Huisjes en baasjes

Nou, ik ben geweest hoor. Ik heb mijn trouwboekje geshowd bij de balie van het ministerie van onderwijs. Van alles werden kopieën gemaakt. Je mag je afvragen waarom en wat ze ermee doen. Ben er nooit zo happig op als er maar klakkeloos kopieën van mijn paspoort worden gemaakt.

Maar ja, ik heb ook geen zin in gezeur dus hou ik wijselijk mijn mond.

Voorheen kreeg je de toestemmingsverklaring meteen weer mee. Tegenwoordig word je gebeld wanneer je het kan komen ophalen. We gaan meemaken of dat op tijd is. 

Daarna door naar de veterinaire dienst. Ik neem Micky vrijdag mee naar Nederland. Dat hij precies mee kon en ook nog eens heel dichtbij komt te wonen kwam heel goed uit. In overleg met zijn nieuwe baasjes neem ik hem volgende week mee naar school.

De basisschool waar mijn zus werkt heeft als zendings project Rescue Paws. Hoe leuk is het om een pup uit één van de verhaaltjes mee te nemen!

Ik heb er nu al zin in.

Nu nog een baasje zien te vinden voor het allerlaatste pupje uit het nest van de langharige mama. Het is zo'n mooierd met z'n zwarte glanzende vacht. Door z'n opstaande oren is het net een Duitse herder. 

Ik kan wel merken dat hij zich wat verloren voelt. Hij speelde heel veel met micky, maar die is nu natuurlijk op nl cursus. Ratje speelt niet met hem, die rent liever met de grote honden rondjes door de tuin. Tja, dan kijk je dus hoe de rest lol heeft. Jammer dat hij dan toch niet besluit alsnog mee te doen.

Ik heb wel ander goed nieuws als we het over huisjes en baasjes hebben.

Ik vertelde vorige week toch over de toerist die ik was tegen gekomen tijden het voeren van het bullenbaai kwartet. Deze man zei toen al dat als hij weer in Nederland was hij er alles aan zou doen om een baasje voor de hondjes te vinden. Nou, dat is hem al voor éen gelukt.

Het zwarte reutje mag naar Nederland. Wat een geluksvogel. Hij weet het nog niet en zit ook nog steeds daar op z'n dumpplek. Ik moet even overleggen en zoeken naar mogelijkheden om hem voor een paar weken op te vangen. 

Hopelijk bedenken we snel een oplossing. Zou niet leuk zijn als hij voor die tijd iets ergs overkomt.

En dan de rest nog, die moeten er natuurlijk ook weg. Dit witte teefje was de laaste die zich liet aaien. Ze was de enige die wat terughoudender was. De rest hing vanaf dag éen al aan mijn broek. En nu? Dit is zo'n schat. Dit is er zo éen die in je broekzak kruipt als ze de kans kreeg. Wie weet vindt de toerist daar ook nog iemand voor. Hij bleef zijn best doen zei hij. En ik ook, ik voorzie hem dagelijks van nieuw beeldmateriaal.