We stonden even te kletsen en hadden het erover dat het voor het kleine ding wel goed was als er een pup bij zou komen. Dit is beter voor de ontwikkeling van de hond. We hebben haar trouwens Puck genoemd. Er waren veel reacties, het was erg leuk om te lezen en daaruit te kunnen kiezen.
Geloof het of niet, maar op dat moment ging de telefoon. Zelfs een paar keer achter elkaar.
Samira zei nog "die bel ik zo wel even terug", maar er bleef gebeld worden. Toch maar even aangenomen. En wat denk je? Er was een pup gevonden, of wij plaats hadden.
Wat een toeval. De vinders waren weer bekenden die wisten waar ik woonde en zo werd er een nieuw scharminkeltje gebracht. Ze was erg fel geweest met het vangen en had ook gebeten. Oei, een felle tante dus. Ze is rechtstreeks mijn kattenbench in gegaan en daarna met Samira mee naar de dierenarts.
Ik kon in de tijd dat zij op pad was de hondenbench wegbrengen.
Deze ging naar de vrouw die al een tijdje een aantal straathonden eten geeft en nu het vertrouwen van het bewuste teefje dat mij eens heeft gebeten gewonnen heeft. Ze heeft het nu zo ver voor elkaar dat het teefje bij haar binnen komt en geaaid wil worden. Omdat ze onlangs loops is geweest was er haast bij om haar te laten helpen. Op nog meer pups zitten we echt niet te wachten.
Ik heb al een berichtje gekregen dat de hond uit zich zelf met een worstje in de bench te krijgen is dus dat is goed nieuws. Morgenochtend wordt ze geopereerd.
Op weg naar huis reed ik weer langs het huis waar ik een tijd geleden een hond vandaan heb gehaald die op straat geschopt was omdat ze ziek was. Deze mensen deden alsof de hond niet van hun was. Deze hond heb ik moeten laten inslapen. Maar ze hadden nog een hond. En elke keer als ik in de buurt ben rij ik er even langs. Ik had al gezien dat de hond steeds magerder werd.
Vanmorgen schrok ik hoe mager. Maar ja, toch maar door gereden.
Later op de ochtend heb ik scharminkel nummer 2 weer in ontvangst genomen. Het is echt vel over been. Wonderbaarlijk dat het nog loopt en leeft. Ze is ongeveer 3 maanden en weegt maar 1,8 kilo.
Het is slecht te zien op de foto, maar ze is heeeeel mager. Ze vindt mensen helemaal niet leuk. Waarschijnlijk is er iets in haar jonge leventje gebeurd waardoor ze ons niet vertrouwd.
Ik kon daardoor niet echt dichterbij komen voor een betere foto.
Nou zou je denken dat ze ergens schuchter in een hoekje zou gaan liggen, maar dat gebeurde niet. Ze heeft een paar verkenningsrondes door de tuin gedaan en toen was ik haar opeens kwijt.
Na wat zoeken vond ik haar uitgeteld op de kamer van Maud.
In mijn hoofd bleef maar de magere hond aanwezig. Ik kan niet alleen maar langsrijden en verder niks doen. Ik ben terug gereden. Er zaten wat mannen op de hoek die ik gevraagd heb of ze voor mij wilde vertalen omdat ik wist dat de oudere man die er woont geen Nederlands spreekt.
Één van de mannen liep mee en riep de eigenaar. Er kwam een jonger persoon naar buiten die wel Nederlands sprak. Dat was verrassend. Ik heb de man van de hoek bedankt en ben in gesprek met de broer van de eigenaar gegaan. Hij was net een maand terug uit Nederland en had ook wel gezien dat de hond erg mager was.
Het is moeilijk om positief te blijven. Ik wil die mensen of eigenlijk die hond helpen, maar als je te belerend bent of negatief gooi je je eigen deuren dicht. Dus nog maar niet begonnen over het feit dat de hond aan de ketting ligt. Wel uitgelegd dat de hond zorg nodig heeft en gevraagd of ik die mag geven.
Deze mensen hadden de hond nog nooit iets tegen wormen, vlooien of teken gegeven.
Grote kans dat hij wormen heeft en karpattenziekte. Beide aandoeningen zijn met wat medicatie goed te verhelpen. En zowaar waren ze blij met de hulp en mocht ik medicatie brengen.
Ik was zo bang dat ze niet met me wilde praten en me alleen maar een bemoeial zouden vinden.
Gelukkig was dat niet zo, ik ben blij toe! Nu kan er wat aan de gezondheid van de hond gedaan worden.
Vanavond tijdens het eten kwamen de twee kleine dametjes elkaar tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten