Trap er niet in

Gisteren werd ik gevraagd of ik vandaag wilde meehelpen met het vangen van een hond.

Deze hond is al vaker geprobeerd te vangen, maar ze is iedereen telkens te snel af.

Voor nu was het de bedoeling om met meer mensen te zijn om vluchtroutes te af te zetten.

Prima, ik wilde wel helpen en heb gisteravond braaf mijn wekker ervoor gezet.

Vanmorgen werd ik wakker om 9.00 uur. Chips, we hadden 9.00 uur afgesproken!

De wekker had het wel gedaan, maar stond heel zachtjes. Normaal staat hij veel harder. 

Geen idee hoe hij nu op zo'n zacht volume was gekomen. Omdat ik altijd slaap met oordopjes heb ik niks gehoord. Balen. Snel een appje naar degene die het organiseerde. We hebben uiteindelijk een half uurtje later kunnen afspreken. Kon ik eerst nog even snel wat eten en drinken. Zonder ontbijt weg gaan is sowieso niet gezond, maar in de hitte hier echt niet vol te houden. 

Eenmaal ter plaatse kreeg ik de taak om van de roedel van vier de grote reu bezig te houden.

Deze keer met knakworstjes, werkt prima.

Het was alleen helaas voor niks. Het teefje dat we moesten vangen trapte niet in onze val. Letterlijk en figuurlijk. Jammer. 

Maar niet veel verder zat nog een hondje, ook een teefje zonder eigenaar. Na kort overleg hebben we besloten deze maar mee te nemen. Welk teefje dan ook gesteriliseerd wordt maakt niet uit, het helpt in ieder geval het overschot aan honden in te perken.

Gelukkig was deze sociaal en nieuwsgierig en trapte hij wel in ons spoor naar de kooi.

Begin van de middag had ik weer een autoritje voor twee honden.

Ik moest twee honden ophalen die nog niet zo heel lang geleden zijn geadopteerd door mensen van hier. 

Donderdag werden we gebeld met de mededeling dat de honden per direct weg moesten.

De hond had haar dochter aangeraakt. Eh ja, honden kunnen in je buurt komen voor contact.

Nee, dat mocht niet want misschien wilde ze haar wel bijten.

En als we ze niet zouden ophalen zou ze of ze dumpen of ze laten doodschieten. We zitten eigenlijk hartstikke vol, maar wat moet je?

Ik heb de honden opgehaald. De één was nog vrolijk, maar zij was er het korts en is nog jong.

De ander zat bang in een hoekje. Ze hapte naar me toen ik haar wilde oppakken, maar dit was echt puur uit angst. Niks geen valse hond. Ze is waarschijnlijk veel weg gestuurd en gejaagd omdat ze niet in de buurt mocht komen. Dat snapt een hond toch niet! Die wil liefde en aandacht en krijgt alleen maar afwijzingen. Onbegrijpelijk. Misschien ook maar goed dat die mensen gebeld hebben zodat we ze op konden halen. Zo hadden ze ook geen leven.

Voor de kleine hond had ik gelukkig meteen een plekje. Die is naar de meneer gegaan waar ik van de week een hond heb gebracht. Hij wilde er graag twee en op dat moment hadden we geen passende match. Nu wel.

Het was fijn om te zien. We hadden de hond uit de auto getild en in de tuin gezet bij de andere hond.

Ze ging eigenlijk al vrij snel op onderzoek uit en werd met de minuut meer ontspannen.

Toen we weg gingen lag ze samen met de andere hond op de porch alsof ze er al jaren woonde.

Ik kon met een gerust hart weer vertrekken. Hond nummer twee is met Samira meegegaan.

Nadat ik even snel weer een broodje naar binnen had gewerkt begon uitdaging drie.

Alleen was deze niet zo moeilijk en had die niks met honden te maken.

Ik had Maud beloofd om goede foto's te maken met mijn spiegelreflexcamera. Daar had de telegraaf om gevraagd. Ze moesten van goede kwaliteit zijn om te kunnen gebruiken in de krant.

We zijn ervoor naar het strand gereden. Als je vlogt  (filmt) vanaf Curacao dan doen we lekker stereotype de zee op foto. 

Geen idee wanneer het in de krant komt. Maud weet inmiddels wel dat ze op 23 mei haar wiskunde examen moet gaan vloggen. Er zit ook nog een wedstrijd aan vast. Degene die straks het leukste filmpje met de meeste likes heeft wint een go pro 4. Dat leuke filmpje zal ze zelf moeten doen, maar die likes ga ik via het blog natuurlijk mee helpen. 

Geweldig kado

Spannend, spannend, iedereen is natuurlijk reuze benieuwd waardoor ik vandaag niet weg kon.

Ik kon vandaag de deur moeilijk uit omdat er klussers kwamen.

Deze klussers zijn vandaag begonnen met het opnieuw bouwen van de kennel.

De kennel heeft door weer en wind al behoorlijk wat slijtage opgelopen.

Ik hou het één en ander bij elkaar door er houten balken tegenaan te leggen en stenen ter versteviging te gebruiken. Maar dat helpt niet tegen alles. Houtrot is niet tegen te gaan door er een steen tegen aan te leggen. 

De kennel wordt iets groter dan hij nu is. Hierdoor kan hij in tweeën gesplitst worden.

Het mooiste van dit alles is dat ik dit kado krijg! Er is een bedrijf dat dit sponsort omdat ze vinden dat wij zulk geweldig goed werk doen. Echt super natuurlijk. Ze leveren niet alleen het materiaal, maar ook de klussers die het komen bouwen. Het heeft wel even z'n tijd nodig natuurlijk. Ze zijn nu begonnen met een totaal nieuw frame. Dit staat nu deels klaar achter in de tuin. Maandag hangen ze er deuren in.

Dinsdag breken ze de oude kennel af, storten ze extra beton voor het extra stukje kennel en plaatsen daarna het nieuwe frame.

Dan nieuw gaas erom heen en klaar. Klinkt simpeler dan het is. Het zal nog best een hele klus worden.

Maar ik ben de rotste niet. Ik ben heel blij met deze mannen en hun spullen. Ik loop dus af en aan met koffie, koekjes en water.

Water was echt geen overbodige luxe. Wat was het weer warm vandaag! De honden hadden er ook echt last van. De kinderen zaten in de airco. Het was dringen bij de deuren van de kinderen.

Dit om naar binnen te komen, maar ook om dat kleine beetje koude lucht mee te pakken wat onder de deur door komt.

En als niet weet hoe dat werkt lig je gewoon languit op de grond. De tegels zijn dan het enige dat nog wat verkoeling geeft.

Als dat eindelijk de zon wat gaat liggen en de temperatuur wat aangenamer wordt komt alles in beweging.

We hebben tegenwoordig een nieuw speelkoppel. Toby en Floppy. Allebei ranke, snelle hondjes.

Ze vinden het heerlijk om heel hard achter elkaar aan te rennen of gewoon te rollebollen in het gras.

Heerlijk om naar te kijken, wetende dat floppy nog geen twee maanden terug na een uur in onze tuin gebivakkeerd te hebben uit angst de benen nam. Als ze nu de benen neemt is dat niet uit angst, maar juist om erbij te horen. Dat is toch wel even een verschil.

Baby ding

Vanmorgen tijdens het lezen van Facebook kwam ik op een vraag en aanbod pagina terecht.

Ik zag dat iemand een soort klein matrasje verkocht met opblaasbare randen.

Het geheel was van plastic en de randjes ongeveer 10 centimeter hoog.

Moest meteen aan mevrouw Getsie en Derrie denken. Als ze op deze manier met water konden spelen was dat misschien wat schoner en gecontroleerder dan wat ze nu deden.

Ik heb op de advertentie gereageerd in de hoop dat het matrasje/ badje nog aanwezig was.

Het heeft de afbeelding van Nijntje. Helemaal mijn ding, ben groot fan van Nijntje Pluis en Dick Bruna.

Ik heb vrijwel de gehele reeks Nijntje peuterboeken, maar dat terzijde.

Al vrij snel kreeg ik bericht dat het oke was en ik het kon ophalen.

Het mocht bij haar werk, bij een kinderdagverblijf. De naam werd genoemd met de opmerking dat ik het vast wel kende. Haha nee, mijn kinderen zijn al jaren de kinderdagverblijf leeftijd voorbij. Maar ik snap de logica. Ik kom natuurlijk een of ander baby ding ophalen.

Maar natuurlijk heb ik dat dagverblijf heus wel gevonden. En het badje gekocht.

Morgen gaan we het opzetten. Ik ben heel benieuwd wat ze er van gaan vinden.

Foto's zullen volgen uiteraard. 

De rest van de dag stond eigenlijk in het teken van boodschappen doen. Hondenvoer kopen was één van de dingen die op mijn lijstje stond. Dat gaat er hier hard doorheen. 

Zoals het er nu naar uit ziet kan ik morgen niet weg. Waarom niet? Dat vertel ik morgen.

Getsie en Derrie

Koningsdag is vandaag een beetje langs ons heen gegaan.

Tuurlijk hadden we allerlei plannen, maar de stijgende temperatuur maakte dat we toch afzagen van een bezoekje aan de markt en de festiviteiten.

De gevoelstemperatuur was vanmiddag rond de 38 graden. Dan zit er maar één ding op en dat is in het zwembad liggen.

Voordat dit van mijzelf mocht moesten wel eerst de dingen gedaan worden die echt noodzakelijk zijn. Één van die taken is het dagelijks boenen van de kennel.

Dat doe ik onder andere met de tuinslang. Nu zit er in de tuinslang sinds kort een gaatje.

Als ik de kraan open doe om de kennel te schrobben loopt er water uit het gaatje.

Dit is eigenlijk altijd precies in de aarde waar het een klein modderpoeltje veroorzaakt.

Nu heb ik hier twee kleine aardvarkentjes die dat reuze leuk vinden.

De dames getsie en derrie weten wel hoe ze te werk moeten gaan. Veel in het water stampen, dan roeren, vervolgens met je snuit erdoorheen en daarna het liefst door het huis rennen.

De eerste drie bedenksels kan ik nog om lachen. Dat door het huis heen rennen gaat echt niet gebeuren! Die zelfde tuinslang met dat beruchte gaatje wordt dan gebruikt voor een flinke poetsbeurt.

Vervolgens rennen ze wel nat door het huis, maar dat is beduidend minder erg dan met vieze poten.

Omdat mevrouw getsie en mevrouw derrie zo van water houden bedachten we dat het misschien wel leuk voor ze zou kunnen zijn om naar het strand te gaan. Dit uitje had dan meteen meerdere doelen.

Natuurlijk het spelen met water, maar ook wennen aan rijden in een auto, buiten de 'veilige' tuin zijn en wennen aan het lopen aan een riem. Al met al op alle vlakken een win win situatie.

Maar de dames vonden het minder leuk dan we dachten. Nu was alles misschien nieuw en eng en daardoor overweldigend, maar het water zou het allemaal goed gemaakt moeten hebben.

Ik denk dat als we het een tweede keer doen er al minder stress is.

Of misschien moet ik eerst ergens een modderpoel voor ze aanleggen voordat ze er lol in hebben.

In ieder geval gaan we vaker met ze op pad. Als ze over twee weken naar Nederland gaan moeten ze toch een beetje wat gewend zijn. 

Groot contrast

De ochtend begon met leuk nieuws uit Nederland.

Maud had zich opgegeven voor een vlogwedstrijd van de telegraaf. Ze zochten kinderen die dit jaar eindexamen doen en hierover over één examendag een filmpje willen maken.

Hiervoor moest je eerst een introductie filmpje sturen waarna je later te horen zou krijgen of je mee zou doen of niet. Het is dus een ja geworden. Ik denk dat het juist ook wel bijzonder is hoe het hier gaat.

Het wordt geen standaard filmpje in ieder geval.

Vorige week schreef ik over de airco mannen die zo blij waren met mijn advies over tekenbestrijding.

Lokale mensen die om hun dier geven.

Natuurlijk zijn die er. En misschien schrijf ik daar te weinig over, maar dat komt doordat ik zo veel leed zie of hoor. Vandaag was dat contrast ook weer zo aanwezig.

Éen van de fosterhonden van Rescue Paws is vandaag naar een nieuwe eigenaar verhuisd. 

Een lokale meneer die graag een hond wilde. Ik had al een paar dagen contact met hem en vandaag zouden we de hond brengen. Nee, deze hond zal niet bij deze meneer op bed slapen en ook niet aan tafel zitten. Maar dat zegt niet dat hij niet goed zal zijn voor zijn hond. Hij wilde graag weten welk voer we de hond gaven en was echt wel begaan met de hond.

Die heb ik dus met een gerust hart achter gelaten. Tuurlijk ga ik er binnenkort wel kijken, maar dat doe ik bij elke hond. Of ik ze nu plaats bij een Nederlander of bij een lokale inwoner.

Helaas was er tijdens dit bezoek een reddingsactie aan de gang waarvan je nekharen overeind gaan staan. Zo tegenstrijdig weer met het goede wat ik echt wel in de mens wil zien!

Er was een melding gedaan van een man die zeven pups in een olievat gegooid had. Ze pups liepen rond in zijn tuin, pieste en poepte er en dat wilde hij niet. De pups moesten weg en weg was in dit geval dood. Iemand kon het telefoonnummer van deze persoon opsporen en heeft hem gebeld.

Hierna heeft de man de diertjes wel uit het vat gehaald, maar uiteindelijk was zijn doel nog steeds om ze te laten overlijden. Dat werd wel duidelijk toen éen van de rescuers kon gaan kijken en een doos vond met daarop een plank en vijf bierkratjes.

Er waren op dat moment al vier pups overleden. Eigenlijk wilde de eigenaar de pups niet meegegeven.

Hij zag het nut er niet van in en ze waren toch al bijna dood. Gelukkig is de persoon die kwam kijken blijven praten en heeft hem zo ver kunnen krijgen de doos af te staan.

Hierna is er met spoed naar de dierenarts gereden. Helaas is daar pup nummer vijf ingeslapen.

De honger, dorst en warmte was hem te veel. Twee overlevenden dus. 

En dit alles had niet hoeven gebeuren. Ik snap niet dat men hier niet de verantwoording neemt om te steriliseren.

We krijgen vaak de opmerking dat mensen de natuur hun gang willen laten gaan. Maar dan moet je er wel voor zorgen! Je kunt puppy's en kittens niet geboren laten worden omdat jij dat zo vindt horen, maar ze vervolgens weg gooien omdat je ze eigenlijk niet wilt! 

Verschrikkelijk boos kan ik daar om worden. En ondertussen ook erg verdrietig om het leed dat de vijf overleden pups is aangedaan. Zij hebben niet gevraagd om geboren te worden. Zij hadden in hun korte leventje niks fout gedaan, maar moesten wel een gruwelijke dood sterven. Weer vijf sterretjes erbij in de hondenhemel.

Vol keuzes

Het stond al even gepland, maar vandaag was het dan zo ver. Maud had nog recht op een verjaardagsfeestje met vrienden en vriendinnen. In de vakantie is dat natuurlijk het makkelijkst plannen.

Gelukkig voor Maud was van haar vriendengroep niemand op vakantie. Vrij uniek, want afgelopen vrijdag en zaterdag was er een ware uitloop van expats die op familiebezoek naar Nederland gingen.

Ik had natuurlijk de taak om als taxichauffeusse te dienen. Omdat het strand dat bezocht ging worden op 40 minuten rij afstand lag, kon ik niet anders dan ergens daar in de buurt mij op het strand settelen.

Op en neer rijden was zo zinloos, dat ik beter zinloos op een strandbedje kon toeven.

Wat wij hier te veel hebben, hebben jullie in Nederland te weinig. Het was vandaag zo warm! 

Zelfs in de schaduw op het strand was het niet uit te houden. Maar ik zal niet klagen, je zal maar in Nederland op de camping staan. Lig ik toch liever weg te puffen op het strand.

Na thuiskomst werd door Maud de koelbox geleegd. Hierin zaten twee zakken ijs, die natuurlijk inmiddels grotendeels gesmolten waren. Maakt niets uit. Water, modder, ijsblokjes, de dames pup waren er als de kippen bij. Leuk! Je kunt er in graaien, ze in de bek nemen, aan likken. Één groot feest.

Het is erg leuk om te zien hoe alles met elkaar speelt, maar ook hoe alles elkaar nadoet.

Het leven van een pup is vol keuzes. Wil je binnen of buiten liggen?

Lig je links om of rechtsom? Lig je op de drempel of er net voor?

Maar hoe we dan ook besluiten te gaan liggen, de neuzen wijzen dezelfde kant uit.

Goed zo, zo komen we er wel. ;-)

Fotomomentje

Het wordt steeds drukker in de herberg.

Kleine Lola die door een vriendin gefosterd werd logeert nu ook hier.

De foster ging op vakantie en Lola mag nog lang niet vliegen. Tja, ik heb nog zo'n klein apie hier rond rennen, daar kan ze dan mooi mee spelen.

Het is nu wel volle bak en dat grotendeels met honden die wachten op de leeftijd dat ze oud genoeg zijn om te mogen vliegen.

Layla en Lilliy mogen over 2 weken. Lola duurt nog wel even. Zij gaat pas 7 juni.

Zoals je kan zien ben ik druk met de camera in de weer geweest. Daar is zo'n zondag een uitstekende dag voor. We hadden eigenlijk geen afspraken, ik heb alleen Maud naar een beachfestival moeten brengen. De rest van de tijd was aan ons zelf. Dat betekende dus foto's maken voor adopties.

Zonder foto's worden de honden niet geplaatst. Logisch natuurlijk, je wilt wel weten over wie of wat we het hebben. Een foto kan het maken of kraken. Het verhaaltje erbij natuurlijk ook.

Ik heb nu goede foto's van Floppy en Toby. Toby wordt een makkelijke plaatsing. Dat is een echte gezinshond. Dankbaar, blij en makkelijk.

Heel stiekem hoop ik dat deze knuffelkont naar Nederland mag. Het is echt een schat.

Floppy zou het wel erg zwaar krijgen in Nederland. Die is nog voor veel bang. Ik denk dat uitlaten in straten met verkeer echt wat veel gevraagd is. Zij is beter af hier op Curacao in een tuin samen met een andere hond. We zullen zien wie er gaat reageren.

To do lijstje

Vakantie hebben staat toch ook voor plezier maken. Gisteren heeft Youri meteen na schooltijd afspraken gemaakt met zijn beste vriend die hier dan ook onder andere heeft geslapen.

Vanmorgen kwamen ze met de vraag of ze naar trampoline spring center mochten.

Stond eigenlijk al langer op de verlanglijst, maar het kwam er maar niet van.

Vandaag was het misschien niet eens zo'n gek idee. Wie weet was het wel rustig zo aan het begin van de vakantie.

En goed gegokt. Er was maar één ander kindje, voor de rest hadden ze het rijk alleen.

Dan heb je natuurlijk heerlijk de ruimte om lekker gek te doen. Salto's en snoekduiken in de foambak.

Na een half uur waren ze aardig uitgeput. Met grote rode konen verlieten ze het springcentrum weer.

Kan weer geschrapt worden van het to do lijstje.

Vanmiddag was er tijd voor mijn to do lijstje. Op mijn to do lijst staan voornamelijk honden items.

Ik was uitgenodigd door het nieuwe baasje van Vera en Mila om te komen kijken hoe het ze vergaat.

Als mensen mij niet zelf uitnodigen kom ik zelf wel op de lijn hoor. Ik wil altijd graag horen hoe het met ze gaat en na een tijdje ook graag zien. Vera en Mila zitten nu ruim twee maanden bij hun nieuwe baasje. Dat is lang genoeg om te komen kijken. Ik wil een hond niet in verwarring brengen wanneer ik te snel langs kom.

Maar ook na twee maanden was er direct herkenning bij Vera en Mila. Het was prachtig om te zien.

Vera kwam direct aanrennen en ging op haar rug liggen. Er werd heel hard gekwispeld en met de kont geschut.

Die herkenning is toch wel heel hartverwarmend. Het moment dat een schuwe hond je gaat vertrouwen is prachtig, maar dit doet je ook wel wat. Zo mooi.

Vera en Mila zagen er goed uit. De familie is aan het proberen Vera te laten wennen aan een riem. Ze zouden heel graag met de honden willen wandelen en naar het strand gaan. Vera vindt dit nog heel moeilijk, ze schrikt van alles. Maar met hele kleine stapjes en veel geduld gaat het lukken.

Net zoals wij met heel veel geduld haar vertrouwen hebben terug gekregen. Ik ben weer met een goed gevoel vertrokken. 

'Vrij' markt

Grrrrr als ik me ergens kwaad om kan maken is wel dat ik net een heel verhaal had geschreven, daar een passende afbeelding bij wil zoeken en vervolgens mijn tekst weg is.

Kan ik dus weer helemaal opnieuw beginnen. Nu vind ik schrijven leuk hoor, maar twee keer het zelfde gaat vervelen. 

Maar ja, even weer nadenken wat ik en hoe ik het geschreven had.

Ik vertelde over de start van de meivakantie. Maud heeft haar laatste lessen gehad. De laatste vragen zijn gesteld en er is een laatste keer klassikaal geoefend. Nu moet ze zelf aan de bak door te leren en zelf verder te oefenen. Wel vakantie dus maar eigenlijk ook weer niet.

Er zijn een hoop expats vanmiddag vertrokken naar Nederland. De meivakantie is daar echt een vakantie bij uitstek voor. Ruim genoeg dagen en niet te gek koud in Nederland. Alleen dat laatste zal denk ik voor diegene die gaan nogal tegenvallen. Ik las berichten over kou tijdens Koningsdag.

Koningsdag is één van de weinige dingen die ik hier wel mis. Ik vind het altijd super gezellig en hou er wel van om over de vrijmarkten te struinen. Niets zo leuk om voor een prikkie de leukste dingen op de kop te tikken. We hebben hier ook wel een vrijmarkt, maar dat is lang zo 'vrij' niet als in Nederland.

Albert Hein heeft bijvoorbeeld morgen al zijn vrijmarkt. Het is dan alleen wel voor maar zoveel kinderen met maar zo veel plaatsen.

De vrijmarkt in Pietermaai is ook al helemaal bepaald en verdeeld. Het spontane idee van ' laten we wat verkopen en we sluiten ons gewoon aan' kan dus niet. Ik weet niet zeker of het helemaal klopt, maar ik hoorde dat je voor een plekje in Pietermaai €50 moest betalen. Nou, dan is verkopen als particulier helemaal weinig zinvol. Zelfs voor een plaatselijke ondernemer vind ik het nog een hoop geld. Nee, dan vind ik het in Nederland toch meer een echte 'vrijmarkt'.

Ik ga in de meivakantie een aantal ex foster hondjes bezoeken. Is kijken hoe ze het hebben en hoe ze het doen. Morgen beginnen we bij Vera en Mila. Vera was natuurlijk wel een zorgenkindje. 

Zij was ook zo ontzettend bang toen ze kwam. Eigenlijk net zoals Floppy. Die zal ook niet makkelijk te plaatsen zijn. Maar als het goed is doet Vera het boven verwachting. Morgen mag ik het komen aanschouwen.

Vroegertje

Ondanks dat Erik weer thuis was en de kinderen 's morgens kon activeren in beweging te komen, was ik ook vroeg uit bed.

Altijd als er een castratie of sterilisatie gepland staat is het voor mij een vroegertje.

Toby moest nuchter en wel om 8.00 uur afgeleverd worden. In de ochtendspits duurt de rit iets langer dan normaal, dus dat betekent dat ik er nu 25 minuten voor moet rekenen.

Vanmorgen ben ik ruim op tijd weg gegaan. De tuinman zou om 8.00 uur voor de deur staan.

Ik moest dan weer terug zijn. Dat betekent om 7.15 weg.

En ja, dan ben je te vroeg bij de dierenarts. Gelukkig weet ik daar hoe het werkt. Mocht ik de dierenarts nog niet treffen, dan kan de hond in de grote bench voor de deur.

Maar de dierenarts liep er al wel, dus kon ik er mooi nog even bij zijn toen hij vast zijn eerste slaapmiddeltje kreeg.

Daarna dus snel weer terug om de poort te openen voor de tuinman. Ik was iets later, maar gelukkig wist hij ervan en heeft keurig op mij gewacht.

Om 12.30 heb ik Toby weer opgehaald. Hij was blij mij weer te zien. Hij was goed wakker en had de ingreep zonder problemen doorstaan.

Weer thuis was het erg leuk om te zien hoe de andere hem dan begroeten. Ze snuffelen en bekijken hem extra goed. Hij ruikt anders, er is iets aan hem. Ze weten het dondersgoed, denk dat ze de geur van een dierenartsenpraktijk uit duizenden weten te herkennen. En vervolgens heel blij waren dat zij niet de pineut waren.

De pupkes hebben het allemaal goed naar hun zin. Het is erg leuk dat ze elkaar hebben. Heeft de één geen zin om te spelen, dan heeft de ander het wel. De kleine Bacon/Mexx/Hero/ Rémy ( het arme ding zou er nog een identiteitscrisis van krijgen) doet niks onder bij de rest. 

Hij weet inmiddels precies hoe het werkt.

Dat je moet zitten bij een koekje. En dat als ze 's avonds naar de kennel gaan ze nog een handje voer krijgen. Die andere twee weten dat natuurlijk al een tijdje. Die rennen tegenwoordig vast vooruit en wachten op mij in de kennel. Dat doet die kleine nu ook. Mooi om te zien.

Kleine bacon/mexx/Hero/remy is lekker aan het groeien. De ribben zijn niet meer zichtbaar. Eigenlijk is hij nu niet anders dan elke gezonde pup. Volgende week krijgt hij zijn tweede enting en dan mag hij ook ter adoptie. 

Een succesvolle dag

Gisteravond toen ik op het punt stond om te gaan douchen, kreeg ik nog een appje binnen.

Het was Perla and Friends. Zij hadden via Facebook een berichtje binnen gekregen van iemand hier op Curacao die een klein pupje had gevonden. Zo klein nog dat het niet zelfstandig kon drinken en puppenmelk nodig had. Ze hadden geen idee wat nu verder te doen. Het pupje had honger en piepte de boel bij elkaar. Uit onwetendheid hebben ze het hondje toen gewone melk gegeven.

Natalja van Perla and Friends vroeg of ik hulp kon bieden of wat wist.

Het pupje moest puppenmelk hebben, dat was het belangrijkst voordat we de nacht in gingen. 

Maar waar haal ik dat om 22.30? Ik had vandaag op Facebook gelezen dat iemand 6 pups van het asiel fosterde. Ook nog klein en met de oogjes dicht. Deze persoon moest puppenmelkpoeder hebben.

Ook nog een berichtje naar Thea van Alle Hadoc. Gelukkig reageerde beiden op mijn berichtje en konden helpen. Omdat de vrouw meer in de buurt van Thea woonde is ze bij Thea het blik gaan ophalen.

Toch fijn zo om 23.00 uur dat we met elkaar deze vrouw en het pupje hebben kunnen helpen.

Vanochtend hoorde ik dat het pupje de nacht goed doorgekomen was. 

Om de mensen van wat tips te voorzien ben ik bij ze langs geweest.

Wat een klein drolletje is het nog. De oogjes zijn pas net open en het loopt niet maar waggelt.

Ik heb de kleine behandeld tegen vlooien en uitgelegd hoe ze na elke maaltijd moeten masseren.

Ze willen het echt heel graag goed doen en het hondje ook houden. Mooi om te zien hoe er voor de kleine gezorgd werd. En om de vooroordelen tegen te gaan, dit zijn lokale mensen.

Vanmiddag kregen onze airco's een servicebeurt. Dit moet minstens één keer per jaar gebeuren om de lucht fris te houden.

Natuurlijk viel het de medewerkers op dat er meerdere hondjes rond liepen.

Ik heb ze uitgelegd dat ik de honden foster. Ik vertelde ze over hoe we soms de honden vonden en dat bij sommige aandoeningen een hele makkelijke behandeling al voldoende kan zijn om ze er weer bovenop te helpen. Zo kwamen we op schurft en op karpatten. De karpatten bestrijd ik door een tablet nexgard te geven. Binnen 24 uur zijn die vieze beestjes dan dood. Ik kon ze het doosje als voorbeeld laten zien. Ze waren zo blij om te horen dat er een oplossing voor het karpatten probleem was.

Ze hebben direct foto's gemaakt van het doosje en gingen het vandaag nog halen.

Deze mensen gaan dadelijk zien dat het werkt en vertellen dat weer door. Dat is zoals we het graag zien.

Tijdens de tennisles van Youri heb ik uitgebreid contact gehad met een dame in Nederland.

Zij was op slag verliefd op Lola. Lola is het zwarte pupje dat tijdelijk even bij een vriendin is ondergebracht. We hadden haar op de Facebook page van Rescue Paws geplaatst en met succes.

Lieve kleine Lola mag als ze oud genoeg is ook naar Nederland. Weer een hondje dat een prachtig leven in Nederland tegemoet gaat. Al met al kan ik wel spreken over een succesvolle dag.

Vergissing

Vanmorgen werd ik verrast met een telefoontje uit Nederland.

Het was een medewerkster van Digi-d. Zo zo, mogen ze wel helemaal naar het buitenland bellen?

Ik had via een contactformulier mijn ongenoegen over het curacaose telecomnetwerk geuit.

Je moest vervolgens allerlei gegevens achter laten waarbij onder andere een werkend telefoonnummer.

Nooit gedacht dat ze zouden bellen. Niet dat het zinvol was trouwens.

Ik had de dame nogmaals uitgelegd waar het mis ging. Tja, daar kon ze niet mee helpen.

En nu? Nu niks. Geen nieuw digi-d. Voor Maud niet en voor mij niet.

De activeringscode is inmiddels verlopen. Machtigen kan je alleen als je in Nederland woont, dus we kunnen pas weer aanvragen als we opnieuw richting Nederland gaan.

Bijzonder service gericht voor Nederlanders in het buitenland, not!

Helaas gaat het niet goed met de situatie rondom Boris. Boris woont bij een gezin met kinderen.

Één van de kinderen laat wat onzeker gedrag naar Boris zien. Omdat Boris zelf ook nog onzeker is laat hij zijn tanden zien en gromt. Om te voorkomen dat deze situatie escaleert is besloten voor Boris een ander huis te zoeken. Ik heb er goede vertrouwen in dat het lukt. In Nederland wonen toch stukken meer dierenliefhebbers van hier op het eiland. Er hoeft er maar één te reageren.

Maud had voor vanavond een oppasafspraak staan. Ze zou daar eten en tot een uur of 23.00 oppassen. Prima. Ik hou dan rekening met het eten. In dit geval zou ik alleen met Youri eten.

We hadden gekozen voor rode kool. Iets dat Erik en Maud niet zo vinden.

Keurig om 17.00 had ik Maud afgeleverd, om 17.05 werd ik gebeld.

Het was Maud, ze had zich vergist in de datum. Het oppassen was pas volgende week.

Meteen maar omgedraaid en Maud weer opgehaald. Daarna door naar de supermarkt. Ik had immers alleen rode kool in huis. Daar werd Maud niet vrolijk van.

We hebben uiteindelijk spinazie gegeten. En als toetje apple crumble. Maud zag het staan en wilde dat heel graag maken. Ach waarom ook niet.

Het was heerlijk!

Voor niks?

Terwijl we dit schrijven is de dag alweer voorbij.

Ondanks dat hier alles poko poko gaat, lijkt het wel of de tijd vliegt. 

Nog een paar dagen bikkelen voor de kinderen en dan mogen ze weer genieten van de mei vakantie.

Ze zullen er wel aan toe zijn. Het viel niet mee om die drie weken school vol te houden.

Ik ben vandaag op stap geweest om het één en ander te regelen voor het teefje dat ik gisteren gevangen heb. 

Ik heb contact gehad met het dierenasiel en daar mag ze in ieder geval een paar dagen bijkomen. 

En met een beetje geluk mag ze ook blijven. Voor haar dan geen straatleven meer en sowieso geen pups.

Na het ritje dierenarts en dierenasiel heb ik ook nog even wat kattengrind gekocht. Ik was al eerder geweest met grind dat ik gekocht had van de donaties, maar er was telkens maar een beperkte voorraad. Ik had echt de wens doorgekregen dit merk bij deze winkel te kopen. Deze was het best.

Prima. Vandaag weer 'alles' opgekocht. Meer was er niet. Maar we komen nu al op een mooi aantal samen met de eerdere donatie.

Ik wilde vanmiddag stofzuigen en dweilen. Stofzuigen is gelukt. Vegen is altijd een heel karwei met drie pups die het leuk vinden om te helpen. Als ik stofzuig heb ik die hulp nooit. Dan hangen ze niet aan het mondstuk of de slang, ze kijken wel uit. Veel te veel lawaai maakt dat rare ding. Als ik stofzuig ligt altijd alles op vier poten keurig buiten. Beter maar ook, maakt het voor mij een stuk makkelijker.

Daarna dus dweilen. Het duurde even voordat ik daarmee kon beginnen.

Layla en vooral Lilly zijn gek op water. Het gebeurd regelmatig dat Lilly lekker met haar voorpoten in de waterbak staat. Niks is leuker dan veel spetteren, dan de bak omgooien en vervolgens door het huis en de tuin rennen.

Dan is dweilen echt niet zinvol. Als ze dan eenmaal weer uitgespeeld zijn en slapen is het mijn beurt om de boel weer schoon te maken.

Het kan best wel eens zijn dat al het zuigen en dweilen toch nog voor niks was.

We kregen vanavond via het meteo instituut te lezen dat ze code geel uitbrachten. Er worden pittige regen en onweersbuien verwacht.

Op Facebook werd er erg sceptisch op gereageerd. Net zoals in Nederland heeft het meteo instituut het wel eens mis. Maar dat niet alleen, ik geloof dat het echt niemand kan schelen als het heel hard gaat regenen. Graag zelfs, we snakken naar regen. Ik kan me niet meer heugen wanneer de echte laatste hevige bui geweest is. 

Helaas betekent het wel dat als alles morgen nat en modderig is, ik voor niks ben bezig geweest.

Maar voor deze keer kan ook mij dat niks schelen. Laat die regen maar komen, we zijn er zo aan toe!

Dubbel gevoel

Voor vandaag stond er weer een vangactie gepland. 

De mama van Layla en Lilly was weer dagelijks in de buurt van waar ik de pups gevonden had.

Ze heeft last van de reuen die in dezelfde buurt wonen en haar weg jagen.

Ik heb het vandaag nog mogen aanschouwen. Terwijl ik pogingen deed om het vertrouwen van de hond te krijgen door middel van lekkere voertjes werd ze regelmatig door de andere weg gejaagd.

Maar ik kwam toch echt voor haar.

Er staat namelijk voor morgen een sterilisatie voor haar gepland. Haar pups zijn prachtig, lief en leuk hoor, maar we hebben echt meer dan genoeg honden op het eiland. Geen puppy's meer voor haar.

De buurtbewoners hadden het liefst dat ik alle honden meenam. Ze vinden al die loslopende straathonden maar hinderlijk. Ze jagen op de kippen en blaffen je 's nachts wakker.

Helaas gaat dat echt niet lukken, hoe graag ik ook zou willen. Alles en iedereen zit vol.

Het voelt wel heel dubbel. Aan de ene kant wil ik niet alle honden maar klakkeloos weg halen.

Buurtbewoners zouden zelf hun verantwoording moeten nemen. Ooit waren deze honden van iemand.

Die persoon hadden ze moeten aanspreken. Nu woont die persoon er niet meer, zijn de honden een last en mogen de stichtingen het oplossen. 

Aan de andere kant weet ik ook dondersgoed dat als ze er te veel last van houden ze hun eigen maatregels nemen en de honden dan vergiftigd of dood geschoten worden.

Morgen wordt het teefje gesteriliseerd en weer terug gezet. Als ze dan alsnog gedood wordt is dat wel erg wrang. Het minste dat ik kan doen is dan ook het asiel bellen of ze inmiddels weer wat lucht hebben en deze hond kunnen opvangen. Het is het proberen waard.

Ben in ieder geval blij dat ik haar heb kunnen vangen.

Weer terug thuis zien we Floppy buiten het hek lopen. Hoe kan dat nou? We wisten dat Maud ging hardlopen. Haar idee was om Tico mee te nemen. Omdat we zelf niet thuis waren om dan floppy binnen te houden hadden we haar dat afgeraden. Floppy kan niet zonder Tico.

Maar blijkbaar toch wel, want Tico bleek gewoon netjes in de tuin te zijn.

Zou ze dan graag mee naar buiten gewild hebben? Gisteren waren we namelijk weer met alle honden gaan wandelen. Ook floppy was mee en vond het heerlijk. Misschien had ze gedacht dat Maud wel weer naar hetzelfde gebied ging. Gelukkig voelt floppy zich al zo thuis dat ze dus keurig voor de poort gewacht heeft. En helemaal happy was toen wij thuis kwamen. 

Er was nog een hond helemaal happy. Ik heb geen idee welke, maar er is er één of misschien ook wel meerdere die een topmiddag hebben gehad.

In onze voorraadkast staat een tas klaar voor een foster. Er zitten koekjes in die ik verdeeld had na de donatie van woensdag. Meestal is die kast dicht. En is hij niet dicht is het ook geen ramp, want alles staat hoog. Behalve die tas eigenlijk. En de deur was dit keer ook niet dicht.

Er is een hele slimme hond die de tas gevonden heeft.

Ik vond alleen de verpakking. Er is door de dader(s) een hele puntzak koekjes naar binnen gewerkt.

Ik hoop dat het naar buiten werken in een normale substantie en buiten gebeurd. 

Nostalgie

Het is altijd weer even spannend of je in het weekend echt kan uitslapen als je dat gepland hebt.

Zeker met pups in het hok kan het wel eens zijn dat ze je eerder wakker maken dan je in gedachte had.

En komt het geluid niet uit het puppenhok dan kan het zo maar zijn dat de kat het zat is en aan de deur komt krabben. 

We waren vanmorgen blij verrast dat het al 10.00 uur was toen de ogen open gingen. Daarna is het dan wel snel gedaan met de rust. Zodra er één met twee benen in beweging komt volgt de rest met vier poten vanzelf. En ze hebben ook wel een punt, ontbijttijd is al lang en breed verstreken.

Het kleine manneke dat nog steeds geen naam heeft doet het supergoed. Hij speelt met de twee dametjes alsof hij minstens even groot en oud is. Soms wordt hij flink ondersteboven gegooid, maar het maakt hem niks uit.

De kinderen komen er maar niet over uit welke naam hij moet krijgen. Ik vond de suggestie Remy wel toepasselijk, maar mijn kinderen zijn niet van de Remy generatie. Die hebben nooit het tranentrekkende boek gelezen of naar de serie op tv gekeken. De naam zegt ze dus niks.

Hier ging de strijd om Mexx of bacon. Ja, zeg maar niks. Ik heb het niet altijd in de hand.

Er werd bedacht dat er een soort van cavia race moest komen. Ik zei nog net als bij Fred Oster, maar ook dat zei de kinderen niks. Ben ik nou echt zo oud?

Maar goed, de cavia a la puppen race werd ingezet en naar wie het hondje zou lopen zou beslissen over de naam. Er werden regels opgesteld zodat de race niet beïnvloedt kon worden.

Geen geluid, geen bewegingen anders werd je gediskwalificeerd. Het is uiteindelijk bacon geworden.

Ben ik blij dat de meeste pups toch niet naar hun naam luisteren!

Vanavond hadden we zo waar eens tijd en zin in een spelletje. 

Met de populariteit van de beeldschermen lijkt een spelletje doen tegenwoordig ook wel nostalgie.

Als we dan een spelletje doen is colonisten van Catan hier favoriet.

Ik moest van Erik vermelden dat hij gewonnen had. Dat vinden mannen belangrijk. Dus bij deze dan.

Sessie 2

Zoals gisteren al genoemd ben ik de dag vandaag gestart met sessie 2.

En niet zoals gepland met 2 honden, maar met 3.

Het kleine zwarte pupje dat bij een vriendin in fostercare zit, heb ik ook meegenomen.

Zij was ook toe aan haar eerste enting.

Zij in de bench en de dames achter in de achterbak. Eerst wisten ze niet of dit nou echt zo leuk was.

Maar later groeide hun zelfvertrouwen en konden ze zelfs genieten van de autorit.

Bij de dierenarts deden ze alsof ze er al jaren kwamen. 

Nu is jaren misschien wat overdreven, maar inmiddels is dit al wel enting drie dus ervaringsdeskundige zijn ze zeker. 

Ze voelden zich dan ook al vrij genoeg om in de praktijk op ontdekkingstocht te gaan.

Wat een stel!

Vanmiddag kreeg ik de schrik van mijn leven. Nee niks ernstigs met de honden.

Maar ik heb het niet zo op alles wat vliegt. Ik vind ze onvoorspelbaar en daar hou ik niet van.

Mijn opa had vroeger kippen. Er werd mij regelmatig gevraagd of ik de eieren wilde rapen.

Daar moest ik dan het hok voor in. Doodeng vond ik dat. Die kippen die ineens opvlogen. Of ze pikte je als je het ei bij ze weg moest rapen. Mijn opa zal vast wel eens oude eieren hebben gegeten.

Als ik dan was geweest en moest rapen ging ik gewoon dat hok niet in en zei dat er niks lag.

Maar vandaag had het niks met kippen te maken. 

Ik moest iets weg gooien in de prullenbak. Die staat hier buiten. Dit vanwege de vliegen die het trekt en de geur waar je mee te maken krijgt als het altijd 30 graden is.

Terwijl ik het klepje open doe om iets weg te gooien komt er een troepiaal uit gevlogen. Zo tegen mij aan. Ik schrik me dood! En hij waarschijnlijk ook. Een troepiaal is een vogel die erg lijkt op een ekster, net zo groot alleen dan niet zwart wit maar zwart geel.

Ik zag daarna ook wit. Ik gillen, komt Erik niet eens kijken. Moet ik een keer gered worden, komt er niemand. Diep treurig is het.

Sessie 1

Ik ben vandaag met twee hondjes naar de dierenarts geweest voor een checkup en de eerste enting.

De dametjes mogen morgen voor hun entingen en hun chip.

Ook al had de dierenarts vast wel de tijd om vier honden onder zijn hoede te nemen, ik vind vier tegelijk in de auto meenemen en daarna de praktijk in net even te veel. De dames zijn inmiddels te zwaar om samen in een bench gedragen te worden. De allerkleinste pup heeft zo'n iel nekje dat daar nog geen halsbandje omheen past en Toby heeft nog nooit aan een lijn gelopen wat dus nog wat sturing nodig heeft. Ik kon dus kiezen om alles in één keer te doen en dan als een soort pakezel met vier honden aan handen en voeten binnen te komen of het gewoon in twee sessies te verdelen.

Ik heb maar gekozen voor het laatste al zou het voor de foto's natuurlijk wel leuk geweest zijn als ik voor de eerste optie had gekozen. Al hoe wel, wie had die foto's dan moeten maken? Ik had mijn handen vol gehad.

Nu dus sessie 1 met Toby en de nieuwste aanwinst (nog zonder naam).

Toby is zo makkelijk. Die heeft gelukkig nog weinig in zijn leventje meegemaakt wat hem wantrouwend zou kunnen maken. Hij stapt zo de auto in en geniet van de reis. 

Bij de dierenarts is er toch wel wat terughoudendheid, maar dat begrijp ik.

De weegschaal is dan weer wel heel interessant. Niet omdat hij zoveel heeft met gewicht en kilo's, maar om hetgeen wat voor zijn neus ligt.

Hij is keurig te wegen terwijl hij eens lekker snuffelt aan de zakken hondenbrokken. 13,2 kilo. 

Er kan nog wel wat bij, zijn ribben zijn nog steeds zichtbaar. 

Het kleine hummeltje wordt naar aanleiding van de staat van zijn gebit geschat op een week of 7.

Veel weegt hij nog niet, maar ontzettend mager is hij gelukkig ook niet. We waren gewoon op tijd bij de shut zodat hij nog niet heel veel geleden heeft.

No name is ook zichtbaar niet tevreden met dit gewicht. We gaan eraan werken. Meerdere keren per dag kleine porties en dan wordt hij vanzelf groot en sterk. Ziek is hij namelijk niet. Geen koorts, geen karpattenziekte, geen schurft. Alleen wat aansterken en dan lekker naar een forever home.

Na de drukke ochtend en begin van de middag had ik eind van de dag een verjaardag.

Het was even aanpoten voordat ik er was, maar toen ik eenmaal zat kon ik in de relaxmode. Je hoeft niks en kunt niks. Is eigenlijk ook wel eens fijn.

Maud was ondertussen surfen. Ook voor haar wel even lekker om te kunnen ontspannen en even niet aan school te hoeven denken. Zo kwamen we beiden weer ontspannen thuis.

Op naar de volgende drukke dag.

Mooie dag

Het kleine hummeltje heeft de nacht goed doorstaan en is inmiddels geïntroduceerd bij de andere.

De dames voelen zich nu ineens erg groot en kunnen het niet laten op dit puppenmanneke af en toe eens lekker om ver te gooien. Gelukkig laat hij de kaas niet van het brood eten. Hij komt er wel, hij is sterk genoeg.

Vanmiddag ben ik naar het centrum gereden om een toeriste op te halen. Zij was via Perla and Friends met mij in contact gekomen. Voor haar vakantie heeft ze onder al haar vrienden en familie een grote inzameling gehouden. Net resultaat was een enorme koffer vol met honden en katten benodigdheden en een envelop met contant geld.

Het geld kon ingezet worden voor producten die het hardst nodig waren. Een deel van dit alles ging naar het dierenasiel en een deel was voor Rescue Paws.

Onze eerste rit werd naar de dierenarts. Hier hebben we een aantal pakketjes nexgard gehaald.

Dat zijn de tabletten tegen vlooien en teken waardoor alles behalve de hond binnen 24 uur dood is.

Die tabletten zijn geweldig goed maar gruwelijk duur. Éen tablet kost 30 gulden oftewel 15 euro.

Eigenlijk elke hond die we binnen krijgen heeft zo'n tablet nodig, dus een kleine voorraad is geweldig.

Daarna door naar de supermarkt. Het resterende geld werd omgezet in voer voor de honden, katten en kattengrind. 

Niks is dan leuker om het daarna zelf weg te mogen brengen. Als je zo je best hebt gedaan om in te zamelen, dan is het ook leuk om de waardering daarvoor te mogen ontvangen.

Op naar het dierenasiel dus. Daar waren ze zeer blij met alle spulletjes. Alles was meer dan welkom, maar de nexgard was toch wel de topper. 

We hebben ook nog even een klein rondje langs de honden gedaan. Wat een mooierds zitten er ook.

Ach, ach, het is maar te hopen dat ze snel een huisje zullen krijgen.

Na het bezoek aan het asiel zijn we nog naar mijn huis gereden. Het is natuurlijk ook erg leuk om te zien hoe dat fosteren thuis nu gaat en om even met alle hondjes te knuffelen.

Na een kleine rondleiding door de tuin en wat knuffels aan de pups, werd er ook nog even een zakje koekjes geopend. 

Valt niet mee om te zorgen dat iedereen netjes om de beurt iets krijgt.

Dank je wel Esther voor alles wat je geregeld hebt en hebt meegesleurd in de koffer! We zijn er enorm blij mee. 

In de namiddag had Youri tennis. In die tussentijd ben ik doorgereden naar de overburen van onze tuinman. Daar was de hond weer zwanger, voor de zoveelste keer. Ze hadden gezegd dat ze haar zouden steriliseren, maar helaas gebeurd er niks op dat vlak. De tuinman was er al meerdere keren geweest om zijn beklag te doen. Alle pups die worden doodgereden haalt hij telkens van straat en daar was hij klaar mee. En terecht! Als je niet steriliseert dan neem je de verantwoordelijkheid naar de pups.

De eerste berichten van de tuinman waren dat ze nu toch ondanks de beginnende zwangerschap geholpen mocht worden. Maar toen de afspraak daadwerkelijk gemaakt werd kwamen ze ervan terug.

Vandaar dat ik zelf maar met ze in gesprek ging. Ze waren niet om te buigen. De pups moesten geboren worden. Ik heb ze er wel op gewezen dat ze er dan ook voor moeten zorgen. 

Ik mocht zowaar mijn telefoonnummer achter laten zodat ze me 8 weken na de zwangerschap alsnog konden bellen voor sterilisatie. Ik had er een hard hoofd in. Ik dacht tijdens de rit in de auto al dat ik er niks meer van zou horen. Maar groot was mijn verbazing toen vanavond mijn tuinman belde. Hij was verrast. De buren waren namelijk bezig om de tuin rondom beter te dichten. Ik vertelde hem dat ik die middag geweest was en ze aangesproken had op de verantwoording naar de pups.

Blijkbaar is er toch iets van mijn woorden blijven hangen. Ik denk dat ik nu al weet wat er straks gaat gebeuren. Dan word ik gebeld om al die pups op te halen. Maar ja, alles beter dan plat gereden pups.