Lekker afzeiken

Nationale complimentendag was het vandaag. Het leek er vanmorgen op dat het eerder nationale afzeikdag zou worden.

Helaas kregen we te horen dat op een vlucht naar Nederland de plekken voor de benches vol waren.

Tja, daar heb ik geen invloed op. Het was al lastig regelen omdat het niet rechtstreeks via tui kon.

Maar het werd me niet in dank afgenomen. 

De adoptant vond het vooral voor zich zelf heel vervelend. Lastig he om verder te denken dan je eigen ik. Alsof ik het leuk vind dit soort nieuws te brengen. Wij hadden de papieren van de dierenarts al op orde waar we nu niks meer mee kunnen.

En ook de foster heeft een agenda en houdt het moment vrij dat ze de hond naar Hato brengt. 

Het is dus voor iedereen vervelend en geeft ons extra werk. Nou joepie daar zit ik op te wachten.

Ik vind dit soort dingen lastig. Ik trek het me snel persoonlijk aan en de manier waarop een ander reageert kan dan ook echt mijn dag verpesten.

Ik zou dat naast me neer moeten leggen, maar de cursus hoe dat het beste te doen heb ik nog niet afgerond.

Gelukkig geven mijn diertjes mij zoveel positieve energie. Die kennen het hele woordje afzeiken niet. Die zijn blij met het moment waarin ze leven en waarvan ze genieten.

Zo ook kleine Mickey die het ligbed van Maud ontdekt had. Hoe heerlijk kan je genieten van een powernap in een strandlaken.

Ik kan daar dan echt even van genieten als ik zie hoe hij geniet. Mickey en Pluto zijn eindelijk klaar voor adoptie. Eerst hadden ze natuurlijk beide letsel door Senna en later kregen ze korstjes door puppenschurft. Maar ze zijn nu overal vanaf en klaar om te gaan.

Vanmiddag heb ik ook weer de vier gedumpte hondjes gevoerd. Ze weten al precies wie ik ben en zijn zo blij met de aandacht die ze dan krijgen.

Ze laten hun eten staan voor een aai over de bol. 

Door de regen is het hele eiland flink groen geworden. De rit heen en terug naar de dumphonden is geen straf. Het is niet leuk dat ze er zitten, maar ik geniet wel van de prachtige natuur die ik tegen kom.

Je ziet meteen op deze foto ook hoe afgelegen en stil het op deze weg is. Het is elke keer weer een wonder dat de honden die er worden gedumpt toch opgemerkt worden.