Lunchtime

Vanmorgen toen ik opstond en een ontbijtje ging maken zag ik de spulletjes van Youri in de koelkast staan. Gisteravond met veel liefde door mij gemaakt en wachtend op die jongenshand die het 

's morgens meeneemt. Tevergeefs! 

Al die moeite door mij voor niks. Niet dat hij het niet wil meenemen, maar meneer is nogal van "laat een ander er maar om denken, dan hoef ik dat zelf niet te doen".

Alleen is hij helaas voor hem op een leeftijd gekomen dat hij nu echt zelf moet denken.

En dan blijft het met liefde gesmeerde brood dus liggen. 

Nu de derde week school is begonnen komen ook langzaamaan de mopperpartijen.

Ik vond het al lang duren. In Nederland begonnen die al op dag twee.

Voor Youri zal school nooit leuk worden. Het is dat het moet, maar voor hem hoeft het niet.

Wij proberen maar positief te blijven en vooral het leuke te benoemen. Mooier kunnen we het niet maken. 

Na schooltijd was hij nog niet eens uitgehongerd. Dat is dan weer het voordeel (voor hem dan) van een middelbare school. Die heeft een kantine. Kost hem alleen z'n zakgeld.

Er zijn er wel een aantal die het totaal niet erg vinden dat Youri zijn brood vergeten was. Zes stuks in totaal. Allemaal bruin en allemaal vier poten. 

Het brood tot morgen bewaren is echt niet lekker, dus werd het broodje smeerworst verdeeld.

Goh, wat vervelend. Zo komt mijn met liefde gemaakte broodje toch nog goed terecht.

Hebben we nog meer goede zaken te vermelden?

Ja wel hoor. 

Morgen maak ik weer wat foto's, maar Pip ziet er zo goed uit! Ze is helemaal niet zo dun meer en haar vacht gaat glanzen. Ook speelt ze veel met Puck en sinds vandaag speelt ze ook met mij.

Dat is weer een hele vooruitgang. Samen trekken aan een flostouw. 

Nog meer goeds nieuws? Ja, Saar kan rennen en heel enthousiast spelen. Ze rende even achter Tico aan, wat een genot om te zien.

Ze mag nog even verder aansterken en dan wordt ze gesteriliseerd. 

Morgen komen er weer foto's. Vandaag niet aan gedacht.

Geluk na een ongeluk

Onze Saar is echt een lieverd. Wat een geweldig dankbaar hondje na haar fikse aanrijding.

De eerste twee dagen was het nog spannend hoe je zou vorderen. Als je niet meer kon lopen konden we je beter laten gaan. Door de kleine vooruitgangen die je liet zien gaven we je een kans.

En kijk nu. Je kijkt de hele dag vrolijk en blij. Iedereen wordt begroet met likjes en kwispels.

We zien aan je dat lopen nog wel moeilijk gaat. Zelfs met pijnbestrijding, ook al is het al stukken beter dan vorige week.

Je wonden op je poten genezen langzaam. Je had forse schrammen op je voorpoten en een diepe snee onder één van je voetkussentjes. 

Die laatste heelt wat moeilijker nu je weer zo veel aan de wandel bent. Hierdoor gaat het soms open en maak je door het hele huis stempelafdrukken van bloed.

Ik noem je al gekscherend stempeldoos, maar zeg het met een lach.

Veels te blij ben ik om te zien hoe blij jij bent! Daar doe ik het voor. Kan mij het schelen dat ik weer moet dweilen. 

Ook jij volgt mij nu op de voet. De rij wordt steeds langer. Puck voorop, dan Pip en nu ook jij.

En wat vindt je het gezellig. Als een echte trouwe hond lig je aan de voeten. 

We hopen dat je snel weer helemaal opknapt. Dan gaan we op zoek naar een forever home.

Jij hoeft nooit meer de straat op. Wat een geluk na een ongeluk!

Officieel

Meestal doen we in het weekend relaxt. Iedereen (behalve ik) staat doordeweeks erg vroeg op omdat school zo vroeg begint.

Hoe lekker is het dan om in het weekend uit te slapen. En dan op te staan en is even heerlijk niks doen. Kopje koffie, online krantje en genieten van de vogeltjes en de rust.

Alleen vanmorgen had ik wel iets op de agenda staan.

De stichting waarmee ik samenwerk en waarvoor ik ook in het bestuur zit is nu officieel.

Dat betekent dat we officieel zijn ingeschreven, statuten hebben, een dagelijks bestuur en heel veel zin om door te gaan waar we al mee bezig waren. Het welzijn van de honden op het eiland verbeteren.

We mochten vanmorgen met een tafeltje bij de Albert Hein zitten om voorlichting te geven over onze werkzaamheden. Ook gaven we informatie over de manieren waarop je je hond gezond kunt houden.

We vertellen over de ziektes die op het eiland heersen en welke preventieve middelen er te krijgen zijn om deze ziektes te voorkomen. Natuurlijk hoopten we ook dat mensen bereid waren wat te doneren.

Dit kon zijn in voer of in geld. Beide is welkom.

Met het officieel gaan van de stichting hebben we een mooie banner, posters en shirtjes kado gekregen.

Op één van die posters staat Jack. Hij is en blijft een filmster.

Het was een groot succes. We hebben aardig wat voer opgehaald en een mooi bedrag waarmee we verder kunnen. 

Eenmaal thuis was alles en iedereen weer blij dat ik er was. Dan weet iedereen tenminste weer achter wie je aan moet lopen. 

Ik las vanmiddag een persbericht dat het El Nino effect ervoor zal zorgen dat het nog tot april volgend jaar zo heet zou blijven. Normaal is het tot ongeveer november en dan gaat het regenen.

Volgens dit bericht zou er weinig regen vallen en zou het warm blijven.

Ik hoop dat ze het mis hebben. 

Ondertussen nemen we nog maar een ijsje. En niet alleen ik. Er zijn meer liefhebbers.

Gekke loempia

Ondanks dat er vandaag wat meer wind stond dan gisteren was het nog steeds heet.

Nu hoor je mij er wel over, maar echt klagen mag ik natuurlijk niet.

Ik kan tot op zekere hoogte zelf mijn dag indelen en pauze nemen wanneer ik wil.

En kies ik ervoor de gehele dag in de schaduw te blijven dan kan dat.

Zeer veel respect heb ik dan ook bijvoorbeeld voor onze tuinman die van 10.30 tot 13.00 in de volle zon in onze tuin aan het werk was. Ik doe het hem niet na. Ik denk dat ik onwel zou worden van hetgeen wat hij allemaal doet terwijl het zweet hem over het gezicht gutst.

En onze klusjesman dan. Die had het druk met het dripsysteem. Daar was al tijden een probleem mee, maar we konden er maar niet achter komen wat er mis was.

Tot ik van de week 's avonds in het donker rondliep terwijl het dripsysteem aanstond en ergens in het gras een soort fonteintje zag. Aha, dat zorgde er dus voor dat de waterdruk telkens te laag was waardoor het systeem uitviel.

Ook hier is vanmorgen naar gekeken. En opnieuw respect hoor. In de volle zon werd een gat gegraven en de buizen bloot gelegd. 

Er is het één en ander geplakt en er zijn koppelstukken vervangen. Vanavond kunnen we testen of het vanaf nu beter gaat.

Zij doen dus al die klussen op de dag in de zon. Het enige dat ik in de zon doe is tennissen en af en toe zonnen. Voor de rest vermijd ik de zon. Veels te warm.

Zo denkt Storm er trouwens ook over. Die zal je ook nooit in de zon zien liggen.

Onze honden van hier doen dat wel. Die kunnen daar blijkbaar toch beter tegen.

Aan Storm kun je zien dat hij het op warme dagen zoals nu zwaar heeft.

Maar dan helpen we hem gewoon een handje.

Vanmiddag had Youri de fan aan. Storm was op het bed gekropen om ervoor te gaan liggen.

Ach, ik snap hem wel. Gekke loempia!

Over loempia's gesproken. Ja, het was een veelvoorkomend onderwerp deze week.

Maar hierna zal ik erover ophouden.

Vanmiddag reed ik er weer langs. Nu toen we van tennis vandaan kwamen. Ik heb jullie adviezen ter harte genomen en heb mezelf er één gegund.

Ach en als je ze niet te vaak eet blijft het iets speciaals waar je naar uit kunt kijken. Dat heeft ook wel weer wat.

Allemaal blij

Ik heb vandaag genoten van mijn fosterhondjes. Wat een genot om te zien wat een vooruitgang ze boeken.

Saar haar pijnstillers werken goed. Heel verrast was ik vanmorgen toen ik haar buiten op de bank zag liggen. Blijkbaar kan ze dus weer wat beter haar spieren gebruiken om af te zetten.

Ze is eigenlijk de hele dag wel een beetje in de weer geweest. Net zo veel als de andere honden.

Beetje lopen, beetje liggen. Het valt echt op dat het niet alleen maar liggen is.

Ook ligt ze nu op andere plekken dan alleen haar bedje. Zo lag ze bijvoorbeeld vanmiddag bij me onder de tafel. 

En als toetje op de taart ging ze begin van de avond ook nog spelen!

Lopen met een flostouw en later nog met een balletje in haar bek. Ik vraag me dan altijd af, heeft ze al eens eerder lekker kunnen spelen? Geen idee wat haar verleden is. Weet wel wat haar toekomst wordt.

Dan die kleine ukke Puck. Wat een dondertje is dat! Ze is klein, maar kan net zo veel als de rest. Staat met haar kleine staartje rechtop te blaffen bij het hek. Probeert de poes zo ver te krijgen dat ze boos wordt. En staat vooraan bij het uitdelen van het voer. Het is gewoon lachwekkend. Maar wat ze vooral doet is aan Pip laten zien hoe je pup kunt zijn. Ze daagt Pip uit voor een robbertje vechten, samen gaan ze op onderzoek door de tuin en vinden uit dat tijdschriften niet zijn om te lezen maar om te scheuren.

Pip is nog niet voor alles in. Vanmiddag kreeg ik twee kinderen op bezoek die graag puppy's wilde aaien. Dat was voor Pip nog even wat te veel. Ze was er wel bij toen ze binnen kwamen, maar zonderde zich al snel af en ging in een hoekje binnen liggen. 

Nou had ik ook niet verwacht dat ze mee zou doen hoor. Ik mag haar ook nog niet zo aaien.

Ik doe het wel eens. Dan pak ik haar op en hou haar expres vast om te aaien. Ze weet niet zo goed wat ze ermee aan moet. Zolang ze het bij mij nog niet oké vindt gaan we dat natuurlijk nog niet met kinderen proberen.

Maar gelukkig hebben we ook blije Saar nog. Die wilde dolgraag geaaid worden! En ook Tico en Luna kwamen even hun aandacht halen.

Blije hondjes, blije kinderen. Allemaal blij!

Oja, poes zit er niet zo mee dat ze uitgedaagd wordt. Ze geeft gewoon af en toe een haal als ze het zat is en verder relaxxxxxxxxxx.

Drie keer heen en weer

Gisteravond werd ik gebeld omdat er voor een hond een spoedplek nodig was.

Deze hond kwam niet van straat, maar zat bij een foster. Het ging daar weken goed tot vorige week.

Toen begon hun eigen teefje ineens lelijk te doen tegen Winner. Vorige week al een keer, maar toen was er geen letsel.

Gisteren was het weer raak, maar helaas toen wel met letsel. Het lag niet aan Winner die deed niks, maar hij was wel degene met de bijtwond op zijn kop.

Wij hebben op dit moment geen fosters waar makkelijk volwassen honden bij kunnen. 

Bij mij ook niet altijd. We hebben wel ervaren dat teefjes makkelijk gaan dan reuen. Reuen zoals Jack die heel zwak binnen komen gaan ook wel. Maar echte volwassen reuen is altijd even afwachten.

Omdat hij weg moest bij zijn foster zat er niks anders op dan dat hij bij mij zou logeren.

Gisteravond om 21.30 werd hij nog gebracht. Alleen had hij ook bij ons geen warm welkom.

Winner straalde onzekerheid en angst uit na zijn conflict wat mijn honden dan ook weer voelen.

Binnen notime zat storm er boven op. Dat gebeurde gelukkig naast mij, dus hij was er net zo snel weer vanaf als dat hij erop geklommen was. Alleen dit gaf niet echt het gewenste beeld. 

We gingen de nacht in met onze honden binnen en winner buiten. Dat ging natuurlijk probleemloos.

Tot vanmorgen. Ik liet Tico als eerst buiten. Die had gisteren ook al kennis gemaakt en toen gegromd. Vanmorgen begon winner te grommen toen Tico dichtbij kwam. Daar was Tico weer niet van gediend, dus conflict twee.

Oei, dit gaat niet. Het laatste wat ik wil is dat ik met welke hond dan ook naar de dierenarts moet om gaten te dichten. Ik kon hem nergens kwijt dus heb ik hem naar de praktijk gebracht. Er moest toch nog naar zijn wond op z'n kop gekeken worden. Toen mocht hij daar in een bench blijven tot we een oplossing hadden.

Dat was dus rit één naar de dierenarts. Na lang nadenken en allerlei opties overwogen te hebben hadden we eigenlijk niks. We zochten een huis met afgesloten tuin zonder andere honden.

Winner had namelijk even rust nodig. Zolang hij nog angst en onzekerheid uitstraalde zou hij met elke hond conflict hebben.

Uiteindelijk heb ik de stoute schoenen aangetrokken en iemand gevraagd uit de vriendenkring die nog niet eerder gefosterd heeft en ook geen huisdieren heeft, maar wel van honden houdt.

En ze vond het goed! O wat waren we blij! Soms weet je het gewoon niet meer. We hebben zo weinig fosters! En als er dan iets aan de hand is waardoor het niet gaat hebben we geen escape.

Maar nu hadden we gelukkig een rustig plekje voor winner weten te vinden.

Dat werd ritje twee. Winner weer ophalen en regelen dat hij naar zijn tijdelijk plekje kon.

De lieverd vond alles best. Het is een goedzak. Jammer dat het hem zo tegenzit.

Hier is hij op archieffoto waar hij nog geen bijtwond op zijn kop heeft.

Vanmiddag was dan de rust weer terug gekeerd. Ik heb ze allemaal een kauwstaafje gegeven. Even relaxen en genieten.

Ik vermoed dat dit het eerste staafje in het leven van Saar was. Ik zie dat wel vaker bij straathonden, die hebben geen idee wat ze met een koekje of rijststaafje moeten. En een kauwstaafje is ook al heel vreemd.

Maar ze had toch in de gaten waarvoor het bedoelt was en lag daarna heerlijk te kauwen.

Mooi toch! Ik geniet er wel van als je een scharminkel van de straat zulk lekkers kunt gunnen.

Saar maakt steeds meer meters in de tuin. Ze loopt nu al om het huis heen.

Dat is toch een meter of 20. Het doet haar wel zeer om op te staan en weer te gaan zitten/liggen.

Voordat ze gaat liggen zie je het haar een paar keer proberen en dan toch maar blijven staan.

Ze moet dus nog pijn hebben. Ook heeft ze nog zwellingen op haar achterpoot en in haar lies.

Omdat de andere dagen een bezoekje aan de dierenarts er niet in zit zijn we vanavond maar gegaan.

En dat was dan ritje drie. Zal die man mij nou nooit zat zijn, haha.

Saar heeft pijnstillers gehad. De zwellingen zijn hematomen die door te bewegen verminderen.

Dus minder pijn is meer bewegen en daardoor minder zwelling. 

Mevrouw had ook erg lange nagels. Die zijn meteen geknipt. Het was meteen duidelijk hoe sterk deze tante is. We knipten namelijk te kort en in haar leven. Dit doet zeer, knip zelf maar eens je nagel te kort.

Het bloedde ook, maar ze gaf geen kik! Helemaal niks. 

Oja, drie keer op een dag naar de dierenarts is drie keer op een dag langs dushi loempia. 

En drie keer niet gestopt! Het excuus was nu dat ik honden in mijn auto had. Die laat ik niet achterin wachten als ik iets ga kopen. Tjonge wat een discipline. De volgende keer ga ik voor de bijl, ik voel hem aankomen.

Beginnerstennis

Het was heerlijk wakker worden vanmorgen. Ik had namelijk nog iets uit te pakken.

Ik heb van de partners van collega's van Erik een donatie gekregen. Ik mocht namelijk een rubberen mat op maat en een draadkooi bestellen. Die zijn met een nieuwe collega meegegaan in de container. 

In Nederland kopen is namelijk veel voordeliger dan hier. 

De rubberen mat was echt heel welkom. Menig hond heeft al wat laten lopen of in mijn auto gekotst.

Ook als de honden teken en vlooien hebben is rubber toch makkelijker.

Hier staat de bench op, maar hij ligt nu standaard in mijn auto. Ingeklapt wel te verstaan, want behalve de kooi en het voer neem ik ook altijd een krat mee waar handschoenen, handdoeken, halsbanden en een riem in ligt. 

Ik heb nu alles om op straat direct een hond te kunnen vangen en mee te kunnen nemen.

Ik ben er echt heel blij mee!

Het was een warme dag vandaag. Niks doen leverde al liters zweet op, laat staan hoeveel je produceert bij lichamelijke inspanning.

De kinderen hebben de afspraak dat huiswerk in de airco gemaakt mag worden. Ik weet het niet hoor, maar in week twee van school hebben ze toch bergen gekregen! Ik zie ze bijna niet meer uit die kamer.

Ik zit nooit in de airco. Dat erin en weer eruit vind ik vreselijk. Je krijgt elke keer zo'n klap in je gezicht.

Dan maar zweten. Hoort er bij in dit klimaat. Je merkt wel dat het al warmer begint te worden.

Het orkaanseizoen is gestart en dat betekent voor de eilanden die orkaangevoelig zijn dat ze heel veel wind krijgen en wij niks. Bij niks is het echt heet! Nou ja, een orkaan over je heen is ook niks.

Af en toen is het ook tijd voor ontspanning. Die heb ik met mijn twee lessen tennis in de week.

Heerlijk, even geen hondjes maar alleen maar de bal waar je op hoeft te letten.

Deze week is er een tennistoernooi bij de vereniging. De getalenteerde jeugd tot en met 12 uit meerdere landen strijden tegen elkaar.

Een drukte van belang.

Op alle banen werd gespeeld. Alleen de achterste niet. Daar werden de lessen op gedraaid.

Mmm, ik zie kinderen tennissen die mij alle hoeken van het tennisveld kunnen laten zien.

Kom ik daar. Ik had de neiging om me weer om te draaien. Voel me echt nog een beetje een kluns als ik het niveau van die kinderen zag. Ik doe nog aan beginnerstennis.

Toch maar netjes het veld op gegaan. Man, man, ik was gebakken aan het eind. Wat een hitte.

Ik verlies met zo'n half uurtje tennis zo veel vocht dat ik twee bidons water moet drinken om weer bij te komen. Wel goed voor je lijf natuurlijk.

Ik moet mij wel elke keer beheersen om door te rijden langs dushi loempia. Eenmaal geproefd is verslaafd. Ik rij daar zeker drie keer per week langs. Maar weer mij kunnen beheersen vandaag! 

Is dat half uurtje afzien niet voor niks geweest.

Playtime

Vanmorgen zijn de kinderen aan hun tweede week school begonnen. Ze raken er langzaam weer aan gewend. Zelfs het vroege opstaan schijnt te wennen.

Ik ben in de luxe positie dat als Erik thuis is en moet werken hij de kinderen op weg helpt. Hij moet er toch uit. Ik mag dan nog heerlijk blijven liggen, wat een geluk. 

Maar als ik er dan éénmaal uit ben heb ik vaak de rest van de dag geen tijd meer om te zitten.

Ik begin met het loslaten van de pups. Heerlijk hoe enthousiast ze zijn om mij te zien en mee te mogen.

Het huppelt zo vrolijk achter je aan.

Eerst krijgen ze allemaal eten. Zes bakken vullen. Twee met puppenvoer en de rest op de volwassenbrokken. Daarna gaan de honden spelen en ik aan de poets. Nu ik honden in de kennel heb begin ik daar. Is dat maar gedaan en kan het niet gaan stinken.

Dat spelen met elkaar werd vandaag ook voor de allereerste keer tussen Pip en Puck gedaan.

De afgelopen dagen moest Pip niet zo veel van Puck hebben, te druk. Vanmorgen begon Pip te spelen met een flostouw. En jawel, niet veel later speelden ze samen. 

Dat is het eerste stukje in de socialisatie, spelen met andere honden. Daarna komen wij als mens pas. Maar ik vind dit al helemaal geweldig. En dat binnen een week.

We maakten ons een beetje zorgen om Sara die nu trouwens Saar heet. Zo'n stoere dame heeft een iets stoerdere naam nodig. Sorry Erik.

Maar we zagen Saar alleen maar liggen. Soms tilde we haar op om op haar poten neer te zetten, maar dan liep ze weer terug naar haar bedje.

Hoe moest dat dan met plassen en poepen. Zou ze dat stiekem toch doen? We hadden het nog niet gezien, maar zolang niet plassen kon bijna niet.

Maud was haar huiswerk aan het maken en heeft daarbij uitzicht op de tuin. Opeens kwam ze haar kamer uit. Kijk eens in de tuin mam, daar loopt Saar. Inderdaad, en best nog wel een stuk van het platje af. Ze ging dus wel zelf plassen. Wat goed.

Ik heb een filmpje gemaakt van haar terwijl ze nog enigszins wankel door de tuin loopt.

https://youtu.be/orJ67YlS4Fk

Ze trekt nog wat met haar rechter heup, maar dat houden we natuurlijk in de gaten. Ik denk dat die meters die ze nu maakt goed voor haar lijf zijn. Van al dat liggen krijg je alleen maar stijve spieren.

Ze eet, ze drinkt, poept, plast, loopt. Wauw, wat een wilskracht.

Vanavond tijdens het eten viel de stroom uit. Gelukkig was ik net klaar met koken. Ik had taco's in de oven en die is elektrisch. Stroomuitval zo aan het eind van de middag als het nog licht is is niet zo erg.

Maar het duurde dit keer lang. We zijn er op voorbereid en hebben genoeg kaarsen in huis staan.

Helaas geen koffie, maar daar had ik toch geen tijd voor. Samira belde of ik even mee ging naar een hond in Piscadera. Daar stond een toerist die een hond van de andere kant van het eiland had meegenomen. Hij vond de hond mager en ze liep zo maar over de weg.

Tja en toen. We zijn gaan kijken en zagen dat de hond er voor Curacaose begrippen nog best doorvoed uit zag. We snapten de zorg van de toerist. Als Nederlander ben je niet gewend dat honden maar over straat lopen. In Nederland gaat het dan bijna altijd om een vermist of gedumpd dier.

Maar deze had waarschijnlijk gewoon een eigenaar. We hebben dit gecheckt bij iemand die vlak bij de vindplaats woont. We hebben hem een foto gestuurd en gevraagd of hij deze hond kende.

Ja hoor, die zag hij wel vaker lopen. En heel slim, deze hond bedelde bij de toeristen die bij de flamingo's kwamen kijken. Deze hond kon weer terug naar zijn eigen plekje. 

Gelukkig ging de toerist dat zelf regelen. Hij voelde zich wel wat lullig, maar liever iemand die begaan is dan iemand die het niet wil zien. 

Toen ik weer terug kwam lag nog steeds het stroom eraf. Dan ga je je toch wel zorgen maken.

Als het dadelijk maar weer aan is als we moeten slapen. Slapen zonder airco is echt niet fijn.

Maar gelukkig was hij voor bedtijd weer aangesprongen. Dat is mooi. Hierdoor kunnen we slapen met airco, maar ook het blog online zetten. Ook belangrijk.

Op afstand

De pups hebben zich vannacht keurig gedragen. Behoudens het protest toen ze 's avonds het hok in moesten zijn ze de hele nacht stil geweest. De meeste pups beginnen zodra het licht wordt wel in beweging te komen en willen er dan uit. Deze twee niet, die slapen uit. Ze lagen samen in de grote bench nog lekker te luieren. Wanneer je dan je gezicht laat zien zijn ze wakker en alert.

Zeker Puck is dan helemaal blij en rent de kennel uit. Zo schattig.

Pip is nog steeds terughoudend, maar volgt. Volgt ons op afstand de tuin in, naar de keuken enz.

We hebben Pip vandaag zonder lange lijn gehouden en dat ging goed! We merkten namelijk dat ze zo graag wilde volgen net als Puck doet en dat ging niet. Ze ging toen trekken aan de lijn en werd boos.

We durfden het wel aan. En het ging super! Ze is de hele dag in onze nabijheid gebleven. 

Soms op een meter of twee afstand, maar ze ging zeker niet op onderzoek uit om te kijken waar ze kon ontsnappen. Had haar trouwens toch niet gelukt hoor. We hebben alle kieren met extra stenen afgesloten. Maar gelukkig heeft ze het niet eens geprobeerd.

Ik weet inmiddels ook wat ze heel erg lekker vindt, leverworst! Daar gaat ze zelfs voor op haar achterpoten staan. Dat is mooi om te weten, daar gaan we haar nog wel mee overhalen dingen te laten doen.

Voor vandaag stond weer veel oppakken, aaien en knuffelen op het programma. Is geen zware taak toch?

En kijk eens, zelfs samen gaat goed. 

De aangereden hond heet Sara, dat vond Erik goed bij haar passen.

Nou was hij ook wel een keer aan de beurt om een naam te verzinnen, dus bij deze.

Sara heeft nog niet veel bewogen en gelopen. Wat we wel zien is dat ze echt geniet van alle aandacht. Ze geeft likjes aan je handen en haar kleine staartje gaat dan hard heen en weer.

Op de momenten dat we haar helpen om te staan doet ze wel een aantal stappen, maar bij elkaar is dat nog geen vijf meter. Ze eet en drinkt wel, al moeten we haar dat echt voor houden.

Ik hoop dat er langzaam aan meer verbetering gaat komen. We wachten het nog even af.

Ze ontvangt in ieder geval veel liefde. Of ze het nu redt of niet, dat heeft ze dan gelukkig wel gekend.

Vanmiddag heb ik van een vertrekkende collega van Erik nog een aantal handdoeken en fleecedekens gehad. Ben ik altijd erg blij mee. Al onze fosterhondjes krijgen altijd een warm welkom met een zacht bedje van een oud dekbed en daarop een handdoek. Soms zijn de handdoeken niet meer schoon te krijgen en dan is een voorraadje altijd handig.

Puck wenst iedereen alvast een bon siman oftewel fijne week met veel vorderingen en weinig dierenleed.

Grote vorderingen

Vanmorgen om zes uur ging er een luid alarm af. Pip heette het alarm en ze was het niet eens met haar opsluiting in haar bench.

Omdat wij het niet eens waren met het tijdstip waarop ze ons wakker maakte hebben we ons nog even omgedraaid. Zover als dat kon natuurlijk, want kleine hondjes kunnen best veel lawaai maken.

We hadden voor vandaag plan B opgesteld. Dat betekende dat Pip bij ons in de buurt werd vastgelegd aan een lange lijn. Zo kon ze niet ontsnappen, maar zich nog wel verstoppen als ze dat wilde.

Het allerkleinste halsbandje dat we hadden was nog te groot. Zo mager is het kleine ding. We hebben er met een mes een extra gaatje ingezet. Op de foto eet ze het laatste restje voer van Luna op. Ze kan het hebben.

We hebben verder telkens als we naar haar toe gingen wat lekkers gegeven. Zo zou ze toch moeten inzien dat wij echt niet zo vreselijk zijn als we eruit zien. 

Vanmiddag ging de telefoon. Het was Dyveke, degene die gisteren bij de aangereden hond heeft gestaan. Zij had de dierenarts aan de telefoon gehad om te horen hoe het met de hond ging.

Er zat een kleine verbetering in. Ze liep nog steeds niet, maar ze kwispelde wel. Ze is dus niet verlamd.

Eten ging ook erg moeizaam. Blikvoer van een vork happen ging wel maar brokken vielen uit haar bek.

Na wat overleg hebben we besloten haar een kans te geven. Gisteren at ze namelijk nog helemaal niet.

Het zou beter zijn als ze in een huiselijke situatie kon herstellen. Ze had nog wel een nacht bij de dierenarts kunnen blijven, maar daar lag ze ook maar zo alleen achter in een hok.

Gelukkig heb ik een man die mijn passie begrijpt en zelfs deelt. Ik hoef dan ook eigenlijk niet te overleggen of het wel goed is, deze hond was welkom.

Snel maar een plaatsje voor haar gemaakt. Een heerlijk dekbed met een zachte handdoek. Ik denk dat ze nog nooit zo'n lekker bedje heeft gehad.

Vanavond maakte we ineens grote vorderingen. We hadden alle dieren naar de andere kant meegenomen waar we de tafel hebben om te eten.

Hele volksverhuizing. Hond aan de lijn verleggen, hond op dekbed verplaatsen, maar dat huiselijke werd gewaardeerd. We zagen dat Pip het steeds minder eng begon te vinden.

We konden langs haar lopen zonder dat ze meteen in elkaar kroop. Toen wij aan tafel zaten zat ze er zelfs naast, want dat zaten de andere ook. Goed voorbeeld doet toch volgen.

En eigenlijk vanaf daarna is het ijs een beetje gebroken. Ze is zelfs onder de tafel komen liggen en achtervolgde Puck overal naartoe. Nou achtervolgt Puck mij weer de hele dag, dus ik ben net zo'n ganzenhoeder met volgers. Misschien morgen, maar anders zeker overmorgen kan ze wel van de lange lijn af. We hebben wel maatregelen genomen bij de poortdeur. Als ze vanaf morgen los is kan ze echt nergens meer eruit.

Onze invalide dame heeft ons ook versteld doen staan. Omdat ze geen pijn laat zien bij het bewegen van haar poten, wilde we toch proberen of ze op haar benen kon gaan staan.

Bij de dierenarts is dat ook wel geprobeerd, toen zakte ze er nog doorheen.

Hier is weer een andere omgeving, misschien veiliger en vertrouwder. Plus dat ze ook wel eens zou moeten gaan plassen of poepen. Dus hier nog maar eens proberen.

En echt een wonder, ze bleef staan! Ze was nog wat wankel, maar ze stond. Daarna is ze uit zichzelf gaan lopen. Tjonge, wat waren we blij. Ze is naar het gras gelopen waar ze geplast en gepoept heeft. 

Wauw, wat een geweldige vooruitgang! Het lopen ging nog wel alsof ze net maanden in het gips had gezeten, stram en onzeker. Maar ik geloof er wel in dat het goed komt.

Nadat ze zelf weer op haar plekje is gaan liggen heb ik haar later uit zichzelf ook weer aan de wandel gezien. Ze kan dus zelf opstaan en weer gaan liggen. We gaan haar de tijd geven om te herstellen en onderwijl verwennen we haar met veel aandacht en lekker eten. Dat verdient ze!

Uitbreekster

Toen ik gisteravond naar bed ging stond er voor vandaag eigenlijk niet zo veel op het programma. 

Ik zou gezellig met een vriendin koffie drinken en vakantieverhalen doornemen en s middags was er tennis.

Niet dus. Ja die twee activiteiten gingen wel door, maar dat was toch niet het enige.

Vanmorgen vroeg toen ik nog op bed lag en Erik en Youri al in beweging waren ging mijn telefoon.

Niet dat ik dat bewust meemaakte, maar het was Erik die mij daarop wees. Hij zag op mijn nummerherkenning dat het iemand was die zich ook druk maakt om de straathonden.

Toch maar even opgenomen dus. Er was een hond aangereden, vlak bij ons. Zij stond erbij, maar kon niks betekenen. Haar kinderen zaten in de auto en moesten naar school.

Of ik met het beestje naar de dierenarts kon. En zo stond ik dus al om 7.10 langs de weg een hond in te laden. 

Het beestje had geen zichtbaar letsel, maar kon ook niet meer lopen. Er was dus wel wat aan de hand.

De dierenarts kon niks bijzonders vinden. Hij voelde geen breuken en ze liet ook geen pijn zien bij bewegen van de poten of rug.

Of ze veel letsel heeft is dus nog niet duidelijk. Ze is aan het infuus gelegd en naar een kennel gebracht.

Ook dit was weer een ontzettend lief hondje dat op straat leefde. Het is ongelofelijk dat ik als vreemde haar toch kan tillen en aaien. Wat een vertrouwen. 

Op dit moment ligt ze nog steeds bij de dierenarts. Ik ben er na de tennisles nog even langs gereden. Haar toestand was nog niet verbeterd dus is besloten dat ze er vannacht zou blijven. Morgen meer.

Ik had vanmorgen dus mijn vriendin op de koffie. Die was wel benieuwd naar (ukke) Puck en de nieuweling die nu Pip heet.

Alleen Pip was nergens te vinden. Nou is mijn tuin best groot, dus maakte ik mij niet zo ongerust.

Totdat de poolboy kwam en zei dat er net een hondje onder de deur door de straat op was gelopen.

Ja hoor, ons gratenpakhuis was zo mager dat haar gelukt was wat nog geen enkel hondje is gelukt.

Gelukkig liep ze een doodlopend stukje in waar ik haar in een hoekje kon klem lopen en pakken.

Ze liet zich keurig pakken en meenemen. Ik heb haar daarna maar opgesloten in het hok.

De rest van de dag heb ik regelmatig even bij haar gezeten en haar opgepakt. Ik moet haar dan wel echt vangen. Ze komt nog niet naar je toe.

Vanavond hoorde we een gegil van een hondje in nood. Het geluid kwam uit het hok.

Snel er naar toe, ligt Pip vast met haar kop onder de ijzeren deur. Was ze daar ook al van plan geweest om te ontsnappen. Gelukkig maakte ze aardig kabaal en waren we thuis!

Vannacht ligt ze nu in de bench met het deurtje dicht. De bench staat dan weer in het hok. Zo is ze wel samen met Puck. Niet dat ze elkaar interessant vinden. Daar is nog geen behoefte aan.

Puck doet het heel goed. Wat een dametje is dat! De hele dag is ze in de weer. De meeste pups slapen na het eten en na het spelen. Nou Puck niet hoor. Tomeloze energie! En maar achter je aan waggelen. Soms struikel je bijna over haar heen, maar ze is te leuk. Ik zal morgen een nieuwe foto van haar plaatsen zodat jullie het verschil kunnen zien.

Scharminkel nummer 2

Vanmorgen was Samira bij mij om een bench te brengen.

We stonden even te kletsen en hadden het erover dat het voor het kleine ding wel goed was als er een pup bij zou komen. Dit is beter voor de ontwikkeling van de hond. We hebben haar trouwens Puck genoemd. Er waren veel reacties, het was erg leuk om te lezen en daaruit te kunnen kiezen. 

Geloof het of niet, maar op dat moment ging de telefoon. Zelfs een paar keer achter elkaar.

Samira zei nog "die bel ik zo wel even terug", maar er bleef gebeld worden. Toch maar even aangenomen. En wat denk je? Er was een pup gevonden, of wij plaats hadden.

Wat een toeval. De vinders waren weer bekenden die wisten waar ik woonde en zo werd er een nieuw scharminkeltje gebracht. Ze was erg fel geweest met het vangen en had ook gebeten. Oei, een felle tante dus. Ze is rechtstreeks mijn kattenbench in gegaan en daarna met Samira mee naar de dierenarts.

Ik kon in de tijd dat zij op pad was de hondenbench wegbrengen.

Deze ging naar de vrouw die al een tijdje een aantal straathonden eten geeft en nu het vertrouwen van het bewuste teefje dat mij eens heeft gebeten gewonnen heeft. Ze heeft het nu zo ver voor elkaar dat het teefje bij haar binnen komt en geaaid wil worden. Omdat ze onlangs loops is geweest was er haast bij om haar te laten helpen. Op nog meer pups zitten we echt niet te wachten.

Ik heb al een berichtje gekregen dat de hond uit zich zelf met een worstje in de bench te krijgen is dus dat is goed nieuws. Morgenochtend wordt ze geopereerd.

Op weg naar huis reed ik weer langs het huis waar ik een tijd geleden een hond vandaan heb gehaald die op straat geschopt was omdat ze ziek was. Deze mensen deden alsof de hond niet van hun was. Deze hond heb ik moeten laten inslapen. Maar ze hadden nog een hond. En elke keer als ik in de buurt ben rij ik er even langs. Ik had al gezien dat de hond steeds magerder werd.

Vanmorgen schrok ik hoe mager. Maar ja, toch maar door gereden.

Later op de ochtend heb ik scharminkel nummer 2 weer in ontvangst genomen. Het is echt vel over been. Wonderbaarlijk dat het nog loopt en leeft. Ze is ongeveer 3 maanden en weegt maar 1,8 kilo.

Het is slecht te zien op de foto, maar ze is heeeeel mager. Ze vindt mensen helemaal niet leuk. Waarschijnlijk is er iets in haar jonge leventje gebeurd waardoor ze ons niet vertrouwd.

Ik kon daardoor niet echt dichterbij komen voor een betere foto. 

Nou zou je denken dat ze ergens schuchter in een hoekje zou gaan liggen, maar dat gebeurde niet. Ze heeft een paar verkenningsrondes door de tuin gedaan en toen was ik haar opeens kwijt. 

Na wat zoeken vond ik haar uitgeteld op de kamer van Maud.

In mijn hoofd bleef maar de magere hond aanwezig. Ik kan niet alleen maar langsrijden en verder niks doen. Ik ben terug gereden. Er zaten wat mannen op de hoek die ik gevraagd heb of ze voor mij wilde vertalen omdat ik wist dat de oudere man die er woont geen Nederlands spreekt. 

Één van de mannen liep mee en riep de eigenaar. Er kwam een jonger persoon naar buiten die wel Nederlands sprak. Dat was verrassend. Ik heb de man van de hoek bedankt en ben in gesprek met de broer van de eigenaar gegaan. Hij was net een maand terug uit Nederland en had ook wel gezien dat de hond erg mager was. 

Het is moeilijk om positief te blijven. Ik wil die mensen of eigenlijk die hond helpen, maar als je te belerend bent of negatief gooi je je eigen deuren dicht. Dus nog maar niet begonnen over het feit dat de hond aan de ketting ligt. Wel uitgelegd dat de hond zorg nodig heeft en gevraagd of ik die mag geven.

Vanuit de stichting willen we ook in de wijken voorlichting geven en mensen uitleggen wat er nodig is om een hond gezond te houden waardoor hij waaks kan blijven. 

Deze mensen hadden de hond nog nooit iets tegen wormen, vlooien of teken gegeven. 

Grote kans dat hij wormen heeft en karpattenziekte. Beide aandoeningen zijn met wat medicatie goed te verhelpen. En zowaar waren ze blij met de hulp en mocht ik medicatie brengen.

Ik was zo bang dat ze niet met me wilde praten en me alleen maar een bemoeial zouden vinden.

Gelukkig was dat niet zo, ik ben blij toe! Nu kan er wat aan de gezondheid van de hond gedaan worden.

Vanavond tijdens het eten kwamen de twee kleine dametjes elkaar tegen.

Kleine Puck is al een stuk minder schuw. Ze hobbelt lekker achter me aan. Ik hoop dat het andere kleine ding ook snel inziet dat het hier zo gek nog niet is.

Kruimeltje

Helaas begonnen we de dag met slecht nieuws. Vanmorgen vroeg was er geen verbetering zichtbaar in de comateuse toestand van de moederhond. De stuipen waren weer in alle hevigheid terug gekomen. Dit had ook weer schuurwonden op de toch al zo tere huid gegeven.

We konden niet anders dan uit haar lijden verlossen en haar laten gaan. 

Het is om woest van te worden! Wat kunnen mensen hun dieren toch een vreselijk leed aan doen.

Als je niet van plan bent om een heel hondenleven lang voor je hond te zorgen, begin er dan niet aan!

De kleine pup heeft de nacht gelukkig wel goed doorstaan. Natuurlijk heeft ze vlooien, een paar teken en diarree. Dat laatste vind ik niet gek. Wie weet hoe lang het geleden is dat ze goed gegeten heeft.

De pup is niet echt mensen gewend. Ze vond het wel fijn om uit het hok te komen, maar bleef op afstand.

Het is echt een kruimeltje. Gisteren bij de dierenarts hebben we haar gewogen zodat ze direct aan de antiworm kon. 1,4 kilo is het kleine ding. Daar kan nog wel wat spek aan.

Nou is ze toevallig bij een foster terecht gekomen die bange hondjes gewoon oppakt.

En ook direct vanaf dag 1. Hoe eerder ze aan mensen gewend is hoe beter.

En dan ook meteen op schoot.

En eigenlijk viel het allemaal best mee. Ik denk dat ze volgende week niet meer van schoot af wil.

Het eten voorbereiden in de keuken was ook erg spannend, maar haar interesse won het.

Heel stiekem stond ze buiten voor de drempel mee te kijken hoe de rest druk in de keuken stond te kwispelen, wachtend op eten.

En nu ligt ze helemaal uitgeteld in de bench. Er kwam nog een heel licht protestblafje, maar het was snel gedaan. Ik heb net even stiekem met de zaklantaarn gekeken. Ze is uit. Moe van alle indrukken, het lekkere eten en de aandacht. Deze dame komt er wel.

We hebben nog geen naam voor haar. Maar die verdient ze natuurlijk wel.

Wie heeft er een goed idee?

Daar gaan we weer

Ik kan heel veel schrijven over wat ik overdag gedaan heb, maar iederen ziet de foto's en wil natuurlijk liever daarover lezen.

Het is nu 00.56 en ik zal een eerste update geven.

Vanavond zijn wij uit eten geweest als een soort afscheid van oma die morgen weer terug naar Nederland gaat. Daarna nog even een bakkie om vervolgens te gaan lezen in de airco.

Op het moment dat ik naar de slaapkamer ga komt Erik mij vragen of ik de post op Facebook heb gezien. Nee, nog helemaal niks gezien, geen idee waar hij het over had.

Snel opgezocht en gevonden. Ik zag een uitgemergelde hond liggen tussen een paar stenen.

Bij de foto stond de vraag wie er wat voor deze hond kon betekenen.

De foto was in daglicht geplaatst, het was nu inmiddels al laat en donker.

De preciese lokatie was niet duidelijk, wel de streek. Gelukkig herkende iemand de plek en was ook bereid om te gaan zoeken. Samen met nog een dierenliefhebber zijn ze op pad gegaan.

Op de foto zag de hond er niet goed uit. Het was dan ook ernstig de vraag als ze de hond zouden vinden of hij nog zou leven.

In het pikkedonker werd de hond aangetroffen. Ze was niet alleen, er liep ook nog een pup bij rond.

Beide gedumpt om te sterven. De moederhond was er erg slecht aan toe. Bijna comateus door uitdroging. De pup zag er beter uit.

De hond werd naar mij gebracht waar ik haar overgenomen heb om naar de dierenarts te brengen.

Pieter was al op de hoogte gebracht en stond klaar.

Op de behandeltafel kreeg de hond stuipen. We dachten even dat ze daar net na binnenkomst zou overlijden. Ze is snel aan het infuus gelegd om vocht naar binnen te werken.

Ze is totaal uitgeput. Waarschijnlijk heeft ze geprobeerd als laatste redding zeewater te drinken. Daar lag ze bij in de buurt. Dit zoute water geeft nog meer schade. Daar zouden de schokken van kunnen zijn. Dat was echt iets neurologisch. Verder oogde ze gezond als je daarover kunt spreken in deze conditie. Geen koorts, geen tekenen van hondenziekte of karpattenziekte.

Alleen is ze er nog niet. De stuipen bleven. We zijn bijna 2 uur met haar bezig geweest.

Uiteindelijk heeft ze wat valium gekregen om de schokken te dimmen. 

Dit ook omdat anders het infuus eruit vliegt en ze het vocht hard nodig heeft. We gaan nu heel hard duimen dat ze het overleeft.

Morgenochtend is even spannend. Kan ze mee naar huis of hoor ik dat ze niet meer leeft. We zullen zien. We hebben ons best gedaan.

Haar kleine meisje is in ieder geval in goede handen en met ons mee naar huis. 

Die heeft lekker gegeten en ligt nu in de bench. Morgen meer en hopelijk goed nieuws.

Nieuwe taak

O mijn God, vanaf vandaag is het een feit. Ik ben geen moeder meer van een basisschoolkind.

Allebei mijn pubers zijn nu middelbare school scholieren. De één als brugpieper en de ander in de Havo examenklas. Help, ik word oud.

Ik ben heel benieuwd wat mijn taak zal gaan worden. In de afgelopen jaren mocht ik mij nog op school vertonen. Soms zelfs op verzoek als er broodtrommels of sportkleding vergeten was.

Geen idee wat er nu gaat gebeuren bij het constateren van een gemis.

Als het aan Loesje ligt hoef ik dus geen brood meer te brengen. 

Nu moet ik wel heel eerlijk zeggen dat 1) mijn kinderen zich niet schamen voor mij. Er lopen ergere exemplaren rond en 2) school meestal uit is om 12.40 en er dus geen brood nodig is.

Vandaag voor beide kinderen hun allereerste dag. Spannend vooral voor Youri. Maud kent het nu wel en weet ook precies bij wie ze in de klas zit en welke leraren ze krijgt.

Dat is voor Youri wel even anders. Hij heeft vandaag kennis gemaakt met zijn mentor en met zijn medeleerlingen. 

Hij komt in een klas met 9 leerlingen. Heerlijk. Ik word daar blij van, Youri misschien iets minder.

Hij heeft z'n rooster in ontvangst mogen nemen. Alle dagen van 7.15 tot 12.40 alleen op woensdag tot 14.15. Dat betekent voor mij op woensdag geen kinderen meer thuis die komen lunchen. Zijn dat de eerste stappen naar het lege nest?

Vandaag was het nest trouwens weer snel gevuld. School duurde maar tot 9.15, toen was het weer gedaan met de rust.

Morgen gaan de brugklassers een stuk varen en de rest naar het strand. Het echte leven als brugpieper begint pas woensdag. Kunnen ze even wennen. En ik ook.

Wel ouder, niet wijzer

Vorig jaar was er een leuke actie waarbij er van lege petflessen een educatief speeltje voor honden werd gemaakt.

Ik ben wel voor educatief en al helemaal voor honden, dus kocht ik het bewuste attribuut.

Tico was toen nog maar een paar maandjes en Luna nog niet zo lang bij ons.

Storm had net karpattenziekte achter de rug. Allerlei redenen om de honden niet voor dom uit te maken, maar hun onkunde goed te praten.

Drie kwart jaar heeft het bewuste ding in het voorraadhok gestaan om vandaag maar weer eens tentoongesteld te worden.

Luna woont inmiddels al een jaar bij ons, Tico is geen jonge pup meer en Storm is weer een jaartje ouder. Wij hoopten daarmee ook een jaartje wijzer. Hij zou nu vast het goede voorbeeld gaan geven.

Storm die altijd zo gericht is op eten zou nu binnen een paar minuten door hebben hoe het werkt. 

NOT! Kijk hem er bij zitten. Hoe ouder hoe wijzer is niet voor storm weggelegd, dat blijkt wel.

Ook Tico die nu 1,5 is had geen idee wat hij er mee moest. Ze hadden een andere tactiek bedacht.

Je kunt er namelijk ook bij gaan liggen en dan onnozel kijken net zo lang tot een mens het weer even een keer voor doet zodat er wat brokjes uit vallen. 

Maar laten wij nu ook een jaar ouder zijn geworden en wel wijzer. Dat doen we dus niet meer. 

We doen het wel voor, maar er vallen niet zo veel brokjes meer uit. Ga het zelf maar proberen.

Nou, hij staat nog gevuld buiten. Er is geen brokje uit. De honden hadden het na een paar minuten al voor gezien gehouden. Jammer. Volgend jaar maar weer proberen.

Op visite

Als foster is het altijd een slik momentje als je een hond uitzwaait.

Je hebt er alles aan gedaan om de hond er boven op te helpen. Soms betekende dit dat je 's nachts uit je bed moest voor voeding of controle. Heel veel liefde wordt er in de hondjes gestoken en die liefde krijg je ook weer terug. Een rescuehond voelt gewoon aan dat het goed is.

En dan komt er altijd dat moment van afscheid nemen.

Bij bijna iedereen kreeg ik te horen dat ik altijd welkom was om langs te komen om te zien hoe het de hond vergaat. Tot aan vandaag heb ik dat nooit gedaan.

Uit een stukje bescherming voor de hond, maar ook voor mij. Niet dat de honden niet gecontroleerd werden. Dat deed iemand anders die verder niet betrokken was bij het fosterproces van deze honden.

Één van mijn fosterhondjes werd geadopteerd door een collega van Erik. Dagelijks kregen we een update hoe het haar verging. Ze deed het er geweldig. Ze speelde, ging mee naar de zoutpannen en was happy. En of ik toch echt een keertje op visite kwam.

Vandaag was het dan zo ver. Ik ging op visite bij Choco, een fosterhond die van het brionplein kwam.

Choco was enthousiast ons te zien. Ze kwispelde hard en sprong tegen mij aan. Ik had zeker het gevoel dat ze me herkende.

Maar ze bleef niet tegen mij aangeplakt. Ze deed haar eigen ding.

En dat ze haar eigen ding deed en op haar vaste plekje ging liggen was natuurlijk ook alleen maar goed. Zo wil ik het graag zien. Het is leuk voor mij dat ik herkent wordt, maar niet het belangrijkst. 

Wat voor mij belangrijk is, is dat ik zie dat de hond het naar zijn zin heeft en er goed uitziet.

Nou dat was bij Choco zeker het geval. Choco is in een paradijsje terecht gekomen. 

En zo weet ik van meer honden dat ze in een paradijsje wonen. Als ik er op visite ga zal ik dat zeker met jullie delen.

Goedkoop of duurkoop?

Na ons avontuur gisteren bij de supermarkt zat er voor vandaag niks anders op dan een bezoek aan een tire center in te lassen.

Vanmorgen eerst even op het gemak ontbeten. Na drie weken Costaricaanse ontbijtjes waarvan sommige met rijst en zwarte bonen, was een heel Nederlands beschuitje hagelslag bijzonder lekker.

Vanmiddag dan maar richting tire center. We hadden geen referenties of iets. Ik wist waar er één zat en daar zijn we naar toe gegaan.

Het was een klein bedrijfje met een Engels sprekende eigenaar. Hij begon met het oppompen van de lekke band en concludeerde dat daar niks meer mee te beginnen was. Ik had al niet anders verwacht, dus was niet heel verbaasd.

Nou moet ik toch afkloppen hoor. Het is hier helemaal niet gek als je een lekke band hebt. Dat mij het na 1,5 jaar pas gebeurd is best uniek. De wegen zijn hier soms zo belabberd en daarbij rij ik wel eens op bijzondere afgelegen plekken op zoek naar gedumpte honden. De kans dat ik lek zou rijden was aanwezig. Gelukkig was het gisteren dan nog bij de supermarkt en niet ergens in de mondi op de Hato vlakte. 

Maar goed, de andere voorband was ook al niet al te best meer, dus meneer adviseerde om twee nieuwe voorbanden te nemen en de reserve weer terug achter in te leggen.

Hij had nog goede tweedehands banden liggen en wilde die wel voor een goede prijs aan ons verkopen.

We zagen inderdaad dat ze er nog netjes uitzagen. Het profiel was in ieder geval nog goed. 

Nou ja, leg ze er maar op. Moet het toch een keer uitproberen wat goed is. Sta ik hier volgende week weer dan was tweedehands duurkoop, maar wie weet rij ik er zo weer 1,5 jaar mee.

We zullen het zien. Het duurde trouwens wel even voordat ze erop lagen hoor. Wat zeg ik, even? Het duurde eeuwig voordat ze erop lagen!

Om 13.30 kwamen we daar en om 16.15 verliet ik de beste man pas. Hij had wat moeite om de oude banden te verwijderen.

Ik was blij dat mijn achterbanden niet ook nodig waren. Dan had ik er kunnen blijven pitten.

En even naar huis rijden om later terug te komen werkt ook niet.

Maar ze liggen erom. Ik kan weer voor uit. Letterlijk en figuurlijk.

Psssssssstttt

Ja, we zijn weer thuis! Wat kan thuis toch een verademing zijn.

Heerlijk weer je eigen spulletjes, daar kan je best naar verlangen.

Je kunt mij overal op de wereld neer zetten als ik maar met mijn gezin, huisdieren en spulletjes ben.

Helaas betekent thuis zijn wel weer meteen aan de slag.

Koffers uitpakken, wasjes draaien en boodschappen doen.

Op weg naar de supermarkt hoorde ik een wat raar geluid. Het geluid alsof er wat aan mijn band hing wat telkens meedraaide en er niet afwilden.

Beetje vreemd, maar het zal wel.

Bij aankomst op de parkeerplaats van de supermarkt keek ik even bij mijn band, was toch wel nieuwsgierig. Pssssssssssst, ik zag en hoorde hem leeg lopen.

Hij was nog niet helemaal leeg. Ik bedacht dat vooraan bij de supermarkt staan met een band die gerepareerd moet worden niet echt handig is, dus heb ik de auto verder naar achteren verplaatst.

Het was nog geen 20 meter en toen was hij echt leeg.

Ik had oma bij mij. Als zij nou veel ervaring had konden we misschien op deze manier wel over de Helmin Wiels Boulevard. Ik rijden, zij wisselen.

Helaas, oma kwam net als ik niet verder dan het plakken van fietsbanden.

Dat wordt dus wachten op de roadservice. Alleen hoe bel ik die? In het vliegtuig was de batterij van mijn telefoon leeg gelopen. Thuis heb ik hem direct aan de oplader gelegd en daar lag hij natuurlijk nog steeds. Dom van mij, want je hebt hier op het eiland echt je telefoon nodig. Vandaag maar weer eens bewezen. Gelukkig kwam daar mijn redder in nood, onze vaste inpakker.

En nog geweldiger, hij bood direct aan om mijn band te wisselen. Wauw, dat zou een hoop tijd schelen. Wachten op de roadservice duurt vaak lang. 

Hij begon enthousiast maar kwam er niet helemaal uit hoe het wiel eraf moest.

Hij kende wel een andere inpakker die er veel verstand van had en ging hem halen.

Terwijl oma en ik stonden te wachten kwamen er twee Curaçaose jongens naar ons toe lopen.

Beiden zeggen niks maar één van de twee gaat naar mijn auto en haalt de band eraf.

Vervolgens gaat hij rustig verder en ligt mijn reserveband erop. Terwijl ik de inpakkers opvang die enigszins verbaasd kijken vraagt oma aan de twee jongens of ze het vaker gedaan hebben.

Degene die mijn band verwisselde bleek automonteur te zijn. Wat een toeval en wat geweldig dat hij ons zo belangeloos hielp.

Ik kwam om 16.00 uur bij de super met een lekke band en om 17.00 verliet ik het terrein weer met boodschappen en omgewisseld wiel. Oma was helemaal verbaasd over de hartelijkheid van iedereen hier. En ik? Ik voelde mij meteen weer thuis.

Engeltje op de schouders

Onze laatste uren op Costa Rica hebben we gebruikt om naar een shoppingmall te gaan.

We vlogen pas om 18.00 en hadden dus wat tijd over.

Eigenlijk wilde we de weg niet meer op. Het verkeer in San José is ronduit vreselijk.

Het verkeer op Curacao is al druk en onvoorspelbaar, maar San José wint het. Wat een gekkenhuis.

Gisteravond tijdens de rit naar het hotel kwamen we in de avondspits terecht.

Ik kan het iedereen afraden, echt niet goed voor je hart. We waren heel blij dat we zonder schade ons hotel bereikt hadden. Het krioelde van brommertjes, motoren en auto's. En dan reden er tussendoor ook nog veel politieauto's met zwaailampen aan. Geen idee waarom, het was eigenlijk op de natte autoruit in het avondschemer alleen maar hinderlijk.

Maar we moesten vandaag toch nog even de weg op. We hadden namelijk een afspraak met de eigenaar van één van de hotelletjes die we bezocht hebben.

Er was iets heel belangrijks blijven liggen en zij hadden ervoor gezorgd dat dit bij hun in San José gebracht was. De ontmoeting zou in de mall zijn, daar hadden we overdracht. 

De mall zelf was niet veel bijzonders. Wat leuke winkels betreft waren we snel klaar.

Na ons item in ontvangst genomen te hebben zijn we weer op weg naar het hotel gegaan.

En of we een engeltje op onze schouder hebben, ik weet het niet? Ik weet wel dat we ontzettend veel geluk gehad hebben.

Tijdens onze rit terug naar het hotel, dus eigenlijk de laatste meters in de huurauto gebeurde vlak voor ons een ernstig ongeval. Meerdere auto's en een vrachtauto waren hierbij betrokken. Om ons heen werd hard geremd. Bij menig auto kwam de rook van de banden door de abrupte stop. Wij zagen het gebeuren en konden gelukkig op tijd remmen en corrigeren. Hierdoor hadden wij geen schade.

Pfff, dat was echt niet leuk! We hadden één gelukje, we stonden bijna vooraan en konden er daardoor vrij snel langs.

We hadden daardoor eventjes de snelweg voor ons alleen. 

Het eerste wat we hierna gedaan hebben is de auto ingeleverd. Weg ermee. 

Daarna door naar het vliegveld. We waren er erg vroeg, maar hier kom ons niks meer gebeuren. Met wat winkeltjes en internet is wachten helemaal zo erg nog niet.

Onze vlucht naar Panama City duurde maar 50 minuutjes. We hadden alle ruimte. 

Maar één derde van de stoelen was gevuld waardoor we alle vier een eigen rij stoelen hadden. 

Zo veel ruimte hadden we nog niet eerder gehad. Dan is het jammer dat deze vlucht maar zo kort was. 

Bij vluchten naar Nederland overkomt ons dat nou nooit!

Nu een nachtje in een hotel in Panama City. Morgenvroeg vertrekken we weer verder richting Curacao.

Pura vida

Aan alles komt een eind en zo ook aan deze vakantie.

Vanmorgen hebben we voor de laatste keer ontbeten bij ons bed en breakfast. Het was een uitstekende lokatie, fijne kamers en vriendelijke eigenaren. Qua comfort konden we hier nog wel even blijven, maar helaas zat dat er niet in.

We hebben afscheid genomen en zijn de reis naar San José gestart. De autorit ging voor een groot deel over de highway 2. 

In Costa Rica zijn twee grote highways. Je raad het al, jawel nummer 1 en 2.

En denk nou niet dat dit vierbaanswegen zijn met glad zwart asvalt en keurige belijningen. 

Nee hoor, het is vaak een éénbaans en heel soms tweebaansweg dwars door bergen en dorpen.

Om de tig meter moet je de snelheid weer inhouden doordat je langs een school rijdt. Dan mag je nog maar 25 kilometer. Dan mag je weer 80, dan weer 60 en dan weer 25. Het is net Nederland met al die verschillende snelheden. Alleen één groot verschil, niemand houdt zich hieraan en jakkert gewoon door. Snelheidscontrole of flitspalen heb ik hier nergens gezien.

Nou rij je hier niet snel te hard. Op onze route vandaag door de bergen hadden we regelmatig zwaar beladen vrachtwagens voor ons. Tijdens het stijgen konden ze amper de snelheid er in houden. Door de vele bochten is het onverantwoord om in te halen, dus sukkel je er maar lekker achteraan.

Het was erg slecht weer vandaag. Vrijwel de gehele rit hebben we regen gehad.

Maar ondanks dat blijft het land prachtig. We reden op 3300 meter hoogte dwars over een bergkam.

Prachtig! De temperatuur was daar gezakt naar 11 graden terwijl het in het dorp nog 25 graden was.

Het levensmotto van Costa Rica is Pura Vida wat letterlijk vertaald puur leven betekent.

De Costaricanen vertalen het meer als geniet van het leven, maar ik zie Costa Rica als puur leven.

Ik heb mogen ervaren hoe mooi en puur de inwoners zijn. Hoe trots ze op hun land zijn en daar ook graag over vertellen. Gelachen en genoten hebben we toen we zij ons niet begrepen en wij hun niet. Maar met veel geduld en een boel vriendelijkheid kwamen we er wel.

De enorm indrukwekkende natuur met zijn flora en fauna heeft bij mij de meeste indruk achtergelaten. Wat een rijkdom heeft dit land. Zo veel verschillende diersoorten die wij alleen maar kennen van plaatjes of dierentuinen. Hier zie je ze puur natuur, zoals het ook moet zijn.

De puurheid van het land is ook zo prachtig te vertalen naar wat men hier eet. Zo veel vers fruit wat rechtstreeks van de bomen wordt gehaald. Ananas zo zoet, bananen heerlijk zacht, mango's druipend van het sap. Alles is puur en vers. 

Morgen zullen we echt afscheid nemen. Vandaag logeren we nog in een hotel vlakbij het vliegveld.

Morgen vliegen we van San José naar Panama city waar we ook zullen overnachten. 

Dit is dus officieel onze laatste nacht voor nu in Costa Rica. Ooit zullen we hier weer zijn. Geen idee wanneer, maar dit land heeft mij nog in zijn greep. Pura vida, geniet van het leven. Dat is hier wat de mensen doen en wij meenemen in onze rugzak. Tot snel Costa Rica.

Held van de familie

Er zijn van die activiteiten die echt niet voor mij zijn weggelegd.

Je kunt me voor veel motiveren en ik ben vrijwel wel voor alles te porren.

Maar de activiteit van vandaag heb ik toch overgeslagen.

Het was de bedoeling dat ik gewoon netjes mee zou gaan. Totdat ik hoorde in welke omstandigheden de activiteit zou plaats hebben, toen was ik klaar.

Waar gaat het dan om? Het bezoeken van de grotten. Nou hoor ik zelfs hier iedereen denken ' het bezoeken van de grotten?' Wat is daar voor spannends aan. Maar ik beken mijn zwakheden, kleine ondergrondse ruimtes zijn niks voor mij.

En deze grotten zijn echt smal. Ik had gehoord dat het kruip door sluip door was en dat is gewoon niet zo mijn ding.

Erik had er wel oren na en was tevens de enige held in de familie. Vanmorgen vroeg is hij vertrokken terwijl wij ervoor kozen een ochtend rustig aan doen.

Hij heeft het leuk gehad, maar de foto's zijn wel zoals ik gedacht had.

Afdalingen in nauwe ruimtes.

Door smalle spleetjes.

En kruipen om in andere ruimtes te komen. Mij niet gezien. Ik was blij dat ik thuis was gebleven.

De trip eindigde boven op een berg waar een waterval begon. Dat was dan weer wel erg mooi en had ik best willen zien, maar wie weet komt dat nog wel eens een andere keer.

Vanavond gingen we uit eten. Er werd ons een lokaal restaurant aanbevolen.

Ze hadden daar lekker eten tegen een goede prijs. Ik had vorige week ergens een lokaal gerecht gekozen wat Youri geproefd had en erg lekker had gevonden. Hij wilde dat ook graag ergens eten.

Dat gerecht konden we hier krijgen. Nu spreekt men vrijwel nergens Engels, maar zijn de menukaarten vaak wel tweetalig.

Hier kregen we een volledig Spaanse kaart. Tja, wat kies je dan?

Gelukje voor Youri. Omdat Youri mijn menu zo lekker vond had ik een foto van de naam van het gerecht van de menukaart genomen. Zo wisten we welke hij moest nemen. Arroz con Pollo.

Gebakken rijst met kip. Erik ging voor safe en nam hetzelfde.

Maud en ik vonden wat anders waarvan we het wel aandurfde.

En het was prima! Lekker gegeten en Youri aan de rijst. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!