De intense hitte gepaard met een hoge luchtvochtigheid is killing. Vanuit Curacao zijn we wel wat warmte gewend, maar dat is droge lucht samen met wind. Hier was stil zitten al genoeg om volledig bezweet te raken. Neem daarbij het niet aanwezig zijn van een airco en iedereen kan bedenken hoe ik me 's nachts gevoeld heb. Tijd dus om deze milieuvriendelijkheid in te wisselen tegen wat anders.
De hobbelweg terug was weer geweldig. Man man, niet te geloven dat dit de doorgaande weg was.
We werden ingehaald door een lokal. Mooi, die weten blijkbaar precies waar de kraters zitten want ze ging van links naar rechts over de weg. We hebben haar spoor keurig gevolgd. Moet zeggen, het scheelde wel. Blij waren we toen er weer wat normaal asfalt zichtbaar werd.
De rit naar onze nieuwe lokatie was niet ver. Hemelsbreed 75 kilometer, maar om er te komen moesten we eerst het schiereiland verlaten en via een bergpas om de berg naar de lokatie.
We zijn nu in San Vito. Een plaats dicht bij de grens van Panama.
Deze stad heeft Italiaanse invloeden wat onder andere terug te zien is in de restaurantjes.
De temperatuur is hier een stuk aangenamer. 25 graden overdag en 's avonds koelt het af naar vestjestemperatuur. Wat een verademing en wat zal ik vanavond heerlijk slapen!
Het bed en breakfast waar we nu vertoeven wordt gerund door een Belgische dame met haar Costaricaanse echtgenoot. Beide spreken Nederlands, Engels en Spaans.
Met deze vrouw hebben we onze reis in elkaar geknutseld. Omdat zij van hier is kon ze ons precies zeggen wat wel of niet verstandig was, heeft ze onze gidsen geregeld en gaan wij aankomende dagen met haar man op pad.
Er was al snel een klik. Deze mensen hebben namelijk een kettinghond van iemand overgenomen.
Kettinghonden en straathonden hebben ze hier helaas ook. Ik heb ze hier nu al meer gezien dan in de plaatsen waar we hiervoor geweest zijn. Kettinghonden zijn honden die hun hele leven mogen slijten aan een ketting of touw van vaak maar een meter of twee/ drie. Op Curacao zijn er helaas veel van dit soort honden, vaak ook nog eens in een tuin vol in de zon. Die zon is hier minder, maar de ketting niet langer. Blij dat de hond die hier woont van zo'n vreselijk leven verlost is.
Het internet is hier weer optimaal, dus kan er weer meer geplaatst worden. Foto's van vandaag heb ik nog niet, maar foto's van de afgelopen dagen via de telefoon kan ik jullie wel bieden.
De zee was hier erg ruig. Hoge golven! Hier mocht dan ook niet gezwommen worden. Er zijn natuurlijk altijd mensen die het wel proberen. Een paar daarvan hebben dat met de dood moeten bekopen.
Driehoekige borden met een zwemmer met z'n handen in de lucht is internationaal toch? Ik begreep hem in ieder geval.
Op dat zelfde strand zagen we een soort wasbeertjes lopen.
Na het stuk stuk strand was daar het begin van de jungle. Maar nog niet het begin van het park. Dat kwam later pas.
Ik ben wel van de roofvogels, ik vind ze bijzonder intrigerend.
In Nederland had ik die passie al. Zo ben ik naar het roggebotbos geweest om de Zee Arend te spotten en genoot ik van biddende kiekendief.
Op Curacao hebben we ook roofvogels. De wara wara zie ik veel, maar ook kleine valkjes zijn te spotten.
Op Costa Rica leven pas veel roofvogels. Uilen, haviken, valkjes, maar ook gieren.
Echt van die lelijke met een kale nek. Ze hebben zwarte met een kaal hoofd en ze hebben hier zwart met een rood hoofd.
Die gieren zitten te wachten bij zwangere koeien totdat het kalf geboren wordt. Niet om het kalf aan te vallen, maar om de placenta op te eten. Raar idee toch! Maar ja, zo is de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten