Ik had al zo'n vaag voorgevoel dat ik maar beter langs kon gaan dan te bellen en dat klopte precies.
Het was er nog net zo als vorige week. Twee radio's aan en een mevrouw achter een bureau wat er nog erger qua troep uitzag als dat van Youri. Nou dat zegt wel wat.
Toen ik vertelde waar ik voor kwam was er een lichte paniek. Er werden dozen geopend, laatjes bekeken, papieren verschoven, maar mijn onderdeel van de poort kwam niet tevoorschijn.
Had ik het echt achter gelaten? Ja, ik had het er echt achter gelaten. En bij wie was dat? Nou bij u.
Ze keek me aan alsof ik echt iets heel raars zei, maar het was toch echt de waarheid.
Er werd weer een nieuwe bon geschreven waarop ik opnieuw mijn naam en telefoonnummer moest achterlaten. Geloof het of niet, maar morgen ga ik weer door die meneer die er verstand van heeft terug gebeld worden. Geloof je het zelf? Ik niet. Ze zijn mijn onderdeel gewoon kwijt. Ik vermoed dat ik er woensdag weer sta. Nee, ik ga ze nu geen dag extra geven, ze hebben al een hele week gehad.
Lichte paniek begint er op het eiland ook te ontstaan door de dreigende orkaan. We komen stapje voor stapje dichter bij de vrijdag en nog steeds ligt zijn koers onze kant op. Waar eerst een beetje lacherig op gereageerd werd begint nu toch al wat serieuzer te worden. Daarbij is de vraag ook in welke vorm we hem gaan ontvangen. Als depressie, tropische storm of als orkaan. Als we dat weten is ook duidelijk welke maatregels we moeten gaan treffen. Hier in huis is iedereen er heel nuchter onder. Het huis waarin we wonen staat al een tijdje dus het zal deze storm ook wel overleven.
Vanavond was er wat lichte paniek bij een bekende van mij. Zij had Erik en mij gebeld, maar beide hadden we de oproep niet gehoord. Als je ons beide probeert te bereiken dan is er vast iets aan de hand. Een half uurtje later gaat de deurbel. Zonder te kijken wist ik al wie er zou staan. De vraag was meer wat ze bij zich had, want dat ze er met een hond zou staan was wel duidelijk.
En inderdaad, op de achterbank zat Sientje. Sientje was in april op dezelfde dag en plek gevonden als Toby. Wij denken dat ze familie van elkaar zijn aangezien ze qua tekening wel wat van elkaar weg hebben. Sientje heeft een tijdje bij haar vindster gezeten en is daarna naar een andere foster gegaan. Die foster wilde haar van de éen op de andere dag er niet meer bij hebben en verzocht de vindster haar per inmiddelijk weer op te halen. Ik weet als geen ander dat je dat dan doet. Alles voor de hondjes. Maar zij kon er absoluut geen hond bij hebben. Wat nu? Ach ja, arm dier. Wordt je in de auto drie uur lang het eiland over gereden omdat niemand plek heeft. Kom dan maar hier.
Sientje is door de honden verwelkomd en besnuffeld.
Het was al snel goed. Het is dan ook een heel lief en makkelijk meisje.
Ze had geluk, ze kon zo aanschuiven bij het eten. De andere maakte graag een plekje voor haar vrij.
Voor haar vinden we ook wel weer een baasje. Wie wil er nou niet zo'n lieverd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten