Ik kan er nog niet veel over kwijt, dat volgt later wel, maar het was in ieder geval nuttig.
Tja als je ergens nog niet zo veel over kwijt kunt is het lastig een blog te vullen natuurlijk.
Maar ik ben 'gelukkig' ook nog op Hato geweest. Ik behoor al bijna tot het interieur. De mensen die zondag langs waren geweest en op zoek waren naar een hond gingen weer naar Nederland. Met hond! Dat is gelukt. Ze hebben een keus kunnen maken. Dat is ook niet zo heel ingewikkeld op dit eiland.
Jill werd het helaas niet, maar Milo was de gelukkige. Ook prima natuurlijk. Weer een hond van ons die een super leven tegemoet gaat. Weer mensen die ons hebben weten te vinden en tevreden en met hond naar huis gaan. Ze gaan de Westpointer promoten, zo enthousiast waren ze.
Na Hato door naar bullenbaai. Weer eerst een hartverzakking toen we de hoek om kwamen. Het bleek gelukkig een hoofdkussen te zijn, maar man wat schrik je elke keer weer.
Ze zijn zo ontzettend blij als we komen. Er is helaas nog steeds geen zicht op plek. Als ik straks in Nederland ben blijft Erik dagelijks rijden. We houden vol, net zo lang tot ze er weg kunnen.
We kwamen ook de zwarte hondjes onderweg tegen. Die waren eerder gespot en zaten dichter in de buurt bij wat huizen. Drie weken lang waren ze spoorloos en nu zag ik ze bij de huizen lopen met wat andere honden. Het lijkt alsof ze zich daar hebben aangesloten. Ze zagen er in ieder geval goed uit.
En nu is het dan tijd voor de voetjes hoog. Of pootjes gestrekt. Of ja, ik weet eigenlijk niet wat mijn honden denken als ze gaan zitten of liggen.
Ik denk vooral dat ze vooral genieten. Tico doet dat dan ook nog eens op een heel toepasselijk kussen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten