Groot was mijn verbazing dan ook toen vanmorgen 09.30 de telefoon ging en ik het bedrijf aan de lijn had dat eigenlijk in de middag zou komen.
Ze vroegen me hoe precies te rijden, want ze kwamen er aan. Oei chips, totaal niet op gerekend. Ik moest me nog effe snel een beetje fatsoeneren en alle honden naar binnen halen. Daarna mijn auto voor de poort weg halen, want er kwam een joekel van een vrachtwagen de tuin in.
Het ging allemaal net voor het bedrijf op de stoep stond. Ik waardeer het als afspraken nagekomen worden, maar dit vond ik eigenlijk niet prettig.
Mijn hele schema door de war. Ik had de honden nog niet gevoerd, maar nu moesten ze plotsklaps naar binnen. Omdat ik niet precies wist voor hoelang wilde ik wachten met voeren. Meestal na het eten is het tijd voor poepen en plassen. En om dat nou van zoveel honden binnen op te moeten ruimen, daar had ik geen zin in.
Het bedrijf kwam trouwens ook voor poep en plas. Van mensen wel te verstaan. Er is al enige tijd een put overvol en er was wat onduidelijkheid waardoor. Om dit te kunnen zien moest de put leeg gezogen worden en werd er daarna met een camera gekeken waar het probleem zat.
De put leegzuigen was zo gebeurd. Daarna was het wachten op de meneer van de camera. En daarna was het weer wachten op de meneer van het cement die de boel weer netjes zou dicht metselen. Ondertussen zaten de honden nog steeds binnen. Ik dacht toen we aan het wachten waren op de metselaar dat de meneer van de grote zuiger in zijn auto zat. Ik zag hem in ieder geval niet in de tuin. Dacht ik..... Ik liet de honden dus even los en ja hoor, meneer de zuiger werd gevonden. Het waren net een stel politiehonden op zoek naar een inbreker. En als je hem dan vindt mag je heel hard tegen hem blaffen.
Ik geloof dat deze meneer nogal geschrokken was. Kan ik me iets bij voorstellen. Al die bloeddorstige westpointers die naar je staan te azen.
Nou ja, toch maar met de bakken rammelen en voeren. Binnen no time waren ze allemaal weer binnen. Snel de deur dicht voor meneer de zuiger het in z'n broek zou doen en er nog meer poep en plas op te zuigen was.
Ik denk dat hij best blij was toen hij weer mocht vertrekken. Gek mens met al die honden.
Het paste trouwens maar net. Met ingeklapte spiegels kon hij net door de poort.
Vanavond tijdens het koken ging de telefoon. Ik zag de naam van een bekende op het display. Een dame waarvan haar man voor TUI werkt.
Het eerste wat je denkt is oke, wat voor hond of hoeveel pups zullen ze gevonden hebben. Maar het ging over iets totaal anders.
Wel over een loslopende hond, maar die liep dus los in het ruim van de dreamliner die net de vlucht van Amsterdam naar Curacao had gemaakt.
De hond was met zijn baasje onderweg naar Bonaire, maar had zijn bench vernield. Zo vernield dat het laatste stukje van Curacao naar Bonaire zo niet kon.
Er werd heel hard nagedacht hoe dit op te lossen. In het ergste geval moest het baasje de vlucht verlaten, op Curacao blijven, een bench aanschaffen en morgen zelf weer verder met een vlucht naar Bonaire. Ik weet niet of deze persoon op vakantie ging of misschien wel ging emigreren, maar hoe dan ook is het gedoe. De man die voor TUI werkt kwam op het genieuze idee om stichting Rescue Paws te vragen. Zijn vrouw had mijn nummer en zo kwamen ze bij mij. Of wij een bench te leen hadden zodat deze persoon verder kon. Geen idee of deze persoon nog rustig zat niet wetende wat er gaande was, of dat hij met spanning zat te wachten op het verlossende woord of het opgelost kon worden. Maar dat kon het. Toevallig is deze week een deel van onze benches weer terug uit Nederland gekomen en zaten daar ook een paar grote tussen. Om 18.22 was ik gebeld, om 18.40 stond ik met bench op Hato en om 18.53 was ik weer thuis. Zo opgelost. Wat zal die persoon opgelucht zijn. En de meneer van TUI zorgt er weer netjes voor dat de bench terug komt. Super geregeld zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten