, maar nu stond het beestje er toch anders bij.

Het touw wat om zijn poten zat was nu in gebruik als halster. Laten we maar hopen dat als meneer weer met zijn schaap op stap gaat hij meteen deze methode gebruikt.

Vanmiddag heb ik Maud naar het Sehos gebracht. Sehos staat voor St Elisabeth hospitaal.

Niet voor iets ernstigs, maar voor iets leuks.

Onze overbuurvrouw is namelijk kindercardioloog en had Maud uitgenodigd om een middagje met haar mee te lopen. 

Er stonden voor vandaag echo's op het programma en Maud mocht meekijken.

Dat laat ze zich natuurlijk geen twee keer zeggen. In het kader van haar ambities paste dit helemaal in haar straatje. Zo weet je tenminste weer waarom je op school zo hard aan het blokken bent.

Na Maud afgeleverd te hebben kon ik net een boterham eten voor ik weer op pad moest voor de volgende rit. Dit maal naar de orthodontist. Die rit doen we ook al een tijdje, 1,5 jaar inmiddels.

Elke vier weken heeft Youri een controle. Niet iets waar hij naar uitkijkt, omdat hij weet dat hij de dezelfde middag tot de dag erna last van zijn tanden heeft.

Maar de orthodontist was tevreden. Zijn prognose stond op 2 jaar en vandaag zei hij dat we nog steeds op schema lagen. Nog een half jaar te gaan. Dat zijn nog maar zes behandelingen. Als je dat zegt valt het helemaal wel mee.

Eind van de middag hoorde ik van de mensen die voor Luna en floppy geweest zijn dat ze uitgekeken waren. En dan in positieve zin. Ze hebben een aantal fosters en stichtingen bezocht en wilde het hierbij laten. Ze hadden nu zoveel honden gezien dat ze uit deze selectie een keuze wilde maken.

En Luna 2 zit nog steeds in de race. Leuk natuurlijk. Ik gun het Luna van harte. Het is zo'n superlieve hond, makkelijk in de omgang naar mensen en andere honden. Morgen komen ze voor een tweede keer langs. Ik hou jullie op de hoogte.

Een denkspel

Als wij in het weekend vrij zijn genieten we van rust en niks doen. Maar dat geldt dan niet voor de honden. Die hebben de hele week al kunnen chillen onder de bomen.

Als het weekend is mogen zij in beweging komen.

Vinden ze helemaal niet erg. Ik heb er niet één horen klagen.

Voor vandaag hadden we het flessenspel maar weer eens uit de kast gehaald. Heeft trouwens niets te maken met het klokkenspel, dat is totaal iets anders.

Het flessenspel is een apparaat speciaal gemaakt voor honden om ze aan het denken te zetten.

Ja, en daar gaat het al mis.

Eerst zie je ze al denken, wat gaat Maud met die brokken doen? Waarom doe je ze niet gewoon in onze bak, waar ze horen?

Vervolgens denken ze heel hard na hoe dit probleem valt op te lossen.

Dan doen wij het maar een keertje voor en zie je ze denken 'die zijn gek'.

En daarna denken ze, bekijk het maar. 

Nou lekker dan, daar gaat het idee van nuttige vrijetijdsbesteding.

Maar Sientje maakt het allemaal niks uit hoor. Of je nou een spel voor haar bedenkt of niet, happy is ze toch wel. Ze denkt er wel over na om bij de postzegelverzamelclub te gaan. Ze denkt dat postzegels likken wel een sterke kant van haar is.

Het flessenspel hebben we maar weer terug in de kast gezet. We denken eraan om het te verkopen.

Gewoontedier

Het is of lijkt een beetje stil wat betreft het Rescue gebeuren in huize Boerboom.

Er gebeurd genoeg op straat, hulp genoeg gevraagd, maar ik zit alweer een tijdje vol.

Dat is best frustrerend natuurlijk. Uiteraard zeg je liever ja als je gebeld wordt.

Maar nee, ik moet het niet doen. Volwassen honden nemen letterlijk en figuurlijk meer ruimte in.

Die ruimte moet ik ze gunnen en geven. Ik heb er niets aan als ik meer honden in huis haal en ze elkaar in de haren vliegen. 

Het is bij elke foster die in huis komt weer even aftasten hoe die het gaat doen en of hij of zij makkelijk in de groep ligt.

Ik zie nu dat voor Floppy het aantal teefjes in huis genoeg is. Ze is meer fan van reuen en kan erg bitcherig doen tegen Luna 2 en Sientje. 

Mijn Luna daarentegen is weer niet zo happig op reuen. Daar zijn er nu twee van, Tico en Renzo.

Beide hele lieve onderdanige reuen die gelukkig niet talen naar de positie van mijn Luna, de Alfa van de roedel.

Zo is het elke keer weer aftasten of iets gaat of niet. Pups zijn wat makkelijker. Die hebben minder ruimte nodig en zijn voor weinig honden een bedreiging. Mijn Luna vindt hele kleine pups die bij haar de tepel gaan zoeken echt niet leuk, maar zodra ze een week of 10 zijn vindt ze het oke. 

Heb ik ze jonger dan heeft Luna genoeg ruimte en mogelijkheden om de pups te ontwijken.

Zoals je al begrijpt is elke volwassen hond of pup die binnenkomt weer een overweging en vraagt het om na te denken naar wat haalbaar is. Ik zeg altijd dat fosteren voor iedereen leuk moet zijn, voor mijn gezin, voor mijn eigen honden en voor de fosterhonden. 

Nou is het geloof ik voor fosterhonden bij mij al snel leuk. Er is liefde, veel ruimte en er mag veel. Misschien wel te veel. Nou oke, niet op slippers kauwen dan, maar verder doen we niet zo moeilijk.

Onze bank wordt meer door de honden gebruikt dan door ons. 

Wil een foster liever binnen slapen dan leggen we een extra dekbed in de slaapkamer. 

En als ik wakker wordt mogen ze me allemaal komen begroeten op bed. Er zullen nu na het lezen van deze laatste zin vast mensen gruwelen, maar ik kan niet zonder alle liefde en enthousiasme van de honden. Dat is echt onderdeel van mijn leven.

Voor alle honden en vooral voor de fosters ben ik een belangrijk wezen.

Ik word een soort van geadoreerd, voortdurend in de gaten gehouden en gevolgd.

Nou ben ik waarschijnlijk ook wel erg voorspelbaar. Ik heb zo mijn gewoontes die de honden als leidraad gebruiken. Blijkbaar weten ze alles van me. Wat ik bijvoorbeeld doe voordat ik ze voer en welke handeling ik verricht voordat we uitgaan. Maar ze kunnen ook klokkijken. Echt waar. Of misschien kijken ze naar de stand van de zon, maar hoe dan ook staan ze standaard rond 16.00 uur in de keuken voor hun tussendoortje. Het is elke dag wat anders. Soms maak ik kleine ijsjes van geweekte brokken of krijgen ze een kippenkluif. Maar het is niet elke dag zo'n groot feest. Het kan ook wel eens gewoon een klein koekje zijn of een klein prulletje gehakt. Maar er is elke dag wat. 

Nou sta ik niet eens als eerste in de keuken. Ik ben dus echt wel heel benieuwd wat er voor zorgt dat ze weten dat het zo ver is.

Andersom weet ik wel wat ze van mij verwachten als zij er allemaal staan. En dan weten zij weer dat dit beloond gaat worden. Wie is hier nou het grootste gewoontedier!

Miss flip flop

Natuurlijk is het fosteren van daklozen honden fantastisch.

Ja, zeer dankbaar en vol voldoening.

Maar zal ik dan ook maar eens een mindere kant vertellen?

Wij fosteren nu miss Flip Flop(py). Gek op flip flops en als die niet voorhanden zijn beginnen we gewoon aan de nieuwe schoenen van Erik.

Op zich is het hebben van een hond met een schoenentick wel positief. Kijk, Erik heeft ervan geleerd.

Elke dag als hij thuiskomt en zijn dichte schoenen omruilt voor flip flops gaan zijn dichte schoenen netjes in de kast. Pluspuntje dus.

Maar bij Youri ligt dat toch anders. Ondanks vele waarschuwingen dat als hij de boel niet opruimt Floppy weer met z'n schoenen er van door gaat, komt hij niet echt in beweging.

Misschien is het de leeftijd, het geslacht, ik weet het niet. Het lijkt hem weinig te interesseren. 

Hinderlijk is het wel.

Ik vind het gewoon zo zonde van alle schoenen en slippers die gesloopt worden.

Helaas bij Youri dus al twee paar. Als ik nu z'n kamer in loop en er ligt weer wat krijgt hij direct orders het op te ruimen. Natuurlijk is de kern dat floppy het niet mag doen, maar door het op te ruimen valt er niks te halen en blijft alles heel. 

Maar gisteren was het dus weer mis. Miss Flip Flop had een slipper gescoord bij Youri.

De gehele bovenkant was opgevreten. Echt niet grappig. Niet leuk omdat ik dan weer een paar vrijwel nieuwe slippers kan weggooien en niet leuk omdat het ook niet goed is voor Floppy.

Daar hadden we 's nachts goed last van.

Miss flip flop had wat last van al die taaie stukken slipper op de maag. Dat moest er uit en wel op het beste moment van de dag, midden in de nacht. En dan ook nog om 04.30 uur. 

Na drie keer overgeven en opruimen was ik er wel klaar mee. Dan maar naar buiten. Daar mag je zo veel slippers uitkotsen wat je wilt. Waarschijnlijk was ze uitgekotst want we hoorde haar alleen maar buiten blaffen. Hoogst irritant dat ze naar elke overvliegende vleermuis of voorbij kruipende mier moest blaffen.

Om 05.30 waren we dat weer zat en hebben we haar weer binnen gehaald. Als voor Erik dan de wekker om 06.30 gaat is dat niet grappig. Gelukkig had hij nog wat reserve energie die hij had opgebouwd op Bonaire. 

Vandaag was miss flip flop weer helemaal de oude. 

Youri moet het maar gaan doen met 1 paar slippers. Ik hoop dat hij door heeft en begrijpt dat als deze opgevreten worden hij niks meer heeft. 

Unieke kans

Het is best wel raar om na zo'n break de draad weer op te pakken. Zeker omdat het midden in de week is. Groot voordeel is natuurlijk dat het ook snel weer weekend is, dat dan weer wel.

De afgelopen dagen op Bonaire heb ik gepoogd het honden gebeuren een beetje los te laten.

Soms is echt vakantie hebben meer dan nodig. Het enige waar ik me mee bemoeid heb is de vlucht van het broertje van Salt naar Nederland. 

Het was de eerste keer voor de vluchtbegeleider en de eerste keer voor de foster. Gelukkig gingen en ook twee katten van alle Hadoc mee, waardoor Thea ook op de airport was. Aan Thea kan ik het wel overlaten, die heeft ook al meer dan genoeg honden en katten naar Hato gebracht.

Maar de één is nog niet gegaan of we zijn alweer druk voor de volgende.

Volgende week vliegt Salt naar haar forever home.

Ze gaat daar een heerlijk leventje krijgen bij een wat ouder stel die lekker de tijd voor haar hebben.

En zoals het er nu uit ziet gaat ook Renzo volgende week op reis. Oei, dat is wel even afzien.

Renzo gaat waarschijnlijk een dag later dan Salt. We kunnen ons bed wel op Hato zetten. Renzo in een slaapzakje ernaast. We vallen vast niet op tussen al die gestrande reizigers van insel air.

Een week later mag Sientje dan naar haar forever home. 

Morgen krijg ik mensen die hier nu op vakantie zijn op visite. Zij komen voor Luna 2 en Floppy. 

Deze bijzondere mensen met een enorm groot hart voor dieren willen bij hun roedel van vier honden er nog een vijfde rescuer bij. Ze gaan bij meerdere honden langs en nemen vervolgens hun besluit wie er mee mag naar hun woonboerderij in Frankrijk. Wat zou het toch fantastisch zijn als dat voor Floppy of Luna 2 is weg gelegd. Het liefst voor Floppy eigenlijk nog. Die zou op zo'n groot erf met andere honden goed tot haar recht komen. Wel ver weg van haar vriendje Renzo, maar ze maken beide wel weer nieuwe vriendjes.

Laten we maar duimen dat deze unieke kans voor éen van onze twee kanjers is.

Welkomstkado

Gisteravond hing er een enorme onweersbui boven Curacao. Youri kwam op de lijn met een geluidsfragment om ons te laten horen hoe heftig het was.

Hij vroeg wat hij met Renzo moest doen. Die was nog buiten en dat vond hij maar zielig.

Dat was het natuurlijk ook. Youri kreeg dan ook opdracht om hem lekker binnen te halen.

Ze vonden hem onder de bosjes, zeiknat. Arme Renzo. 

We werden met foto's op de hoogte gehouden. Na uitleg waar de oude handdoeken lagen hebben ze Renzo maar eens flink droog gewreven. De rest van de nacht mocht hij natuurlijk binnen slapen.

Vandaag was ons laatste dagje Bonaire.

Omdat we pas in de middag vlogen konden we mooi nog even snorkelen.

Al het water van Bonaire wordt gezien als beschermd gebied. Speervissen en harpoengeweren zijn verboden. Dat maakt dat niks of niemand bedreigend is voor de dieren onderwater.

Tijdens mijn eerste snorkeltripje zag ik een schildpad en een barracuda. Niet veel later zwom er een schol van wel 50 blue tang visjes voorbij. Prachtig. Geef mij een stel vinnen en een snorkelset en ik ben als een vis in het water. Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Voor vandaag hadden we de duik en snorkelplek 1000 steps op de agenda. De snorkelplek is eerst een tree of 50 naar beneden, maar als je dat met duikuitrusting doet voelt dat als 1000 treden. Vandaar de naam.

Ook hier is het eerste wat ik zag een schildpad. Wat een mazzel. Bijzonder hoe dichtbij je kunt komen.

En dat geldt eigenlijk voor alle vissen. Er zijn er zelfs die naar jou komen in plaats van jij naar hun.

Als je ergens onderwater visdraad tegen komt wordt gevraagd of je dit dan wilt meenemen.

Ze hebben op elke duik en snorkelstek speciale palen staan waar je het net in achter kan laten.

Na het snorkelen was het nog even douchen en dan op naar het vliegveld.

De grote vraag was natuurlijk wat insel air ons zou bieden vandaag. Kregen we de vlucht op de aangegeven tijd? Of konden we ons gaan vermaken op het vliegveld.

Wonder boven wonder ging alles vlot en voorspoedig. De vlucht ging exact op tijd. 

Dat was fijn. Als je dan eenmaal weer naar huis gaat wil je dat dan ook zo snel mogelijk.

De honden vonden het geweldig dat we er weer waren.

Het welkomstkado wat ze voor ons in petto hadden vonden we minder geslaagd.

Op bezoek bij de buren

Wat echt opvalt op Bonaire is dat er vrijwel geen zwerfhonden te zien zijn.

Er lopen wel honden op straat maar die zien er niet slecht uit.

Ik heb nog geen enkele magere hond met schurft gezien.

Nou was ik eigenlijk wel heel benieuwd naar het beleid van het asiel hier op het eiland. Hoe doen zij het? Daar is alleen maar achter te komen door langs te gaan en het te vragen.

We werden hartelijk ontvangen door één van de vrijwiligers die ons graag meer wilde vertellen en een rondleiding gaf.

Om te beginnen heeft het asiel voor het hek een dumphok staan. Lijkt zielig, maar is het niet.

Mensen die anoniem van hun hond af willen kunnen het daar na sluitingstijd achterlaten. Zo voorkom je dat dieren gedumpt worden. Ze kunnen immers altijd gebracht worden. 

Ook als ze open zijn zullen honden en katten aangenomen worden. Mensen die afstand doen hoeven daar niet voor te betalen.

Natuurlijk zou ik deze situatie op Curacao ook graag zien. Doordat het asiel altijd maar propvol zit worden mensen met honden weg gestuurd. Tja, je hoeft niet heel slim te zijn om te bedenken wat er dan gebeurd. Maar je kunt het het asiel niet kwalijk nemen. Zeker als het pups betreft had men er zelf voor moeten zorgen dat de moederhond gesteriliseerd werd zodat deze pups niet eens geboren waren. De verantwoording ligt bij de mensen zelf.

Als altijd alles maar aangenomen wordt en de hokken hierdoor meer dan overvol raken geeft dat grote kans op ziektes. Daar zijn de honden ook niet mee gered.

Op Bonaire zitten in het asiel ongeveer tussen de 50 en 60 honden en rond de 30 katten.

Ze hebben veel ruimte, dat valt echt op.

De honden wonen in groepen met voor elke groep een eigen aangrenzende buitenplaats waar ze heerlijk kunnen rennen en spelen.

Er is best een behoorlijk verloop met adopties, maar er komt ook vaak gelijk weer nieuwe aanwas.

Om nieuwe aanwas te beperken is steriliseren gratis. Voor iedereen, ook als je hond niet via het asiel komt.

Ze hebben zelfs een pick-up gesponsord gekregen waar ze honden die gesteriliseerd moeten worden mee ophalen en weer thuis brengen. Alles om er maar voor te zorgen dat het gedaan wordt.

Ik ben er wel van overtuigd dat dit werkt. We merken op Curacao ook dat het meenemen van een hond in de auto voor vele echt een brug te ver is. Dan gebeurd er dus maar niks.

Bij onze grote sterilisatie acties worden voornamelijk nog de honden van de straat geholpen.

Daar lopen er nog zo veel van rond die zich kunnen voortplanten dat er nog te weinig in de wijken zelf gebeurd.

Bonaire is een kleiner eiland met minder inwoners. Toch denk ik dat het stukje Nederlandse wetgeving wat hier nog gehanteerd wordt wel meewerkt in een beter beleid omtrent dierenwelzijn. 

Op Curacao is er eindelijk iemand opgestaan uit éen van de onlangs gekozen partijen die met de stichtingen om de tafel wil om dierenwelzijn op de politieke agenda te zetten.

Laten we maar hopen dat dit ons gaat helpen zodat we ook ooit nog maar 60 honden in het asiel hebben en we de donaties en sponsoringen kunnen gebruiken om alle honden en katten te gratis te laten steriliseren. We hebben nog een lange weg te gaan. 

Korreltje zout

Wat ik zo heerlijk aan Bonaire vind is dat je overal waar je maar wilt je auto kunt neerzetten en kunt gaan snorkelen of duiken.

Een lange weg van het centrum naar de punt van Bonaire brengt je langs allemaal plekken waar de azuurblauwe zee je bijna roept om er in te springen.

Voordat we dat deden wilde we eerst even helemaal naar beneden rijden om zo bij de ruige kant uit te komen.

Op deze kaart zie je het centrum dat kralendijk heet en dan de weg die helemaal rondom de zuidpunt gaat. Links is de zee nog rustig. Aan de rechterkant is het ruig met golven.

Aan die kant kun je jutten. Er is van alles te vinden, maar voornamelijk schoenen en hout.

Vraag me niet waar al die schoenen vandaag komen, maar ze liggen er wel.

Ik wilde heel graag kleine houtjes verzamelen om er iets van te maken. Houtjes genoeg. Binnen een kwartier hadden we een tas vol kleine houtjes.

Toen de weg weer terug naar boven.

Zoals je ook weer op de kaart kunt zien liggen er vrijwel in de hele onderzijde van Bonaire een soort meren. Dat zijn niet zo maar meren, maar de zoutpannen. Hier wordt het zout gewonnen uit zeewater.

De meren kleuren roze door het proces van verdroging en daarna blijft het zout over dat weg geschraapt wordt. Uiteindelijk komt alles op hoge bergen terecht. Als je er langs rijdt is het net of je in Oostenrijk bent alleen dan 40 graden warmer.

Je kunt mijn verhaal met een korreltje zout nemen, maar dit is nou zeezout. Bij vele mensen terug te vinden in het keukenkastje.

In het keukenkastje van ons appartement is helemaal niks te vinden. Geen zout, geen peper niks.

Hoeft ook niet, we waren die paar dagen die we hier zijn niet van plan om te koken.

Sterker nog, vandaag hadden we de luxe dat er voor ons werd gekookt. We waren uitgenodigd door een collega van Erik en zijn vrouw. 

Wat een leven. Beetje jutten, wat snorkelen, douchen en daarna bij gezellige mensen aanschuiven.

Het is echt maar met moeite allemaal vol te houden. Of misschien moet je dat ook maar met een korreltje zout nemen.

Hier feest, daar feest

Vandaag was Erik dan echt jarig. Zijn kado bevalt hem uitstekend.

Bonaire is qua eilanden echt onze favoriet. Het is er rustig en schoon.

Vooral de onderwaterwereld van Bonaire staat bekend als bijzonder mooi.

Voor vanmiddag hadden we dan ook een snorkeluitje gepland.

Als je aan het snorkelen bent heb je natuurlijk geen zicht op je spullen. Normaal zijn we met z'n vieren en is er altijd wel iemand die bij de spulletjes achterblijft. Nu zijn we met z'n tweeën, maar vond ik het wel erg leuk om samen te snorkelen. 

Ik adviseerde Erik dan ook om niks mee te nemen. Het was even slikken. Je portomonee moeten achterlaten is niet niks. En toen ik hem zei dat het beter was ook zijn telefoon thuis te laten was er eerst protest. Gelukkig kon ik hem toch overtuigen alles in de kluis te laten en konden we gaan met een handdoekje en wat snorkelgerei. 

En wat was hij later blij met mij! 

We hadden een plastic tas met onze slippers en kleding in een groot badlaken gerold. Terwijl wij aan het snorkelen waren zijn onze spullen doorzocht. Onze handdoeken lagen drie meter uit elkaar en de plastic tas met kleding lag ongeveer tien meter verder. Doorzocht, maar zonder resultaat.

Helaas liep het voor andere snorkelaars slechter af. Die hadden ook hun spullen op de kant gelaten en daar waren de telefoons uit de tassen gestolen. Gelukkig bleef dit ons bespaard op deze feestdag.

Feest is het ook in huize Boerboom op Curacao. Er wordt zelf gekookt, cola gedronken, chips gegeten. Het is helemaal zo erg nog niet als je ouders er niet zijn.

Ik geloof dat de honden dat ook vinden.

Youri stuurde ons deze foto. Alle honden op bed. Daar is het ook een feestje.

Niet voeren?

Aangezien vliegmaatschappij Insel Air bekend staat om zijn strakke planning en altijd goed uitgevoerde vluchten, niet dus, leek het ons wel handig om om tijd te kijken of alles nog volgens planning zou gaan. Blij dat we keken! We begonnen al met een vertraagde vlucht. Gelukkig wisten ze dat gisteravond al en wij nu dus ook. Hierdoor konden we langer op bed blijven liggen en pas later naar het vliegveld.

Helaas bleef het daar niet bij. Een uurtje later werd de tweede vertraging omgeroepen. Weer een uur erbij. Hoe ze het voor elkaar krijgen is me echt een raadsel. De vlucht is in zijn totaliteit 2,5 uur vertraagd geweest. In die tijd hadden ze wel 10 keer heen en weer naar Bonaire kunnen vliegen. 

Gelukkig werd alles weer goed gemaakt door onze piloot. Hoe grappig is het als blijkt dat je buurman de piloot van vandaag is. En dat je dan ook nog even een foto mag maken op de stoel van de co piloot.

Een kwartiertje later heeft onze buurman ons alweer veilig op Bonaire neergezet.

Na het inchecken en het regelen van de huurauto hebben we wat boodschappen gedaan.

Al die jaren dat we hier komen ligt dezelfde hond er voor de deur.

Inmiddels samen met een vriendje, want het is goed toeven bij de appie. 

Deze honden zijn van een eigenaar die zijn tuinhek open heeft staan. Elke dag komen ze hier buurten. Snap ik. Zet je zielige hondenogen op en je krijgt een blik voer. Doet me een beetje denken aan Sint Maarten. Niet het eiland, maar het feest. Met je lampion langs de deuren, een liedje zingen en dan snoep ontvangen. Die lampion en dat liedje wordt hem effe niet, dus doen ze hun liefste puppenogen op. En ik weet zeker met succes. Ik ben er de allereerste keer ook ingetrapt. 

Helaas voor deze twee is de opbrengst tegenwoordig een stuk minder dan voorheen.

Weten zij veel onder welk bordje ze liggen. 

Als we geen honden mogen voeren dan voeren we wel wat andere beesten.

Achter ons zitje zat de hele middag al een leguaan op de uitkijk. Zodra je naar beneden liep kwam hij aangerent. Het kan niet anders dan dat hij weet dat er wat te halen valt.

Ik had een sinaasappel bij me voor nood in geval van ernstige vertraging. Die sinaasappel is gelukkig niet nodig geweest dus kon ik hem wel delen met mijn vriend.

Ook deze bleek nog ergens een kameraad te hebben die er al snel bij kwam.

Het is alsof ik de eendjes voer, maar dan net even anders.

Mijn geheim

Vandaag kon ik eindelijk aan Erik mijn geheim vertellen.

Al 1,5 maand weten heel veel mensen van mijn idee behalve Erik zelf.

Aankomende zondag is hij jarig en onder de noemer dat Davy daar niet bij kon zijn zouden we vandaag gaan lunchen.

Nou moet Davy toevallig zaterdag en zondag echt werken, maar anders hadden we het ook gezegd. We moesten een rede hebben om vandaag al de kadootjes te geven.

Ik heb namelijk in het stiekeme al een tijd geleden een reisje geregeld naar Bonaire.

Morgenochtend vertrekken we.

Alles is in het geheim geregeld. De accomodatie, de huurauto, de tickets en een paar vrije dagen van het werk.

De kinderen blijven thuis en zijn helemaal geinstrueerd. Eigenlijk bijna een soort van gehersenspoeld.

Valt niet mee om het los te laten. De leeftijd om alleen thuis te zijn hebben ze wel, maar als het dan echt gaat gebeuren voelt dat toch wel even anders. 

In overleg hebben we het menu bepaald, de boodschappen gedaan en zijn belangrijke telefoonnummers opgeslagen. 

De roedel is al een tijdje stabiel. Bewust ook omdat ik wist dat we weg zouden gaan en de kinderen dan op de dierentuin moesten passen. Dan is het beter om zeker twee weken voor vertrek geen nieuwe honden er meer bij te plaatsen. De honden die er nu zitten doen het ontzettend goed met elkaar. Ze spelen, hebben plezier en zitten elkaar niet in de weg. Daar maak ik me eigenlijk helemaal niet druk om.

Ik maak me drukker om de kinderen. Al hoewel die dat zelf natuurlijk helemaal niet zo ervaren. 

Lang leve de lol nu paps en mams een paar dagen de hort op zijn.

Nu ik er dit weekend niet ben kan ik er ook niet bij zijn als Pierre naar Nederland gaat. 

Pierre is een broertje van Salt en Pepper en zit bij een andere foster. Die had nog nooit papieren geregeld en heeft ook geen idee wat te doen op Hato. Deze week heb ik er dus wel voor gezorgd dat alles op orde is en de bench bij de foster klaar staat. Pierre vliegt samen met twee katten van Alle Hadoc. Thea is er gelukkig dus ook en die weet prima de weg op Hato. Check, dat kunnen we dus ook loslaten.

Niks zou ons in de weg moeten staan om een paar leuke dagen te hebben.

De enige die roet in het eten kan gooien is de vliegmaatschappij. We vliegen insel air. Iedereen die van het eiland is weet wat voor belabberde maatschappij dat is. Toen ik de tickets kocht ging het nog wel, maar de afgelopen drie, vier weken is het echt drama. Vluchten die qua reistijd 20 minuten duren zijn rustig vier uur vertraagd. 

Ik hoop toch echt dat me dat bespaard blijft.

In het kader van de kinderen moeten het alleen rooien en dat zal pittig genoeg zijn leek het me een strak plan om het huis dan een beetje opgeruimd en schoon achter te laten.

Ik heb flink de stofzuiger er doorheen gehaald en hiervoor de hondenbedden even op elkaar gelegd.

's Avonds toen ik de koffer aan het inpakken was lag er iemand heerlijk te genieten op al die kussens.

Het was net de prinses op de erwt. Zo te zien had ze weinig last van die erwt.

1000 is een feit

Vandaag is het duizendste blog een feit!

Duizend keer heb ik 's avonds bedacht waar ik over zou gaan schrijven.

De ene keer gaat dat wat makkelijker dan de andere keer. Soms lijken de dagen erg op elkaar en is het moeilijk weer een nieuw onderwerp te bedenken. Maar als ik op pad ben voor de honden is er altijd genoeg stof tot schrijven. En als ik vol in de emotie zit door hetgeen ik heb meegemaakt komen daar de mooiste stukken uit.

Het blog is ooit begonnen als leuk iets voor de familie en vrienden in Nederland. Het zou een naslagwerk voor ons zelf zijn en via deze weg kon ik de familie en vrienden op de hoogte houden van ons bestaan hier.

De eerste maanden richtte het blog zich voornamelijk op de emigratie en alles wat er bij kwam kijken.

De lezers van het allereerste uur weten vast nog wel hoe vaak ik bij mijn vriendinnen van de UTS ben geweest. En wat een gedoe het was om een auto op je naam te laten zetten. Oja en de spookrekeningen van Aqualectra waren ook niet grappig. 

Nadat ik begon te fosteren werden de verhalen meer daarop gericht. Ik wilde wel een wisselwerking houden in verhalen over honden en over het eiland zelf. Niet alle vrienden en familie zijn hondenliefhebbers. Toch waren de verhalen over het fosteren en het bestrijden van het dierenleed de meest gelezen blogs. Ik kreeg steeds meer lezers. Vrienden van vrienden stuurden vriendschapsverzoeken om ook dagelijks het blog in de bus te krijgen. Het lezersaantal groeide en groeide. Een keer een blog overslaan kon echt niet, dan zou ik zoveel mensen teleurstellen. 

Dat betekende dus ook in de vakanties doorschrijven. Op de cruise na. Toen kon het echt niet.

Inmiddels gaat het grootste gedeelte van de blogs over honden. Dat is wat het grootste deel van mijn lezers trekt, maar ook waar mijn dagbesteding voornamelijk uit bestaat. Voor mij is het een mooie manier geworden om te vertellen en beeldend te maken wat voor leed er op het eiland is. Door de verhalen kwamen ook de donaties op gang die weer ingezet konden worden voor de volgende projecten.

Al met al is het niet meer even een verhaaltje over de dag van vandaag. Het is soms echt een boodschap die overgebracht moet worden. Dat is qua schrijven lastiger, maar voor de lezer boeiender.

Dat het gewaardeerd wordt is wel duidelijk. Soms komt mijn lezersaantal per dag over de 3000. 

Dat zijn wel de uitschieters. Het gemiddelde ligt rond de 1200 lezers per dag. 

Ik vind het heel bijzonder dat ik zoveel mensen weet te boeien. Dat had ik 1000 blogs geleden niet durven dromen. 

Dat boek is ook nog steeds een dingetje. Ik wil het wel, maar zie nog niet in hoe en wanneer.

Het idee wat het moet worden is er wel, maar zoals ik al eerder schreef schrijf ik het best in emotie.

Maar om nou al jankend dagelijks aan een boek te werken lijkt me ook niet de bedoeling. 

Ik moet daar nog eens over nadenken hoe ik dit vorm kan gaan geven.

Als het er werkelijk van gaat komen zijn jullie natuurlijk de eerste die het horen.

Tot die tijd schrijven we verder aan de blogs. Op naar de 2000!

Mental suport

Het is dan wel vakantie, maar dat geldt zeker niet voor iedereen.

Niet alleen moeders gaan altijd door, maar ook onze tuinman stond voor vandaag gewoon ingepland.

Ja tuinman ja, ik hoor sommige mensen denken. Tuinman, poolboy, het hoort er hier allemaal een beetje bij. Vaak is het zelfs een eis van de verhuurder dat onderhoud gepleegd wordt door een kundig iemand. Ik heb alleen maar verstand van hoe languit in het zwembad te liggen en of de temperatuur wel oke is. En de tuin is ook niet aan mij besteed. Ik heb hele groene vingers, maar met grasmaaiers die hier op benzine werken en kettingzagen voor hoge bomen eindig ik geheid zonder vingers.

Maar ik doe wel goed mee hoor. Niet met grasmaaien, maar met wat mental suport. Kopje koffie op z'n tijd, even een praatje en zeker niet onbelangrijk hapgraage honden op afstand houden.

Dat was vandaag weer goed nodig. Luna 2 was het niet eens met het gebruik van de trimmer. Te veel herrie aan die grote oren van haar. Dus dan maar zorgen dat de tuinman er niet eens aan kan beginnen.

De suport ging vandaag zelfs nog een stapje verder. Nadat de tuinman vertrokken was werd ik een goed half uur later door hem gebeld. Hij was redelijk in de buurt gestrand met een lekke band en had hulp nodig. Niemand was in de buurt die hem kon helpen dus of ik misschien kon komen.

Jazeker wel, dus hop daar heen. Ik vond hem al snel. Er staan ook niet veel wagens langs de kant zo geparkeerd.

De tuinman had wel een reservewiel maar de velg paste niet op de auto. Ik kreeg dus het kapotte wiel op velg mee en het reservewiel op velg en moest bij het dichtstbijzijnde tirecenter de boel even om laten zetten. Doordat ik dat voor hem deed kon hij bij zijn auto met gereedschap blijven. 

Als je die zonder toezicht achterlaat weet je zeker dat de grasmaaier en bladblazer weg is.

Het hele boeltje werd in 10 minuten voor 10 gulden omgezet en ik kon weer gaan.

Kleine moeite groot plezier. Nu kon Gilbert tenminste naar huis.

Wie er ook weer thuis kwam was Sientje. Die was weer een middagje mee met haar nieuwe gezinnetje. Het was al een stuk minder spannend dan de vorige keer.

Ik had ze een lange lijn mee gegeven zodat Sientje er ook niet vandoor kon. Daar had ze eigenlijk vandaag helemaal geen behoefte aan. Ze heeft zich lekker laten kroelen door de meisjes en bleef in de buurt.

Nog een paar weekjes en dan mag ze echt blijven.