De eerste twee dagen was het nog spannend hoe je zou vorderen. Als je niet meer kon lopen konden we je beter laten gaan. Door de kleine vooruitgangen die je liet zien gaven we je een kans.
En kijk nu. Je kijkt de hele dag vrolijk en blij. Iedereen wordt begroet met likjes en kwispels.
We zien aan je dat lopen nog wel moeilijk gaat. Zelfs met pijnbestrijding, ook al is het al stukken beter dan vorige week.
Je wonden op je poten genezen langzaam. Je had forse schrammen op je voorpoten en een diepe snee onder één van je voetkussentjes.
Die laatste heelt wat moeilijker nu je weer zo veel aan de wandel bent. Hierdoor gaat het soms open en maak je door het hele huis stempelafdrukken van bloed.
Ik noem je al gekscherend stempeldoos, maar zeg het met een lach.
Veels te blij ben ik om te zien hoe blij jij bent! Daar doe ik het voor. Kan mij het schelen dat ik weer moet dweilen.
Ook jij volgt mij nu op de voet. De rij wordt steeds langer. Puck voorop, dan Pip en nu ook jij.
En wat vindt je het gezellig. Als een echte trouwe hond lig je aan de voeten.
We hopen dat je snel weer helemaal opknapt. Dan gaan we op zoek naar een forever home.
Jij hoeft nooit meer de straat op. Wat een geluk na een ongeluk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten