Heerlijk weer je eigen spulletjes, daar kan je best naar verlangen.
Je kunt mij overal op de wereld neer zetten als ik maar met mijn gezin, huisdieren en spulletjes ben.
Helaas betekent thuis zijn wel weer meteen aan de slag.
Koffers uitpakken, wasjes draaien en boodschappen doen.
Op weg naar de supermarkt hoorde ik een wat raar geluid. Het geluid alsof er wat aan mijn band hing wat telkens meedraaide en er niet afwilden.
Beetje vreemd, maar het zal wel.
Bij aankomst op de parkeerplaats van de supermarkt keek ik even bij mijn band, was toch wel nieuwsgierig. Pssssssssssst, ik zag en hoorde hem leeg lopen.
Hij was nog niet helemaal leeg. Ik bedacht dat vooraan bij de supermarkt staan met een band die gerepareerd moet worden niet echt handig is, dus heb ik de auto verder naar achteren verplaatst.
Het was nog geen 20 meter en toen was hij echt leeg.
Ik had oma bij mij. Als zij nou veel ervaring had konden we misschien op deze manier wel over de Helmin Wiels Boulevard. Ik rijden, zij wisselen.
Helaas, oma kwam net als ik niet verder dan het plakken van fietsbanden.
Dat wordt dus wachten op de roadservice. Alleen hoe bel ik die? In het vliegtuig was de batterij van mijn telefoon leeg gelopen. Thuis heb ik hem direct aan de oplader gelegd en daar lag hij natuurlijk nog steeds. Dom van mij, want je hebt hier op het eiland echt je telefoon nodig. Vandaag maar weer eens bewezen. Gelukkig kwam daar mijn redder in nood, onze vaste inpakker.
En nog geweldiger, hij bood direct aan om mijn band te wisselen. Wauw, dat zou een hoop tijd schelen. Wachten op de roadservice duurt vaak lang.
Hij begon enthousiast maar kwam er niet helemaal uit hoe het wiel eraf moest.
Hij kende wel een andere inpakker die er veel verstand van had en ging hem halen.
Terwijl oma en ik stonden te wachten kwamen er twee Curaçaose jongens naar ons toe lopen.
Beiden zeggen niks maar één van de twee gaat naar mijn auto en haalt de band eraf.
Vervolgens gaat hij rustig verder en ligt mijn reserveband erop. Terwijl ik de inpakkers opvang die enigszins verbaasd kijken vraagt oma aan de twee jongens of ze het vaker gedaan hebben.
Degene die mijn band verwisselde bleek automonteur te zijn. Wat een toeval en wat geweldig dat hij ons zo belangeloos hielp.
Ik kwam om 16.00 uur bij de super met een lekke band en om 17.00 verliet ik het terrein weer met boodschappen en omgewisseld wiel. Oma was helemaal verbaasd over de hartelijkheid van iedereen hier. En ik? Ik voelde mij meteen weer thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten