Bijzonder hondje

Ik had vandaag een ritje dierenarts met een klein bijzonder hondje.

Vorige week dinsdag was ze achtergelaten in een doos. Ze zat toen onder de luizen, vlooien, teken en alles wat er verder nog op je huid kan kruipen.

Na wat eerste medicatie is ze toen naar haar foster gebracht. Vandaag was het tijd voor een check up.

De schurft heeft er helaas voor gezorgd dat ze bijna geen haar meer heeft. Arm ding, gelukkig leven we op een tropisch eiland en niet in Nederland want anders had ze het goed fris gehad. Kleine Daisy maakt het allemaal niks uit. Haar of geen haar, ze heeft al een aardig willetje maar met een super lief karaktertje. Dat mooie van buiten komt wel, van binnen is het overduidelijk aanwezig.

.

Nadat ik Daisy en de foster weer naar huis had gebracht ben ik meteen doorgereden naar de bullenbaai hondjes. Ik was er toch in de buurt, dus dat scheelde in de middag weer een ritje.

Terwijl ik bezig was met de waterbakken stopte er een autootje. Een witte Kia picanto, dat zijn vrijwel altijd toeristen. Haha ja dat is dus echt zo.

We raakten aan de praat over hetgeen wat ik daar deed en over Rescue Paws. Ze waren zeer teleurgesteld in het eiland.. Ze vonden het eiland prachtig, maar de troep en de zieke magere dieren overal was ze niet ontgaan. Ze konden maar niet begrijpen dat die vier lieve hondjes die daar rondliepen achter gelaten waren om te sterven. Zij met een visitekaartje van Rescue Paws en ik een met een donatie rijker zijn we weer vertrokken.

Ik snap wel dat het mensen zo veel doet. Ik kan het als dierenvriend ook niet begrijpen, maar kan, nee moet leven met het feit dat het hier gebeurd.

Als je als toerist hier echt zo mee geconfronteerd wordt is heftig. 

Eenmaal weer thuis was het tijd voor wat ontspanning. Dat zocht ik in de slaapkamer op bed. Dat is een fijn plekje waar het heerlijk door waait.

Ik lag er uiteraard niet alleen. Er zijn altijd een paar viervoeters die dit als quality time zien en lekker meegenieten.

Ik dacht gezien te hebben dat al die tijd al dezelfde honden op dezelfde plek lagen.

Maar dat moet ik mis hebben. Hetgeen wat er ineens ook ontspannen bij lag is er niet vanzelf tussen gekropen.

Het leek erop dat deze hagedis ook genoot van het briesje door de ramen. Dichterbij gekomen zag ik dat hij zijn laatste adem had uitgeblazen.

Het is wat met die killers hier. Maar dat ze hem daarna ook nog op m'n bed neer leggen had niet gehoeven. Stelletje viespeuken.