Omdat wij het niet eens waren met het tijdstip waarop ze ons wakker maakte hebben we ons nog even omgedraaid. Zover als dat kon natuurlijk, want kleine hondjes kunnen best veel lawaai maken.
We hadden voor vandaag plan B opgesteld. Dat betekende dat Pip bij ons in de buurt werd vastgelegd aan een lange lijn. Zo kon ze niet ontsnappen, maar zich nog wel verstoppen als ze dat wilde.
Het allerkleinste halsbandje dat we hadden was nog te groot. Zo mager is het kleine ding. We hebben er met een mes een extra gaatje ingezet. Op de foto eet ze het laatste restje voer van Luna op. Ze kan het hebben.
We hebben verder telkens als we naar haar toe gingen wat lekkers gegeven. Zo zou ze toch moeten inzien dat wij echt niet zo vreselijk zijn als we eruit zien.
Vanmiddag ging de telefoon. Het was Dyveke, degene die gisteren bij de aangereden hond heeft gestaan. Zij had de dierenarts aan de telefoon gehad om te horen hoe het met de hond ging.
Er zat een kleine verbetering in. Ze liep nog steeds niet, maar ze kwispelde wel. Ze is dus niet verlamd.
Eten ging ook erg moeizaam. Blikvoer van een vork happen ging wel maar brokken vielen uit haar bek.
Na wat overleg hebben we besloten haar een kans te geven. Gisteren at ze namelijk nog helemaal niet.
Het zou beter zijn als ze in een huiselijke situatie kon herstellen. Ze had nog wel een nacht bij de dierenarts kunnen blijven, maar daar lag ze ook maar zo alleen achter in een hok.
Gelukkig heb ik een man die mijn passie begrijpt en zelfs deelt. Ik hoef dan ook eigenlijk niet te overleggen of het wel goed is, deze hond was welkom.
Snel maar een plaatsje voor haar gemaakt. Een heerlijk dekbed met een zachte handdoek. Ik denk dat ze nog nooit zo'n lekker bedje heeft gehad.
Vanavond maakte we ineens grote vorderingen. We hadden alle dieren naar de andere kant meegenomen waar we de tafel hebben om te eten.
Hele volksverhuizing. Hond aan de lijn verleggen, hond op dekbed verplaatsen, maar dat huiselijke werd gewaardeerd. We zagen dat Pip het steeds minder eng begon te vinden.
We konden langs haar lopen zonder dat ze meteen in elkaar kroop. Toen wij aan tafel zaten zat ze er zelfs naast, want dat zaten de andere ook. Goed voorbeeld doet toch volgen.
En eigenlijk vanaf daarna is het ijs een beetje gebroken. Ze is zelfs onder de tafel komen liggen en achtervolgde Puck overal naartoe. Nou achtervolgt Puck mij weer de hele dag, dus ik ben net zo'n ganzenhoeder met volgers. Misschien morgen, maar anders zeker overmorgen kan ze wel van de lange lijn af. We hebben wel maatregelen genomen bij de poortdeur. Als ze vanaf morgen los is kan ze echt nergens meer eruit.
Onze invalide dame heeft ons ook versteld doen staan. Omdat ze geen pijn laat zien bij het bewegen van haar poten, wilde we toch proberen of ze op haar benen kon gaan staan.
Bij de dierenarts is dat ook wel geprobeerd, toen zakte ze er nog doorheen.
Hier is weer een andere omgeving, misschien veiliger en vertrouwder. Plus dat ze ook wel eens zou moeten gaan plassen of poepen. Dus hier nog maar eens proberen.
En echt een wonder, ze bleef staan! Ze was nog wat wankel, maar ze stond. Daarna is ze uit zichzelf gaan lopen. Tjonge, wat waren we blij. Ze is naar het gras gelopen waar ze geplast en gepoept heeft.
Wauw, wat een geweldige vooruitgang! Het lopen ging nog wel alsof ze net maanden in het gips had gezeten, stram en onzeker. Maar ik geloof er wel in dat het goed komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten