Marteling

Vanmorgen vroeg werden we weer gewekt door de brulaapjes.

Het zijn luidruchtige gabbers. Houden geen rekening met wie dan ook.

Ze maken lawaai door te brullen en doordat ze zich via de takken verplaatsen komt er van alles naar beneden. Dat horen wij dan weer op ons dak. Maar geen geklaag, wie kan er nou zeggen dat hij 's morgens door de aapjes gewekt werd. 

Het is en blijft bijzonder.

Voor ons vandaag geen ontbijt in de lodge. Ook geen lunch. Alles hadden we mee in een lunchpakketje. We gingen namelijk met een gids het tropisch regenwoud in.

Om 7.00 uur stonden we paraat. Met heel veel flesjes water, een fototoestel, zonnebrandcreme en dus een lunchpakket.

We moesten eerst nog even een stuk rijden om bij de parkeerplaats van het park te komen. Weer diezelfde hobbelweg. Echt geen pretje. Maar de gids reed met ons mee en zat voorin. Hij was al meteen actief met aanwijzen. Zo zagen we al van alles voordat we überhaupt één voet in het national park hadden gezet.

Om in het park te komen was ook een wandeling nodig. Eerst gingen we door een rivier. Ik had geen zin in blaren, dus netjes schoenen en sokken uit en door het water. Aan de andere kant alles weer aan. Met het aandoen van de sokken verloor ik mijn evenwicht en stapte met één voet in nat zand. Chips, toch een natte sok en de tocht moest nog beginnen. Maar niet te veel bij stil staan. 

De drie kilometer lange tocht naar het park was al mooi. We kwamen aapjes,  toekans en papegaaien tegen. En toen, toen waren we al doodop en moesten we het park nog in. Het was zo warm! Het is in de jungle tropisch vochtig. Een hele hoge luchtvochtigheid in combinatie met intensief wandelen geeft veel zweet. Heel veel zweet. Echt, het gutste van mijn rug. Van iedereen was het shirt doorweekt.

Omdat we toch echt voor dat park gekomen waren zijn we wel door gegaan. We spraken af met de gids dat we richting een rivier zouden gaan. Deze was op drie kwartier lopen afstand. Daar konden de kinderen afkoelen door te zwemmen.

Oké, qua dieren was het de moeite waard, maar het was afzien. Volgens Maud was het zelfs een marteling en die hoor ik toch niet snel klagen.

Eenmaal bij de rivier kwamen we mensen tegen die een boa constrictor hadden zien slapen in een boom. Onze gids ging kijken of hij hem kon spotten en kwam daarna terug. Ja, hij wist waar hij zat. Of we hem wilde zien? De kinderen kon het niet meer interesseren, maar Erik en ik zijn wel gaan kijken. Indrukwekkend hoor om een slang te zien liggen die zeker vier meter lang is. En deze was nog jong en niet eens zo groot.

Daarna die helse tocht weer terug. Eerst weer het park uit, dan die drie kilometer lange wandeling, door de rivier en dan eindelijk weer bij de auto. Drie kilometer klinkt als niks, maar vergelijk het maar met drie kilometer wandelen in een sauna. Zwaar!

Eenmaal weer terug wisten we niet hoe snel we het zwembad in moesten. Even bijkomen, voetjes hoog en een koud drankje. Dat hadden we meer dan verdiend.

Het is nu 20.15 en iedereen is op. We liggen al bed wat te lezen en ik dus te schrijven. Buiten licht het op door onweer. Hierdoor is er al een paar uur geen internet. Helaas kan ik dit blog dus niet op tijd plaatsen. Morgenochtend bij het ontbijt ga ik het weer proberen. Of er foto's bij kunnen kan ik dan pas bekijken. Het ligt er echt aan hoe op dat moment de snelheid van het internet is. 

Voor nu dan maar een korte avond en een lange nacht. We mogen uitslapen, voor morgen hebben we geen plannen. Ook wel lekker, het is en blijft toch vakantie.